Anorexia en doorslaan
Van anorexia naar doorslaan in teveel eten, een angst die iedereen met een eetstoornis wel kent. Mij gebeurde het bijna. Hoe ging ik daarmee om? Hoe wist ik dit tegen te houden? Ik werd met anorexia opgenomen en het leek bijna alsof ik met iets anders met ontslag ging. Het leek alsof mijn lichaam/psyche de 4 jaar in wilde halen die ik mezelf ontnomen had. Wat ik mezelf toen verboden had, leek ik (onbewust) allemaal weer te willen gaan eten. Dit uitte zich in te veel en gulzig eten. Waar was de rem gebleven en de angst voor eten?
In deze periode was ik nog opgenomen in de kliniek. Ik kwam hier als enorm ziek meisje binnen en ik had een ernstige vorm van anorexia (zo zeiden de artsen). Maar aan het einde van mijn opname kreeg ik aan tafel ineens te horen dat ik minder beleg op mijn brood moest doen, kleinere stukjes moest eten en niet te veel moest eten. Het leek de omgekeerde wereld wel!
Ik wist niet wat me overkwam, ik wist niet waar de drang vandaan kwam, het gebeurde gewoon. Daarbij zat een enorm boos gevoel naar mezelf, een faal gevoel: faal-anorect. Hierdoor wilde ik mezelf eigenlijk weer gaan bewijzen naar de hulpverleners toe: ik heb wel anorexia! Ik wilde weinig gaan eten, maar het lukte me simpelweg niet meer. Feedback op mijn (te veel) eten deed me pijn: laat me met rust!
In de kliniek moest ik mij nog aan een eetlijst houden, en ook buiten de kliniek zou ik deze nog even vol moeten houden. Maar ik probeerde er binnen deze eetlijst wel uit te halen wat er uit te halen viel. Waarom vruchtenhagel nemen als chocoladepasta 100x lekkerder is, waarom gekookte aardappelen als gebakken aardappelen ook op de lijst staan. Echt alles wat ik mezelf niet gunde de laatste jaren, gunde ik mezelf nu wel. Ik ging niet voor veilig, ik ging voor het tegenovergestelde van veilig leek het wel.
Ook in de rapportages en evaluatieverslagen kwam naar voren dat hier voor uitgekeken moest worden en dat ik hier toch wel nazorg voor nodig had. Vreselijk, anorexia, waar ben je? En tegelijkertijd zo lekker! Ik kon weer genieten en ik had schijt aan de anorexia: ik wilde eten en leven! Maar ik leek de rem niet te vinden of te hebben. Niks kon me meer schelen: eten wilde ik! Terwijl ik het eten wat ik at soms niet eens proefde.
Er moest volgens de hulpverleners dus wat aan gedaan worden. Stom, want ben ik een keer goed bezig: is het weer niet goed! Maar oké, ik wilde ook niet boven mijn stabilisatiegewicht uit komen natuurlijk! De rem moest dus terug gevonden worden. Ik mocht mijn eetlijst niet loslaten, de komende tijd (ook thuis) moest ik mij hier aan houden. Binnen die eetlijst mocht ik op een gezonde manier gaan variëren. Maar dus niet in uitersten. En daarbij werd mijn gewicht iedere twee weken gecontroleerd.
Ik vond het lastig om weer een stapje terug te doen in het eten. Waar ik eerst nooit at, at ik nu heel graag, en dan is het opeens lastig dat weer in te leveren! Maar ik snapte het wel, en de angst was er natuurlijk ook nog wel: ik wilde geen kilo's aankomen! Variëren dus, met mate. Op de dinsdag en donderdag chocola als tussendoortje, op de vrijdag patat in de avond, 1x in de week pasta, 2x in de week iets met rijst. En ga zo maar door, strenge regels. Maar wel regels die nodig waren om de rem terug te vinden.
