Anorexia en doorslaan

 

Van anorexia naar doorslaan in teveel eten, een angst die iedereen met een eetstoornis wel kent. Mij gebeurde het bijna. Hoe ging ik daarmee om? Hoe wist ik dit tegen te houden? Ik werd met anorexia opgenomen en het leek bijna alsof ik met iets anders met ontslag ging. Het leek alsof mijn lichaam/psyche de 4 jaar in wilde halen die ik mezelf ontnomen had. Wat ik mezelf toen verboden had, leek ik (onbewust) allemaal weer te willen gaan eten. Dit uitte zich in te veel en gulzig eten. Waar was de rem gebleven en de angst voor eten?

In deze periode was ik nog opgenomen in de kliniek. Ik kwam hier als enorm ziek meisje binnen en ik had een ernstige vorm van anorexia (zo zeiden de artsen). Maar aan het einde van mijn opname kreeg ik aan tafel ineens te horen dat ik minder beleg op mijn brood moest doen, kleinere stukjes moest eten en niet te veel moest eten. Het leek de omgekeerde wereld wel!

Ik wist niet wat me overkwam, ik wist niet waar de drang vandaan kwam, het gebeurde gewoon. Daarbij zat een enorm boos gevoel naar mezelf, een faal gevoel: faal-anorect. Hierdoor wilde ik mezelf eigenlijk weer gaan bewijzen naar de hulpverleners toe: ik heb wel anorexia! Ik wilde weinig gaan eten, maar het lukte me simpelweg niet meer. Feedback op mijn (te veel) eten deed me pijn: laat me met rust!

In de kliniek moest ik mij nog aan een eetlijst houden, en ook buiten de kliniek zou ik deze nog even vol moeten houden. Maar ik probeerde er binnen deze eetlijst wel uit te halen wat er uit te halen viel. Waarom vruchtenhagel nemen als chocoladepasta 100x lekkerder is, waarom gekookte aardappelen als gebakken aardappelen ook op de lijst staan. Echt alles wat ik mezelf niet gunde de laatste jaren, gunde ik mezelf nu wel. Ik ging niet voor veilig, ik ging voor het tegenovergestelde van veilig leek het wel.

Ook in de rapportages en evaluatieverslagen kwam naar voren dat hier voor uitgekeken moest worden en dat ik hier toch wel nazorg voor nodig had. Vreselijk, anorexia, waar ben je? En tegelijkertijd zo lekker! Ik kon weer genieten en ik had schijt aan de anorexia: ik wilde eten en leven! Maar ik leek de rem niet te vinden of te hebben. Niks kon me meer schelen: eten wilde ik! Terwijl ik het eten wat ik at soms niet eens proefde.

Er moest volgens de hulpverleners dus wat aan gedaan worden. Stom, want ben ik een keer goed bezig: is het weer niet goed! Maar oké, ik wilde ook niet boven mijn stabilisatiegewicht uit komen natuurlijk! De rem moest dus terug gevonden worden. Ik mocht mijn eetlijst niet loslaten, de komende tijd (ook thuis) moest ik mij hier aan houden. Binnen die eetlijst mocht ik op een gezonde manier gaan variëren. Maar dus niet in uitersten. En daarbij werd mijn gewicht iedere twee weken gecontroleerd.

Ik vond het lastig om weer een stapje terug te doen in het eten. Waar ik eerst nooit at, at ik nu heel graag, en dan is het opeens lastig dat weer in te leveren! Maar ik snapte het wel, en de angst was er natuurlijk ook nog wel: ik wilde geen kilo's aankomenVariëren dus, met mate. Op de dinsdag en donderdag chocola als tussendoortje, op de vrijdag patat in de avond, 1x in de week pasta, 2x in de week iets met rijst. En ga zo maar door, strenge regels. Maar wel regels die nodig waren om de rem terug te vinden.

