Bindingsangst

 

Mannen hebben de naam dat ze er vaak "last" van hebben, maar is dat wel zo? Het lijkt me toch iets dat zowel mannen als vrouwen kunnen ervaren. Het gevoel dat als iemand te dichtbij komt en dat ook uitspreekt, dat je wilt vluchten en de relatie meteen stopzet.

Vaak zonder precies te weten waarom je dat doet. Paniek in ieder geval. Hieronder meer info over het fenomeen bindingsangst, wat het inhoud, waardoor het veroorzaakt wordt en hoe er mee om te gaan als je er zelf last van hebt.

Bron:flicker.com/paolomargari

Wanneer spreek je van bindingsangst?

Hiervan is sprake als er in intieme relaties moeite is om zich te hechten aan iemand, uit angst verlaten / gekwetst of afgewezen te worden.

En dan hebben we het niet over het "normale" angstgevoel dat iedereen wel heeft als een relatie wat serieuzer wordt. Immers hoe meer je om iemand gaat geven hoe groter ook vaak de angst dat je het kwijt kan raken. Een beetje klamme handjes mag je best krijgen als je besluit te gaan samenwonen, maar vaak overheerst het blije gevoel van willen delen en samen zijn. In dat geval is er ook voldoende vertrouwen in elkaar om die stap te zetten.

We hebben het dus over een "extremere" angst. Een angst die maakt dat je niet meer goed kan nadenken en maar 1 oplossing ziet en dat is "kappen". Je zet de ander in een klap buiten spel, jezelf soms verschuilend achter allerlei excusesen. "Hij was het toch niet helemaal voor mij" , "ze wilde veel te snel", "ik ben daar nog niet aan toe" , "ze geeft te veel geld uit dat kan nooit goed gaan"  etc.  In dat geval is er vaak niet voldoende vertrouwen in onszelf en de ander om die stap te zetten. 

Met dit laatste heeft ook het ontstaan van bindingsangst te maken.

bron:flicker.com/terryjohnston

Hoe ontstaat het & waar heeft het mee te maken?

In het eerste begin van ons leven ben je totaal afhankelijk van je verzorgers (ouders). Je moet hen dan eigenlijk al vertrouwen dat zij je zullen liefhebben en koesteren. Je te eten zullen geven en voor je zullen zorgen. Als dat niet gaat zoals het zou moeten gaan (onveilige hechting noemen ze dat in psychologieland), kan het heel goed zijn dat daar al een eerste aanleiding ontstaat voor wat later bindingsangst zal blijken te zijn. Onveilig is het bijvoorbeeld als je ouders je aan je lot over laten, misbruiken, te weinig liefde geven of je in de steek laten. 

Als dus je vertrouwen in de ander op heel jonge leeftijd al een deuk oploopt, zal je niet zo snel dat later weer herstellen. Dergelijke "schade" kan ook later ontstaan door pestgedrag op school, het verliezen van een ouder op jonge leeftijd, gekwetst, bedrogen of verlaten worden door iemand anders die je dierbaar was. Maar ook bijvoorbeeld als je niet het voorbeeld krijgt van je ouders hoe het is om te vertrouwen. Als er tussen je ouders ook geen vertrouwen voelbaar is en er niet over gevoelens wordt gesproken en dat wordt gezien als zwak.

Vooral jongens kunnen hier mee te maken krijgen als ze in een macho cultuur opgroeien. Ze moeten dan sterk zijn en het is stoer als ze niemand nodig hebben. Vaak speelt de opvoeding van je ouders een grote rol hierin immers zij leren hun kinderen weer wat zij zelf hebben ervaren....en helaas niet alleen de positieve dingen. 

Wat kan je er aan doen?

Het makkelijkste is om niets te doen en aftewachten, maar dit is een hardnekkig fenomeen en je kunt dan lang wachten. Wat dan wel? Om je te kunnen hechten aan iemand wil je graag zeker zijn dat je diegene kan vertrouwen. Dat je niet opnieuw bezeerd zal raken en jouw grenzen en verlangens ook gehoord worden. Maar hoe doe je dat? 

Stel: het is winter en er ligt ijs op de sloot. Je wilt er wel op gaan staan maar weet niet of het ijs je al zal houden. Wat doe je? 
-wachten tot iemand anders je voor gaat. Dan heb je wel het voorbeeld gekregen maar niet zelf ervaren of het ook echt zo is.
-niets. Dan zal je het nooit ervaren...dat is ook niet wat je wilt toch?
-in 1 stap er op springen. Linke soep, je neemt nu wel een heel groot risico en negeert je angst. En gevoelens negeren werkt nu eenmaal niet.
-voorzichtig voelen, beetje duwen, stampen, en dan er op gaan staan. Klink logisch.

