10 vooroordelen over zelfbeschadiging

 

Vanavond is de eerste aflevering van het programma Beschadigd. Een programma dat bestaat uit vier afleveringen waarin mensen gevolgd worden die te maken hebben met automutilatie. Een heftige promo video laat zien hoe dit kan zijn voor sommige mensen, wat de vooroordelen zijn die zij te horen krijgen en hoe het komt dat ze dit zijn gaan doen. Iedere persoon heeft een ander verhaal.

Zelfbeschadiging wordt niet altijd begrepen. Dat snap ik ook wel. Destructief gedrag is moeilijk te begrijpen voor mensen die jou mooi, lief of leuk vinden of hier zelf weinig herkenning in vinden. Toch kan dat onbegrip lastig zijn voor mensen die er wel mee te maken hebben. Er heersen dan ook heel wat vooroordelen over automutilatie. Een aantal zal ik hieronder bespreken.

lostlostlost

1. Als je jezelf beschadigt ben je gek
Mensen die zichzelf beschadigen zijn niet gek. Er speelt misschien een probleem bij diegene, maar hij of zij is het probleem niet. Er is iets aan de hand, er ligt een probleem ten grondslag aan het gedrag. Dit betekent niet dat die persoon psychisch helemaal in de war is of niet normaal kan functioneren.

2. Als je jezelf beschadigt heb je borderline
Sommige mensen die zichzelf beschadigen hebben ook een borderline persoonlijkheidsstoornis, maar niet alle mensen die zichzelf beschadigen hebben dit. Het is ook niet zo dat alle mensen met borderline zichzelf beschadigen. Dit is dus een vooroordeel dat soms kloppend is, maar zeker niet altijd. Je kunt niet aan iemands littekens zien of die persoon borderline heeft of niet.

3. Als je jezelf beschadigt wil je aandacht
Dit wordt vaak gedacht over mensen die automutileren. Ze zoeken aandacht en zijn op zoek naar zorg. De littekens laten anderen schrikken of maken hen bezorgd. Natuurlijk wekt pijn en zelfbeschadiging zorgen op bij mensen in de omgeving van iemand die zichzelf verwondt. Toch is het niet altijd zo dat iemand dit doet omdat hij of zij aandacht wil van anderen. Vaak worden de littekens lange tijd voor anderen verborgen gehouden of soms zelfs nooit aan anderen getoond.

Je lichaam permanent beschadigen om aandacht te vragen is niet een manier die je zomaar kiest. Toch is het zo dat sommige mensen om aandacht vragen van anderen. Dit doen zij echter niet in de negatieve zin van het woord. Mensen die zichzelf beschadigen om aandacht doen dit veelal als een schreeuw om hulp, zij weten echter (nog) geen andere, constructieve manier, om deze hulp te vragen. Aandacht vragen is bovendien ook niet per se negatief. Ieder mens heeft immers aandacht nodig en behoefte aan hulp en zorg. Wel is het belangrijk dat iemand gaat leren dit op een andere manier, dan via destructief gedrag te doen.

''Tijdens één van mijn crisisopnames beschadigde ik mezelf omdat ik niet goed kon aangeven dat het niet goed met me ging. Ik durfde niet naar het kantoortje van de verpleging te stappen om te vragen of iemand tijd had voor een gesprekje, dan voelde ik me al snel te veel en was ik bang dat ik iemand tot last was. Door mezelf te beschadigen sloeg ik naar mijn idee twee vliegen in één klap: het was voor mij een manier om te ontladen en ik had naar mijn idee een ''goede reden'' om naar de verpleging te stappen, ze moesten immers mijn wonden verzorgen. Dan werd er ook direct gevraagd hoe het met me ging en durfde ik wel te zeggen dat ik me niet goed voelde.'' -Anoniem

4. Als je jezelf beschadigt ben je een emo
Een ‘emo' was bij ons op school vroeger iemand die in het zwart gekleed ging en bepaalde muziek luisterde. Ook gingen er vooroordelen over de mensen rond dat zij depressief waren en zichzelf sneden. Sommige mensen die zich in deze stijl kleden, zullen zichzelf misschien beschadigen, maar dat hoeft natuurlijk helemaal niet zo te zijn. Ook zal iemand die automutileert dit niet doen omdat deze een bepaalde kledingstijl of cultuur tof vindt. Zelfbeschadiging gaat om veel meer dan een trend en is iets heel persoonlijks.