Ik heb na mijn ontslag mij nog zo'n half jaar aan mijn eetlijst gehouden om mijn lichaam te leren vertrouwen, te leren voelen wat trek hebben is, te leren voelen waar ik trek in heb en te leren eten. Want dat is wat ik deed: ik leerde opnieuw mezelf en het eten kennen. Ik leerde ook bewuster eten. Bij elke hap moest ik proeven en bewust eten. Na ongeveer een half jaar had ik weer een normaal hongergevoel, kende ik weer het gevoel van trek hebben en voelde ik ook eindelijk weer wanneer ik vol zat. Dat gevoel was namelijk ook spoorloos verdwenen. Het leek wel alsof mijn lichaam door de anorexia ontregeld was geraakt. Maar uiteindelijk kwam het allemaal weer terug.

Toen die dingen terug waren vertrouwde ik mezelf genoeg om mijn eetlijst langzaamaan los te laten en te geloven in mijn eigen gevoel van trek hebben etc. Wel nog onder begeleiding natuurlijk, en ook nog met het zicht op de weegschaal. Want afvallen was niet de bedoeling, maar veel aankomen ook niet. Ik kwam nog wel wat aan, maar op een gegeven moment merkte ik dat mijn lichaam echt weer zelf werkte. Ik hoefde niet steeds te denken: oh shit, ik moet nu eten. Nee, mijn lichaam gaf dat zelf aan. Het ging weer automatisch, zoals het hoort. En ook mijn gewicht bleef rond een bepaald getal. Wel wat hoger dan mijn stabilisatie, maar nog altijd meer dan gezond. Zo ben ik stapje voor stapje gaan leren vertrouwen op mijn lichaam en op mijn gevoel. Ik ben van anorexia naar even teveel eten gegaan maar heb mezelf toch weer weten te dimmen en mezelf terug gevonden. Anorexia had me totaal ontwricht. 

Inmiddels leef ik al 4 jaar met dit gewicht, kan ik eten wat ik wil en kom ik geen gram aan. Ik vertrouw voor de volle 100% op mijn lichaam. En ja, ook ik heb wel eens dat ik denk: ik ben echt 10 kilo aangekomen! Maar dan sta ik op de weegschaal, en houdt mijn gevoel me toch weer heel erg voor de gek. Soms een dagje minder eten, soms een dagje meer eten. Gewoon zoals het hoort, zonder angsten.

Ik hoop dat dit misschien een herkenbaar verhaal is, en dat iemand die dit met herkenning leest er ook wat mee kan. Leer terug vertrouwen te krijgen in je lichaam! Ook al zijn daar soms eerst strenge regels voor nodig.

Herkenbaar?

p.s. De genoemde termijnen kunnen voor iedereen anders zijn. 

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

upsidedown - Donderdag 23 mei 2013 12:32
Ik herken het heel hard! Ik heb nog steeds veel ondergewicht maar de drang naar veel eetn is er ! Ik geniet veelmeer van wat ik eet en denk ook constant aan het volgende eetmoment... niet te doen :p Maar ik kan mezelf wel de dicipiline opleggen om toch ervan te blijven.. Ik eet voldoende en gevarieerd :pmaar als ik mijn zelfgemaakte chocoladecake uit deel .. man wat zou ik er zelf zoo graag een stuk ( wat zeg ik heel de cake haha ) van nemen !!

