Klein, bijna verdwenen

 

Eten als 'n stramme kluwe 
spaghetti in mijn brein 
opgeknoopte maag, het sluwe 
mager, niet groot meer hoeven zijn

Klein, bijna verdwenen 
weg van strammen in mijn hoofd 
ruggengraat verschenen 
mijn gevoel gevild, gedoofd

vrouw

Veilig binnen, opgeschort,
weggekropen in mijn lijf
de spaghetti op mijn bord
waarnaar ik maar staren blijf

want het idee te moeten weten
wat ik met die kluwe moet
houdt mijn gedachten vol met eten
onverzadigd, ik weet het niet zo goed...

...dus deze graatmeter geniet ik
tot echt genieten niet in staat
ik weet het niet en eet het niet - slik
weet ook wel dat het zo niet gaat

Kon ik de mijne maar eens lenen
ruggengraat die staat met kracht
waar ik op spaghetti-benen
tot ik een ons weeg nog op wacht

Kon er maar plaats zijn voor tevreden
worden, zijn vanbinnen wie ik ben
spaghetti-gevechten eens gestreden
met de kracht die ik niet ken

Want jij zegt het en ik weet het
van binnenuit niks slappe sliert
als ik met moed die eerste stap zet
volgt hoop en gloed die mij weer siert.

Fotografie: Irop

 

Gerelateerde blogposts

23
OKT
Daarom
16

Reacties

Lotski - Zaterdag 25 februari 2017 09:33
prachtig!!!!!!
Sanne - Zaterdag 25 februari 2017 10:25
Jeetje wat een prachtig gedicht!
Breadfish - Zaterdag 25 februari 2017 10:34
Wauw!
xxxm - Zaterdag 25 februari 2017 10:39
Supermooi!
Dany - Zaterdag 25 februari 2017 10:47
Mooi!!
Sanne - Zaterdag 25 februari 2017 13:20
Sprakeloos, heel mooi
Odette - Zaterdag 25 februari 2017 20:09
Mooi! Talent!
B - Zaterdag 25 februari 2017 21:12
Heel mooi.
HeartOfGold - Zondag 26 februari 2017 16:14
Mooi geschreven (maar wel met een aantal spelfouten) ;)