Hoewel ik al heel veel blogs met veelal persoonlijke verhalen heb geschreven, vind ik dit toch wel een van de lastigste blogs om te schrijven. In deze blog wil ik je namelijk wat belangrijks vertellen. Waarschijnlijk heb je het aan de titel al gezien: ik ga na heel wat jaren betrokken te zijn geweest bij Proud2Bme, afscheid nemen. Dit betekent dus dat ik je, weliswaar met een brok in mijn keel, gedag ga zeggen. In deze blog kijk ik graag met je terug op de afgelopen jaren en zal ik het een en ander toelichten.

Toen ik nog een ernstige eetstoornis had, leerde ik Proud2Bme kennen via Hyves en heeft de site mij veel steun geboden. Ik had nog nooit met iemand gepraat over mijn problemen met eten en op Proud2Bme las ik voor het eerst dat er meer mensen waren met dezelfde soort problemen. Ik herkende me in de verhalen van anderen en voelde me daardoor minder eenzaam. Ik voelde me bovendien serieus genomen, iets wat ik eerder nog maar weinig ervaren had. Ik vond en vind het ontzettend bijzonder en waardevol wat een online community kan doen.

In 2010 ging ik vrijwilligerswerk doen voor Proud2Bme. Ik chatte meerdere keren per week met tientallen mensen en misschien ook wel met jou. Dit heb ik meer dan vier jaar gedaan en daarna heb ik een tijdje parttime voor Proud2Bme gewerkt. Toen ik mijn studie eenmaal had afgerond, kreeg ik de kans om van Proud2Bme echt mijn baan te maken. Dat was voor mij heel erg bijzonder en is het nog steeds. Mijn eerste echte ''grote mensen baan'' was bij een website waar ik zelf ooit zoveel steun uit haalde. De cirkel was voor mij rond en hoewel het wellicht wat zweverig klinkt, voelde het voor mij vaak alsof het zo moest zijn. Ik ben Scarlet ontzettend dankbaar dat ze mij deze kans heeft gegeven op het moment dat ik nog maar weinig vertrouwen in mezelf had.

De afgelopen jaren heb ik met veel plezier bij Proud2Bme gewerkt. Ik heb onwijs veel blogs geschreven waarin ik mijn ervaringen met psychische problemen en mijn worsteling met het leven deelde in de hoop jullie wat herkenning te geven en steun te bieden. Ook gaf ik tips en adviezen en heb ik met jullie gechat. Ik was actief op het forum waar ik reageerde op jullie dagboekjes en in topics waarin jullie allerlei vragen stelden of gewoon even jullie verhaal kwijt wilden. Ik vond en vind het nog steeds heel waardevol om soms simpelweg een concreet antwoord op een vraag te kunnen geven en op andere momenten een luisterend oor te kunnen bieden.

Ik heb gezien hoe mensen voor het eerst op Proud2Bme kwamen omdat ze niet lekker in hun vel zaten. Ik zag dat er bij een aantal mensen wat problemen waren waarvan zij niet wisten wat ze eraan moesten doen. Stap voor stap vroegen zij hulp in hun omgeving en aan professionals. Ik zag hoe ze hard werkten, vielen en weer opstonden. Telkens ging het iets beter, ook al was het een lange weg. Wat ben ik trots op al die jonge, dappere vrouwen en mannen. Ik heb ook mensen de strijd zien verliezen. Soms omdat een lichaam opgaf, soms omdat iemand het zelf niet meer kon. Het bezorgt me nog altijd kippenvel. De dood went nooit.

Toch ben ik ook trots op hen. Niet omdat ze de strijd verloren. Het gaat namelijk niet om winnen of verliezen. Iedereen voert een strijd, zichtbaar of onzichtbaar. Het gaat er niet om of je een paar jaar een eetstoornis, depressie of wat voor probleem dan ook hebt of hebt gehad en of je hier vanaf komt. Het doet er niet toe of je hier een paar maanden, een jaar of al twintig jaar mee zit en uiteindelijk, hoe schrijnend ook, gaat het er denk ik ook niet altijd om of je het wel of niet redt. Het gaat erom dat iedereen vecht, op zijn of haar manier. Ik zie je gevecht. Ik ben trots op iedereen met wie ik ooit gesproken heb via Proud2Bme. Ik weet dat je op jouw manier je best doet of hebt gedaan, ook al is dat bij de een wat meer zichtbaar dan bij de ander.