5. Als je jezelf beschadigt ben je labiel en zwak
Natuurlijk zit iemand die zichzelf pijn doet vaak niet lekker in zijn of haar vel. Meer dan dat. Het gaat niet goed met diegene en hij of zij weet niet op een andere, gezonde en constructieve manier met die gevoelens om te gaan. Diegene kan dan misschien niet zo sterk in zijn of haar schoenen staan, maar labiel is een groot en vaak een negatief, niet alomvattend woord. Diegene is bovendien niet zwak en kan juist een heel erg sterk persoon zijn, maar met bijvoorbeeld een heel naar verleden. 

not empty

6. Als je jezelf beschadigt wil je zelfmoord plegen
Sommige mensen die zichzelf beschadigen zijn zo depressief dat zij ook wel eens denken aan zelfmoord. Toch is het zeker niet zo dat iemand die zichzelf pijn doet, eigenlijk dood wil. Automutileren is geen poging tot zelfmoord. Vaak is het juist een manier om te overleven. Lees ook eens de blog: Snijden om niet te hoeven voelen.

''In de periode dat ik mezelf beschadigde probeerde ik mijn wonden zoveel mogelijk te verbergen. Toch gebeurde het een keer dat iemand het zag en diegene zei toen dat ik echt wel wat dieper moest snijden als ik dood wilde. Dat soort opmerkingen zijn behoorlijk pijnlijk als je je al zo slecht voelt en schaamt voor het feit dat je jezelf beschadigt. Voor mij was het op dat moment een manier om met spanningen om te kunnen gaan.'' -Anoniem

7. Als je jezelf beschadigt ben je gevaarlijk
Mensen schrikken vaak van het idee dat iemand zichzelf pijn doet. Ze kunnen het zich moeilijk voorstellen en vinden het eng. Littekens kunnen mensen afschrikken. Door onbegrip kan iemand soms niet goed snappen dat dit een heel persoonlijk probleem is en dat het niet gericht is op anderen. Toch is dat zo. Automutilatie is gedrag dat juist erg gericht is op de persoon zelf.

8. Als je jezelf beschadigt zit je in een (puberale) fase
Veel psychische problemen ontstaan tijdens de pubertijd. Daarom zijn er ook relatief veel mensen die zichzelf beschadigen die in de pubertijd zitten. Dit betekent niet dat het een puberale fase is en dat het vanzelf weer over gaat. Zelfbeschadiging is geen gedrag dat bij de pubertijd hoort. Ook volwassenen kunnen deze problemen hebben. Het is een serieus probleem waarbij vaak hulp van een psycholoog nodig is.

9. Als je jezelf beschadigt kom je daar nooit meer van af
Automutilatie is een psychisch probleem dat te overwinnen is. Ik ken veel mensen die in het verleden zichzelf pijn deden en hier vanaf zijn gekomen. Sommige mensen houden littekens, anderen hebben hier minder last van. Depressie, eetstoornissen, automutilatie zijn allemaal problemen waarvan gedacht wordt dat het nooit meer over gaat. Dat is zeker niet zo. Met de juiste hulp kun je van deze problematiek af komen.

''Ik heb nog heel lang de drang gehad om mezelf te beschadigen, ook toen het al veel beter met me ging. Als er iets misging, of ik maakte een fout op school, dan kwam die gedachte al snel bij me op. Toch lukte het me om er niet aan toe te geven en inmiddels gaat het al jaren goed. De drang is vanzelf afgenomen en de littekens vervagen steeds meer. Mensen die het niet weten, zien het niet eens.'' -Anoniem

10. Als je jezelf beschadigt verdien je geen medische hulp
Soms wordt er erg hard gereageerd op mensen die medische hulp nodig hebben na zelfbeschadiging. Sommige mensen vinden dat iemand dit zelf moet oplossen, omdat ze dit zelf heeft gedaan. Toch kan medische hulp soms belangrijk zijn en verdient iemand die een psychische reden heeft voor de problemen net zoveel hulp als iemand die door een ongeluk beschadigd is.

