Bindingsangst
Mannen hebben de naam dat ze er vaak "last" van hebben, maar is dat wel zo? Het lijkt me toch iets dat zowel mannen als vrouwen kunnen ervaren. Het gevoel dat als iemand te dichtbij komt en dat ook uitspreekt, dat je wilt vluchten en de relatie meteen stopzet.
Vaak zonder precies te weten waarom je dat doet. Paniek in ieder geval. Hieronder meer info over het fenomeen bindingsangst, wat het inhoud, waardoor het veroorzaakt wordt en hoe er mee om te gaan als je er zelf last van hebt.
Bron:flicker.com/paolomargari
Wanneer spreek je van bindingsangst?
Hiervan is sprake als er in intieme relaties moeite is om zich te hechten aan iemand, uit angst verlaten / gekwetst of afgewezen te worden.
En dan hebben we het niet over het "normale" angstgevoel dat iedereen wel heeft als een relatie wat serieuzer wordt. Immers hoe meer je om iemand gaat geven hoe groter ook vaak de angst dat je het kwijt kan raken. Een beetje klamme handjes mag je best krijgen als je besluit te gaan samenwonen, maar vaak overheerst het blije gevoel van willen delen en samen zijn. In dat geval is er ook voldoende vertrouwen in elkaar om die stap te zetten.
We hebben het dus over een "extremere" angst. Een angst die maakt dat je niet meer goed kan nadenken en maar 1 oplossing ziet en dat is "kappen". Je zet de ander in een klap buiten spel, jezelf soms verschuilend achter allerlei excusesen. "Hij was het toch niet helemaal voor mij" , "ze wilde veel te snel", "ik ben daar nog niet aan toe" , "ze geeft te veel geld uit dat kan nooit goed gaan" etc. In dat geval is er vaak niet voldoende vertrouwen in onszelf en de ander om die stap te zetten.
Met dit laatste heeft ook het ontstaan van bindingsangst te maken.
bron:flicker.com/terryjohnston
Hoe ontstaat het & waar heeft het mee te maken?
In het eerste begin van ons leven ben je totaal afhankelijk van je verzorgers (ouders). Je moet hen dan eigenlijk al vertrouwen dat zij je zullen liefhebben en koesteren. Je te eten zullen geven en voor je zullen zorgen. Als dat niet gaat zoals het zou moeten gaan (onveilige hechting noemen ze dat in psychologieland), kan het heel goed zijn dat daar al een eerste aanleiding ontstaat voor wat later bindingsangst zal blijken te zijn. Onveilig is het bijvoorbeeld als je ouders je aan je lot over laten, misbruiken, te weinig liefde geven of je in de steek laten.
Als dus je vertrouwen in de ander op heel jonge leeftijd al een deuk oploopt, zal je niet zo snel dat later weer herstellen. Dergelijke "schade" kan ook later ontstaan door pestgedrag op school, het verliezen van een ouder op jonge leeftijd, gekwetst, bedrogen of verlaten worden door iemand anders die je dierbaar was. Maar ook bijvoorbeeld als je niet het voorbeeld krijgt van je ouders hoe het is om te vertrouwen. Als er tussen je ouders ook geen vertrouwen voelbaar is en er niet over gevoelens wordt gesproken en dat wordt gezien als zwak.
Vooral jongens kunnen hier mee te maken krijgen als ze in een macho cultuur opgroeien. Ze moeten dan sterk zijn en het is stoer als ze niemand nodig hebben. Vaak speelt de opvoeding van je ouders een grote rol hierin immers zij leren hun kinderen weer wat zij zelf hebben ervaren....en helaas niet alleen de positieve dingen.
Wat kan je er aan doen?
Het makkelijkste is om niets te doen en aftewachten, maar dit is een hardnekkig fenomeen en je kunt dan lang wachten. Wat dan wel? Om je te kunnen hechten aan iemand wil je graag zeker zijn dat je diegene kan vertrouwen. Dat je niet opnieuw bezeerd zal raken en jouw grenzen en verlangens ook gehoord worden. Maar hoe doe je dat?