Dat laatste is ook wat je doet met mensen. Je gaat testen of ze te vertrouwen zijn. Dat kan door ze dingen te vragen (informatie inwinnen), kijken wat hun reactie is, en hoe ze overkomen. Je gaat ze leren kennen. Heel voorzichtig, nog niet te dichtbij, kijken of ze zeggen wat ze doen en doen wat ze zeggen. Langzaam zal dan je vertrouwen groeien. Uit ervaring zal dan blijken dat ze er voor je zijn ongeacht met wat probleem (of nieuws) jij komt. Dat ze met je meedenken zonder oordeel te hebben. Dat ze je zien zoals je bent en dat jij mag zijn wie je bent. En...dat ze bij je blijven als jij een keer zegt dat je iets misschien niet zo leuk vindt.
bron:flicker.com/liridonadaraku 

Die ervaring kan je alleen maar opdoen door te proberen, stapje voor stapje. De ander zal niet alleen moeten doen wat hij zegt te zullen doen, maar hier ook duidelijk over zijn. Niet zeggen "ik bel je" en dat dan niet doen (omdat achteraf bleek dat hij het te druk had)... Die duidelijkheid (transparantie) is fijn want dan weet wat je aan iemand hebt. 

Intimiteit? 

hierbij wordt vaak meteen aan een lichamelijke verbinding gedacht en minder snel aan een geestelijke band. Immers je heel close voelen met je beste vriendinnetje kan heel intiem zijn en toch niets met sexualiteit te maken hebben. Omgekeerd kan ook. Wel vrijen met iemand maar je eigenlijk helemaal niet close voelen met diegene. Intiem kan je niet zijn met jezelf. Je ervaart pas echt verbinding als je met een ander bent. Maar wat nu als je dat wel wilt maar niet durft.

Bovenstaande stuk over het opbouwen van vertrouwen is belangrijk omdat zonder dit wederzijdse vertrouwen je je niet echt kan verbinden. Dan blijft er een afstand bestaan tussen twee mensen en intimiteit gaat over jezelf zijn in verbinding met een ander. Een versmelting waarbij grenzen vervagen en je je helemaal op je gemak voelt terwijl de ander heel dichtbij is.

Het aangaan van een relatie (vriendschap of liefde) is een proces. Dat kost tijd. Die tijd is nodig om elkaar te leren kennen en om te voelen dat de ander het goed met je voor heeft. Ervaren dat je op diegene kan rekenen en deze er voor je is zonder meteen iets terug te verlangen. Dat je mag zijn wie je bent zonder te hoeven werken. Iedereen heeft zijn eigen tempo daarin. Dat heeft te maken met eerdere ervaringen.

Iemand die nooit gekwetst is, of in de steek gelaten, zal sneller vertrouwen dan iemand die die negatieve ervaring wel heeft. Leer je iemand kennen die wel het een en ander heeft meegemaakt dan kan het dus even duren. En als je die ervaring zelf hebt, dan mag je daar dus de tijd voor nemen. Merk je dat je die tijd niet krijgt omdat de ander zit te pushen, dan is het verstandig dit wel aan te geven (niet pushen svp!). Als de ander het toch blijft doen dan is het raadzaam om je af te vragen of hij / zij wel de juiste partner is voor je. Dit geldt ook voor vriendschappen!!!!

bron:flicker.com/heyitskatie

Wat zijn de signalen die duiden op (mogelijke) bindingsangst?

  • blijven twijfelen of je partner wel de ware is
  • moeite hebben met intimiteit zoals knuffelen, vrijen, jezelf bloot geven in verlangens of wensen
  • veel tijd aan eigen hobby's besteden, vermijden om samen tijd door te brengen
  • de ander op afstand houden door de "hulpverlener" te zijn. Wel over de ander hebben en goed luisteren maar zelf niets delen.
  • altijd maar grapjes maken of bot doen (grote mond hebben), zo hou je iemand ook op afstand
  • het maken van toekomstplannen uit de weg gaan
  • angst je vrijheid op te geven als je wel een verbinding aangaat
  • angst dat je de ander kwijt raakt
  • heel verlegen / introvert / gesloten zijn

Bovenstaande "kenmerken" zijn geen overtuigend bewijs dat je bindingsangst hebt als je 1 of 2 dingen herkent bij jezelf. Het kan duiden op een vorm van bindingsangst, maar ook het gewoon gezond eng vinden om wat van jezelf prijs te geven. 