xxx
Bo* - Donderdag 23 mei 2013 12:36
Heel herkenbaar, dit is bij mij gebeurd. Echter sloeg het door naar Boulimia..
Nu toch weer aan een eetschema, en me daar écht aan houden. Zweven tussen 2 eetstoornissen op het moment, wat het allemaal nog lastiger maakt.
Gelukkig herken ik signalen ook steeds sneller, maar vertrouwen op mijn lichaam durf ik echt nog niet.
Minnie - Donderdag 23 mei 2013 12:45
Heel herkenbaar.. Maar bij mij was er niks van gezegd, bij mij was het ook meer 'stiekem', na een (bijna ieder) weekend thuis ineens enkele kilo's zwaarder vonden ze heel normaal :S. Na ontslag kwam ik dus ook nog steeds veel aan, veel eten, meer dan 'nodig'. Niks proeven, alleen happen. Veel ook 'stiekem'. Schaam me dood, durf het ook niemand te vertellen, want ik 'at toch juist te weinig?', ze zouden alleen maar blij ermee zijn...
Ik probeer het in de hand te houden, maar ben veel alleen thuis, dus het is best moeilijk.
Meisje - Donderdag 23 mei 2013 12:46
Heeeeel erg herkenbaar, vooral dat stukje wat je vertelt dat je alles uit je eetlijst wilde halen.
marleen - Donderdag 23 mei 2013 12:53
heel herkenbaar
dwarsvlindertje - Donderdag 23 mei 2013 13:02
herkenbare strijd
Elina94 - Donderdag 23 mei 2013 13:08
heeeeeeeeeeel erg
Vera - Donderdag 23 mei 2013 13:17
Het is mij ook overkomen. Mijn huisarts pikte de signalen die ik gaf niet op die juiste momenten op. Ik kwam met ondergewicht bij haar, ik kwam op nog een gezond gewicht bij haar. Uiteindelijk sloeg ik van Anorexia door naar hele extreme eetbuien en eindigde ik met een beetje overgewicht. Inmiddels zit ik weer op een goed en gezond gewicht, maar durf ik nog niet op mijn lichaam te vertrouwen. Die extreme eetbuien heb ik nog steeds, maar ook perioden dat ik weet dat ik te weinig eet. De meeste dagen gaat het aardig.
Joo17 - Donderdag 23 mei 2013 13:21
Ja echt heel herkenbaar!
vlindertje. - Donderdag 23 mei 2013 13:41
lStory of my life. Heel veel uitbuien gehad en zo van ondergewicht veel aangekomen en het lukt maar niet om de balans te vinden naar een gezond eetpatroon. Hoop dat ik in de toekomst ook weer op mijn lichaam kan leren vertrouwen.
Judith19 - Donderdag 23 mei 2013 13:59
Heel herkenbaar. Ben net hersteld van ondergewicht en zoek nu naar mijn stabilisatiegewicht, maar heb heel veel angst om 'teveel' aan te komen. Bovendien is mijn hongergevoel nu volgens mij helemaal op hol geslagen, want heb juist contant trek en zit bijna nooit 'vol'. Ik hoop dat dit snel overgaat...
Marij_Marij - Donderdag 23 mei 2013 14:02
Heel herkenbaar!
Ik heb ongeveer vergelijkbaar met Vera, alleen is het bij mij na een klein beetje overgewicht omgeslagen naar boulimia. Nu gaat het wel redelijk. Meestal eet ik normaal, maar dan ineens extreme eetbuien gevolgd door heel weinig eten. Het evenwicht ontbreekt dus nog, maar ik hoop dat ik dat dat in de toekomst weer terugvind.
Marianne - Donderdag 23 mei 2013 14:30
Heel erg herkenbaar. Ik ken mezelf niet meer terug. Ik eet opeens heel veel en kom ook aan. Ik vind het supereng en ik schaam me er ook heel erg voor. Ik durf er niet met iemand over te praten. Ik voel me steeds schuldig en lelijk... :(
JufM - Donderdag 23 mei 2013 14:41
Geen herkenning, maar ik ben er enorm bang voor..
Ik merk dat ik heel snel weer terugval in anorectische gedachten als ik 'te vaak' in een week heb genoten van eten. Ik ben dan bang dat ik dat steeds meer zal krijgen en dat ik als gevolg daarvan steeds meer ga willen en 'voor de zekerheid' val ik dan maar weer terug in weinig eten/eten wat ik niet zo lekker vind.
Doritos - Donderdag 23 mei 2013 14:57
Herkenbaaaar!!
Doritos - Donderdag 23 mei 2013 14:58
Door dit artikel nog meer angst :'(
angstig meisje. - Donderdag 23 mei 2013 15:00
Enorme herkenning.....