Toch vinden veel mensen dat iemand die een ongeluk heeft gehad voorrang heeft op iemand die zichzelf heeft verwond. Ikzelf vind dat er altijd gelijke hulp gegeven moet worden. Wel vind ik dat er gekeken moet worden naar een doorverwijzing naar psychische hulp voor deze persoon.

Dilemma:
''Stel er komen twee mensen binnen op de eerste hulp. Beiden hebben een gelijke wond. De een heeft een ongeluk gehad en de ander heeft zichzelf beschadigd. Wie zou jij als eerst helpen? ... En wat nu als die persoon die zichzelf heeft beschadigd al meerdere keren hulp nodig heeft gehad.''

Als jij jezelf herkent in het programma ‘Beschadigd' en zelf te maken hebt met een vorm van zelfbeschadiging is het belangrijk dat je hierover gaat praten met mensen om jou heen en hulp te zoeken. Je bent niet de enige die te maken heeft met automutilatie, het is rot en je kunt hier hulp voor krijgen. In dit blog vind je 21 tips tegen destructief gedrag, waaronder zelfbeschadiging.

Plaatjes: Weheartit

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Maanmeisje - Donderdag 12 februari 2015 19:10
Heel goede blog! Ik ga het programma kijken.
Ikke - Donderdag 12 februari 2015 19:20
Mooi artikel. Helaas zijn er inderdaad nog behoorlijk wat vooroordelen over automutilatie en over psychische problemen in het algemeen.
Ik ga zeker kijken naar de uitzending vanavond!
--** - Donderdag 12 februari 2015 19:42
Ik ga het ook zeker kijken.
Ik krijg nog weer extra therapiën om hier vanaf te komen. Ik heb niet het gevoel dat het triggerend voor mij zal zijn, maar ik ben er wel voorzichtig mee.