Wat vind jij eng als je een vriendschap sluit met iemand anders?

Of herken je dit?

 

Reacties

JustMeXx - Donderdag 24 maart 2011 19:31
Bij vriendschappen sluiten ervaar ik dit heel erg! Ik heb op school nu nog altijd geen échte vriendinnen gewoon omdat ik mezelf niet durf bloot te geven en voor mijn mening uitkomen...
Butterfly - Vrijdag 25 maart 2011 10:27
@ JustMeXx, ik heb dat ook. Ik ken heel veel mensen, maar niemand kent mij, omdat ik niks over mezelf vertel (qua gevoelens/mening dan, behalve muziek). Maar psych zegt dat ik toch vriendinnen moet maken, omdat de rest van de middelbare erg zwaar wordt zonder...
miisecreto - Vrijdag 25 maart 2011 19:23
OMG Dit is echt zo herkenbaar voor me haha!
Ik heb nog nooit een vriend gehad (21) terwijl meerdere malen jongens/jongemannen wel serieus wilde zijn met me. Ik kan goed met jongens opschieten en vind het zelfs ook wel leuk om te flirten.
Maar zodra ik weet dat de ander serieus geïntereseerd is in me, vermijd ik ALLE contact. Ik heb er 1 goede vriend aan over gehouden. Ik was 16 en had wel een crush op die jongen. Hij was echt heel gek op me dus ik wilde die stap wel zetten maar toen we samen bij mij thuis zaten raakte ik Helmaal in paniek van binnen (ik deed heel rustig). Ik dacht: En nu? Wat wil hij? Wat verwacht hij? Waarom zou je eenrelatie willen? Waarom met HEM? is hij echt zo leuk? Is hij knap? Wat heb eraan? Neeee...ik heb toen heel bot gezegd: Luister, bij nader in zien...Dit gaat absoluut niet werken dus je kan beter naar huis gaan. Weeeeeken heeft hij gevraagd wat de reden was...Nooit verteld..maar op 1 of ander manier is hij wel gebleven. wel op het gebied van vrienden hoor want als iemand te dichtbij komt qua love dan vermijd ik dus alle contact.

Nou ja,,miss toch wel 1 relatie gehad..gedurende een avond haha.
miisecreto - Vrijdag 25 maart 2011 19:33
p.s. sinds ik die paniek van binnen voelde, ben ik bekeerd van het zoeken naar een vriend of uberhaupt een vriend willen want da vonk echt niet chill!! (Daarom heeft die gekke anorexia ook kunnen blijven zitten een tijdje, ik dacht: kwil toch geen vent)

