Eetstoornis en een kinderwens

 

“Hé, wanneer gaan jullie eens aan de kinderen?” Deze vraag is mij de afgelopen jaren af en toe flink zwaar gevallen. En nu ik al in de dertig ben begint die stem ook in mijn hoofd te echoën elke dag. Maar ja, zo simpel liggen dingen eenmaal niet want wat doe je als al in de dertig bent en je gewoon niet weet waar je goed aan doet?

Sommige mensen lijken al van jongs af aan te weten dat ze kinderen zouden willen krijgen. Anderen zien het als vanzelfsprekend om zichzelf voort te planten. Weer anderen groeien er langzaam naar toe en stichten een gezinnetje. Er zijn ook mensen die er geen behoefte aan hebben of een andere focus hebben in hun leven. Er zijn ook meer dan genoeg verdrietige verhalen om mij heen van stellen die heel graag kinderen willen maar waarbij het niet lukt om allerlei soorten medische, psychische of andere redenen. Ook zie ik vrouwen en mannen die een kinderwens hebben maar geen partner of zaaddonor kunnen vinden. Ik zelf heb last van vaginisme en dat heeft mij ook belemmerd en angstig gemaakt of ik wel kinderen kan krijgen op de natuurlijke manier.  

vrouw in bad 

Ik ben al in de dertig en heb een partner, ik weet niet of we vruchtbaar zijn of medisch gezien kinderen kunnen krijgen, maar los van dat twijfel ik of ik het zou willen en of het te combineren valt met mijn psychische gesteldheid. Ik heb geen antwoorden, wel neem ik je graag mee in mijn zoektocht omdat ik het idee heb dat er best wat mensen zijn die dit herkennen. Het zijn eigenlijk 6 vragen die ik mezelf steeds stel, om te onderzoeken wat ik wil.

Waarom twijfel ik?
Misschien zit jij wel midden in je eetstoornis of kamp je ook met andere psychische dingen waardoor je niet lekker in je vel zit. Misschien ben jij ook in de dertig en voel je de druk op je schouders dat je op zijn minst na moet denken of je een kindje wilt? Misschien twijfel jij wel of je er klaar voor bent.

Mijn leven is niet perfect, ik heb geen werk maar een uitkering en ik vind het leven erg ingewikkeld en zwaar ondanks dat ik hersteld ben van een jarenlange eetstoornis: Een eetstoornis terwijl niemand het ziet. Ik ben ook zeker gegroeid en veel wijzer geworden maar toch twijfel ik daarbij of ik de zorg voor een kindje aankan.  Ik raak snel in paniek en maak mij snel zorgen, ook dat helpt niet mee. Ik ben echt bang dat ik straks uitgeput ben en dat mijn partner met het kindje opgezadeld zit, omdat ik depressief ben. Ik ben bang dat mijn ouders mijn manier van opvoeden afwijzen en dat iedereen zich zal bemoeien met hoe wij het doen. Ik ben bang dat ik de verkeerde keuze maak, ik ben bang dat ik geen goede moeder wordt. Tja, dit cirkeltje ken ik nu onderhand wel en ik merk dat ik steeds weer oordeel over mijzelf als ik zo twijfel. Maar het is er gewoon, dat is ook een deel van mijn proces nu.

Ik vind dat het helpt om alles op te schrijven, de twijfels die ik heb eens echt te bekijken zonder oordelen. Zo merk ik dat een aantal van mijn twijfels voortkomen uit een gebrek aan (zelf) vertrouwen. Misschien mag ik best wat meer vertrouwen hebben in mezelf; dat als er een probleem zich voordoet, ik echt over prima mogelijkheden, creativiteit en kennis beschik om daar mee om te gaan. En misschien geldt dit ook wel voor jou?

Laat je je bij je keuze leiden door anderen?
Zijn er familieleden die wachten tot ze opa of oma worden en dit duidelijk laten merken? Voel je je minder als jij en je partner op een verjaardag zijn en de enige zijn zonder kinderen? Ben je jaloers of verdrietig en boos als er een baby geboren wordt in je omgeving? Ben je de opmerkingen beu die vaak gaan over jullie leefstijl zonder kinderen? Maar…..  wat vind je zelf?

