Brief aan mijn buik

 

Lieve buik,

Van al mijn lichaamsdelen heb ik over jou misschien wel het hardst geoordeeld. Ik verlangde veel van je. Nee, ik kan wel stellen dat ik het van je eiste. Ik wilde dat je plat was, gespierd was en altijd hetzelfde bleef. Wanneer ik naar mezelf in de spiegel keek, keek ik als eerste naar jou. Mijn hele gevoel hing van jou af, maar het was nooit goed genoeg.

Wanneer ik 's ochtends wakker werd stond ik binnen een minuut in m'n onderbroek voor de spiegel. Ik bekeek je van alle kanten. Ben je dunner of dikker dan gisteren? Ik pakte mijn telefoon, nam krampachtige houdingen aan en spande mijn spieren tot ze pijn deden. Ik was opzoek naar dat perfecte plaatje, schoof een lamp door de kamer voor de juiste belichting. Op zoek naar dat ene lijntje aan de zijkant wat 'al die andere meiden' ook op de foto hadden. Een teken van succes.


Bron foto

Jij was niet zo. Al deed ik nog zo mijn best, jij was nooit een buik zoals ik die in tijdschriften voorbij zag komen. Wanneer ik op een stoel zat keek ik voel afschuw naar de vouw zo'n centimeter boven m'n navel. Zelfs wanneer ik er niet naar keek, kon ik hem gewoon voelen zitten. Huid op huid, in mijn beleving een verschrikkelijk gevoel. Het voelde alsof je meters over mijn te heet gewassen skinny jeans heen lubberde en snel trok ik een oude, uitgelubberde legging aan. Pfew, dat scheelde.

Op slechte dagen voelde het inderdaad vaak alsof er enorme kwabben aan mijn zij hingen. "Ik voel het toch gewoon!" Riep ik kwaad als mijn moeder zij dat ik er mooi uit zag en me niet zo aan moest stellen. "Ik voel m'n vet gewoon zitten!" Vet stond in mijn ogen gelijk aan mislukking. Ik was een slappeling, een luilak, een lelijk eendje. Het liefst had ik je van mijn lijf afgescheurd. Ik walgde van je. Je maakte me zo verdrietig. Ik hoopte zo dat het beeld in de spiegel zou veranderen als ik maar lang genoeg naar een andere waarheid bleef zoeken, maar keer op keer, dag na dag, stelde je me teleur.

Hoe langer ik naar je keek hoe groter je leek te worden en hoe afschuwelijker ik je begon te vinden. Logisch, wanneer je iets door een vergrootglas bekijkt kloppen de proporties niet meer. Zo keek ik naar je, maar ik had het niet door. Ik kneep in je en trok aan je. Vaak wist ik niet wat ik aan moest trekken, want dankzij jou stond niks me mooi. Tegen de tijd dat ik de deur uit moest lag mijn kamer bezaaid met kleding die ik niet wilde dragen en liep ik de deur uit met jou verstopt onder een grote slobbertrui. Tijdens de gymles kleedde ik me snel om met mijn rug naar mijn klasgenootjes. Niemand hoefde je te zien.

De enige die je af en toe te zien kreeg was mijn toenmalige vriend. Toch hield ik je liever voor mezelf. Wanneer hij je wilde kussen schrok ik en deinsde ik terug. "Maar ik hou van je lieve buikje." zei hij dan. Ik begreep er niks van en hield mijn adem in wanneer hij z'n armen om me heen sloeg. Je deed me zo lelijk voelen. Door jou, mijn buik, telkens strak aan te spannen dacht ik je ware aard wel verborgen te houden voor hem. Als hij eens wist hoe je echt was, dan zou hij me vast niet meer moeten.

Het was niet eerlijk van mij. Het was niet eerlijk om zo over jou te oordelen terwijl je zo veel voor me doet. Je bent zo veel meer dan alleen een uiterlijk, zo veel meer dan een pronkstuk in een tijdschrift. Je bent de reden dat mijn ruggengraat rechtop staat, de reden dat ik me beweeg, de basis van mijn kracht. Je beschermt mijn organen, je verteert mijn eten, je kan kinderen baren, je bent en brengt nieuw leven. Je bent niet mijn vijand, je bent mijn vriend.

Dus, lieve buik, het spijt me dat ik al die tijd niet heb gezien wat je werkelijk voor me doet en ik ben blij dat ik nu de kans heb om het goed te maken. Ik weet het nog goed, die ene yogales, waar we op ons rug moesten liggen en onszelf eens over onze buik moesten aaien. Wat ik eerst raar en ongemakkelijk had gevonden voelde nu alsof ik eindelijk iets voor je terug kon doen. Ik vroeg of we vrienden konden zijn en een nieuwe start konden maken. Of ik van je mocht houden, welke vorm je ook zou hebben en dat mocht. 

Ik heb vaker horen zeggen dat liefde een werkwoord is. Zal dat dan ook voor jou en mij gelden? Ik denk het wel. In plaats van over je te oordelen ben ik voor je gaan zorgen. Het maakt me niet uit hoe je er uit ziet, als je maar gezond bent. Goed eten, genoeg bewegen, leren accepteren. Ik ben gaan kiezen voor goede voeding, genoeg voeding, geen extreme uitersten meer wat eten en drinken betreft. Geen opgeblazen cola light bubbel, geen hol gerommel en geen krampen meer 's avonds in bed. Je voelde je merkbaar beter, je voelde merkbaar beter.