Tot...vorig jaar...was bezig met genezen en mijn beste vriendin kreeg een vriend en hun zijn nog steeds samen. Ik vind het mooi om te zien hoe zij dingen delen etc. maar ik DURF het niet...misschien moet ik er eens een keermet een psycholoog praten of zo?? Want ik stel me echt niet aan haha, dis serieus, ik wil ook niet de rest van mijn leven alleen blijven namelijk:P.....
Lighter - Donderdag 3 november 2011 16:20
Wow, nooit gedacht dat ik me hierin zo kan herkennen.
Ergens had ik al een vermoeden, maar ik haat psychologische termen. Ik ben vrij agressief naar mensen, bot, sarcastisch en gesloten, behalve als iemand me iets vraagt. Meestal open ik mezelf wel (ik probeer het tenminste) maar ik vind het wel heel moeilijk. Alle relaties die ik tot nu toe heb gehad zijn stukgelopen (naja, meestal duurden ze niet langer dan een week) omdat ik in paniek raakte en ik háát het om gebonden te zijn aan één persoon. Ik vind knuffelen vreselijk, intimiteit vind ik zowel psychologisch als lichamelijk vreselijk. Ik moet er echt aan gaan werken, want mensen zijn vaak bang voor me of vinden me raar en vreemd omdat ik zo koud en afstandelijk ben.
ik weet het niet meer - Zondag 4 november 2012 12:33
Ik vind het zo fijn dat ik mij in jullie verhalen herken, maar aan de andere kant wil ik het helemaal niet en weet ik niet of dit van mij wel hetzelfde is. Hier mijn verhaal; ik ben 20 jaar en werk ergens waar alleen maar mannen werken en waar ik dus erg veel aandacht krijg van de jongens. Ik flirt daarom ook wel lekker mee als ze mij aandacht geven en als ze ergens een biertje gaan doen doe ik wel mee. allemaal erg gezellig en dus niks mis mee. maar toen begon het.. ik voelde me al een hele tijd down en toen vroeg 1 van de jongens of ik bij hem mijn verhaal kwijt wilde. hij is de filiaalmanager en had dus het beste met mij voor. ik dacht wat heb ik te verliezen en ik ging met hem mee naar huis. daar heb ik alles op tafel gevoeld en ohh wat voelde dat fijn. eindelijk iemand die naar mij luisterde en alles wilden horen. die avond hebben wij samen bij hem gegeten, daarna gezellig afgesloten met een filmpje kijken en ben toen ook weer naar huis gegaan. toen is eigenlijk alles begonnen. hij vroeg of ik nog een keer langs wilde komen om te praten en een filmpje te kijken. ik dacht weer wat heb ik te verliezen dus ik ging met hem mee. aangekomen bij zijn huis weer samen gegeten, dit keer voelde ik me wat ongemakkelijk want we hadden niet heel veel te bespreken. daarna hebben we een filmpje gekeken en naast elkaar gezeten maar niks gezegt. ik voelde steeds meer dat ik met hem wilde knuffelen en toen hield ik het niet meer en ben tegen hem aan gaan liggen. aan het einde van de avond lagen we samen op de bank film te kijken. die avond ben ik ook weer naar huis gegaan. ik kreeg daarna alleen maar smsen van hem en ben iedere keer weer op komen dagen maar het praten werd wel minder . het werd zelfs zo erg dat er een ritueel in kwam, eten, film kijken en dan weer naar huis en heerlijk de hele avond tegen elkaar liggen, tot dat ik een grapje maakte dat ik er wel bleef slapen. hij vond het goed en ik wilde eigenlijk niet maar ben daar toch wezen slapen. toen ik apart lag vroeg hij waarom ik er niet bij kwam liggen, hij zij alleen knuffelen geen seks. dus ik kwam bij hem liggen en het was heerlijk, vond het wel spannend maar heel vertrouwd. we hebben het nooit gedaan maar verder handwerk wel. ik weet niet waarom ik het heb gedaan maar het voelde zo vertrouwd maar we praatte bijna nooit met elkaar. we deden ook nooit leuke dingen en hij liet mij alles betalen. ik ben er toen ook mee gestopt toen hij er een keer in wilde. ik zei ik wil het niet en daarna ben ik een tijdje niet meer naar hem toe geweest. ik maakte iedere keer weer een brief als ik bij hem was geweest dat ik het zo fijn vond maar dat ik er gewoon niet aan toe was. maar toch kwam ik iedere keer weer opdagen. op een gegeven moment kreeg ik via facebook! een berichtje dat we het niet meer moesten doen. en dan was dan ons contact. sinds dien zie ik hem nooit meer op het werk en we hebben helemaal geen contact meer. nu mijn probleem eigenlijk.. ik had een goed gesprek met collega 2, weer bij waar ik werk, en ik vroeg hem of die mee de stad in wilde. zo oppeens omdat hij vertelde dat hij zo eenzaam was omdat hij vroeger erg gepest is. ik heb ook niet veel vrienden dus ik dacht ik stel het gewoon voor. hij wilde het wel en toen zijn we dus ook na het werk de stad in geweest en wezen poolen. omdat als ik gedronken heb altijd heel erg knuffelig ben liepen we arm in arm naar het station en ging ik met hem mee naar huis. hij had al een apart bed klaar staan maar toch dook ik er bij hem in ondanks dat hij daar niet over gesproken had. ik viel op zijn blote borst in slaap en het voelde zo fijn, net zo fijn als toen bij mijn ex. nu alleen het probleem; ik moest spugen toen hij mij 's ochtends aanraakte. ik weet niet hoe het kwam, maar het gebeurde gewoon. ik voelde mij hier heel ongemakkelijk bij maar hij dacht dat het door het eten kwam dus hij had niks door. ik ben nu al met hem naar walibi geweest, amsterdam, en we zijn wezen mountainbiken. en ik kan zo mezelf zijn bij hem. heel anders dan mijn ex. hij is actief, luistert goed en we praten veel. maar ik durf mij niet te geven. ik wordt hier zo gek van. de ene dag zeg ik dat ik wil stoppen, de andere dag zeg ik dat ik er voor wil gaan. ik wordt helemaal gek van mijzelf. het liefste kap ik er mee lekker makkelijk, maar dan weet ik nog niet wat ik voor hem voel. Wat moet ik doen? ik wil zo veel leuke dingen nog met hem doen en het is ook altijd gezellig bij hem. maar zodra het over het bed gaat wil ik niet meer. ik ben niet toe aan seks terwijl hij zegt er mee te willen wachten. hij gaat er zelfs mee akkoord als die maar af en toe een knuffel en een kus krijgt. en toch durf ik het niet. weet niet waarom ik het wel aanging bij mijn ex en niet bij deze.. okee ik vind hem qua uitstraling iemand waar ik niet gauw op zou vallen, maar zijn innerlijk is goud. hij is zo lief en zo.. attent. echt iemand wat ik denk die heb ik nodig.. help me! ik weet dat het oudste bericht van 2011 is, maar hoop dat dit ooit gelezen wordt en iemand hier antwoord op heeft.
René - Donderdag 15 november 2012 08:11
Hoi,
Ik denk dat je eens na moet gaan waarom je last hebt om je te binden.
En meestal gaat dat terug naar je opvoeding.
Een kind wordt nooit geboren met een bindingsangst.
Ik denk persoonlijk dat je dit van thuis uit niet hebt mee gekregen.
Zoek eens een psycholoog op, en praat daar eens mee, die kan je beslist op weg helpen.
Gr René
René - Donderdag 15 november 2012 08:22
In de tekst staat iets verkeerd.
Ik denk dat je dit van thuis uit hebt mee gekregen.