Ik voel mij zeker wel eens onder druk staan, ik voel eigenlijk continu dat mensen verwachtingsvol zijn naar ons toe en sommige mensen vragen het expliciet. Ik voelde mij een tijd lang daardoor flink onder druk staan. Nu besef ik mij wel dat het om mijn en ons leven gaat en dat alleen wij de ouders zullen worden van een kind. En dat mijn vrienden, kennissen of mijn ouders daar niets over te zeggen hebben.

Het is en blijft een persoonlijke keuze over een nieuw mensenleven waar mijn partner en ik voor zullen moeten instaan. Wat ons helpt is om alleen met mensen er over te praten die ons niet onder druk zetten. De andere mensen houden we wat op afstand wat betreft dat onderwerp. Zo voelen wij de ruimte om zelf na te denken in plaats van bepaald te worden door een ander.

vrouw in bad

Ik ben zelf beschadigd in mijn jeugd, wat als ik mijn kind ook beschadig?
Iedere ouder maakt fouten, helaas. Misschien heb jij nare dingen meegemaakt in je jeugd en op dit moment helemaal geen fijne relatie met je ouders of ouder. Ik heb zelf traumatische dingen meegemaakt en ik ben beschadigd. Ik ben daar zelf nog helemaal niet mee klaar. Sterker nog: ik zit thuis en ben intensief aan het vechten tegen de angst voor het leven. Ik leer eigenlijk nu dus pas echt een beetje mijn basis te leggen en om te gaan met gedachten en emoties en met míjn behoeften in plaats van die van een ander. Hoe kan ik dan een nieuw wezentje opvoeden? Een hele wezenlijke vraag, vooral omdat het gaat om een nieuw mens dat ik op de wereld kan zetten waarvoor ik verantwoordelijk zal zijn.

Ik denk dat het niet echt gaat om de fouten die je zult maken bij je kind, maar hoe je ermee om zult gaan.  In een milde en liefdevolle omgeving waarbij je het kind serieus neemt zal de basis veel goedmaken en veiligheid bieden. Ik denk dat niet de traumatische gebeurtenissen die ik meemaakte zo erg waren maar vooral hoe mijn ouders er mee om gingen. Ik werd namelijk niet opgevangen tijdens dat trauma; ik moest sterk zijn en ik moest niet zeuren. Dat geeft mij het idee dat je geen nare dingen kunt voorkomen voor je kind, maar dat je wel kunt proberen om je kind te troosten, te luisteren, steunen en serieus te nemen.

Waarom zou ik wel of niet een kind willen?
Je kent dat wel. Een lijstje met voordelen en nadelen. Je kunt niet meer uitslapen, moet naar kinderfeestjes, moet voor je kind gaan denken, moet dingen gaan doen die je niet wilt omwille van je kind. Je moet ineens vaker op bezoek bij je schoonvader omdat je je kind graag een opa wilt geven, je zult weinig tijd hebben voor jezelf, je hobby’s, vrijen, je eigen proces rondom je eigen problemen, vakantie. Maar je kunt ook verder kijken, misschien vind je deze wereld erg naar en wil je een kind daar niet mee belasten. Misschien heb je wel ecologische beweegredenen. En wat doe je als je partner geen kinderen wilt terwijl jij dit wel wilt?

Ik heb zo’n lijstje gemaakt en toch blijft dat ingewikkeld vind ik. Ik zit nú in een situatie zonder kinderen. Zoals het nu is, zal het niet zijn als ik een kindje heb. Je zult dus als je een kindje hebt veel moeten bijstellen van je vrijheid en je tijd. Daar krijg je dan, zoals veel ouders zeggen, veel liefde voor terug. Maar ja, die liefde voel ik nu niet natuurlijk. Al kan ik me ergens wel indenken hoe het voelt. Dat maakt het als een hele ingewikkelde keuze. Natuurlijk is het heel belangrijk om te kijken of je financieel, praktisch en emotioneel klaar bent voor een kindje. Maar dat blijft allemaal heel rationeel.  Want je weet van tevoren misschien niet zeker of je het aan zult kunnen, of je het leuk vind, of je partner of jij er mee om kan gaan, of je die liefde voor het kind zult voelen. Je weet het nooit zeker, het is in die zin een risico, een uitdaging, een kans, eng en kwetsbaar en onzeker.