Dit is trouwens een goede en duidelijke blog!!
renskeproud - Donderdag 12 februari 2015 19:43
ik vind het echt jammer dat mensen een vooroordeel hebben van mensen die zich zelf beschadigen. mijn klasgenoten doen die dingen niet maar ken er wel genoeg die dat wel doen. ook heb ik een vriendin die zich zelf een emo noemt maar zij snijdt zich niet dus idd je hoeft geen emo te zijn om je zelf te snijden.
liefs,
Lotto - Donderdag 12 februari 2015 21:52
hulp zoeken werkt echt niet...als je van de psygoloog moet horen dat ze niets meer kan betekenen WAT DAN?!
S - Donderdag 12 februari 2015 21:54
Ik begon met automutileren toen ik 12 was. Dit zette zich lang door, tot dat ik 15 werd. Toen kleedde ik mij zoals een ander een "emo" zou noemen. Zonder dat mensen het van mij wisten vroegen ze (pesters) altijd om mijn polsen te laten zien. Dit deden ze bij iedereen die er anders uitzag. Ik raakte daar zo van slag van dat ik ermee ben gestopt en deed het verder op onzichtbare plekken. Later ben ik volledig mee gestopt omdat het mijn huidige vriend aan het huilen maakte. Hij heeft toen allemaal lieve woordjes over de littekens getekend met pen. Dat vond ik zo lief..
Nu ben ik 21 en ik schaam me voor de littekens. Ook heb ik er spijt van. Ik wou dat ik toen andere manieren kende om met mijn emoties om te gaan. Als het nog lukt om later kindjes te krijgen zou ik het bijna niet over mijn hart verkrijgen om uitleg te geven over mijn littekens. Ik hoop dat iedereen die nog steeds automutilatie doet ook denkt over de gevolgen, over later, en de kracht vind om te stoppen.
cynthia xd - Donderdag 12 februari 2015 21:57
Wauw fijn blog om te lezen
Neki - Donderdag 12 februari 2015 23:21
Emo...dat labeltje heb ik zovaak gehad. Ik automutileerde niet, ging echt puur om de stijl. Maar ik kreeg wel vaak de opmerking " ga jezelf toch snijden" naar m'n hoofd.
Virdamegadraakje - Donderdag 12 februari 2015 23:36
Er zaten wel veel 'alto's' tussen [=
d - Vrijdag 13 februari 2015 09:31
Jeetje wat erg Lotto. Ik vind ieder probleem een probleem van de maatschappij. Er is iets grondigs mis met de maatschappij als mensen dit voelen te willen of moeten doen en ook dat men niet weet of niet durft te handelen of simpelweg niet handelt, naar wat iemand werkelijk nodig heeft op dat moment en ook vooral daarna om iemand uit dit dal te halen of de situatie helpen te verlichten, zodat het niet veel langer hoeft te duren.
Marieke - Vrijdag 13 februari 2015 11:51
@Lotto, misschien kan zij jou de hulp niet bieden omdat ze daar de kennis voor mist of de aansluiting met jou. Kijk verder naar een andere instantie die je misschien beter kunnen helpen. Ik weet niet hoe oud je bent, maar er zijn ook diverse programma's zoals dgt, dgt light, vers training e.d. dat is meer gericht op zelfbeschadigend gedrag.
Anoniem - Vrijdag 13 februari 2015 14:35
Dit stukje is best herkenbaar. Zelf heb ik me ' nog maar' één keer gesneden, maar het hielp me totaal niet en ik wist eigenlijk ook wel dat ik mijn problemen beter anders op kon lossen. En wat moet je later tegen je kinderen zeggen waar die littekens vandaan komen? Nee, ik besloot dat dit niet de juiste manier was om mijn ernstige depressie de baas te zijn. Nu leer ik voor hulpverlener en deze periode zijn we oa bezig met psychische ziekten. Er wordt ook over automutilatie gesproken. Ik kwam erachter dat ik de enige was die echt wist waarom mensen het deden. Mijn klas reageert zeer onbegripvol op deze gebeurtenissen en dat vind ik onwijs jammer. Ik hoop dat programma's als deze mensen laten beseffen wat de echte redenen zijn.
- - Vrijdag 13 februari 2015 15:14
Hoewel ik het eens ben met het feit dat vooroordelen slecht zijn, zijn een aantal van de punten hierboven vaak wel 'ongeveer' waar. De laatste tijd is het een hype zelfbeschadiging goed te praten, omdat het nu toevallig veel in de media is.
Ik vind het heel goed dat men probeert het minder taboe te maken, echter, het valt niet goed te praten. Zelfbeschadiging is ziek gedrag, hoe je het ook went of keert. Het heet niet voor niets zelfbeschadiging.
Ik vind niet dat dit moet betekenen dat 'wij' daardoor slecht behandelt moeten worden; wij verdienen dezelfde behandeling (zowel letterlijk als figuurlijk) als elk ander persoon, maar ik blijf erbij dat het absoluut niet hoort, en dat wij ook moeten respecteren dat anderen het niet zullen begrijpen en daardoor (dan wel verkeert) over ons oordelen.
Elis - Vrijdag 13 februari 2015 15:26
Ben het wel eens met hierboven. Ik automutileer zelf ook, al jaren en heb ook m'n redelijk ernstige periodes gehad, maar toch. Ik verwacht geen begrip van m'n omgeving. Ik snap heel goed als ze het 'gek', 'ziek' of 'raar' vinden, want dat is het eigenlijk ook. Het is geen normaal gedrag. En het lijkt me ook niet helemaal de bedoeling dat we het met zijn allen normaal gaan vinden, het begrijpen, het dus als het ware 'goedkeuren'.