Stel: het is winter en er ligt ijs op de sloot. Je wilt er wel op gaan staan maar weet niet of het ijs je al zal houden. Wat doe je?
-wachten tot iemand anders je voor gaat. Dan heb je wel het voorbeeld gekregen maar niet zelf ervaren of het ook echt zo is.
-niets. Dan zal je het nooit ervaren...dat is ook niet wat je wilt toch?
-in 1 stap er op springen. Linke soep, je neemt nu wel een heel groot risico en negeert je angst. En gevoelens negeren werkt nu eenmaal niet.
-voorzichtig voelen, beetje duwen, stampen, en dan er op gaan staan. Klink logisch.
Dat laatste is ook wat je doet met mensen. Je gaat testen of ze te vertrouwen zijn. Dat kan door ze dingen te vragen (informatie inwinnen), kijken wat hun reactie is, en hoe ze overkomen. Je gaat ze leren kennen. Heel voorzichtig, nog niet te dichtbij, kijken of ze zeggen wat ze doen en doen wat ze zeggen. Langzaam zal dan je vertrouwen groeien. Uit ervaring zal dan blijken dat ze er voor je zijn ongeacht met wat probleem (of nieuws) jij komt. Dat ze met je meedenken zonder oordeel te hebben. Dat ze je zien zoals je bent en dat jij mag zijn wie je bent. En...dat ze bij je blijven als jij een keer zegt dat je iets misschien niet zo leuk vindt.
bron:flicker.com/liridonadaraku
Die ervaring kan je alleen maar opdoen door te proberen, stapje voor stapje. De ander zal niet alleen moeten doen wat hij zegt te zullen doen, maar hier ook duidelijk over zijn. Niet zeggen "ik bel je" en dat dan niet doen (omdat achteraf bleek dat hij het te druk had)... Die duidelijkheid (transparantie) is fijn want dan weet wat je aan iemand hebt.
Intimiteit?
hierbij wordt vaak meteen aan een lichamelijke verbinding gedacht en minder snel aan een geestelijke band. Immers je heel close voelen met je beste vriendinnetje kan heel intiem zijn en toch niets met sexualiteit te maken hebben. Omgekeerd kan ook. Wel vrijen met iemand maar je eigenlijk helemaal niet close voelen met diegene. Intiem kan je niet zijn met jezelf. Je ervaart pas echt verbinding als je met een ander bent. Maar wat nu als je dat wel wilt maar niet durft.
Bovenstaande stuk over het opbouwen van vertrouwen is belangrijk omdat zonder dit wederzijdse vertrouwen je je niet echt kan verbinden. Dan blijft er een afstand bestaan tussen twee mensen en intimiteit gaat over jezelf zijn in verbinding met een ander. Een versmelting waarbij grenzen vervagen en je je helemaal op je gemak voelt terwijl de ander heel dichtbij is.
Het aangaan van een relatie (vriendschap of liefde) is een proces. Dat kost tijd. Die tijd is nodig om elkaar te leren kennen en om te voelen dat de ander het goed met je voor heeft. Ervaren dat je op diegene kan rekenen en deze er voor je is zonder meteen iets terug te verlangen. Dat je mag zijn wie je bent zonder te hoeven werken. Iedereen heeft zijn eigen tempo daarin. Dat heeft te maken met eerdere ervaringen.
Iemand die nooit gekwetst is, of in de steek gelaten, zal sneller vertrouwen dan iemand die die negatieve ervaring wel heeft. Leer je iemand kennen die wel het een en ander heeft meegemaakt dan kan het dus even duren. En als je die ervaring zelf hebt, dan mag je daar dus de tijd voor nemen. Merk je dat je die tijd niet krijgt omdat de ander zit te pushen, dan is het verstandig dit wel aan te geven (niet pushen svp!). Als de ander het toch blijft doen dan is het raadzaam om je af te vragen of hij / zij wel de juiste partner is voor je. Dit geldt ook voor vriendschappen!!!!
bron:flicker.com/heyitskatie
Wat zijn de signalen die duiden op (mogelijke) bindingsangst?