Had eerst (nao) Boulimia (geen diagnose wel verschijnselen), daarna anorexia en nu daarbij ook het afgelopen jaar periodes met heftige eetbuien/doorslaan e.d.

Fijne blog, geeft hoop!
Koffie - Donderdag 23 mei 2013 15:02
Herkenbaar
vooral dat op de vingers tikken van plots 'teveel' te gaan eten
Ik schaamde me dood, eerst moest het veel zijn en en aankomen en plots gaan minderen...terwijl het zoveel moeite had gekost om meer te gaan eten. Dat was heel moeilijk, en dan sloeg ik wel eens door in eetbuien of niet-eten. Nu gaat dat veel beter en leer ik meer op mijn lichaam vertrouwen, dat weet wat het beste voor me is en is stabiel op deze manier :)
Monica - Donderdag 23 mei 2013 16:21
ik had het zelfde meegemaakt. Van een tijd weinig eten tot een tijd veel eten. Het duurde bij mij zo'n een week of vier totdat ik me ook echt aan de voedingslijst hield. Nu eet ik gelukkig weer normaal en geeft mijn lichaam weer aan wanneer ik moet eten. Alleen door die tijd heb ik nu dus een angst ontwikkeld voor het eten waarmee ik mezelf volpropte. Ik durf bijv. geen pizza of bapao meer te eten omdat ik bang ben dat ik weer doorsla. Hetzelfde met chocolade, maar dat gaat de laatste tijd al wat beter.
Roos - Donderdag 23 mei 2013 17:37
Wauw herkenbaar, nadat ik eerst helemaal geobsedeerd was door het zo min mogelijk en gezond mogelijk eten sloeg ik ineens compleet door, ik at de hele dag door en het liefst zo vet en calorierijk mogelijk. Naja, het liefst? Ik wilde het allerliefst natuurlijk gewoon dun zijn en controle hebben. Het kon me niet schelen wat ik at, als ik maar iets te kauwen had. Ik schaam me echt, maarja. Ik herken je verhaal dus heel goed. Dankjewel dat je het deelt, ik dacht dat ik de enige was :)
Ik hoop dat het nu goed/beter met je gaat!
Liefs
'Metaphor - Donderdag 23 mei 2013 17:39
Ik heb het hele begrip 'eetlijst' al overgeslagen, omdat bij mij het huidige probleem meer is dat ik dus juist van de dwangmatigheid af wil komen.
(Ik eet momenteel 'genoeg' en omdat ik eigenlijk alles lekker vind krijg ik ook genoeg variatie)
Maar juist dat loslaten wil bij mij dus niet lukken; juist dat 'niet' toch qua hoeveelheid altijd op het zelfde uitkomen..
Precies omdat ik dus bang ben dat het bovenstaande verhaal mij gaat overkomen; dat de rem er dan afgaat.
Want dat zou natuurlijk 'de eerste tijd' niet zo erg zijn; mijn gewicht zou nog wat hoger kunnen] maar waar is de grens...
lautje - Donderdag 23 mei 2013 17:42
Superherkenbaar!fijn zo'n blog!lastig aan andere mensen dit uit te moeten leggen!zij denken namelijk dat alles perfect gaat in je koppie terwijl je er nog net zo obsessief mee bezig bent maar dan op een andere manier
mango09 - Donderdag 23 mei 2013 17:54
Wat een fijn artikel, heel herkenbaar. Komt precies op het juiste moment.
N - Donderdag 23 mei 2013 18:10
Dit heb ik ook helaas.. Zodra ik alleen thuis ben heb ik de drang om te eten en ben ik niet te stoppen, ik denk de hele dag aan eten en geef soms ook over.. Ik durf het alleen aan niemand te vertellen..
lola - Donderdag 23 mei 2013 18:55
Ben al eerder intensief in behandeling geweest voor ana. Toen de knop omging forceerde ik eetbuien en mijn gewicht schoot omhoog. Nu, xx kilo boven mijn streefgewicht, kan ik niet meer stoppen met de eetbuien.