Hoe maak ik de keuze als ik het niet weet?
Je hoeft het niet te weten. Je kunt jezelf niet dwingen het te weten. Het gaat ook om een mensenleven, niet om een nieuwe bank. Dat maakt deze keuze voor veel mensen die twijfelen zo zwaar denk ik. Je bent toch verantwoordelijk voor een mens en je wilt er volledig achter staan. Wat als je dit niet staat? Ik denk dat in deze cultuur en samenleving het krijgen en hebben van kinderen soms best wel wordt neergezet als iets dat moet. Stel het werd minder opgelegd en het werd minder belangrijk gemaakt, dan zou je misschien ook veel minder de druk voelen om een besluit te nemen.

Ga je dood als je geen kinderen hebt? Is je leven zinloos? Ben je minder waard? Mis je de essentie van het leven? Ben je minder gelukkig? Ben je egoïstisch? Ben je saai? Ben je lui? Ik denk het niet. Ik weet ook niet zeker of ik het risico en deze levensveranderende gebeurtenis aandurf en aanwil. Als ik nu probeer te aanvaarden dat ik het niet weet, is dat ook een keuze. Niet weten is ook een keuze, het helpt soms om eventjes iets met rust te laten.

Ja, ook als je alweer jarig bent geweest en nog dichter bij de 40 bent gekomen. Als je na een paar weken of maanden weer eventjes naar de situatie kijkt kunnen er alweer nieuwe inzichten zijn. Zo heb ik deze blog in etappes geschreven en het viel mij op dat ik alweer over bepaalde dingen anders dacht en iets meer groei in het maken van de keuze. Tijd hijgt aan de ene kant in je nek en aan de andere kant is ze onmisbaar.

vrouw in bad

Wat zegt mijn intuïtie?
Daar waar mijn intuïtie zegt dat ik het wel wil, zegt mijn verstand dat het eng is. Herken je dat? Ik vind het een grote kunst om te ontdekken wat ik nu echt vind, los van al de rationele gedachten en van alle verwachtingen van buitenaf en los van mijn rammelende eierstokken. Wat zegt mijn intuïtie? Ik vind het erg lastig om mijn intuïtie te ontdekken omdat ik veel angst voel en dit mijn keuze en verlangens wegdrukt. Ik ben erg bang voor het onbekende, maar een kindje zou ik stiekem dolgraag willen grootbrengen en mijn eenvoudige levenslessen bijbrengen… of toch niet? Ik denk ergens dat het rationele denken mij niet tot een keuze brengt.  

Jij of ik zal nooit weten hoe het echt zal zijn en hoe echt zal uitpakken. Daarom leek het mij een goed idee om naar mijn intuïtie te kijken, mijn onderbuikgevoel. Maar hoe doe je dit?  Dit heb ik zelf gedaan door middel van een filmpje op internet waarbij er een oefening is die je helpt op zoek te gaan naar je gevoel en intuïtie tijdens het maken van een lastig besluit. Ondanks dat ik een beetje sceptisch was heeft deze oefening mij inderdaad dichter bij mijn onderbuikgevoel gebracht. Wie weet helpt het jou ook om wat meer te zoeken naar wat je intuïtie zegt door in de natuur te zijn of door muziek te luisteren en vooral te voelen of je blij wordt van de gedachte aan een kindje of angstig en blij tegelijk, of juist benauwd. 

Dankjewel dat je even met mij mee hebt gekeken in mijn zoektocht. Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn die in ditzelfde dilemma zitten als ik. Hoe ga jij om met je twijfels? Heb jij nog een goede tip?

Fotografie: Loredano Lavino

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Stellar - Maandag 18 september 2017 14:08
dankjewel voor deze blog, ik loop ook richting de 30, ik heb dan wel geen partner maar toch ben ik met het idee van kinderen bezig, en dan meer dat ik geen kinderen wil
mensen in mijn omgeving kunnen dit niet goed accepteren, als ik zeg dat ik geen kinderen wil omdat ik wel genoeg aan mijzelf heb in dit leven (ik vind het leven al moeilijk genoeg!) dan begrijpen ze dat niet goed, "je weet maar nooit" of "straks met een leuke man heb je zo een paar kinderen", "een gezinnetje hoort erbij in het leven, alleen is ook maar alleen" etc.
dan denk ik: het is mijn keuze, IK moet het er mee doen, niet jij. maar toch is het moeilijk om daar tegen te vechten, tussen wat je zelf wilt en wat er van je wordt verwacht/wat men vindt dat hoort
Pepper - Maandag 18 september 2017 14:08
Hoewel ik zeker weet dat ik kinderen wil zijn de twijfels heel herkenbaar: "Ga ik wel een goede moeder zijn?" "Ik zit middenin twee eetstoornissen, als ik niet voor mezelf kan zorgen, hoe kan ik dan verantwoordelijk zijn voor mijn kinderen?" "Ik krijg het huishouden en mijn werk nu al niet gecombineerd, hoe moet dit dan als ik voor een heel gezin moet zorgen?" "Gaan mijn kinderen dezelfde mentale problemen krijgen?"