- blijven twijfelen of je partner wel de ware is
- moeite hebben met intimiteit zoals knuffelen, vrijen, jezelf bloot geven in verlangens of wensen
- veel tijd aan eigen hobby's besteden, vermijden om samen tijd door te brengen
- de ander op afstand houden door de "hulpverlener" te zijn. Wel over de ander hebben en goed luisteren maar zelf niets delen.
- altijd maar grapjes maken of bot doen (grote mond hebben), zo hou je iemand ook op afstand
- het maken van toekomstplannen uit de weg gaan
- angst je vrijheid op te geven als je wel een verbinding aangaat
- angst dat je de ander kwijt raakt
- heel verlegen / introvert / gesloten zijn
Bovenstaande "kenmerken" zijn geen overtuigend bewijs dat je bindingsangst hebt als je 1 of 2 dingen herkent bij jezelf. Het kan duiden op een vorm van bindingsangst, maar ook het gewoon gezond eng vinden om wat van jezelf prijs te geven.
Wat vind jij eng als je een vriendschap sluit met iemand anders?
Of herken je dit?
Reacties
Ik heb nog nooit een vriend gehad (21) terwijl meerdere malen jongens/jongemannen wel serieus wilde zijn met me. Ik kan goed met jongens opschieten en vind het zelfs ook wel leuk om te flirten.
Maar zodra ik weet dat de ander serieus geïntereseerd is in me, vermijd ik ALLE contact. Ik heb er 1 goede vriend aan over gehouden. Ik was 16 en had wel een crush op die jongen. Hij was echt heel gek op me dus ik wilde die stap wel zetten maar toen we samen bij mij thuis zaten raakte ik Helmaal in paniek van binnen (ik deed heel rustig). Ik dacht: En nu? Wat wil hij? Wat verwacht hij? Waarom zou je eenrelatie willen? Waarom met HEM? is hij echt zo leuk? Is hij knap? Wat heb eraan? Neeee...ik heb toen heel bot gezegd: Luister, bij nader in zien...Dit gaat absoluut niet werken dus je kan beter naar huis gaan. Weeeeeken heeft hij gevraagd wat de reden was...Nooit verteld..maar op 1 of ander manier is hij wel gebleven. wel op het gebied van vrienden hoor want als iemand te dichtbij komt qua love dan vermijd ik dus alle contact.
Nou ja,,miss toch wel 1 relatie gehad..gedurende een avond haha.
Tot...vorig jaar...was bezig met genezen en mijn beste vriendin kreeg een vriend en hun zijn nog steeds samen. Ik vind het mooi om te zien hoe zij dingen delen etc. maar ik DURF het niet...misschien moet ik er eens een keermet een psycholoog praten of zo?? Want ik stel me echt niet aan haha, dis serieus, ik wil ook niet de rest van mijn leven alleen blijven namelijk:P.....
Ergens had ik al een vermoeden, maar ik haat psychologische termen. Ik ben vrij agressief naar mensen, bot, sarcastisch en gesloten, behalve als iemand me iets vraagt. Meestal open ik mezelf wel (ik probeer het tenminste) maar ik vind het wel heel moeilijk. Alle relaties die ik tot nu toe heb gehad zijn stukgelopen (naja, meestal duurden ze niet langer dan een week) omdat ik in paniek raakte en ik háát het om gebonden te zijn aan één persoon. Ik vind knuffelen vreselijk, intimiteit vind ik zowel psychologisch als lichamelijk vreselijk. Ik moet er echt aan gaan werken, want mensen zijn vaak bang voor me of vinden me raar en vreemd omdat ik zo koud en afstandelijk ben.
Ik denk dat je eens na moet gaan waarom je last hebt om je te binden.
En meestal gaat dat terug naar je opvoeding.
Een kind wordt nooit geboren met een bindingsangst.
Ik denk persoonlijk dat je dit van thuis uit niet hebt mee gekregen.
Zoek eens een psycholoog op, en praat daar eens mee, die kan je beslist op weg helpen.
Gr René
Ik denk dat je dit van thuis uit hebt mee gekregen.
