Na een half jaar dagbehandeling mocht ik op vakantie en direct organiseerde ik een afvalwedstrijd op mijn site. Ik heb eerlijk gezegd geen idee wanneer ik voor het eerst op een pro-ana website ben beland. Ik denk dat ik toen al redelijk diep in mijn eetstoornis zat, want de sites hebben volgens mij niet echt een impact op mij gehad.

Ik weet ook niet of ik mezelf echt pro-ana kan noemen. Ik heb dan wel meerdere sites gehad, ook veel sites bezocht, maar ik ben het nooit helemaal eens geweest met de gedachtes die zij hadden. Ergens, diep van binnen, wist ik dondersgoed dat ik niet goed bezig was, dat die sites afschuwelijk zijn, en voelde ik me schuldig. Hoe kan ik nou mensen mee de afgrond innemen?

Maar mijn eetstoornis nam het over, vertelde mij dat ik door moest gaan. Ik kon op die sites veel herkenning en erkenning vinden. Ik voelde me begrepen en kon er alles kwijt. En op deze manier voedde ik mijn eetstoornis, wat ik fijn vond. Ik bezocht de sites met vlagen. Soms een hele tijd meerdere keren op een dag, en dan ineens was ik weer maanden out of the picture. Sommige momenten had ik er ontzettend behoefte aan, andere momenten dacht ik er niet eens meer aan.

Op mijn eigen ‘pro-ana weblog' kon ik alles kwijt wat eten betreft. Ik heb meerdere sites gehad, die niet in het teken van mijn eetstoornis stonden, maar daar kon ik niet op mijn manier over eten praten. En dat was hetgeen wat ik juist het liefst deed. Alleen maar praten en denken over eten, bewegen, afvallen enzovoort. Mensen gaven mij complimentjes op mijn site. Hoe ik in godsnaam zo veel kon afvallen in zo'n korte tijd! Ik voelde me geweldig op zo'n moment. Ik kon iets goed, ik werd gewaardeerd. Ik vond het ook geweldig om te zien, dat ik minder had gegeten dan een ander, of dat ik meer calorieën had verbrand. Maar ik heb het nooit gezien als mijn levensstijl. Als het wel mijn levensstijl was, dan had ik het direct veranderd. Ik heb altijd geweten dat ik ziek was, dat dit niet normaal was. Maar door te doen alsof het wel normaal was, verdrong ik de gezonde gedachtes.

Op het moment dat ik in therapie ging, zo'n 5 jaar geleden, was ik al lang actief op pro-ana websites, maar heb daar nooit echt over verteld. Ik leidde een soort van dubbelleven. Aan de ene kant was ik druk bezig met ‘beter' worden en aan de andere kant hield ik mijn eetstoornis ook heel erg in stand door die sites te bezoeken en door vast te houden aan mijn eigen gedachtes. Ik wou niet horen wat andere zeiden, bang dat ik zou gaan twijfelen. Ik was bang dat ik anders zou gaan denken, dat ik in ging zien dat ik beter af was zonder een eetstoornis.

Ik was en ben ontzettend bang om mijn eetstoornis los te laten. En door die sites hield ik alles in stand en gleed ik weer af naar beneden. Ik heb 3 opnames gehad en in die periodes was ik niet actief op de sites. Na een half jaar dagbehandeling mocht ik op vakantie en direct organiseerde ik een afvalwedstrijd op mijn site. Alles wat ik leerde en hoorde, ging het ene oor in en het andere weer uit...

Ik schaam mij diep dat ik er zo lang mee bezig ben geweest. Mijn vader zei dat ik ana aanbad. Van mij mocht hij het niet ana noemen. Ik wilde ook niet horen dat ik ana aanbad, want dat is niet wat de gezonde ik wilde. Ik schaamde me ontzettend. Ik heb veel nagedacht en probeer niet meer op die sites te komen. Hoewel ik dat vaak nog moeilijk vind.

Ik als persoon zelf, zou nooit naar dat soort sites gaan. Sites waar men elkaar helpt om zieker te worden. Maar mijn eetstoornis wil het wel en trekt ontzettend aan mij. Ik ben erachter gekomen dat je elkaar op deze manier niet kan en hoort te steunen.

Je haalt elkaar naar beneden en je wordt alleen maar zieker en zieker. Ik ben er voorlopig nog lang niet. Ik moet de wil nog vinden om beter te willen worden. Ik moet nog in gaan zien dat ik beter af ben zonder eetstoornis. Maar ik doe mijn best.....