Ik hoop dat ik met mijn blogs, video’s, berichten en deelname aan de documentaire Mij Niet Gezien wat heb kunnen toevoegen aan Proud2Bme. Daar heb ik me in ieder geval altijd voor ingezet. Na al die jaren is het nu echter tijd voor een nieuwe stap in mijn leven. Een comfort zone is een veilige plek, maar ik voel ook al een poosje dat het tijd is voor verandering. Ik ben inmiddels 26 jaar en wil graag nieuwe dingen leren. Ik heb een baan gevonden in het sociaal werk waar ik mensen met psychiatrische en psychosociale problemen zal gaan ondersteunen. Een hele uitdaging waar ik hopelijk veel mag gaan ontdekken en mezelf verder kan blijven ontwikkelen. Er zullen voorlopig nog wel blogs van mij verschijnen op Proud2Bme omdat we op de redactie altijd wat vooruit werken.

Omdat ik al zo’n tijd betrokken ben bij Proud2Bme, kan ik me nog niet helemaal voorstellen dat er ooit een dag komt waarop ik de website niet zal openen. Dat is ook helemaal niet erg, want Proud2Bme zal altijd een bijzondere plek in mijn hart hebben en houden. Ook vind ik het een gek idee dat ik straks niet meer precies weet hoe het met jullie gaat, terwijl ik sommigen van jullie al lange tijd bijna dagelijks spreek via het forum of in de chat. Er zit weliswaar een beeldscherm tussen, toch raken veel mensen mij keer op keer met hun persoonlijke verhalen. Dat ook dat contact stopt, vind ik best lastig.

Ik lees weleens dat bezoekers op het forum het gevoel hebben dat ''wij'' als redactie nu eenmaal op berichten reageren omdat het moet, aangezien het werk is en hoewel ik die gedachte snap en het deels natuurlijk ook gewoon waar is, besef ik me nu meer en meer dat het niet zo zwart/wit is. Natuurlijk is het werk, maar dat betekent niet dat berichten, verhalen en personen achter al die gekke of grappige nicknames mij niets doen. Ook als ik je nog nooit in het echt heb gezien, kan ik oprecht bezorgd om je zijn en hopen dat je hulp durft te vragen en dat het steeds beter met je gaat. Ik zou straks het liefst iedere week een update ontvangen van mijn (ex-)collega's om te horen hoe het met iedereen gaat, maar zo werkt het helaas niet. Toch zal ik het stiekem echt nog allemaal wel een beetje in de gaten houden, maar dan wel van een afstandje en op een andere manier dan voorheen.

Ik hoop voor jou oprecht dat er een dag komt waarop je in de spiegel kunt kijken zonder zelfhaat en dat je kunt voelen dat jij van toegevoegde waarde bent op deze wereld. Ik weet uit ervaring hoe moeilijk dat is, maar probeer het echt te onthouden: jij doet er toe. Ja, ook jij, als je dit nu leest en denkt dat het niet voor jou geldt. Het leven is niet makkelijk en de realiteit is nu eenmaal dat er altijd zware periodes in het leven zullen zijn. 

Ook voor mij is het vaak genoeg nog lastig en hoewel ik benieuwd ben naar de toekomst, lig ook ik vaak genoeg wakker met angstgevoelens en zorgen. Door echter toch maar door te zetten en niet op te geven, zul je uiteindelijk in staat zijn om mee te gaan in die golfbewegingen die het leven met zich meebrengt. Dit alles gaat in hele kleine stapjes en met vallen en opstaan, maar is zeker niet onmogelijk. De volgende zinnen uit het boek Wintermeisjes zijn voor mij altijd erg waardevol geweest en daar sluit ik dan ook graag mee af.

''There is no magic cure, no making it all go away forever. There are only small steps upward; an easier day, an unexpected laugh, a mirror that doesn't matter anymore.''

Het ga je goed.

Veel liefs ♥

Sandra