Persoonlijk kan ik je vertellen dat ik 18 jaar samen ben geweest met mijn vrouw en dat ik uiteindelijk de scheiding heb aangevraagd omdat ik er niet meer tegen kon dat ze me nooit kwam knuffelen.
Opeens zag ik wel dat ze op het internet hele leuke en lieve berichten schreef naar wild vreemde mensen, toen was het voor mij afgelopen.
Er bestaat niks erger dan dat als je van iemand houd je liefde niet wordt beantwoord.
Groetjes Nicky.
De dag nadien had die gast die mij uitgenodigd heeft, mij uitgenodigd om naar cinema te gaan, was superlang geleden dak nog ns nr cinema geweest was,dus voelde mij toch beetje een "prinses" omdat er mij iemand nog eens uitvroeg, daarna zijn we nog weggeweest, en dan heb k m bij mij binnengelaten om ne "sandwich" te eten, ik stond in de keuken en hij zat in de zetel, hij vroeg me om bij m te komen zitten, en begon mn benen te masseren, vervolgens begon hij me te kussen in mn nek, en zei dak moest genieten, eb da ook gedaan, was best wel spannend...'s avonds wou hij mij terugzien en wou hij mé mij naar ne film kijken, beetje dicht tegen mekaar gelegen en hij is redelijk lang gebleven...Tot 2u 's nachts ongeveer, nadien ging hij naar huis, toen hij thuis was, had k al 4 smssen vn m gekregen, maar int begin vond k m best wel leuk enzo, maar sinds gisteravond vond ik ineens dat er gelijk iets "mis" was met hem, terwijl k da de zaterdag nog niet had...Hij wil mij woensdag nu terugzien, maar weet niet wat ik moet doen...Hij heeft me gezegd dat hij al superveel gekwetsd is door meisjes, en dat we het "kunnen proberen" en dat hij mij voor zich alleen wou hebben...Maar ik kreeg spontaan een knoop in mn maag door da te horen...Denk nu bij mezelf dat ik mss beter nie met hem gekust had, wnt kan zijn dat ik et na 1 week, zelfs nog nie, al beu ben, en moet k m kwetsen, en vind da nie zo leuk om te doen, zeker nie bij iemand die al vaak gekwetsd geweest is...Die gast heeft écht heel veel voor mij over volgens mij...Net zoals ik da heb mé 2 exen vn mn zus, dien ene werkt bij mij en dien andere is dien vn in maxxies, maja, als sommige mensen zeggen da "als een jongen binnen de 2 dagen nie reageert op uw sms, dat hij van u niks moet weten..." dan is da mss wel zo? Heeft er daar iemand ervaring mee? Vind et gewoon wa raar dat diene ene mij negeert in smssen, maar wel vriendelijk is als hij mij ziet...Voor mij is communicatie zo belangrijk...Vind et zelf enorm irritant als ik niet kan reageren op n sms omdat mn batterij vb plat was
vroeger toen ik klein was zijn mijn ouders gescheiden en kreeg mijn moeder een nieuwe vriend en hij heeft me misbruikt en ik woon nog steeds met die vent in huis, en word alleen maar depri van hem, en ik denk dat ik daardoor last heb van bindingsangst. maar ik vind wel een jongen leuk maar ik durf gewoon niks. heb nog nooit gezoend of iets... hoop dat het nog te redden valt !
iedereen succes die dit leest !!
(fijn dat ik zo even mijn v
en toen begon het de paniek ! zweten , onrustig , nerveus van ik kan het niet
is van willen en niet kunnen pft
ik klap dan volledig toe , wil ht liefst weglopen ! en dan op andere momenten bel ik hem zelf op wil ik hem horen pfft ik weet me echt geen raad meer !
kan iemand mij helpen , ik slik nu al een kalmeerpil voor ik hem moet zien pfft
hoe moet dit verder met mij??? HELP!
Ik herken sommige kenmerken van bindingsangst in mezelf.
