Wanneer je ondergewicht hebt of je lichaam erg zwak is vanwege je eetstoornis, wordt soms aangeraden zo min mogelijk te bewegen. Toen ik ondergewicht had en moest aankomen in plaats van afvallen, werd dit mij ook verteld. Ik mocht geen huishoudelijke klusjes doen, niet mee de hond uitlaten en ook niet meer naar school fietsen. Voor mij toen ontzettend moeilijk. Ik wilde dan wel van mijn eetstoornis af, maar stilzitten veroorzaakte een hoop stress!

Ik vond fietsen, stofzuigen en wandelen juist hele fijne dingen om te doen. Niet omdat ik het huis graag schoon wilde maken of hield van frisse lucht, maar meer om te voorkomen dat ik aankwam en het liefst zelfs om af te vallen. Hoe meer ik kon doen om mijn gewicht te controleren, hoe beter. En ineens mocht dat niet meer.

Ik kon natuurlijk stiekem buikspieroefeningen gaan doen, gaan wandelen als er niemand thuis was of gewoon niet aan mijn ouders vertellen dat ik deze afspraak had met therapie. Die gedachte was erg verleidelijk. Door mezelf voor te houden dat ik van mijn eetstoornis af wilde en het vechten met eten na een jarenlange strijd echt moe was, besloot ik me toch te houden aan de afspraak. Ik wilde van mijn eetstoornis af, dus kon ik maar beter luisteren naar de regels van mijn hulpverleners.

Het was onwijs moeilijk om op de bank te gaan zitten na het eten, terwijl ik mezelf liever de afwas zag doen of een rondje zag rennen. Maar nee, ik zat op de bank. Te wiebelen met m'n benen omdat ik niet stil kon zitten. Het was echt afkicken. Ook op het wiebelen met m'n benen werd ik aangesproken en het voelde alsof ik helemaal niks meer zelf mocht bepalen.

Ik voelde me schuldig als ik niet mee kon helpen met klusjes in huis. Ook vond ik het vervelend dat ik geen lange reizen mocht maken, dus overal heen gebracht werd. Ik had een super mooie fiets, maar ook die had ik maanden niet aangeraakt. Het viel toch allemaal wel mee met mijn eetstoornis... of toch niet?

Het stilzitten maakte me bang. Ik was bang om dik te worden, lui te zijn en spierkracht te verliezen. Echter werd mij duidelijk gemaakt dat wanneer ik nu zou sporten dit juist slecht zou zijn voor mijn gezondheid. Sporten en bewegen was enkel een aanslag op een lijf met ondergewicht. Zolang ik niet goed at, was sporten, fietsen en wandelen even niet aan de orde.

De tweestrijd hierover maakte enorm veel in me los. Ik zorgde ervoor niet met mijn gevoelens bezig te hoeven zijn door alsmaar met eten bezig te zijn en dingen te doen. En nu lukte dat niet meer. Ik leerde in therapie en van vrienden dat ik hen gewoon mocht aanspreken als ik iets moeilijk vond of een rotdag had. Ook hielp het om afleiding te zoeken. Ik heb bijvoorbeeld heel veel gepunnikt, knuffeltjes van vilt gemaakt, collages geknutselt, films gekeken en gesprekken gevoerd op de bank. 

Toen ik wat kilo's aankwam en mijn gezondheid wat verbeterde, kreeg ik daar ook wat dingen voor terug. Niet alleen gevoelens en energie, maar ook bewegingsvrijheid. Uiteindelijk zag ik dat als iets wat ik dus zelf in de hand had. Als ik weer wilde bewegen, moest ik ook goed voor mijn lijf gaan zorgen. Het was mijn eigen verantwoordelijkheid en een stukje positieve controle die ik wèl had. 

Op den duur besloot ik in overleg af en toe toch een stukje te gaan wandelen met m'n moeder en de hondjes. Vooral omdat het ook gewoon wat afleiding bood. Toen ik eenmaal aankwam in gewicht, mocht ik dat steeds vaker doen, tot ik weer gewoon de normale dagelijkse dingen kon doen. Sporten was er in ieder geval nog niet bij. Daar was ik zelf ook erg bang voor, omdat ik verwachtte dat ik dan meteen door zou slaan.

Het sporten heb ik erg lang uitgesteld. Ik was zo blij dat het goed ging met eten, in mijn relatie, vriendschappen en mijn leventje weer terug had, dat ik dat niet op het spel wilde zetten. Op een gegeven moment ben ik dingen gaan uitproberen. Maar op dagen dat ik mij niet lekker voelde, sloeg ik sporten even over. Dan wist ik dat ik het niet 'gewoon lekker' zou vinden, maar dat het kleine stukje eetstoornis er alleen maar op zou kicken, en dat gunde ik mijn eetstoornis niet.

Hou dus vol en zie het niet als iets dat jou afgepakt wordt, maar als iets waarin je wordt beschermd. Als jij beter wilt worden, ervaar je daarover misschien veel tweestrijd: wil ik wel beter worden? Blijf het stukje vasthouden dat zegt dat de mensen die om je geven en je willen helpen, gelijk hebben en zie het als een stap in de goede richting. Vind je het moeilijk om eraan te voldoen, bouw het bewegen dan rustig af. Doe dit alles in overleg. 

Geef het ook een kans. Je weet niet of je er meteen van aankomt. En relativeer het ook voor jezelf. Je komt geen kilo's aan van stilzitten. En blijkbaar kun je die kilo's goed gebruiken! Praat erover, en trap niet op de rem. 

Probeer er daarnaast ook een beetje van te genieten. Dat lukt in het begin misschien niet, maar onthoud dat op de bank hangen en lekker luieren ook hartstikke fijn kan zijn! Pak er een kopje thee, plaid, warme kruik bij, nodig vrienden uit en kijk een gezellige film!

Foto2: Zawezome