En over dat dilemma, ik ervaar automutilatie toch als mijn eigen keuze, ook al voelt het vaak als mijn enige keuze. Je doet het uiteindelijk toch echt zelf (mensen die het in een dissociatie doen uitgezonderd), dus ik vind dat die andere persoon toch voorrang moet krijgen. Wel heb je gewoon recht op verdovingen hoor, maar goed dat stond niet in het dilemma. ;)
Katja - Vrijdag 13 februari 2015 18:23
Ik kwam een keer een tijd geleden in een winkel een meisje tegen met erge automutilatie littekens op haar arm. Ik heb een angststoornis, maar toch ben ik op haar af gestapt en zei ik dat ik het heel dapper van haar vind dat ze het niet verbergt. Ik vertelde haar dat ik ook automutilatie problemen heb en dat ik het begrijp, en het daarom extra knap vind. Ze reageerde verlegen, maar wel fijn. Ik ben blij dat ik dat heb gedaan.
Lies - Vrijdag 13 februari 2015 20:08
haha tja ik heb wel bordeline, en nummer 9 je komt er nooit helemaal vanaf al is het alleen al omdat je voor altijd de littekens hebt. Gelukkig beschadig ik mezelf al jaren niet meer, maar het is iets wat ik zo nu en dan toch wel mis.

Ik vond het nogal negatief die docu, ik herken ook erg veel maar ik heb ook een hele andere kant meegemaakt. Artsen kunnen ook heel helpend reageren en ik snap ook best dat het schokkend kan zijn, het is iets onnatuurlijks om jezelf te beschadigen... Dit neemt natuurlijk niet weg dat je gewoon net als elke patiënt behandeld behoord te worden. Wat ik wel erg vind zijn de contracten die je moet tekenen bij behandeling. Ik heb dat eigenlijk bijna bij elke instelling meegemaakt behalve in de volwassen psychiatrie heb ik die ervaring niet. Die contracten houden mij tegen in mijn ontwikkeling.

Ik ben wel benieuwd naar volgende week, vooral het stuk van ouders. Ik weet dat mijn familie er erg veel moeite mee hadden, kwaad zijn ze nooit geweest maar wel erg verdrietig. Ik kan me voorstellen dat je je dan erg machteloos voelt.
flower24 - Vrijdag 13 februari 2015 21:26
Volgende week is het precies een jaar geleden dat ik automutileerde..
Na het bijna 10 jaar als enige uitweg en vorm van rust gezien te hebben ben ik ontzettend trots dat het me nu lukt andere vaardigheden in te zetten ook wanneer de neiging naar automutilatie aanwezig is...
Voor alle mensen die nog vechten in en tegen die strijd; Hou vol! Iedereen is een leven zonder zelfbeschadiging waard! ♡♥♡
---- - Zaterdag 14 februari 2015 13:37
Heel mooi geschreven. Vooroordelen zijn inderdaad erg jammer en vervelend. Vooral het stuk van de aandacht.. ik heb het nog nooit iemand laten zien zo ongeveer en ik vertel het mensen ook helemaal niet gauw (alleen degenen die heel dichtbij me staan).

Wat betreft het dilemma.. ik ben verpleegkundige en in de eed voor medici (eed van hippocrates) staat beschreven dat je iedereen, wie dat ook is, wat diegene ook gedaan heeft, en in wat voor toestand diegene ook verkeerd, gelijk moet behandelen.

Uit de praktijk weet ik dat iedereen een gelijke behandeling krijgt, maar dat er onder het personeel (in de teamkamer o.id.) wel eens hele andere gedachten de ronde doen over bepaalde mensen met bepaald gedrag (uiteraard mag de patient hier niets van merken). Ik herken het zelf ook wel, neem een voorbeeld van 2 mensen met longkanker.. de 1 heeft het door dat ie zich kapot gerookt heeft, en de ander terwijl die nog nooit een sigaret heeft aangeraakt. Dan denk ik ook wel eens.. je hebt jezelf dit aangedaan, was gestopt met roken, of er nooit aan begonnen. Maar toch krijgen deze 2 personen exact dezelfde zorg. Ik vind dat dit ook voor mensen moet gelden die door zelfbeschadiging hulp nodig hebben. Dat ze iets langer moeten wachten vind ik al erg, maar niet onbegrijpelijk, maar hechten zonder verdoving is echt mensonterend...
Vera - Donderdag 26 februari 2015 21:53
"Cut a little deeper"
"Attention seaker"
"Emo"