Persoonlijk kan ik je vertellen dat ik 18 jaar samen ben geweest met mijn vrouw en dat ik uiteindelijk de scheiding heb aangevraagd omdat ik er niet meer tegen kon dat ze me nooit kwam knuffelen.
Opeens zag ik wel dat ze op het internet hele leuke en lieve berichten schreef naar wild vreemde mensen, toen was het voor mij afgelopen.
Er bestaat niks erger dan dat als je van iemand houd je liefde niet wordt beantwoord.
ik weet het niet meer - Donderdag 15 november 2012 23:49
Wat ben ik blij dat er iemand reageert op mijn berichtje. Bedankt hiervoor. Kan het zijn dat ik door mijn ex het niet meer aandurf om mij te binden aan deze jongen? ik vind het allemaal maar erg lastig. Als ik bij deze jongen ben dan voel ik me aangetrokken maar qua uitstraling is het niet iemand waar ik op zou vallen. Daarom praat ik mezelf de hele tijd aan dat het een vriendschap is en dan krijgt hij weer een sms dat we het niet moeten doen. Ik denk dat we erg ver kunnen komen en aan de andere kant denk ik van moet er mee stoppen want als er weinig tot geen fysieke aantrekking is dan wordt het ook lastig. Alhoewel ik dat dus ook had met mijn ex. Ik wil zo graag verder met hem, als ik aan de kerst denk en dat dan alleen moet doorbrengen. Dit klinkt misschien heel suf maar ik zet niet voor niets zoiet op internet.