Samen hebben we spieren ontwikkeld. Misschien zien anderen geen sixpack, maar ik voel dagelijks jouw kracht. Je biedt mij bescherming en bent een warme, zachte thuishaven voor wie zijn hoofd op jou wilt rusten. De kat van de buurvrouw ligt spinnend in je schoot. Het maakt mij ook gelukkig. 


Bron foto

Nu ik met andere ogen naar je kijk zie ik steeds vaker hoe vertekend mijn beeld was. Terwijl ik dit schrijf loop ik naar de spiegel en trek ik mijn shirt omhoog. Daar ben je dan, mijn buik. Ik moet een beetje lachen en ik zie dat je meelacht. Ik sla mijn armen om je heen en geef mezelf een grote knuffel. Het spijt me van al die jaren, maar wat ben ik blij dat het nu goed is. Ik kan op een gezonde en realistische manier naar je kijken. Je zal nog flink veranderen in de rest van mijn leven, dat zal ik vast nog wel eens lastig vinden, maar dat is oké. Je bent goed zoals je bent en zo veel meer dan een plaatje in een tijdschrift.

♥ Liefs,
Irene 

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Hoop - Woensdag 15 november 2017 13:22
Super goed geschreven, Irene!
En tof dat je dit zo durft te delen.

Bedankt.
. - Woensdag 15 november 2017 13:30
Met een brok in mijn keel en veel tranen alsof ik een emotioneel wrak ben, lees ik dit. Wat is dit actueel voor mij. Alles, maar dan ook echt alles klopt. T/m "Als hij eens wist hoe je echt was, dan zou hij me vast niet meer moeten".

Ik ben zo blij voor jou dat je dit hebt kunnen ombuigen.. Je buik is waardevol en ook mooi.
... - Woensdag 15 november 2017 13:44
Wauw! Zo herkenbaar. Ik hoop ook ooit mijn buik te kunnen accepteren en misschien wel lief te hebben
ikzeidegek - Woensdag 15 november 2017 15:13
Poeh, deze komt binnen. Prachtig geschreven! Heel herkenbaar.
LeRose - Woensdag 15 november 2017 15:37
Mooi ik mocht willen dat ik zo kan kijken maar ik zie die van mij soms als een uitgerekte landkaart
T - Woensdag 15 november 2017 15:44
Mooi!!
pizzadue - Woensdag 15 november 2017 16:14
Heel mooi geschreven!
Irene - Woensdag 15 november 2017 16:26
Lieve Irene, dank je voor het delen van deze brief. Zo bizar, ik heet ook Irene en ook ik heb een enorme focus op mijn buik (inclusief littekens door operaties) en zijn vorm. Deze (negatieve) lichaamsbeleving houdt me momenteel in zijn greep in mijn gevecht naar een gezond gewicht. Ik ben gewoon zó bang voor dengevgen van dit gezonde gewicht op het uiterlijk van mijn buik en hoe verdrietig ik me daar dan weer bij ga voelen. Dit maakt me gewoon zó ongelukkig! Ik zou “dat ding” zo graag accepteren en dankbaar zijn voor wat het het voor me doet, maar ik weet gewoon niet hoe. Hoop heel erg dat emdr (bij mij dus gericht op deze lichaamsbeleving) me hierbij gaat helpen... tips zijn ook zeer welkom!

Liefs Irene
britneyangel - Woensdag 15 november 2017 16:32
knap geschreven
Jamy-lee - Woensdag 15 november 2017 17:03
Jeetje, echt talent hoe je dit zo schrijft !❤️ Ik wil meer van dit brieven, en dan bijvoorbeeld over benen of over wangen. Ik zou dat heel fijn vinden. Thankss voor dit motiverende blog😘
Vlien - Woensdag 15 november 2017 17:26
Prachtig! Ik ben er stil van, dit raakt me.
Anoniem - Woensdag 15 november 2017 17:58
❤️
Vienna - Woensdag 15 november 2017 21:19
Bedankt voor het delen!! Ik kan niet wachten tot de dag dat ik ook van mijn lichaam kan houden. Kun je misschien eens een blog schrijven over hoe je van je buik bent gaan houden? Was de liefde er ineens? Ging het geleidelijk? Was je eerst helemaal genezen van de es? Of hield je eerst van je lichaam waardoor je kon genezen van je es?

Liefs! Vie
E - Donderdag 16 november 2017 05:13
Zo herkenbaar!
Ik heb een soort trauma verhouding met mijn buik .Zo vaak doet mijn buik vreselijk veel pijn.Maar juist doordat het mijn zwakste plek is heb ik moeten leren om van haar te houden/ accepteren zoals zij is.
Een buik is ook ZO veel meer dan een verteringssysteem.Je gevoel zit in je buik, je gezondheid,je hersenfuncties...ze ontdekken ook veel meer.
Als je constant in gevecht bent met je buik vecht je tegen ALLES in jezelf.
Zorg je goed voor je buik ,dan voel je je op alle vlakken beter.

HS - Donderdag 16 november 2017 19:56
Wel een goeie. Het zet me aan het denken. Ik vind het zó moeilijk om lief te denken over mezelf, mijn lichaam en dan met name mijn buik en benen. Heel mooi hoe je erover schrijft. Heel knap ook. Hoe ben je zo gaan denken?
Healthyrecovery - Zondag 22 juli 2018 23:20
Zo'n mooie, realistische én motiverende blog.
Enorm helpend voor mij!
En dat je buik meer is dan het uiterlijk en dus ook z'n krachten kent, heb ik eerder nog niet zo over nagedacht..

Thanks!!