Ik wil zo graag mijn leven weer op de rail krijgen en voor de buitenwereld lijkt het ook zo.
Ik dacht dat met het ophalen van mijn gewicht de andere problemen ook zouden verdwijnen. Met de eetbuien heb ik alleen maar een deel van mijn problemen verplaatst. Van jezelf uithongeren tot jezelf vetmesten. Heeft iemand tips voor een behandeling?


- Donderdag 23 mei 2013 19:32
Heel herkenbaar.
Had eerst ernstig ondergewicht en moest bijna aan de sondevoeding en binnen twee maanden had ik een gezond gewicht en nu bijna overgewicht.
Het is echt verschrikkelijk want stiekem wil ik weer terug naar ondergewicht, heb het idee dat ik me dan een stuk beter voel dan nu, hoewel ik ook weet dat dat onzin is.
sindy - Donderdag 23 mei 2013 20:00
Wat goed dat hier proud tenminste over gepraat en geblogd wordt, dit laat echt de meerwaarde van ervaringsdeskundigen zien. Alle hulpverleningsboeken aparte hoofdstukken anorexia en boulimia.... wat een goede blog kortom.
e-x - Donderdag 23 mei 2013 20:00
@jufM ik herken het :o.
xXxpaula - Donderdag 23 mei 2013 20:46
Same happened to me...
Sanne - Donderdag 23 mei 2013 20:55
heel herkenbaar, vooral dat vertrouwen op honger en vol gevoel... het lijkt wel een onmogelijke optie? soms zit ik even in een goede flow, waarin ik naar mijn lichaam kan luisteren maar voor ik het weet, eet ik weer te veel door .. zorgt echt voor ontzettend veel chaos .Fijn dat er een blog over is.
Sandra - Donderdag 23 mei 2013 22:11
Wat is dit eng herkenbaar. Ik voel me ook die falende anorect, want ik ''hoor'' niet te eten. Niemand zal het begrijpen dat ik soms die extreme drang heb om te moeten eten. Juist ook met het gevoel om mezelf te pesten, zo van ''dit laat je allemaal aan je voorbij gaan!'' Genieten kan ik er niet echt van, want na de eerste hap is er al weer spijt en wil ik terug naar het hongergevoel. Maar dan is het al te laat en moet alles op.
Wederom weer fijn om de herkenning hier te lezen, zowel in het verhaal als in de vele reacties. Bedankt!
missd - Donderdag 23 mei 2013 23:08
Zoooo herkenbaar!!! Ik heb het nu nog wel eens, maar ik denk dat ik in de periode zit dat ik de rem langzaam aan gevonden heb. Wat ik wel merk de laatste tijd dat ik het vaak nog doe als ik "verkeerde" gedachtes krijg. Dus als ik wil afvallen kies ik voor het ongezonde.
Mooi artikel dat me weer even liet weten dat ik niet de enige ben die dit soort dingen meemaakt!!! Dank je wel!
liz - Donderdag 23 mei 2013 23:27
Heel herkenbaar dit, en dit werd bij mij alleen maar erger toen ik antidepresia nodig had met als bijwerking honger en dan ook veel en veel aankomen
Marije - Vrijdag 24 mei 2013 08:37
Echt zo herkenbaar!! Thanx voor je verhaal.
Lovatic - Vrijdag 24 mei 2013 13:29
echt enorm herkenbaar!
Daphne - Vrijdag 24 mei 2013 20:09
Ik zat op het randje van ondergewicht en ben sinds de zomer ook behoorlijk aangekomen. Van maatje xxs naar een s of soms zelfs m, dat is toch (ruim) twee kledingmaten. Ik weet wel dat een maatje s echt geen ramp is. Maar toch voel ik me verschrikkelijk, want aankomen is een ding, maar de manier waarop en het tempo waarin het nu gebeurt... Dat is vast minstens zo ongezond als ondergewicht. Raak er van in paniek en weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Compenseren door dagen erna niet of minder te eten is ontzettend onverstandig, maar ik doe het wel. Om vervolgens weer eetbuien te krijgen en alsnog weer keihard aan te komen... En het is niet eens lekker, sterker nog: het is gewoon smerig.
@ lola, bij mij voelt het inderdaad ook als vetmesten. Iemand tips?
Het verstandigst is natuurlijk om iemand in vertrouwen te nemen en om hulp te vragen, maar ik ben daar nu gewoon echt niet klaar voor.
s - Vrijdag 24 mei 2013 20:14
ik heb hier geen last van. maar ik krijg door dit artikel wel een beetje het idee dat bijv: een stuk chocola kiezen in plaats van 'veilige' koekjes, niet goed is voor iemand met een eetstoornis. terwijl het je toch ook stapjes omhoog helpt. ik ben heel strict in m'n eetlijst (deels vanwege m'n angst dat dit mij ook overkomt) en dat probeer ik juist een beetje los te laten
J. - Zaterdag 25 mei 2013 11:59
Wat vind ik deze blog fijn om te lezen. Ik zit nu al een hele tijd in behandeling voor anorexia, maar krijg m'n eetbuien maar niet onder controle. Vreselijk, en braken lukt niet. Heb inmiddels wel de stap gezet om hier ook hulp voor te vragen bij m'n behandelaren! Echt heel fijn om te horen dat het vaker voorkomt. Ik was namelijk doodsbang dat ik nu ineens geen anorexia meer zou hebben.
Elise - Zaterdag 25 mei 2013 20:13
Dank je wel... fijn dat je dit met ons wil delen! Ik schaam me dood dat ik van zeer ernstig ondergewicht naar gezond gewicht ben gegaan in korte tijd, inderdaad doordat ik in ging halen wat ik mijzelf al die tijd had ontzegd. Helaas lukt het mij nog niet om de rem erop te zetten. Faal-anorect inderdaad en een diep geworteld verlangen om weer terug te gaan naar de anorexia-periode. Waar is inderdaad de angst voor eten gebleven???...
Marit - Zondag 26 mei 2013 11:14
Ik heb ook zoiets gehad, maar dan in mindere maten. Mega veel beleg op brood smeren, en zoveel mogelijk opscheppen bij het avondeten. Helaas ben ik door de angst die dat gaf weer wat terug getrokken in m' n anorectische gedrag, puur omdat het zo fout voelde. Ik hoop dat het niet meer terugkomt, want ik voelde me er verschrikkelijk onder, ondanks dat het nog binnen de perken bleef.
Romy - Donderdag 21 november 2013 15:38
Ik herken dit echt enorm... Wat fijn om te lezen dat meerdere mensen dit herkennen..