Hoe vaak heb ik die woorden niet om mijn hoofd geslingerd gekregen?
Ik ben heel blij met deze blog, want om eerlijk te zijn begon ik die woorden zelf te geloven.
Anoniem - Zondag 3 mei 2015 23:43
Snijden om niet te hoeven voelen
Ik heb heel lang in de schaduw gelopen
Ik liet niemand iets weten dat ik me snee of dat ik niet goed in men vel zat
Toen werd ik zwaar gepest en ik wou stoppen met alles met het leve
Ik had een afscheidsbrief op mijn bed gelegd
Die dag vonden ze het te vroeg
Mijn papa was na Kroatië
Ik en mijn zus waren met een vriend van mijn papa thuis
En die vriend van mijn papa had die brief gevonden
En mijn papa was natuurlijk kei ongerust
Hij belde mij 20 keer denk ik
Ik zat in de les en ik kon niet opnemen
Mijn papa belde kei ongerust naar school en 10 min later werd ik uit de les gehaald
Ik heb toen van school veranderd
Ik was zeg maar gaan lopen van mijn probleem
Maar ik heb daar eigenlijk wel spijt van op die school voelde ik mij echt thuis
Ik heb al mijn vrienden moeten achter laten
Mijn leve moeten veranderd
Ik heb spijt dat ik ben gaan lopen van school
Mijn leve is niet echt simpel
Maar het is mijn leve en je kunt nooit weten welk goeie er je wel niet te wachten staat
Want door die pesters heb ik mijn liefje leren kenen
1 tip probeer alle slechte dingen te vergeten en denk aan de goeie
Probeer altijd positief te zijn
De waarheid - Zaterdag 16 april 2016 10:00
1. 'Gek' is volgens het woordenboek 'krankzinnig'. 'Krankzinnig is volgens het woordenboek 'geestesziek'. 'Geestesziek' is volgens het woordenboek' psychisch ziek'. En je bent psychisch niet in orde als je zelfbeschadiging doet dus eigenlijk klopt de term 'gek' wel.

5. 'Labiel' is volgens het woordenboek 'Geestelijk onevenwichtig'. 'Geestelijk onevenwichtig' is volgens het woordenboek 'gauw to uitersten vervallend'. Als je zelfbeschadiging doet val je gauw tot het uiterste dus ook de term labiel klopt wel bij zelfbeschadigers.

7. 'Gevaarlijk' is volgens het woordenboek 'gevaar opleverend'. 'Gevaar' is volgens het woordenboek 'kans op iets ergs.' En ja, zelfbeschadiging is iets ergs, dus gevaarlijk is de juiste benaming.

