Heb je last van eetbuidrang? Zoek dan afleiding. Voel je je angstig? Zoek dan afleiding. Blijf je maar piekeren? Zoek dan afleiding. Heb je constant de neiging om op de weegschaal te staan? Zoek dan afleiding. Denk je steeds aan zelfbeschadiging? Zoek dan afleiding. Roept eten veel spanning op? Zoek dan afleiding. Moet je van jezelf bewegen? Zoek dan afleiding. Afleiding zoeken kan helpen om je eetstoornisgedachten en angsten te dempen, maar wat nou als de afleiding niet werkt?

We hebben verschillende blogs geschreven waarin we tips geven en ideeën opschrijven voor helpende afleiding. In veel gevallen kan afleiding zoeken heel goed helpen en ik raad het ook ten aller tijde aan, maar ik ken ook wel gevallen dat het gevoel gewoon te sterk was en dat afleiding zoeken niet leek te werken. Dit kon ik heel sterk hebben met bijvoorbeeld eetbuien. Alles moest wijken voor die drang en soms wilde ik niet eens meer afleiding zoeken, omdat het blindelings volgen van die eetstoornis een veel gemakkelijkere weg leek. Helaas is de weg van de minste weerstand niet altijd de beste weg om te kiezen.

Ook wanneer ik een paniekaanval had of de drang voelde om te automutileren was het niet altijd even gemakkelijk om de juiste afleiding te zoeken en dat vol te blijven houden. Ik had op zo'n moment verwoed mijn tekenspullen bij elkaar gezocht, maar tijdens het tekenen raakte ik heel gefrustreerd met mezelf. Het gevoel sijpelde door mijn muur van afleiding heen. Mijn lichaam kriebelde overal. Onrust overviel me. Ik kreeg mijn ademhaling niet rustig en mijn hart en hoofd gingen als een malle tekeer. Bovendien had ik geen inspiratie en vond ik alles wat ik tekende lelijk. Het werkt niet!

Een leuke film of een serie kijken dan? Dan hoefde het in ieder geval niet uit mezelf te komen, maar het werkte niet. Ik bleef onrustig op de bank zitten. Mijn gedachten bleven maar afdwalen naar die eetbui, naar die angst, naar die drang. Oké, dan ga ik gewoon íets snacken tijdens het kijken van de serie. Een klein beetje toegeven aan m'n eetbui. Lief zijn voor mezelf. Ergens in m'n achterhoofd wist ik het al. Wat begon als een snack liep uit in meerdere snacks. Schuldgevoel volgde en het hele moment eindigde in een eetbui met alle gevolgen van dien.

Soms hielp afleiding zoeken niet. Ik werd er onwijs verdrietig van wanneer het me niet lukte om de boel te relativeren en de juiste afleiding te zoeken. Ik begon te twijfelen aan mijn afleiding. Als het negatieve gevoel zo extreem was, moest er dan ook niet iets heel extreems tegenover staan? Niks was goed genoeg. Niks kon ik goed genoeg. Niks gaf zo'n intense (kortdurende) rust als het toegeven aan het negatieve. Nergens kon ik zo veel opluchting in vinden. Hoe moeilijker ik ging denken, hoe minder ik eruit leek te komen. Wat kan mij nu nog helpen? Hoe haal ik dat gevoel weg?

In precies die laatste vraag zat mijn denkfout. Hoe haal ik mijn gevoel weg? Hoe kan ik het vervangen? Hoe kan iets vinden dat alles overstemd? Het antwoord op die vragen is dat dat soms gewoon niet kan. Soms kan je je gevoelens niet wegschilderen op een doek. Je angst niet van je afschrijven op papier. De drang niet wegkijken met een serie. Soms is het gewoon even te veel, maar soms lukt het ook wel, dus begrijp me niet verkeerd. Blijf afleiding zoeken, blijf het proberen, blijf oefenen en je gun jezelf die kansen.

Zoals ik al benoemde kon ik onwijs moeilijk over afleiding denken. Het moest de perfecte afleiding zijn. Het perfecte gevoel hebben. Precies goed uitgevoerd. Ik stelde zulke hoge eisen aan mijn afleiding dat het toch nooit goed genoeg was. Ik besefte me dat ik in een cirkeltje aan het rondlopen was. Mijn eetstoornis ontstond deels uit hoge eisen en dat probeerde ik dan met andere hoge eisen op te lossen. He? Ik moest simpeler denken.

Afleiding zit soms al in de simpelste dingen. Je hebt al zo veel aan je hoofd, dus je hoeft het niet ingewikkelder te maken dan het is. Juist de dingen die van nature, als eerste in je opkomen zijn de dingen die het beste bij jou passen. Vertrouw op je intuïtie. Dansen op fijn muzieknummer, even wat woorden opschrijven, een tekening die nooit aan de muur hoeft te hangen, een telefoongesprek met iemand die je vertrouwd. Het maakt niet uit wat het is. Niets is te min, niets is te veel en niets is te raar. 

In mijn geval betekende afleiding zoeken soms ook dat ik even wilde liggen en huilen op de koele keukenvloer. Deze voelde letterlijk als houvast en een plek om af te koelen. Rust vind je soms in ogenschijnlijk vreemde dingen. Ook hielp het me vaak om even letterlijk uit de situatie te stappen. Naar buiten te gaan, onder de douche te stappen, vroeg naar bed te gaan (maar niet te vroeg) of een vriend of familielid op te zoeken.

Nee, het gevoel kan niet altijd weg. Soms is het ook gewoon te heftig, maar afleiding zoeken, of het nou werkt of niet, is altijd de moeite waard. Misschien kan het gevoel niet weg, maar de afleiding kan wel helpen om het gevoel te verdragen. Oefening baart kunst. Dus haal diep adem. Pak je verfkwast, pak je yogamat, pak de telefoon of trek je schoenen aan om een rondje te gaan wandelen. Lukt het niet? Dan begin je opnieuw. Herstellen gaat met vallen en opstaan, maar herstellen gaat. Je bent goed bezig. Echt.

Wat doe jij als afleiding?

fotografie: pexels