Wat bij mij ook begon met anorexia met ernstig ondergewicht, is uitgemond in een boulimia achtige eetstoornis Ik ben toen van zeer ernstig ondergewicht naar overgewicht gegroeid.. Niemand die de signalen herkende. Zelfs toen ik uiteindelijk bijna 2,5 keer zoveel woog als in mijn anorexia periode.
Men zei dat het alleen maar goed was, en ja ik moest toch aankomen, dus waarom was ik er zo ongelukkig mee werd er gevraagd..
Ik vind het echt vreselijk.. Ik heb het gevoel nu ook niet meer serieus te worden genomen. Door hulpverleners en vriendinnen. Ik ben nu ten slotte wel degene met overgewicht.. Met een baan in een omgeving waar "gezond, sport" toch wel de maatstaf is..
Ik kan het niet helpen. Ik wil zo graag weer een stukje van die controle terug. Dat ik me gewoon kan houden aan een basis eetlijst. Ik heb enorm veel spijt van die eetbuien, maar ik ben aan de andere kant wel heel blij dat ik wel weer alles durf te eten..
Het zou denk ik heel goed zijn als er meer aandacht was hiervoor.
michelle - Zondag 20 april 2014 19:29
Ik eet nu ook best veel en soms eet ik zo een behoorlijke schaal pindas leeg zonder dat ik er vol van zit. Ik denk omdat mijn lichaam dat nu gewoon echt npdog heeft. Ik denk dat als mijn gewicht gestabiliseerd is, dat het vanzelf wel afneemt :)
Sannetje - Maandag 19 januari 2015 11:54
Heel herkenbaar. Maar ja wat heb je er aan. Het lost voor mij (nu althans) niets op. Het liefst wil ik niet meer wakker worden.
Rex - Maandag 16 mei 2016 16:11
Waarom sta je überhaupt nog op de weegschaal als je zegt helemaal op je lichaam te kunnen vertrouwen?
rosa - Maandag 20 maart 2017 10:22
hoe lang duurt het herstel?
Louise IJpelaar - Maandag 24 april 2017 13:38
Wow heftig.. ik herken mezelf hier echt precies in.
Ik ben zelf doorgeslagen naar Boulimia, dus vreselijke eetbuiten
en dat de volgende dag compenseren met bijv. hele dag sporten of niks eten,
de gedachte iedere dag met eten bezig te zijn en een schuld gevoel te hebben,
zo vreselijk!!