Vervelend als een artikel wordt geschreven op basis van meningen en niet op basis van feiten.
Anoniem - Maandag 23 mei 2016 16:15
Ik automutileer zelf en heb daar ook nog een depressie bij. Over dat dilemma: ik zou zonder twijfel de gene die zichzelf beschadigd heeft helpen. Je voelt je zo alleen, onbegrepen, ongeliefd en je hebt totaal geen zelfvertrouwen. En dan kom je bij de dokter, en die zegt dat een ander eerst mag, terwijl die precies dezelfde wond heeft. Dit is slecht voor je wond (maar dat zou het bij de andere patient ook zijn), maar vooral slecht voor je zelfvertrouwen, als die er nog was. Wat er dan door je hoofd gaat is: 'Zelfs de dokter haat me, en wil me dood'. Kleine kans dat je de volgende keer nog naar de dokter gaat. Grote kans dat ze zo'n diepe inzinking krijgt dat je echt zelfmoord pleegt.
Anoniem - Vrijdag 4 november 2016 13:39
Ikzelf doe ook aan zelfbeschadiging. Mijn wonden waren soms zo heftig, dat ik naar de eerste hulp moest. ik ben nu al vaak verdoofd, maar voelde elke steek van een hechting. Vaak dan ook het gevoel niet serieus genomen te worden. ik heb ook een keer gehad dat er niet goed gehecht is, ze waren zo klaar. ze hebben er toen verband om gedaan, maar ik gaf al aan dat het te strak zat. wat krijg ik als antwoord, houdt je arm maar omhoog dan zakt het wel. de volgende ochtend het zat zo strak, dat heel mijn arm van onder naar boven tintelde. ik had een klacht in gediend, maar het was me eigen schuld zeggen ze dan. ze vonden het dan ook jammer dat ik niks had aangegeven en niet ben terug gekomen. ik had het juist aangegeven, maar ze deden er helemaal niks mee. als ik niet gehoord wordt terwijl ik iets aangeef, tja.... dan ga je ook niet meer terug. een week later een afspraak bij mijn huisarts, me arm was een grote puinhoop. hechtingen die open geklapt waren, mijn huisarts heeft me toen super goed geholpen. ik moest uiteindelijk paar keer in de week even langs komen, om het na te laten kijken. mijn huisarts heeft het beste ervan gemaakt, en is uiteindelijk nog mooi genezen. bij mijn huisarts wordt ik gehoord, er wordt naar mij geluisterd. als ik daar met een verse wond kom, tijdens de behandeling praten ze ook met me. zelfs mijn huisarts zei je moet hier een klacht over in dienen, wat ik dus al gedaan had. zelf hun vonden dit niet kunnen. bij ziekenhuizen en huisartsposten wordt je niet serieus genomen. ik vind dat hun hier meer over ingelicht zouden moeten worden. maar dat is mijn mening.
anoniem - Zondag 5 maart 2017 23:12
Ik snijd me sinds kort. Maar ik wil er vanaf komen..... iemand help
anoniemxx34 - Donderdag 12 juli 2018 17:27
heyy, ik beschadig mezelf ook al een jaar maar probeer er mee te stoppen! je gaat later spijt krijgen van je littekens want je wilt geen littekens die je leven beïnvloeden, je wilt niet naar het zwembad gaan en dat mensen naar je littekens kijken,

ik ga je niet verbieden om te stoppen want ik doe het zelf ook en weet hoe moeilijk het is om te stoppen. maar begrijp dat je dit echt niet wilt!

Xxx .....
Sara - Zaterdag 5 december 2020 15:22
Ik hoop oprecht dat het je lukt om ermee te stoppen. Het is moeilijk en het gaat niet gemakkelijk zijn. Maar het is zo veel beter. Het stopt de pijn even en dan wordt het terug erger.(of misschien ben je al gestopt kan ook natuurlijk, dat zij fantastisch zijn trouwens)

Echt heel veel succes.
Sara - Zaterdag 5 december 2020 15:19
Bij het dilema hangt het echt af wie de ergste wonde nodig heeft en het eerste hulp nodig heeft. Maar eerlijk gezecht zou ik toch de persoon kiezen die aan zelfverwonding doet. Die persoon heeft zelfs zonder een ernstige wonde hulp nodig. Ik heb ook al verhalen gehoord dat dokters mensen met automutilatie soms niet hebben verdoofd voor het hechten gewoon omdat ze de wonde zelf gemaakt hebben. Dit kan echt niet. Hoe moet de persoon zich wel nie voelen. Die schamen zich meestal, zitten in de knoop met hoe ze zich voelen en voelen zich in de meeste gevallen al helemaal niet goed. Om dan te horen te krijgen: je hebt het zelf gedaan los het maar op. Dat lijkt me vreselijk het help die persoon ook niet misschien verwond die persoon zich er zelfs opnieuw door. Er zijn ook zo veel vooroordelen over. Mensen moeten stoppen met zo rap te oordelen. Je hebt het zelf niet meegemaakt. Je weet niet wat er gebeurd in het hoofd van die persoon. Dus oordeel niet zo snel. Wees vriendelijk en begripvol.