Één ding weet ik zeker: Ik moet eerst genezen (of de eetstoornissen op zijn minst een veel kleinere rol laten spelen in mijn leven)!
hamstertje - Maandag 18 september 2017 14:22
Mooi geschreven en fijn om te lezen.
Ondanks dezelfde twijfels heb ik het wel aangedurfd. Inmiddels heb ik twee prachtige en lieve kinderen en ben ik erg blij met mijn keuze! Hoewel ik zelf nog wel wat problemen heb, vind ik mezelf toch een goede moeder voor mijn kinderen. Natuurlijk twijfel ik daar ook soms aan, vooral op momenten dat ik slechter in mijn vel zit, maar dat doen waarschijnlijk alle moeders. Misschien zou je zelfs geen gode moeder kunnen zijn als je niet af en toe kritisch naar jezelf kijkt....?
Ellis - Maandag 18 september 2017 18:57
Interessant om te lezen en ik herken het wel. Ik heb een eetstoornisverleden maar worstel nu met andere psychische problemen. Ik ben begin 30 en heb een partner. Mijn voornaamste twijfel is of ik het moederschap aan kan. Ik werk wel fulltime in een verantwoordelijke functie dus mijn twijfel zit ook bij de combi werken-moederschap-psychische problemen. Ik mis in dit artikel een beetje de stem van de partner. Heeft die een uitgesproken kinderwens of hoe denkt hij over kinderen krijgen in deze situatie? In mijn geval wil mijn partner dat namelijk absoluut niet, die vind dat ikzelf eerst stabiel moet worden (en dat ben ik met hem eens).
Sammie - Maandag 18 september 2017 20:38
Zoals jij denkt en schrijft lijk me je nu al een hele goede lieve (moeder) vrouw.
Ik denk dat iedereen die voor de "keuze" kinderen staat best bang is. Maar je hoeft het niet alleen te doen; je partner kan naast je staan en samen voeden jullie een kindje op.
Wat wellicht een idee is, is tijdelijk pleegouderschap. Je heb dan bv enkel in het weekend een kindje te logeren die je helpt (evenals de ouders van het kindje) en kan op die manier ook ervaren hoe het in zijn werk gaat en hoe jij hiermee omgaat.

En schroom nooit hulp te vragen, het niet doen is een teken van zwakte.
Bijtijds eens praten, je angsten uiten etc is alleen maar dapper.

Succes en sterkte met wat je ook gaat doen.
Snoezel - Maandag 18 september 2017 21:54
Ik heb inmiddels een punt bereikt waarop ik graag kinderen wil. Dat is voor mij een grote motivatie om nu eindelijk door te zetten.
anoniem - Maandag 18 september 2017 23:08
ik heb de afgelopen jaren ook erg geworsteld met mijn kinderwens. deze laat ik nu los (ben 30 jaar) en ik ben bezig met een traject om me te laten steriliseren. ik kan vanwege mijn -blijvende- problematiek, een kindje niet datgene bieden wat het nodig heeft. dat is voor mij de reden dat ik mijn kinderwens los laat. hoe verdrietig en pijnlijk ook. er komt wel weer een andere weg. waarin ik ook mijn geluk zal kunnen vinden. en sowieso ben ik heel dankbaar en blij dat ik in mijn werk met kleine kinderen in aanraking kom. want ik vind kinderen zo fantastisch, maar zelf een kind krijgen, nee dat is voor mij niet haalbaar.
M. - Dinsdag 19 september 2017 07:35
Heel herkenbaar!
Ik heb lang de angst laten overheersen, totdat ik erover in gesprek ging met mensen om mij heen. Niemand is er klaar voor om moeder te worden, daar groei je ook in. En als je kunt reflecteren op jezelf en een partner hebt die je helpt, heb je al veel gewonnen. Het blijven grootse spannende stappen. Maar liever neem ik ze uit liefde (voor jezelf, je partner, je kindje), niet uit angst. .
Gloria - Dinsdag 19 september 2017 15:41
Ik heb 3 kinderen. En vóór ik ging trouwen had ik geen kinderwens ofzo. Maar echt, moeder zijn komt vanzelf.Niet moeilijk over denken of jezelf zo gek maken. Dat helpt echt niet. Ik denk dat elke vrouw geschikt is om ooit moeder te zijn.
Dus als je twijfelt, stel het niet te lang uit. Misschien een paar jaar, tot je voldoende zelfvertrouwen hebt en sterker bent gegroeid! Maar die tijd komt vanzelf.Geld , een opleiding of werk is helemaal niet noodzakelijk. Een papa en mama wel.
Roos - Donderdag 21 september 2017 15:40
Bedankt voor deze blog! Ik zit zelf met hetzelfde dilemma, ook al ben ik nog geen 30. Vooral het oordeel van anderen vind ik vervelend als ik benoem dat het misschien verstandig is geen kinderen te krijgen. Kinderen van ouders met psychische problematiek kunnen hier denk ik beter over meepraten: in het ene gezin wordt hier goed mee omgegaan, terwijl er ook gezinnen zijn die erdoor verwoest worden en ernstig beschadigde mensen achterlaten. Het zou mijn grootste angst zijn een kind op de wereld te zetten dat veel op mij lijkt. Ik kamp al zolang ik leef met angst en depressie en dat zou ik mijn kindje nooit aan willen doen. En hoe goed is het voor het kindje om een depressieve moeder te hebben die zichzelf haat? Die altijd kritisch is en hoge eisen stelt? Natuurlijk heb je ook je partner, maar je moet er ook rekening mee houden dat hem/haar iets kan overkomen en dan sta je er alleen voor.