Ik heb na mijn ontslag mij nog zo'n half jaar aan mijn eetlijst gehouden om mijn lichaam te leren vertrouwen, te leren voelen wat trek hebben is, te leren voelen waar ik trek in heb en te leren eten. Want dat is wat ik deed: ik leerde opnieuw mezelf en het eten kennen. Ik leerde ook bewuster eten. Bij elke hap moest ik proeven en bewust eten. Na ongeveer een half jaar had ik weer een normaal hongergevoel, kende ik weer het gevoel van trek hebben en voelde ik ook eindelijk weer wanneer ik vol zat. Dat gevoel was namelijk ook spoorloos verdwenen. Het leek wel alsof mijn lichaam door de anorexia ontregeld was geraakt. Maar uiteindelijk kwam het allemaal weer terug.
Toen die dingen terug waren vertrouwde ik mezelf genoeg om mijn eetlijst langzaamaan los te laten en te geloven in mijn eigen gevoel van trek hebben etc. Wel nog onder begeleiding natuurlijk, en ook nog met het zicht op de weegschaal. Want afvallen was niet de bedoeling, maar veel aankomen ook niet. Ik kwam nog wel wat aan, maar op een gegeven moment merkte ik dat mijn lichaam echt weer zelf werkte. Ik hoefde niet steeds te denken: oh shit, ik moet nu eten. Nee, mijn lichaam gaf dat zelf aan. Het ging weer automatisch, zoals het hoort. En ook mijn gewicht bleef rond een bepaald getal. Wel wat hoger dan mijn stabilisatie, maar nog altijd meer dan gezond. Zo ben ik stapje voor stapje gaan leren vertrouwen op mijn lichaam en op mijn gevoel. Ik ben van anorexia naar even teveel eten gegaan maar heb mezelf toch weer weten te dimmen en mezelf terug gevonden. Anorexia had me totaal ontwricht.
Inmiddels leef ik al 4 jaar met dit gewicht, kan ik eten wat ik wil en kom ik geen gram aan. Ik vertrouw voor de volle 100% op mijn lichaam. En ja, ook ik heb wel eens dat ik denk: ik ben echt 10 kilo aangekomen! Maar dan sta ik op de weegschaal, en houdt mijn gevoel me toch weer heel erg voor de gek. Soms een dagje minder eten, soms een dagje meer eten. Gewoon zoals het hoort, zonder angsten.
Ik hoop dat dit misschien een herkenbaar verhaal is, en dat iemand die dit met herkenning leest er ook wat mee kan. Leer terug vertrouwen te krijgen in je lichaam! Ook al zijn daar soms eerst strenge regels voor nodig.
Herkenbaar?
p.s. De genoemde termijnen kunnen voor iedereen anders zijn.
Gerelateerde blogposts
Reacties
xxx
Nu toch weer aan een eetschema, en me daar écht aan houden. Zweven tussen 2 eetstoornissen op het moment, wat het allemaal nog lastiger maakt.
Gelukkig herken ik signalen ook steeds sneller, maar vertrouwen op mijn lichaam durf ik echt nog niet.
Ik probeer het in de hand te houden, maar ben veel alleen thuis, dus het is best moeilijk.
Ik heb ongeveer vergelijkbaar met Vera, alleen is het bij mij na een klein beetje overgewicht omgeslagen naar boulimia. Nu gaat het wel redelijk. Meestal eet ik normaal, maar dan ineens extreme eetbuien gevolgd door heel weinig eten. Het evenwicht ontbreekt dus nog, maar ik hoop dat ik dat dat in de toekomst weer terugvind.
Ik merk dat ik heel snel weer terugval in anorectische gedachten als ik 'te vaak' in een week heb genoten van eten. Ik ben dan bang dat ik dat steeds meer zal krijgen en dat ik als gevolg daarvan steeds meer ga willen en 'voor de zekerheid' val ik dan maar weer terug in weinig eten/eten wat ik niet zo lekker vind.
Had eerst (nao) Boulimia (geen diagnose wel verschijnselen), daarna anorexia en nu daarbij ook het afgelopen jaar periodes met heftige eetbuien/doorslaan e.d.
