‘Hoe gaat het met je?' is vaak het eerste wat mensen aan elkaar vragen als ze elkaar weer zien. Een doodnormale vraag. Nu weet ik daar goed antwoord op te geven, omdat ik weet hoe ik me voel. Negen van de 10 keer gaat het goed met me en kan ik dat ook aangeven. Tijdens mijn eetstoornis was dit wel anders. Deze vraag werd mij toen al helemaal vaak gesteld, maar ik wist nooit echt wat ik daarop moest antwoorden. Ik wist namelijk echt niet hoe ik me voelde...

Wekelijks ging ik naar therapie toe en zag ik mijn behandelaren. Elke week weer vroegen ze aan mij hoe het met me ging. Vaak haalde ik mijn schouders op en mompelde ik dat het wel goed met me ging. Voor mijn gevoel was ik dan van de vraag af. Het was voor mij makkelijker om te zeggen dat het wel goed met me ging, dan echt na te denken over hoe ik me nou voelde. Ik wist het antwoord zo snel toch niet.

De eetstoornis zorgde ervoor dat ik niet wist hoe ik me voelde. Door obsessief met eten bezig te zijn, hoefde ik ook niet na te denken over hoe ik me voelde. Mijn emoties deden er niet toe, de focus lag op het eten. Ik probeerde op alle mogelijke manieren de emoties te onderdrukken. Het was niet dat ik bewust stilstond bij hoe ik me voelde en hoe ik dat het beste kon onderdrukken. Dat ging namelijk vaak op de automatische piloot. Achteraf leerde ik dat pas.

Ik voelde me eigenlijk altijd vlak. Niet blij, niet verdrietig, gewoon neutraal. Het was heel dubbel, want aan de ene kant wilde ik heel graag emoties voelen, maar aan de andere kant vond ik het ook wel prima zo. Ik voelde me dan weliswaar niet blij, maar ik voelde me ook niet per se rot. Dat laatste was fijn. Volgens mij wil niemand zich rot voelen, dus dan is het prettig als je dat zoveel mogelijk kan vermijden en het niet hoeft te voelen.

Naast dat de eetstoornis een manier voor mij was om emoties te onderdrukken, zorgde de eetstoornis zelf ook voor verwarrende emoties. Als het slecht met mij ging, dan ging het vaak goed met de eetstoornis. Als ik diep in de eetstoornis zat, dan gaf mij dat ook een goed gevoel. Ergens vond ik rust in de chaos van het eten. Dit maakte ook dat het lastig voor mij was om aan te geven hoe het met me ging. Verstandelijk kon ik namelijk heel goed beredeneren dat het slecht met me ging. Ik was niet dom. Ik deed dingen die geen normaal mens zou doen en ik ging niet goed met mezelf om. Toch gaf dit me tegelijkertijd ook een goed gevoel. Dat was verwarrend.

Dat ik niet wist hoe ik me voelde, zorgde voor een hoop onbegrip. Mensen snapten het gewoon niet en konden zich niet voorstellen dat ik niet wist hoe ik me voelde. ‘Denk even goed na, je weet toch wel hoe je je voelt?' was een veel gegeven reactie. Vooral mijn ouders vonden het frustrerend, want ze kregen zo nooit hoogte van me. Maar ik wist het dan echt niet. Ik wist niet of ik me nou goed en blij voelde of dat ik me rot voelde.

In therapie was het ook lastig dat ik niet aan kon geven hoe het met me ging. Ik kon bijvoorbeeld wel zeggen dat het slecht met me ging, omdat ik allerlei dingen had gedaan die niet goed voor me waren, maar dit ook echt zo voelen lukte me niet. Ik weet ook nog dat we met G-schema's aan de slag gingen. In dat G-schema moet je op een gegeven moment ook je gevoel aangeven. Dat was best confronterend, want het leek dan net alsof niks me wat deed. Het leek net alsof ik gewoon leeg was.

Toen ik begon met het herstellen van de eetstoornis, moest ik meer leren omgaan met emoties. De eetstoornis loslaten betekende namelijk dat er een hoop emoties bij me weer vrijkwamen. Deze emoties waren vooral angst en heel veel verdriet. Het idee dat je dit weer moet gaan voelen, is eng. Wat me daarbij geholpen heeft, is dat ik een veilige setting hiermee kon oefenen. Een plek waarin ik voldoende vertrouwen had dat mijn emoties er ook echt mochten zijn en dat ik opgevangen werd als het niet goed met me ging.

Zoals ik hierboven zei, kwam er een hoop verdriet bij me naar boven toen ik echt begon te herstellen. Ik moest ineens echt om alles huilen en ik voelde me zó ellendig. Het was alsof alle opgekropte emoties en tranen van de afgelopen jaar naar boven kwam. Ik voelde me verdrietig over wat ik mezelf al die tijd had aangedaan. Tegelijkertijd voelde ik me verscheurd tussen de eetstoorniskant en de gezonde kant. Allebei de kanten trokken zo hard aan me dat ik er gek van werd. Ook maakte de toekomst me bang en verdrietig. Ik wist niet wat er zou gaan komen als ik genezen zou zijn. Ik wist niet of het echt beter ging worden. Ik wist wel dat ik hier doorheen zou moeten om erachter te komen, maar wat was dat moeilijk. Het verdriet moest er zijn, ik moest dit zo ervaren en ik moest er doorheen. Terug naar de leegte was geen optie, maar dat voelde wel makkelijker...

Stukje bij beetje leerde ik mijn emoties steeds beter kennen en durfde ik ze ook beter te voelen. Nu ik hersteld ben van de eetstoornis, ben ik weer goed in staat om aan te geven hoe het met me gaat. Ik merk nu heel goed wanneer ik enthousiast over iets ben, wanneer ik me goed en zelfverzekerd voel, maar ook wanneer ik me rot voel en verdrietig ben. Ik kan deze emoties heel intens ervaren. Als ik me rot voel, dan kan dat voor mij als het einde van de wereld voelen. Terwijl als ik me vrolijk voel, dan kan ik het gevoel hebben de hele wereld aan te kunnen en voel ik me een soort superwoman. Ik weet dit van mezelf en ik kan er goed mee omgaan. Achteraf kan ik er ook vaak ook wel om lachen. Het betekent voor mij in ieder geval dat ik weer echt leef. Ik gun jou dat ook.

Fotografie: Irop