Er was eens..
Er was eens een meisje
Die niet wist wie ze was
Het leek op een sprookje
Jullie waren diegene voor wie ik dit boek las
Er was eens een meisje
Blond haar, groene ogen
Onzeker beeld en niemand die haar zou mogen
Lelijk en dik
Zonder lach,
Dat is wat ze dacht. .
Het meisje kon niet meer huilen
Ze wilde niet meer falen,
Maar alles wat ze deed
### Zou ze toch niet behalen..
Ze wilde onzichtbaar zijn,
Niet meer breekbaar, niet meer die pijn
Ze wilde zichzelf uitgummen
Omdat ze dacht dan alles aan te kunnen..
Maar ze kwam tot de ontdekking
Dat niets is wat het leek?
Dat het in haar hoofd zat,
Dat is wat bleek..
Opnames, sondevoeding, eten,
Het deed haar zo’n pijn
Maar zonder
Had ze hier niet meer kunnen zijn..
Want ze had het niet alleen gekund,
Niet zonder hulp
Ze had het niet alleen gedaan
Als jullie niet naast haar hadden gestaan..
In de moeilijkste periode
Waar ik mezelf tegen mocht komen,
In die tijd
Was ik de echte ‘Kirsten’ totaal kwijt..
Daarom wil ik jullie
Hierbij bedanken
Voor alle goede zorgen
En de tijden dat jullie haar weer lachend konden maken,
Denkend aan de dag van morgen
Wat die brengen zou?
Zonder jullie had ze het niet gedaan
Als jullie niet naast haar hadden gestaan,
Had ze opgegeven
Zonder enige traan te laten..
Want bijna was het over,
Bijna niet meer hier,
Zoveel redenen nu om hier te zijn,
En vandaag is de dag dat ik dat vier..
Want het leven is zo mooi,
Ook al zou je het soms willen weggeven,
Ook al lijkt het soms een kooi
Waar geen eind aan lijkt te komen..
Ik heb het ondervonden
Dat morgen alles anders kan zijn
Dat morgen nieuw is
En dat het zo kan zijn, fijn.
Een klein meisje,
Angstig en stil
Schuw en verlegen,
Met haar grote mond op momenten
Als ze het even kon, er even tegen.
Gegroeid tot een ander iemand,
Degene die ze altijd al was
Degene die ze altijd al kende
En van haar kon gaan houden,
Precies zoals ze is.
With love,
Kirsten (midden foto)
Geef een reactie