Meiden met een eetstoornis laten zich vaak leiden door allerlei hardnekkige gedachten. Maar bijna al deze gedachten blijken helemaal niet waar te zijn.  Hieronder vind je 10 van de meest gehoorde 'foute' gedachten:

1. Ik heb geen eetstoornis, wánt ik ben niet dun/heb geen ondergewicht

Dat is niet waar...een eetstoornis is een psychische ziekte waar je last van hebt in je hoofd. Het kan best zijn dat je geen ondergewicht hebt, maar wél de hele dag bezig bent met wat je wel en niet zult eten, jezelf uithongert en sociale situaties met eten vermijdt. Je hebt dan dus net zo goed een ernstig probleem!

2. Als ik afval, zullen andere mensen mij leuker vinden
Veel meiden denken dat een eetstoornis hun sociale leven zal verbeteren; dat vriendinnen hen ineens leuker zullen vinden en dat ze meer aandacht van jongens zullen krijgen. Het tegenovergestelde is echter waar...van slecht eten word je namelijk zó depri dat je sociale contacten gaat vermijden. Je komt steeds meer in je eigen wereldje vast te zitten en maakt minder contact. En uit eten gaan met vriendinnen doe je waarschijnlijk al helemáál niet meer.

3. Van dun zijn wordt mijn zelfbeeld beter
Helaas blijkt dit niet zo te werken...het moment dat jij jezelf dun genoeg vindt, zul je namelijk nooit bereiken. Meiden met een eetstoornis hebben namelijk een vertekend lichaamsbeeld; ze zien hun lichaam veel dikker dan het in werkelijkheid is. Daarom blijven ze de wens om af te vallen houden, hoe dun ze ook zijn. Bovendien wordt je naarmate je afvalt steeds depressiever...en ga je alles negatiever zien. Niks beter zelfbeeld dus!

4. Bij andere meisjes is het veel erger (en ik verdien dus geen hulp)
Uhh...ja, dus?! Anorexia is een ziekte die kan leiden tot de dood, dus er zullen altijd wel meiden zijn die het erger hebben! Maar dat betekent nog niet dat jij daarom geen recht hebt op behandeling?!
Als je kanker hebt zie je toch ook niet van behandeling af, omdat iemand anders misschien wel een grotere tumor heeft?

5. Ik heb geen eetstoornis, want...
‘ik heb geen bewegingsdrang', ‘ik eet nog wel eens chips', ‘ik tel geen calorieën', enz...

Tsja, als je kenmerken van een eetstoornis bekijkt, zullen er áltijd wel een aantal kenmerken zijn die jij niet hebt. Maar de kans is groot dat je onbewust de punten eruit pikt die je níet hebt, terwijl er ook een heleboel kenmerken zijn die je wél hebt. Of eigenlijk doet je eetstoornis dat...want die doet er natuurlijk alles aan om jou te laten geloven dat er níks aan de hand is!

6. Meisjes met een normaal gewicht worden niet toegelaten in de kliniek
Dat is niet waar. Er kunnen verschillende redenen zijn om voor een opname te kiezen. Eén daarvan is inderdaad een kritiek ondergewicht, maar er zijn er nog veel meer. Bijvoorbeeld als eerdere ambulante of deeltijd-behandelingen niet hebben aangeslagen, als het thuis niet meer uit te houden is of als je hele leven door je eetstoornis in beslag wordt genomen.

7. Maar toch ben ik vast het dikste meisje van de kliniek straks!
Dat denken echt zo'n beetje álle meisjes die de kliniek binnenkomen...
Meisjes met een eetstoornis hebben namelijk een vertekend en onrealistisch beeld van hun eigen lichaam. Als ze 100 keer dunner zijn dan een ander meisje, zullen ze tóch nog denken dat ze zelf de dikste zijn...

8. Ik wil niet aankomen, want dan blijf ik eeuwig doorgroeien
Nee hoor, dat is niet waar. Iedereen heeft een bepaald gewicht dat bij zijn lichaam hoort, en een eetpatroon dat daarbij hoort. Als je onder begeleiding van een diëtist aankomt, zal zij je kunnen vertellen welk gewicht dat voor jou is. Als je in de buurt van dat gewicht komt, zal ze je helpen om te gaan ‘stabiliseren'. Dat houdt in dat je samen de eetlijst aanpast, zodat je niet meer aankomt, maar constant blijft. Je hebt dan het gewicht dat bij jou past, zonder dat je verder blijft groeien!

9. Je lichaam ondervindt pas schade als je (zwaar) ondergewicht hebt
Nee hoor, ook als je gewicht nog ‘gezond' is kun je tekorten aan stoffen hebben, klopt je hormoonhuishouding wellicht niet meer, kunnen je organen beschadigd zijn, enz., enz. Om nog maar te zwijgen over de negatieve effecten van braken en laxeren...

10. Ik vertel mijn ouders niets, want ik wil hen er niet mee belasten
Dit is een misverstand...meiden willen hun ouders vaak geen verdriet doen, of denken dat hun ouders er toch geen tijd voor hebben. Er blijkt echter dat ouders het vaak véle malen erger vinden als ze achteraf pas horen hoe lang jij geleden en geworsteld hebt...terwijl ze je al die tijd niet hebben kunnen helpen. Ze voelen zich dan erg schuldig, of een slechte ouder. Zou je dat zelf niet vreselijk vinden als ouder?

Herken jij jezelf in deze gedachten? Dan ben je vast niet de enige. Er zijn al heel wat meisjes steeds dieper in hun eetstoornis gezakt, door dit soort gedachten.

Laat je dus niet door jezelf voor de gek houden!