Herstellen, doodeng. Wie ben ik zonder mijn eetstoornis? Raar eigenlijk, als je het zo op papier zet. Als je hebt besloten dat het echt tijd is dat je eetstoornis lekker een eind moet gaan wieberen en je met rust moet laten, maar er gelijk bij het maken van die keuze een storm aan paniek komt boven drijven. Want wil ik wel echt herstellen? Wil ik wel echt van mijn eetstoornis af? Wil ik wel echt mezelf overgeven aan alle shit die er onder mijn eetstoornis schuil gaat en wil ik daar wel echt mee dealen? Als ik het zo op papier zet en lees, dan is de eerste gedachte die komt bovendrijven een keiharde “NEE”.

Nee, dat wil ik helemaal niet. Ik wil helemaal geen oude littekens open trekken en er verse wonden van maken. Ik wil helemaal niet in die emotionele achtbaan stappen en geen idee hebben wat er uit voort en naar boven komt. Maar ik wil ook niet op deze manier doorgaan. Ik wil ook niet mezelf restricties blijven opleggen, mezelf omlaag halen of mezelf louter negatief zien. Mezelf weghouden van feestjes en uitjes, strikt caloriëen tellen en sociale gelegenheden zoveel mogelijk over proberen te slaan. Mezelf verplicht de sportschool inslepen en tot blessures aan toe af te beulen. Mezelf ongelukkig voelen.

Er zijn geen andere opties dan herstellen of op deze manier door blijven gaan. En alhoewel herstel me doodeng lijkt, breekt de huidige situatie me op. Op deze manier doorgaan is geen optie.

De enige vraag die ik mezelf blijf stellen is; “Wie ben ik zonder eetstoornis?” ​Ik blonk nooit echt ergens in uit en ik vond mijzelf nooit echt ergens goed in. Totdat ik begon met afvallen en trainen. Dat was iets wat ik wel onwijs goed kon en daar blonk/blink ik wel in uit. Wat als dat wegvalt? Wat als ik aankom? Wat als ik de touwtjes laat vieren? Ik wil in iedergeval nooit meer terug naar hoe ik was voordat ik de eetstoornis kreeg. Maar is er dan geen middenweg?

Mijn eetstoornis is absoluut mijn frenemy. Het heeft me sterker gemaakt, me dingen laten doen die ik nooit voor mogelijk had gehouden, maar het heeft ook mijn leven op zijn kop gezet. Het heeft niet de zelfhaat weggenomen waar ik zo op had gehoopt en me aan vast had geklampt. Het heeft de zelfhaat juist aangewakkerd. Maar wie ben ik zonder eetstoornis? ​Iets wat zolang bij je is geweest, hoe verschrikkelijk meestal maar hoe fijn soms ook... Kan ik daar zonder? Wil ik daar zonder? Waar ga ik dan mijn houvast uithalen?

Ik heb er nog geen antwoord op… Nog niet. Maar ik heb wel besloten dat hoe doodeng het ook voelt, ik absoluut die uitdaging aanga. Jij toch ook?

Fotografie: Nan Palmero