Het volgende verhaal plaatste 1 van de Proud Bezoeksters op het forum. We vroegen haar of we dit mochten delen op de site en dat vond ze prima. Hierbij dus een ervaringsverhaal met de hulpinstantie Salix. Na de lichamelijke screening ben ik begonnen in de motivatiefase die 3 maanden duurt. Dit is iedere week anderhalf uur. Hier ga je je eetstoornis beter in beeld brengen en voor je zelf duidelijker proberen te krijgen waar je eetstoornis voor staat. Ook ga je hiermee motivatie opbouwen om later in de behandelfase stappen te gaan zetten weg van je eetstoornis.

Hiervoor krijg je iedere week een opdracht mee naar huis die je de week erop weer inbrengt. Het zijn opdrachten als een lastenlijstje, voor- en nadelen balans, over 5 jaar met/zonder eetstoornis, steunfiguren, enz... Ik heb deze 3 maanden heel fijn ervaren. Ik kon er mijn ei kwijt en ik heb al veel over mezelf en mijn eetstoornis geleerd.

Na 3 maanden heb je een behandelevaluatie waarin je gaat kijken hoe de behandeling verder zal gaan verlopen. Er zijn 3 modules die je kunt volgen en het hangt van jouw situatie, je eetstoornis en hoe het te regelen is met werk/studie af welke modules je kunt gaan volgen en hoeveel tegelijk. Bij mij was het zo dat me geadviseerd werd om alle 3 de modules tegelijk te gaan volgen, omdat bij mij alles heel nauw verbonden leek te zijn. Op dat moment studeerde ik nog en koos ik ervoor om 2 modules te starten, maar een maand later ben ik gestopt met mijn studie omdat het niet meer ging en heb ik de derde module er ook nog bij gepakt.

Als je bij je behandelevaluatie besloten hebt welke modules je gaat volgen maak je met je behandelaar een afspraak om je behandeldoelen op de gaan stellen. Dit is meestal een week later. In die week neem je ook afscheid in de motivatie groep en dan start je die week daarna in de modules die je afgesproken hebt.

De eerste module is voedingsmanagement. Deze module is de module waarin iedereen start. Hierin wordt je iedere week gewogen, houd je eetdagboeken bij en die deel je uit.

Vervolgen gaat de groep hierop reageren. Wat valt ze op, wat vinden ze ervan, geven tips, maar kijken ook naar wat er goed is gegaan. Iedere week word je na het bespreken van jou eetdagboeken gevraagd wat jij mee wilt nemen van wat de groep gezegd heeft en waar je de volgende week aan wil werken. Bijvoorbeeld tussendoortje extra pakken en dat dan bijvoorbeeld 'smorgens doen. Zo concreet mogelijk. Het kan ook zijn dat je zegt. Ik ga 3 dagen een tussendoortje meer nemen. Het hoeft dus nog niet meteen alle 7 dagen te zijn. Je doet het op jouw tempo en jij bepaalt waar je de volgende week aan gaat werken. De bedoeling is dat het werkdoel haalbaar is, zodat je gemotiveerd blijft en kunt zeggen ''het is me gelukt''.

De tweede module is psychotherapie. Deze module vond ik in het begin heel moeilijk. De eerste keer dat je komt mag je meeluisteren en reageren waar je wilt en vragen stellen als je die hebt. Dan krijg je de opdracht mee naar huis om een sociale kaart in elkaar te zetten. Daarop zet je iedereen in je leven die invloed heeft of heeft gehad op jou, op een positieve of negatieve manier. Door middel van cirkels laat je zien hoe belangrijk iemand voor je is en met verschillende lijnen kun je ze verbinden met jou om te laten zien wat voor contact er tussen jullie is. Deze bespreek je de week erna.

Bij de psychotherapie draait het vooral om je gedachtes en gevoelens. Je kunt er eigenlijk alles bespreken wat je bezig houd. Aan het begin van een sessie wordt er gevraagd wie zich op de agenda willen zetten voor die keer. Als je iets kwijt wilt zet je jezelf op de agenda en vervolgens moet je er zelf voor zorgen dat je aan de beurt komt. Dit vond ik heel moeilijk, omdat ik anderen in het begin altijd voor liet gaan want ''zij hebben het vast meer nodig dan ik, ik verdien het niet, ik ben niet belangrijker dan zij dus zij mogen eerst''. Maar je leert gelukkig gauw genoeg om wel je plekje in te nemen. Bij de psychotherapie heb ik al heel veel geleerd over mezelf en mijn manier van denken.