Het is een beslissing die je zelf neemt. Ik vind het in ieder geval positief dat je er goed over nadenkt, aangezien er ook genoeg ouders zijn die dat wat meer hadden kunnen doen! (Denk aan situaties van huiselijk geweld e.d.) Door hierover na te denken, toon je naar mijn idee al liefde en respect naar je ongeboren kind. Los van wat je beslist, is dat al heel belangrijk voor hem/haar. :-)
Ik wil je veel succes wensen in de weg naar een beslissing. Laat je niet gek maken door anderen en neem de tijd die jij nodig hebt. Alleen jij voelt dat aan.
Maria - Donderdag 21 september 2017 15:56
Ik denk goed om een onderscheid te maken tussen je emoties en je gevoel, je intuïtie, want dat is niet het zelfde. Iets willen is emotie. Bij het uitkiezen van een nieuwe woning kan je veel hebben aan je intuïtie. Bij je kinderwens ligt het wat gecompliceerder. Dingen als kan je het aan, wat vinden anderen? Een kind opvoeden, zeker als het nog jong is, en (regulier) werk combineren kan teveel zijn maar je kan er ook andere dingen naast doen.
Zorgen dat je zelf lekker in je vel zit kan schelen. Bij mij heeft het enorm geholpen om mijn voedingspatroon aan te passen en wat supplementen te gebruiken. Ook om minder in mijn emoties te schieten. Weten dat je naar je emoties kan kijken maar het niet bent. Juist door wat ik aan zware tijden heb meegemaakt ben ik daar verder in gekomen. Hoe meer mensen me kapot probeerden te krijgen, tot mishandeling door buren, voel ik me juist sterker, weet dat ik van binnen sterk ben.
Ik heb het zelf juist andersom; eerder mensen die me liefst gedwongen hadden laten steriliseren omdat dit 'zwakke geval' het niet aan zou kunnen om kinderen te krijgen. Krijg sowieso nooit vragen of ik kinderen wil hebben. Nu ik in de overgang zit krijg ik soms de vraag of ik kinderen heb. Ik vind het nu erg moeilijk om het los te laten, vind het zo niet eerlijk. Aan de andere kant kan ik gaan en staan waar ik wil. Verdien een beetje bij. Als ik moe ben kan ik in bed kruipen.
Anne - Vrijdag 22 september 2017 11:24
Er is geen moeder die perfect is .
Misschien hebben wij gewoon te veel keuze in deze tijd en willen wij alles van te voren uitdenken en bepalen in plaats van te vertrouwen.
Je leert toch ook onderweg.
vera - Vrijdag 22 september 2017 14:54
@iedereen: Iedere reactie inspireert me weer op een andere manier, heel erg bedankt voor jullie verschillende ideeën en gedachten, ervaringen en bemoedigingen...! Liefs Vera