Bang om ziek te zijn

 

We hebben al meerdere blogs gewijd aan hoe de komst van het internet ons dagelijks leven op sommige vlakken makkelijker maakt (hoe vervang ik de stofzuigerzak?), maar zeker niet altijd voor iedereen goed is. We googelen ons suf. Inderdaad, van stofzuigerzakken tot brownierecepten, van hoofdpijn tot een complex ziektebeeld. Ik ben zo'n suffe googeler: wanneer ik last heb van hoofdpijn, een bultje voel of een steek op mijn borst heb, is zo'n zoekmachine mijn beste vriend, maar tevens mijn grootste vijand. Het maakt me bang om ziek te zijn.

Zelfdiagnostisering is iets van deze tijd. Alles is voor handen en we willen snel een antwoord. Of beter gezegd: we willen snel een oplossing. Het lijkt alsof we niets mogen voelen, niets mogen mankeren. En stiekem is dat ook waar ik naar zoek: een oplossing. Ik wil weten wat ik mankeer, wat ik eraan moet doen en het liefst zo snel mogelijk. Hierdoor worden we zelf 'experts' op gebieden waar we niet voor hebben geleerd. Ja, het wereldwijde web kan je tips geven, een verklaring misschien, maar laten we eerlijk blijven: je gaat geen dokter worden door het internet af te struinen. En toch betrap ik mezelf er wel eens op dat wanneer ik de huisarts bel, ik al benoem wat ik denk te mankeren. Ik kom niet meer voor een diagnose: ik kom voor een oplossing.


Bron foto

Nu ga ik hier zelf geen label aanhangen - anders zou het wel erg ironisch worden - en ik denk eigenlijk ook dat veel mensen soortgelijk gedrag vertonen, in meerdere en mindere mate. Wanneer dit echter dagelijkse kost en overheersend wordt, is dit wel degelijk een serieus probleem te noemen. En helaas is dit voor veel mensen de realiteit: zij hebben hypochondrie. Mensen die leiden aan hypochondrie, in de volksmond ook wel 'ziektevrees' genoemd, zijn continu bang iets te mankeren en piekeren zich suf. 'Onschuldige' kwaaltjes - zoals een steek of kramp - worden opgevat als signalen dat er iets goed mis is. Hierdoor kan het zijn dat deze mensen de deur bij de huisarts platlopen, maar dit hoeft zeker niet altijd het geval te zijn. Door bijvoorbeeld onderzoeken die 'goed terugkomen' of een huisarts die niet meer wil doorverwijzen, kan het zijn dat hypochonders zich afsluiten: ze voelen zich onbegrepen en niet serieus genomen. Daarbovenop is de angst om (ernstig) ziek te zijn ook niet ineens verdwenen, waardoor ze in een lastig pakket komen te zitten.

Ik heb geen hypochondrie - daar wil ik duidelijk in zijn - maar ik heb wel in zekere mate een angst gevoeld om daadwerkelijk iets te mankeren. Terwijl ik dit typ, besef ik hoe ironisch dit haast is: ik bagatelliseerde mijn eetstoornis en was gelijkertijd bang om een 'ernstige' ziekte te ontwikkelen. De angst om iets te mankeren, bleek achteraf ook het sterkst te zijn toen ik een eetstoornis had. Zelf denk ik dat ik destijds ook op zoek was naar een oplossing. Ik was angstig en mijn eetstoornis zorgde ervoor dat ik daar meer grip op had. Dat ik deze angst in banen kon leiden, als het ware. Maar angst laat zich niet temmen. Mijn psycholoog had hier een mooie metafoor bij bedacht. Zij zag angst als een soort stressballetje met zo'n netje eromheen. Wanneer je in het balletje knijpt - je zet er druk op - vindt het balletje tussen al die gaatjes in het netje een uitweg. Zo kan het ook met angst zijn, vond ze. Wanneer je druk voelt, vindt de angst zijn weg in andere uitingen. Misschien dat dit in mijn geval de hypochondrische gedachten verklaart. 

Angst speelt dus zeker een belangrijke rol. Het is dan ook niet vreemd dat hypochondrie tegenwoordig ook bekend staat onder de naam ziekteangststoornis; de angst blijkt namelijk centraal te staan in het ziektebeeld. En waarom die angst aanwezig is? Daar is niet altijd een verklaring voor, hoe graag we dat ook willen. En een oplossing? Zelf ben ik van mening dat het belangrijk is (én blijft) dat hypochonders niet afgeschilderd worden als 'gekkies', want dat woord lees ik nog wel eens. Hypochondrie is écht een ernstige stoornis en zeker wanneer dit het dagelijks leven belemmert, mag er gezocht worden naar een oplossing. Misschien is die oplossing te vinden bij de huisarts, maar misschien dat een psycholoog hier ook een schakel in kan zijn. Om te onderzoeken wat er precies schuilgaat achter de symptomen en wat je kunt doen om die angst te verlichten.

Hypochondrie kenmerkt zich dus door een sterkte overtuiging ziek te zijn en in de kern is dit denk ik ook zo. Hypochondrie is namelijk een vreselijke, vooral eenzame, ziekte. Je hebt misschien niet altijd daadwerkelijk last van aanwijsbare lichamelijke klachten, de kern - de angst - is ook een ziekteverschijnsel dat behandeld mag worden. Juist.


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

 

Gerelateerde blogposts

16
JUN
Hypochondrie
116

Reacties

Anoniem - Woensdag 9 februari 2022 21:10
Hypochondrie kan ik heel veel begrip voor op brengen en vaak zitten daar ook een heleboel aan ten grondslag. Zelfdiagnostisering heb ik nooit begrepen op zowel mentaal als fysiek vlak. Het gebeurt ook steeds vaker en heb soms het idee dat het niet zozeer alleen in het vinden van een oplossing zit of angst, maar ook het graag iets willen hebben. Soort van een diagnose staat gelijk aan begrip. Wat ik veel zie is dat mensen zich zodanig in een bijv dsm label inlezen en zich er naar gaan gedragen/ eigen maken en vervolgens zwaar teleurgesteld zijn als de uitkomst anders is. Ik vind dat een kwalijke ontwikkeling, laat het bij een arts daar zijn ze immers voor.