Fijne blog, geeft hoop!
vooral dat op de vingers tikken van plots 'teveel' te gaan eten
Ik schaamde me dood, eerst moest het veel zijn en en aankomen en plots gaan minderen...terwijl het zoveel moeite had gekost om meer te gaan eten. Dat was heel moeilijk, en dan sloeg ik wel eens door in eetbuien of niet-eten. Nu gaat dat veel beter en leer ik meer op mijn lichaam vertrouwen, dat weet wat het beste voor me is en is stabiel op deze manier :)
Ik hoop dat het nu goed/beter met je gaat!
Liefs
(Ik eet momenteel 'genoeg' en omdat ik eigenlijk alles lekker vind krijg ik ook genoeg variatie)
Maar juist dat loslaten wil bij mij dus niet lukken; juist dat 'niet' toch qua hoeveelheid altijd op het zelfde uitkomen..
Precies omdat ik dus bang ben dat het bovenstaande verhaal mij gaat overkomen; dat de rem er dan afgaat.
Want dat zou natuurlijk 'de eerste tijd' niet zo erg zijn; mijn gewicht zou nog wat hoger kunnen] maar waar is de grens...
Ik wil zo graag mijn leven weer op de rail krijgen en voor de buitenwereld lijkt het ook zo.
Ik dacht dat met het ophalen van mijn gewicht de andere problemen ook zouden verdwijnen. Met de eetbuien heb ik alleen maar een deel van mijn problemen verplaatst. Van jezelf uithongeren tot jezelf vetmesten. Heeft iemand tips voor een behandeling?
Had eerst ernstig ondergewicht en moest bijna aan de sondevoeding en binnen twee maanden had ik een gezond gewicht en nu bijna overgewicht.
Het is echt verschrikkelijk want stiekem wil ik weer terug naar ondergewicht, heb het idee dat ik me dan een stuk beter voel dan nu, hoewel ik ook weet dat dat onzin is.
Wederom weer fijn om de herkenning hier te lezen, zowel in het verhaal als in de vele reacties. Bedankt!
Mooi artikel dat me weer even liet weten dat ik niet de enige ben die dit soort dingen meemaakt!!! Dank je wel!
@ lola, bij mij voelt het inderdaad ook als vetmesten. Iemand tips?
Het verstandigst is natuurlijk om iemand in vertrouwen te nemen en om hulp te vragen, maar ik ben daar nu gewoon echt niet klaar voor.
Wat bij mij ook begon met anorexia met ernstig ondergewicht, is uitgemond in een boulimia achtige eetstoornis Ik ben toen van zeer ernstig ondergewicht naar overgewicht gegroeid.. Niemand die de signalen herkende. Zelfs toen ik uiteindelijk bijna 2,5 keer zoveel woog als in mijn anorexia periode.
Men zei dat het alleen maar goed was, en ja ik moest toch aankomen, dus waarom was ik er zo ongelukkig mee werd er gevraagd..
Ik vind het echt vreselijk.. Ik heb het gevoel nu ook niet meer serieus te worden genomen. Door hulpverleners en vriendinnen. Ik ben nu ten slotte wel degene met overgewicht.. Met een baan in een omgeving waar "gezond, sport" toch wel de maatstaf is..
Ik kan het niet helpen. Ik wil zo graag weer een stukje van die controle terug. Dat ik me gewoon kan houden aan een basis eetlijst. Ik heb enorm veel spijt van die eetbuien, maar ik ben aan de andere kant wel heel blij dat ik wel weer alles durf te eten..
Het zou denk ik heel goed zijn als er meer aandacht was hiervoor.
Ik ben zelf doorgeslagen naar Boulimia, dus vreselijke eetbuiten
en dat de volgende dag compenseren met bijv. hele dag sporten of niks eten,
de gedachte iedere dag met eten bezig te zijn en een schuld gevoel te hebben,
zo vreselijk!!
Hoe is jullie honger gevoel terug gekomen? want mijn honger gevoel maar ook mijn verzadigingsgevoel is gewoon helemaal weg. Ik merk meestal dat ik iets MOET eten, omdat ik flauw ben, maar dat is geen honger.
zit hier heel erg mee!
groetjes