Ik heb al heel veel geprobeerd om met een jongen door te gaan, maar telkens stop ik ermee na ongeveer 2 of 3 maanden. Het gaat bij mij heel verschillend. Bij de een neem ik niet zoveel initiatief en dan loopt ie steeds achter me aan. Hij pusht teveel en soms wordt ik daar gewoon moe van. Ik wil mijn persoonlijke ruimte hebben. Wat hij niet goed kan begrijpen. Na een paar weken ben ik juist degene die hem leuk is gaan vinden en hij juist tegen mij zei dat hij mij op een ander manier leuk vind. Bij een ander jongen heb ik juist wel het initiatief genomen en heb hem laten zien dat ik echt geïnteresseerd ben in hem. Ik kon goed met hem praten en hij vertelde over zijn verleden. Hij was open en behulpzaam, wat ik heel erg belangrijk vind in een jongen. De eerste keer dat we in bed lagen voelde het gewoon goed en voor hem ook. Hij was zo lief tegen en gaf mij kusjes toen ik weg moest. Ik dacht dat ik verliefd was. Mijn dag kon niet meer kapot. Het duurde 2 maanden voordat het voor mij serieus werd en voordat ik over mijn grenzen begon te praten. Ik praatte een dag met hem en hij negeerde mij. Ik belde hem de tweede dag op en hij nam niet op. Die dag liet hij dus ook niks meer weten. De derde dag vroeg ik of er iets was waardoor hij niks liet weten. En als hij niets zou zeggen zou ik dan ook geen contact meer zoeken. Ik vroeg hem of ik iets gedaan had waardoor hij niks meer zei. Hij reageerde door te zeggen dat ik onzeker en claimend was. Dat hij ruimte nodig had om zich vrij te voelen. Ik was er niet van gediend dat hij mij claimend noemde want we hadden al een paar weken niet afgesproken en ik had hem ook niet gevraagd om bij mij te zijn. Ik schreef nog een heel verhaal om duidelijk te maken dat ik persoonlijke ruimte ook belangrijk vond en dat het niet gewaardeerd werd dat ik interesse toonde. Ik heb een dag gewacht om te kijken hoe ik me voelde en toen heb ik tegen hem gezegd dat ik geen contact meer wilde hebben. Verder heb ik niks meer gehoord van hem. Ik heb al heel wat meegemaakt met jongens en ben er ook snel klaar mee als een jongen geen waardering toont of respectloos met me omgaat door niet te reageren. Ik vind dan dat als je een vrije vogel wilt zijn ook niet met iemand bezig moet zijn. En dat de juiste persoon je wel zal leren om het vertrouwen in anderen terug te krijgen.
Ik las net je bericht en ik vind het heel erg wat je hebt meegemaakt. Misbruik is een misdaad. Jij kunt er zelf niks aan doen, die man heeft 100% schuld. Als je nu nog steeds met hem in één huis moet wonen dan wordt je daar natuurlijk niet gelukkig van. Is het misbruik nu toch wel gestopt?! Anders moet je echt in actie komen. Ik ben geen psycholoog, maar ik denk dat het belangrijk is dat je niet wegstopt wat er is gebeurd, maar probeert dit voor jezelf te verwerken. Dat kost tijd en moeite maar het zal steeds beter gaan. Ook met vriendjes! Praat er eens over met de huisarts, bijvoorbeeld. Die kun je een geheim vertellen. Of misschien met een kennis of familielid die je kan vertrouwen. Je kan ook aangifte tegen die man doen doen bij de politie, maar alleen als je je daar zelf prettig bij voelt. Ik begrijp dat het niet makkelijk is, maar misschien kun je een woning vinden waar je mensen kunt vertrouwen en er geen misbruik (geestelijk of lichamelijk) is? Misschien bij familie? Misschien heb je al de leeftijd en het geld om zelfstandig te gaan wonen? Het beste zou natuurlijk zijn als je moeder bij die man vertrekt.
Heb een redelijk eenzame jeugd gehad. Ben veel gepest op school en had weinig tot geen vrienden. Nu ook nog steeds niet. Mijn familie heeft altijd vreemd aangevoeld. Alsof ik er niet bij hoorde.
Ik wil hiervan af. Het is een zware last die op mijn schouders rust.
