Je bent uitbehandeld, zei de dame met kort wit haar tegen me. Ik dacht dat ik gek werd. Gaat deze mevrouw die mij slechts één keer gesproken heeft, mij nu vertellen dat ik, na 6 maanden therapie in haar instelling, uitbehandeld ben? Ik moest maar accepteren dat ik een chronische eetstoornis had en mijn leven zo inrichten dat het leefbaar was. Vijfentwintig jaar was ik, een hbo studie afgerond en ik werkte part-time bij een leuk bedrijf. Een half jaar geleden was ik naar deze instantie verwezen in de hoop hier geholpen te worden. De vrouw keek me volkomen nuchter aan, alsof ze iets heel normaals had gezegd. Iets wat ze dagelijks zei.

Ondanks mijn tengere lichaam, voelde ik me op dat moment één bonk kracht. Een enorme boosheid borrelde in me op. Niet eentje waarbij je een half uur staat te wachten tot het water kookt, maar gewoon BAM direct, deksel van de pan, hallo boosheid. Ik kookte, maar hield me in. Als ik heel boos zou worden, zou dat immers onderdeel zijn van mijn problematiek, althans dat was mijn ervaring met de dame in kwestie. Begrijp me trouwens niet verkeerd, ze had heus haar goede bedoelingen en de instantie deed zeker zijn best om mij te helpen. De manier waarop ze zich echter naar mij opstelde en waarop ik werd geholpen sloot niet bij mij aan. Dat kan allemaal gebeuren. De schuld of oorzaak hiervan zal ergens in het midden liggen, echter mij mededelen dat ik uitbehandeld was vond ik een stap te ver gaan. 

Ik had het kort geleden op mijn werk over de term uitbehandeld. Hier vertelden ze me dat ze deze term het liefst niet gebruikten. Het was zo'n negatieve en hopeloze boodschap. Bovendien is het niet aan de instantie te bepalen of je bent uitbehandeld. Daarmee plaats je je als instantie boven alle hulpverlening in Nederland, terwijl je helemaal niet weet of de cliënt bij andere hulpverlening wel baat zou kunnen hebben. Je kunt als instantie wel zeggen dat je niet meer weet hoe iemand verder te helpen, omdat je alles hebt gedaan wat binnen jouw macht ligt. Daarbij is het vervolgens van belang om in overleg te werken aan een kwalitatieve verwijzing. 

De negatieve boodschap zorgde bij mij juist niet voor acceptatie, maar voor het oprapen van een extra strijdbijl tegen de eetstoornis. Ik wist dat ik die eetstoornis hoe dan ook zou gaan verslaan, mét of zonder hulpverlening. Het loslaten van alle hulpverlening zorgde er bij mij uiteindelijk voor dat ik, met steun van een klein aantal mensen in mijn omgeving, heel langzaam de eetstoornis de baas werd. De eerste maanden nadat ik weg was bij deze instantie heb ik me heel eenzaam gevoeld. Ik voelde me erg in de kou gezet. Gelukkig had ik naast deze negatieve ervaring, het jaar eraan voorafgaand ook hele positieve ervaringen opgedaan binnen de hulpverlening. Dit maakte dat ik wist dat goede hulpverlening wel degelijk bestond.

Het zal je maar gezegd worden: Je bent uitbehandeld. Niet iedereen zal na zo'n boodschap meer vechtlust krijgen. Het kan je ook enorm passief en hopeloos maken. Het is een klap op je zelfbeeld, een donkere bril op je toekomst en daarom ook kwalijk om tegen iemand te zeggen.

Tegelijkertijd moet ik misschien ook realistisch blijven? Als iemand een levensgevaarlijk gewicht heeft, wél wil genezen, maar sowieso niets wil aankomen, hoe kan je iemand dan behandelen? Dat voelt een beetje als vragen aan een oncoloog of die je wil genezen van kanker zonder hiervoor chemotherapie en/of bestraling te gebruiken. Natuurlijk kan er uitgebreid met elkaar gekeken worden naar hoe toch een gewichtstoename tot stand kan worden gebracht, hoeveel gewicht dit dan minimaal moet zijn en welke angsten er spelen en hoe die te behandelen, maar uiteindelijk zal om te kunnen genezen toch dat gewicht omhoog moeten. Dat kan alleen de persoon zelf, mét hulp van professionele mensen, vrienden en familie. Als iemand dat niet wil, is die dan uitbehandeld? 

Wanneer is het wel passend om tegen iemand te zeggen dat diegene is uitbehandeld? Als de persoon zelf ook niet meer wil veranderen? Als de instantie echt geen perspectief meer ziet? Ik weet het niet. Misschien moet het wel nooit gezegd worden? Misschien is het soms juist wel nodig om te zeggen om de ernst van de situatie duidelijk te maken? Ik heb geen eenduidig antwoord op de vraag wanneer je tegen iemand kan zeggen dat die uitbehandeld. Ik ben daarom benieuwd hoe jij hierover denkt. Laat gerust jouw mening of advies achter onder deze blog.

Fotografie: Danielle Moler