Groetjes Nicky.
justsomebody - Dinsdag 29 januari 2013 13:13
relaties kan ik nooit aan! elke keer als ik weer iemand tegen kom ben ik 2twee weken tot over mijn oren verliefd,, daarna zakt het af en ren ik het liefste weg. Vreemd gaan is voor mij ook niks raar het gebeurd regelmatig gewoon omdat ik vrijheid zoek. Mijn ouders hebben mijn jeugd lastig gemaakt door ruzie's, vreemdgaan en verslavingen, ik denk dat het dat is waar ik me tegen wil beschermen maar ik wil nu toch wel heel graag eindelijk een vaste vriend. Ik moet hem alles nog uitleggen hoe dingen bij mij werken en hoe erg ik er tegenop zie om hem dat te vertellen. Het lijkt me absolut het meest verschrikkelijke om zoiets met hem te moeten delen. Maar van elke relatie leer ik dingen en als dit niet werkt hoop ik dat hij niet de ware was..
iemand - Vrijdag 8 februari 2013 12:39
ik snap je echt precies!! ik zit nu in dezelfde situatie als jou.. het lijkt mij fijn om wat verhalen uit te wisselen? als je dat wat lijkt
melissa - Maandag 29 april 2013 23:35
Ik heb ook enorm veel last vn bindingsangst...Ik was vrijdag uitgenodigd door een jongen om iets te gaan drinken, maar ik wou nr maxxies gaan (eigenlijk om een andere gast te zien die enigzins in een relatie zit, hoewel er nu op zn profiel staat "uit een relatie) was superblij dat ik die gast ging zien (liep constant met een goed humeur rond die avond) en hij ook, wnt hij had er nog een foto op geplaatst met een "smiley" bij, mss dat hij wist dat ik ook ging afkomen? Die gast die me uitgenodigd had, kwam me halen, en we kwamen toe in maxxies, eerst goeiedag gaan zeggen tegen diene gast waarvoor k graag nr maxxies wou gaan, hij keek wel wa naar mij, maar zn (ex?)vriendin kwam daar plots toe, dus zei hij niet zoveel meer tegen mij...Die gast die me uitgenodigd had, zei dat hij wel wa jaloers naar mij aan het kijken was, ma snap nie echt wrm hij mn smssen altijd negeerde...Die gast die mij uitgenodigd heeft, zei dat da is omda die andere die ik zo leuk vind, niks mee mij te maken wil hebben, zou da écht zo zijn of zou hij da eerder gezegd hebben omdat hij dan mss meer een kans zou kunnen maken door die andere beetje "slecht" te maken?...Voel mij hier echt wa rot door eigenlijk, want hij kan gelijk niks fout doen in mijn ogen...echt stom...Voor mij is hij gewoon perfect. Sinds vrijdag zet hij ook niks meer op zn prikbord, wat vroeger bijna dagelijks gebeurde...Vind et raar dat hij sinds vrijdag er nix meer op zet, mss omdat hij mij gezien heeft met dien andere gast? Maar als k daar alleen zou toegekomen zijn, zou ik ook voor piet snot gestaan hebben, als zn vriendin daar uiteindelijk zou toegekomen zijn...
De dag nadien had die gast die mij uitgenodigd heeft, mij uitgenodigd om naar cinema te gaan, was superlang geleden dak nog ns nr cinema geweest was,dus voelde mij toch beetje een "prinses" omdat er mij iemand nog eens uitvroeg, daarna zijn we nog weggeweest, en dan heb k m bij mij binnengelaten om ne "sandwich" te eten, ik stond in de keuken en hij zat in de zetel, hij vroeg me om bij m te komen zitten, en begon mn benen te masseren, vervolgens begon hij me te kussen in mn nek, en zei dak moest genieten, eb da ook gedaan, was best wel spannend...'s avonds wou hij mij terugzien en wou hij mé mij naar ne film kijken, beetje dicht tegen mekaar gelegen en hij is redelijk lang gebleven...Tot 2u 's nachts ongeveer, nadien ging hij naar huis, toen hij thuis was, had k al 4 smssen vn m gekregen, maar int begin vond k m best wel leuk enzo, maar sinds gisteravond vond ik ineens dat er gelijk iets "mis" was met hem, terwijl k da de zaterdag nog niet had...Hij wil mij woensdag nu terugzien, maar weet niet wat ik moet doen...Hij heeft me gezegd dat hij al superveel gekwetsd is door meisjes, en dat we het "kunnen proberen" en dat hij mij voor zich alleen wou hebben...Maar ik kreeg spontaan een knoop in mn maag door da te horen...Denk nu bij mezelf dat ik mss beter nie met hem gekust had, wnt kan zijn dat ik et na 1 week, zelfs nog nie, al beu ben, en moet k m kwetsen, en vind da nie zo leuk om te doen, zeker nie bij iemand die al vaak gekwetsd geweest is...Die gast heeft écht heel veel voor mij over volgens mij...Net zoals ik da heb mé 2 exen vn mn zus, dien ene werkt bij mij en dien andere is dien vn in maxxies, maja, als sommige mensen zeggen da "als een jongen binnen de 2 dagen nie reageert op uw sms, dat hij van u niks moet weten..." dan is da mss wel zo? Heeft er daar iemand ervaring mee? Vind et gewoon wa raar dat diene ene mij negeert in smssen, maar wel vriendelijk is als hij mij ziet...Voor mij is communicatie zo belangrijk...Vind et zelf enorm irritant als ik niet kan reageren op n sms omdat mn batterij vb plat was
Peter. - Zaterdag 9 november 2013 15:46
Er wordt nog altijd heel stereotype gedacht over bindingsangst. Het is namelijk typisch iets voor mannen ! Nou ja, ik ben een man en heb er geen last van. Wel mijn vrouw en ik herken alle kenmerken heel duidelijk ! Toch al 25 jaar samen, maar was niet altijd zo gemakkelijk. Soms het gevoel gehad dat ik alleen was. Nou ja, emotioneel dan. Mijn vrouw is een voortreffelijke huisvrouw. Heel perfectionistisch in alles wat ze doet ! Daarbij zeer onafhankelijk, want is altijd full-time blijven werken en daar is ze ook Perfectionistisch !! Mag dus helemaal niet klagen en toch mis je als partner iets in zo'n relatie. Gewoon intimiteit. Iets dat dus typisch een vrouwelijk iets is, volgens menigeen. Ik wil hierbij gewoon opmerken, dat bindingsangst niet iets typisch voor mannen is , maar vrouwen er ook behoorlijk last van kunnen hebben.
larissa - Woensdag 1 januari 2014 23:40
omg zo herkenbaar..
vroeger toen ik klein was zijn mijn ouders gescheiden en kreeg mijn moeder een nieuwe vriend en hij heeft me misbruikt en ik woon nog steeds met die vent in huis, en word alleen maar depri van hem, en ik denk dat ik daardoor last heb van bindingsangst. maar ik vind wel een jongen leuk maar ik durf gewoon niks. heb nog nooit gezoend of iets... hoop dat het nog te redden valt !
iedereen succes die dit leest !!
(fijn dat ik zo even mijn v
larissa - Woensdag 1 januari 2014 23:41
verhaal kwijt kan )
Pieter - Maandag 17 maart 2014 09:32
Ik vind heel veel terug online over dit onderwerp, Maar zijn er ook zelfhulpgroepen waar je met lotgenoten ervaringen kan uitwisselen?
carine - Zondag 6 april 2014 13:00
pfft help! het weet het ook allemaal niet meer ! ben reeds tien jaar alleen na huwelijk van 23 jaar , leerde nu toevallig een man kennen enkele weken terug en klikte wel in de babbel enzo , bellen ne elke dag en es samen uit ook, hij is niet de WAUW qua uiterlijk en kleding , maar is heel lief vr mij en noemt mij nu zijn lief
en toen begon het de paniek ! zweten , onrustig , nerveus van ik kan het niet
is van willen en niet kunnen pft
ik klap dan volledig toe , wil ht liefst weglopen ! en dan op andere momenten bel ik hem zelf op wil ik hem horen pfft ik weet me echt geen raad meer !
kan iemand mij helpen , ik slik nu al een kalmeerpil voor ik hem moet zien pfft
hoe moet dit verder met mij??? HELP!
efkie - Dinsdag 13 mei 2014 21:37
Hee, allemaal.
Ik herken sommige kenmerken van bindingsangst in mezelf.
Ik heb al heel veel geprobeerd om met een jongen door te gaan, maar telkens stop ik ermee na ongeveer 2 of 3 maanden. Het gaat bij mij heel verschillend. Bij de een neem ik niet zoveel initiatief en dan loopt ie steeds achter me aan. Hij pusht teveel en soms wordt ik daar gewoon moe van. Ik wil mijn persoonlijke ruimte hebben. Wat hij niet goed kan begrijpen. Na een paar weken ben ik juist degene die hem leuk is gaan vinden en hij juist tegen mij zei dat hij mij op een ander manier leuk vind. Bij een ander jongen heb ik juist wel het initiatief genomen en heb hem laten zien dat ik echt geïnteresseerd ben in hem. Ik kon goed met hem praten en hij vertelde over zijn verleden. Hij was open en behulpzaam, wat ik heel erg belangrijk vind in een jongen. De eerste keer dat we in bed lagen voelde het gewoon goed en voor hem ook. Hij was zo lief tegen en gaf mij kusjes toen ik weg moest. Ik dacht dat ik verliefd was. Mijn dag kon niet meer kapot. Het duurde 2 maanden voordat het voor mij serieus werd en voordat ik over mijn grenzen begon te praten. Ik praatte een dag met hem en hij negeerde mij. Ik belde hem de tweede dag op en hij nam niet op. Die dag liet hij dus ook niks meer weten. De derde dag vroeg ik of er iets was waardoor hij niks liet weten. En als hij niets zou zeggen zou ik dan ook geen contact meer zoeken. Ik vroeg hem of ik iets gedaan had waardoor hij niks meer zei. Hij reageerde door te zeggen dat ik onzeker en claimend was. Dat hij ruimte nodig had om zich vrij te voelen. Ik was er niet van gediend dat hij mij claimend noemde want we hadden al een paar weken niet afgesproken en ik had hem ook niet gevraagd om bij mij te zijn. Ik schreef nog een heel verhaal om duidelijk te maken dat ik persoonlijke ruimte ook belangrijk vond en dat het niet gewaardeerd werd dat ik interesse toonde. Ik heb een dag gewacht om te kijken hoe ik me voelde en toen heb ik tegen hem gezegd dat ik geen contact meer wilde hebben. Verder heb ik niks meer gehoord van hem. Ik heb al heel wat meegemaakt met jongens en ben er ook snel klaar mee als een jongen geen waardering toont of respectloos met me omgaat door niet te reageren. Ik vind dan dat als je een vrije vogel wilt zijn ook niet met iemand bezig moet zijn. En dat de juiste persoon je wel zal leren om het vertrouwen in anderen terug te krijgen.
Eenlezer - Vrijdag 1 augustus 2014 02:15
Hallo Larissa,