Binnenkort komt er iemand op visite en ik ben al dagen in paniek en huil veel. Raak enorm gestrest en wil elke dag weer de afspraak afzeggen.
Heeft iemand tips voor me of dezelfde soort ervaringen?
Ik ben blij dat ik hier zoveel in herken. Mijn ex heeft bindingsangst. Psychisch krijg je daar veel klappen door te verwerken. Aantrekken afstoten maakt je gek. Zeker doordat ik tegen mijn natuur in haar volledig de ruimte geef, en mezelf daardoor wegcijfer. Ik weet niet hoe ik nu tegen haar moet doen. Mijn hart wil nog bij haar zijn. Maar mijn menselijke verstand weet wel beter. Weet iemand iets waar je gedachten uit kan wisselen? Het gaat hier eigenlijk meer om mn eigen verwerkingsproces. Weet niet of ik hier aan het juiste adres ben. Maar t heeft mij psychisch gesloopt. Dat is de reden dat ik het heb uitgemaakt. Wil niet teveel voor mezelf praten, maar ervaringen delen help misschien om het meer te verwerken.
*geen persoonlijke gegevens plaatsen*
Toen ik voor het eerst de diagnose bindingsangst kreeg, ben ik op internet gaan zoeken naar herkenbare verhalen.
Het enige wat ik vond waren sites die bindingsangst besproken binnen een relatie, 'heeft u of u partner bindingsangst?' etc.
Dit maakte me alleen nog maar depressiever, want hoe graag ik het ook wilde, verder dan een vriendschap waarin voornamelijk over koetjes en kalfjes wordt geklets en gezellig gedaan word kom ik niet.
Zodra het serieus word en het over gevoelens en problemen gaat, neemt de paniek het over en ben ik weg, dat is al te dichtbij.
Dus om in een stuk te lezen dat het niet altijd over romantische relaties hoeft te gaan is zo'n verademing, dat ik toch niet de enige ben die hier last van heeft.
Dankjewel voor het plaatsen hiervan!
Wat geeft je paniek?
Je geeft aan je bent gevoelig/ romantisch/ je ervaart verlangen...
Bevredigt zij jouw beeld/ visualisatie of geef je echt om haar?
(hoe voelt zij in je nabijheid, hebben jullie al fysiek contact gehad?)
Je kwetsbaar open stellen kan wel eens doodeng zijn.
Het tegenstrijdige wat je beschrijft is net alsof je lichaam aangeeft oh oh nu word het werkelijkheid wat dan? Durf je het aan? Weet zij ervan? Hoe voelt zij zich nu?
Een echte relatie is net wat andere soep.
Een knoop in je maag-gevoel is toch een teken dat je iets niet kan verteren.
Blijf vooral eerlijk naar jezelf.
Succes.
Heel erg bedankt voor je reacties. Dat zijn inderdaad hele goed vragen. Ik heb al heel wat reflectie gedaan en die vragen komen ook boven. Voor nu heb ik geen antwoord, het is nog allemaal te vers dus ik kan nog niet echt vertrouwen op mijn gedachtes en gevoelens heb in het ideee. maar ik ben nu bewust en stapje voor stapje ga ik ontdekken.
Ik heb het allemaal met haar gedeeld en ze reageerde eigenlijk heel begripvol. Dus dat was al een hele stap en een goede stap. Samen komen we nu even niet verder maar Who knows.
Nogmaals heel erg bedankt voor je reactie.
Volg je hart, zeker als je zo jong bent. En probeer dingen, je zit nog nergens aan vast.
Ik wil een relatie en genegenheid enzo maar durf niet meer.
De angst neemt het altijd weer over.
Zijn er mensen die via chat ofzo willen praten over hetzelfde probleem?
Heb echt nood aan een babbel met iemand die hetzelfde voelt als mij.
Vrienden begrijpen dit gewoon niet omdat ze het zelf niet mee maken...
De laatste man gaf ik na jaren aan dat ik voor hem wil gaan ik was bang dat ie naar zijn ex terug ging en bam hij nam er een kind mee vlak nadat ik hem had verteld ervoor te willen gaan. Gewoon om mij te krenken. Als ik dit zo schrijf begrijp ik ook wel dat ik het niet meer probeer. Ben nooit op waarde geschat of echt met respect behandeld.
