Mijn behandeling bij PsyQ liep ten einde. Ik had leefde hier al een tijdje naar toe, op mijn manier dan. In die periode betekende dat vooral dat ik gewoon steeds minder kwam opdagen, minder van mij liet horen en mijn aandacht naar hele andere dingen ging. Ik was bijna klaar dus het hoefde niet meer zo nodig. Veel van mijn laatste afspraken heb ik gemist en maar een paar keer heb ik daadwerkelijk netjes afgebeld. Ik was therapiemoe, ik was er klaar mee en had niets meer te bespreken. Voor mijn gevoel had ik al die tijd moeten wachten op het ‘echte’ leven en nu die voor de deur stond kon ik het niet opbrengen om mijn behandeling netjes af te ronden. 

Met een rugzak vol bewustwording, nieuwe inzichten en terugvalpreventie-plannen stond ik klaar om de wereld weer in te trekken. Elke dag was ik bezig geweest met mijn eetstoornis gedrag te analyseren en hier nieuw gedrag voor in de plaats te brengen. Ik handelde niet meer naar alles wat de eetstoornis van mij verlangde en ik hield mij al een tijdje aan mijn gezonde eetpatroon. Leven zonder eetbuien en braken was alles wat ik wilde en dit was nu zo goed als onder controle. Ik was uitbehandeld dus ik was er. 

Of toch niet..?

Als ik nu terugkijk was ik pas op de helft. De helft van de strijd was geleverd en ik stond klaar om aan de tweede helft te beginnen, alleen wist ik dit toen nog niet. De leegte die de eetstoornis vaak kon opvullen was er nog steeds. Alles was nog aanwezig. Ik handelde hier misschien niet meer naar, maar daar voelde ik mij niet beter door. Mijn gedachtes en gevoelens werden soms juist heftiger en mijn eetstoornis leek meer aanwezig dan ooit. Wie was ik zonder mijn eetstoornis en mijn problemen? Wat deed ik zonder mijn eetstoornis? Het was natuurlijk iets dat ik verafschuwde en waar ik vanaf wilde, maar ondanks dat was het ook een heel groot deel van mij geworden. 

Het echte leren begon nu pas. Ik had controle over mijn acties, maar mijn gedachtes vielen mij nog steeds onverwachts aan. Het gevecht in mijn hoofd was nog lang niet verholpen en het voelde of ik gefaald had in mijn behandeling. Had ik nog niet genoeg geleerd? Had ik er toch niet alles uitgehaald? Ben ik veel te vroeg gestopt? Ik dacht dat het makkelijker zou worden nu ik was uitbehandeld en sprong van de ene activiteit in de andere. Ik wilde vrij zijn, mij vrij voelen en mee doen met de rest. 

Mijn hoofd was nog hetzelfde. Ik dacht nog dezelfde destructieve en stomme dingen over mijzelf. De behandeling kon mijn gedrag veranderen, maar niet mijn gedachtes. Ik kreeg geen nieuw hoofd na mijn behandeling, mijn gedachtes waren nog gewoon hetzelfde. Ik vond dit ontzettend beangstigend en het maakte mij moedeloos. Hoe kon ik mij ooit beter voelen als niets mij van mijn gedachtes afhielp. 

Deze tweede helft van de strijd vond ik het heftigst. De strijd waarin ik moest accepteren dat mijn hoofd gewoon hetzelfde bleef en hoe ik hier dus mee om moest leren gaan. Ik begon met schrijven, veel en vaak. Ik schreef de hele dag door om mijn gevoelens en gedachtes woorden te geven. De warboel die nog steeds in mijn hoofd bestond, probeerde ik uit de klit te halen door het te benoemen. Hoe beter ik werd in het benoemen, hoe objectiever en constructiever ik er naar kon kijken. Ik was dat meisje met de schriftjes en hoewel ik mij vaak afzonderde, hielp het mij om mijzelf een plekje te geven. 

Mijn gevoel had ik zo lang weggestopt dat ik mijzelf echt weer opnieuw moest leren kennen. Er zat niets anders op dan met mijzelf door één deur te kunnen en minder bang te worden voor alles wat ik kon denken en voelen. Dit ging, in alle eerlijkheid, niet zonder slag of stoot. Na mijn behandeling heb ik nog veel terugvallen gehad en nog vaak huilend op de badkamervloer gelegen. Eén van mijn grootste valkuilen was dat ik vond dat alles perfect moest. Als het verkeerd ging, was het verpest en zo dacht ik ook over mijn herstel. Het moest in één keer goed aan, of in ieder geval in een stijgende lijn. Terwijl je herstel waarschijnlijk de meest onrustige, tegenstrijdige periode uit je leven is. 

Er brak een nieuwe fase aan. Een fase waarin ik mij besefte dat die perfectie-drang mij alleen maar teleurgesteld maakte in mijzelf. Mijn herstel was mijn reis, naar mijn eigen doel. Dat gaat zoals het moest gaan, als ik er maar kwam. Als die terugvallen nodig zijn om mij opnieuw te kunnen herpakken, dan hoorde dat erbij en dan moest ik dat accepteren. Het was ook de fase waarin ik doorkreeg dat ik bijna alle heftige gevoelens en gedachtes al voorbij had zien komen. Ik was door diepe dalen gegaan en het was ontzettend donker geweest in mijn hoofd, maar ik stond nog. Hoe groot was nou de kans dat er iets voorbij ging komen dat ik niet al kende of niet al had overwonnen? Niet zo groot. 

Dit besef gaf mij rust. Ik realiseerde mij hoe zwaar het nog altijd kon worden, maar dat dit misschien niet zo erg was. Ik had dit zo vaak eerder gehad en had hier al zo vaak mee geoefend, ik moest ik op een gegeven moment wel beter in worden. Ik kreeg geen nieuw hoofd na mijn behandeling, maar ik leerde wel hoe ik het beste met mijn hoofd om kon gaan. Dit kost misschien veel meer tijd dan de behandeling zelf en soms zelfs veel meer energie, maar je kan hier echt goed in worden. 

Ik schrijf dit verhaal omdat ik hoop dat ik jullie hiermee een beetje moed en vertrouwen kan geven. Het is een hele grote omslag die je maakt in je leven. Je moet oude gewoontes afleren, nieuw gedrag aanleren en ondertussen leren dealen met alles wat niet weggaat. Je hebt alle tijd om dit te leren en dit hoeft niet in één keer perfect te lukken. Probeer je doelen voor ogen te houden en wees niet te streng voor jezelf. Ook de tweede helft van de strijd win je.

♥