De derde module is lichaamsbeleving. Deze is heel anders dan de eerste twee. Hier ligt niet de nadruk op praten, maar op bewegen en rust. Als de sessie begint wordt iedereen gevraagd om iets te noemen van de afgelopen week wat hun is opgevallen of waar je mee zit wat betrekking heeft op je lichaam of je lichaamsbeeld of hoe je over jezelf denkt. Soms heb je daar niet echt iets te zeggen of zijn er andere dingen in je week die ervoor gezorgd hebben dat je daar niet zoveel over na hebt gedacht en dat is helemaal niet erg.

Vervolgens trekt iedereen zijn schoenen aan en schuiven we de stoelen aan de kant. Op muziek gaan we ademhalingsoefeningen doen en daarbij doe je simpele arm/been/lichaams bewegingen. De therapeute doet mee en doet alles voor. Je mag er zelf voor kiezen of je je ogen open houd of dat je ze dicht doet, wat je zelf fijner vind. Tijdens deze oefening moet je proberen je aandacht volledig bij je ademhaling te houden, zodra je merkt dat er gedachten komen moet je proberen op een vriendelijke manier je aandacht weer terug te brengen naar de oefening. Na deze oefening ga je nog andere oefeningen doen, soms individueel, soms in tweetallen, soms in grotere groepen. Deze oefeningen zijn iedere week anders. Soms wordt er naar aanleiding van iets wat iemand aan het begin van de sessie gezegd heeft een oefening tussen gegooit omdat die bij diegene van pas komt op dat moment. Dus de opdrachten zijn echt aangesloten aan de groep.

Al deze modules zijn 1 keer in de week anderhalf uur.

Iedere 3 maanden krijg je een behandelevaluatie. Daarin ga je telkens weer kijken of de modules die je volgt nog van belang zijn, hoe je gewerkt heb aan je doelen, of er nieuwe doelen bij moeten, of er iets anders is wat je dwars zit, hoe jij het tot dan toe ervaart. Van daaruit bepaal je of je doorgaat met de modules die je volgt of er eentje laat vallen omdat je daar klaar bent, of dat je er een module bij pakt.

In de 8 maanden dat ik bij Salix ben heb ik veel geleerd. Tijdens mijn behandelevaluatie in januari kwam bij mij echter wel naar voren dat ik niet veel stappen gezet had. Ze zagen wel dat ik mijn best deed en me ook bewuster was geworden van veel dingen en zelf een duidelijker beeld had gekregen van mijn eetstoornis en op wat voor manieren in hem inzet. Maar in het eten had ik geen stappen vooruit gezet, ik viel af en ik was gesloten. Vanuit het team van Salix kwam de twijfel of ze mij wel de hulp konden bieden die ik nodig had om van mijn eetstoornis af te komen. Ik deelde die mening, ik twijfelde op dat moment al een tijdje of het me bij Salix wel zou lukken om van mijn eetstoornis af te komen.

Ik mocht daar door met mijn behandeling met het voordeel van de twijfel. Onder voorwaarde dat ik de komende 3 maanden echt stappen ging zetten en opener ging zijn. Helaas merk ik dat dit niet genoeg is voor mij.

Ik heb kort geleden een mail gestuurd naar mijn behandelaar dat ik intensievere hulp wil en had daar gisteren een gesprek over. Het team gaat kijken wat zij mij zouden adviseren om me naar door te laten verwijzen en dan heb ik weer een gesprek met mijn behandelaar daarover.

Ik ben heel positief over Salix en ik zie bij heel veel groepsgenoten ook dat ze echt stappen zetten en dat het echt beter met ze gaat. Voor mij is de ambulante hulp helaas niet genoeg. Bij Salix is het voor mij heel veilig om dingen te zeggen, ik kan er echt mijn ei kwijt. De therapeuten en psychologen zijn allemaal heel open en luisteren echt naar wat je zegt. Ondanks dat het voor mij niet genoeg is om van mijn eetstoornis af te komen, heb ik er een heel goede ervaring mee en heb ik ook absoluut geen spijt dat ik bij Salix ben geweest, ik heb er heel veel geleerd.