En half ergens in zitten is ook niet wat ik wil. Maar ben te makkelijk denk altijd dat het wel goed zit maar zo werkt het niet. Merk het ook in vriendschappen ik durf niet meer. Altijd er vanuit gaan dat mensen toch niet lang blijven en als ik het aan voel komen dan ga ik zelf. Heb nu niemand. Ook familie broer/zus spreek ik amper. En ouders hebben weinig naar me omgekeken en proberen nu die schade in te halen. Waardoor ik verbitterd ben geworden over liefde. Ik hoop dat ik ooit iemand ontmoet die het waard is en mij de liefde geef die ik te bieden heb. Want dat is veel. Wilde het gewoon even van me af schrijven. In de hoop dat het anders wordt.
Ik ben 18 jaar en ik heb volgensmij bindingsangst. Het gekke is alleen, ik heb echt een top jeugd (gehad) en niet echt schokkende gebeurtenissen meegemaakt die zouden kunnen leiden tot bindingsangst. Toen ik jonger was heb ik 'een relatie' gehad met een oudere jongen alleen toen voelde ik me heel beklemd en terwijl ik eerst enorm verliefd op hem was zei alles in mij dat het niet goed voelde toen het 'officieel' iets werd.
De jaren daarna heb ik wel jongens gehad die mij leuk vonden alleen had ik datzelfde gevoel, omdat ik die jongens gewoon niet leuk vond.
Nu heb ik sinds een tijdje met een jongen die al 2 jaar heel goed ken. We hebben veel meegemaakt samen en sinds een maand ben ik stapelverliefd op hem. Alleen vanaf het moment dat we zegmaar 'bevestigd' hebben dat we echt iets hebben ben ik heel bang dat ik weer bindingsangst heb. Ik zie hem maar een keer per week doordat hij ver weg woont en als ik bij hem ben is het echt heel leuk en ik denk de hele tijd aan hem. Toch is er een stemmetje in mijn hoofd wat me laat twijfelen en toch niet wilt dat hij me leuk vindt terwijl ik degene was die erover begon of we een stelletje zouden worden.
Kan iemand mij alsjeblieft hierbij helpen? Wat moet ik doen en hoe kom ik van dit gevoel af ??
Ik herken dit heel erg! Maar wil de moed niet opgeven, al is het heel moeilijk.
Mijn eerste relatie is stukgelopen doordat iemand die ik vertrouwde er niet in geloofde. Een tweede relatie is afgelopen omdat de jongen dingen zei die hij eigenlijk niet meende (waar ik na anderhalf jaar achterkwam). Een heel goede vriendschap heb ik onlangs nog beëindigd omdat ik geen vertrouwen meer had. Deze vriendschap was heel aanwezig totdat hij/zij een relatie kreeg, dan was het iets minder. Waardoor ik moeite in een vriendschap stak en ik het gevoel had dat er maar een kleine respons was, ik was er kapot van. Dus ik beëindigde de vriendschap.
MAAR ondanks deze negatieve ervaringen heb ik wel heel goede vrienden die weten en (denk ik wel) begrijpen wat bindingsangst voor mij inhoud. Ik heb ze ook bij deze ervaringen betrokken. Toen ik ze eerst leerde kennen was ik heel verlegen maar voor mij is de JUISTE MOMENT om te vertellen dat ik bindingsangst had belangrijk:
Ik leerde ze eerst kennen op een oppervlakkige manier. Nadien als ik het gevoel kreeg dat mijn bindingsangst in de weg kwam te zitten, vertelde ik ze heel discreet erover. Als ze vragen hadden mochten ze die stellen maar wel individueel, dat voelde vertrouwder aan.
Nu ben ik heel blij dat ik deze vrienden heb!
Ik hoop dat ik enkelen van jullie met mijn verhaal kan helpen. Indien je nog persoonlijke vragen over bindingsangst hebt, mag je mij contacten op Instagram (in een privé bericht): mammi.mia