Ik las net je bericht en ik vind het heel erg wat je hebt meegemaakt. Misbruik is een misdaad. Jij kunt er zelf niks aan doen, die man heeft 100% schuld. Als je nu nog steeds met hem in één huis moet wonen dan wordt je daar natuurlijk niet gelukkig van. Is het misbruik nu toch wel gestopt?! Anders moet je echt in actie komen. Ik ben geen psycholoog, maar ik denk dat het belangrijk is dat je niet wegstopt wat er is gebeurd, maar probeert dit voor jezelf te verwerken. Dat kost tijd en moeite maar het zal steeds beter gaan. Ook met vriendjes! Praat er eens over met de huisarts, bijvoorbeeld. Die kun je een geheim vertellen. Of misschien met een kennis of familielid die je kan vertrouwen. Je kan ook aangifte tegen die man doen doen bij de politie, maar alleen als je je daar zelf prettig bij voelt. Ik begrijp dat het niet makkelijk is, maar misschien kun je een woning vinden waar je mensen kunt vertrouwen en er geen misbruik (geestelijk of lichamelijk) is? Misschien bij familie? Misschien heb je al de leeftijd en het geld om zelfstandig te gaan wonen? Het beste zou natuurlijk zijn als je moeder bij die man vertrekt.
anoniem - Zaterdag 2 augustus 2014 08:59
Ik heb ook bindingsangst. Ik durf zelfs geen mensen toe te laten in mijn huis. Het voelt als een inbreuk in mijn veilige luchtbel. Thuis is de enige plek waar mensen me niet kunnen 'pakken'.

