''Steeds wanneer ik van iemand uit mijn omgeving hoorde dat anderen ziek zijn, zichzelf pijn doen, een eetstoornis hebben of depressief zijn, vond ik dat moeilijk. Ik vroeg mij steeds af waarom dit mij zo van slag maakte. Op een verjaardag hoorde ik bijvoorbeeld dat een kennis van mijn tante een zelfmoordpoging had gedaan. Het stomme was dat ik, naast dat ik schrok en het erg voor haar vond, ook dacht; ‘'Ik wil dat ook.''

Ik wilde ook dat er zo, vol medelijden, over mij gepraat werd, dat mensen zich zorgen om mij maakten en er op de verjaardag van mijn neefje gepraat werd over mij. Dat mensen aan mij dachten. En tegelijkertijd vond ik de aandacht eng en moeilijk. Ik durfde niet zelf over mijn problemen te praten en omgaan met zorgzame mensen vond ik zwaar ongemakkelijk. Waarom zouden ze zich zorgen om mij maken? Ik had immers geen echte problemen, ik stelde me aan. Ik voelde me tot last.''

Herken je dit? Veroordeel jezelf dan niet. Als het niet goed met je gaat, vind je het misschien wel onwijs moeilijk om over die gevoelens te praten. Je denkt zo negatief over jezelf dat je liefde en zorg van anderen maar moeilijk kunt ontvangen. Erg lastig, want dat is juist waar je tegelijkertijd stiekem ook een beetje om vraagt en wat je nodig hebt om uit de problemen te komen.

‘'Ik hoorde van mijn klasgenootje Laura dat Isabel zichzelf pijn had gedaan. Ze beschadigde zichzelf. Iedereen in de klas had er iets over te zeggen. De stoere jongens van de klas vonden het belachelijk, ‘'Isabel is gewoon een Emo.'' Zeiden ze. Anderen zeiden dat ze vast gewoon aandacht wilde. En ik dacht alleen maar ‘'Zal ik mezelf ook eens pijn doen?''

Misschien dat ik dan gezien zou worden. Je weet dat het een verkeerde gedachte is, dat het niet de juiste manier is om aandacht te vragen, maar toch denk je het. Hoe stom je het ook van jezelf vindt, je imiteert hierdoor wel heel gevaarlijk en schadelijk gedrag.

‘'In de klas ging het tijdens Verzorging over eetstoornissen. Er werd druk over gepraat en iedereen was stil toen we een documentaire keken in de klas. Die meisjes waren bijzonder, ze deden iets zieks waardoor ze heel kwetsbaar werden en mensen hen voorzichtig gingen behandelen. Ik wilde dat ook. Die eetstoornis niet, maar wel dat mensen mij wat voorzichtiger zouden behandelen.''

Wanneer je dit herkent, is dat echt niet meteen stom, fout, raar of gestoord. Het is vooral heel naar voor jou en zeker iets wat je serieus moet nemen. Als je dit soort gedachten herkent, betekent dat je er iets aan moet doen. Je bent blijkbaar zo in nood dat je op zoek gaat naar manieren om te krijgen waar je behoefte aan hebt: hulp, aandacht, liefde, zorg... noem het maar op. Helaas wel op een zeer gevaarlijke en verkeerde manier. Probeer dit in te zien en te veranderen. Neem het signaal van het imiteren van destructief gedrag serieus. Alleen al dat de wens er is, betekent dat er iets aan de hand is. Je bent niet gelukkig en hebt zorg en aandacht nodig.

Misschien weet je niet precies hoe je om hulp moet vragen, bij wie je terecht kunt of wat je dan wilt zeggen. Daarover mag je gerust praten op het forum of in de chat van Proud2bme. Er is ruimte om je gevoel te delen en te praten over wat jij nodig hebt om je beter te voelen. Daarmee kun je jezelf een hoop narigheid besparen. Want je hebt geen destructief gedrag nodig om je gevoel te kunnen uiten. Snijden om niet te voelen is geen oplossing. En ook niet om de zorg en aandacht te krijgen waarnaar je zo erg verlangt. Je hoeft het niet alleen te doen. Vraag hulp. Ieder mensen heeft zorg en aandacht nodig. Jij dus ook, dat is niets om je voor te schamen en ook zeker niet iets dat je moet verhullen achter destructief gedrag.

Heb jij wel eens negatief gedrag van iemand anders nagedaan?