Hoe is jullie honger gevoel terug gekomen? want mijn honger gevoel maar ook mijn verzadigingsgevoel is gewoon helemaal weg. Ik merk meestal dat ik iets MOET eten, omdat ik flauw ben, maar dat is geen honger.
zit hier heel erg mee!

groetjes
Vera - Donderdag 20 juli 2017 18:27
Het ineens heel erg honger krijgen na het hebben van anorexia en 'eetbuien' krijgen is niet 'doorslaan'!!!! dit doet me echt pijn om te lezen. na jezelf uit gehongerd te hebben voor maanden heeft je lichaam vreselijk veel energie nodig en is het heel normaal als je voor je gevoel de hele koelkast wilt leeg eten. dit wordt ook wel 'extreme hunger' genoemd. google maar eens als je goed Engels kunt lezen! Je moet op deze honger reageren om volledig uit de spaarstand te komen en te herstellen. en niet compenseren natuurlijk! Ik zou het echt even googlen. wat je hebt is juist heel normaal!
Vera - Donderdag 20 juli 2017 18:29
Zelf heb ik nog steeds heel veel honger na een halfjaar in herstel. soms zo erg dat ik al na een uur het idee heb dat ik ga flauw vallen en ik voel ook nog steeds niet wanneer ik vol zit. maar dit is juist heel normaal in je herstel. het is niet alleen je gewicht dat moet herstellen maar ook botten, spieren, organen, zenuwen etc. Best gek dat hier niks over te vinden is eerlijk gezegd...
niks - Donderdag 11 maart 2021 19:52
ik wil niks kwijt????????????????????????????????????????
bonnie - Maandag 25 maart 2024 16:43
Erg herkenbaar, ik heb in een keer de knop omgedraaid van zo min mogelijk eten naar all in. Ik ben alleen nog steeds, bijna een half jaar later, mega veel aan het eten. Ik weeg mezelf niet meer, maar ik denk dat ik nu echt wel zwaar ben. Alleen mijn verzadigingsgevoel is nog niet terug. En ook mijn menstruatie niet. Dus ik heb denk ik nog steeds veel voedsel nodig ook al ben ik weer op gewicht. Juist omdat ik zo veel eet ben ik nog een beetje bang voor ‘lege calorieën’. Daar zal ik er ook wel ontelbaar van kunnen eten, als ik met echt voedsel al nooit vol kom te zitten. Maar ja ik vertrouw er gewoon op dat het wel goed zal komen. Het is simpelweg spannend.