Heb een redelijk eenzame jeugd gehad. Ben veel gepest op school en had weinig tot geen vrienden. Nu ook nog steeds niet. Mijn familie heeft altijd vreemd aangevoeld. Alsof ik er niet bij hoorde.

Ik wil hiervan af. Het is een zware last die op mijn schouders rust.
Binnenkort komt er iemand op visite en ik ben al dagen in paniek en huil veel. Raak enorm gestrest en wil elke dag weer de afspraak afzeggen.

Heeft iemand tips voor me of dezelfde soort ervaringen?
mitchell - Zaterdag 9 augustus 2014 01:39
Hey allemaal

Ik ben blij dat ik hier zoveel in herken. Mijn ex heeft bindingsangst. Psychisch krijg je daar veel klappen door te verwerken. Aantrekken afstoten maakt je gek. Zeker doordat ik tegen mijn natuur in haar volledig de ruimte geef, en mezelf daardoor wegcijfer. Ik weet niet hoe ik nu tegen haar moet doen. Mijn hart wil nog bij haar zijn. Maar mijn menselijke verstand weet wel beter. Weet iemand iets waar je gedachten uit kan wisselen? Het gaat hier eigenlijk meer om mn eigen verwerkingsproces. Weet niet of ik hier aan het juiste adres ben. Maar t heeft mij psychisch gesloopt. Dat is de reden dat ik het heb uitgemaakt. Wil niet teveel voor mezelf praten, maar ervaringen delen help misschien om het meer te verwerken.
steven - Woensdag 3 september 2014 08:30
Ik ben in januari gescheiden, en heb dan vrijwel onmiddelijk een mooie vriendschaps/ liefdes- relatie aangegaan met iemand die hier bijna alle symptonen vertoont van bindingsangst. Ik ben stapelzot van haar...het klikte van het begin op alle gebied...maar door dat aantrekken en afstoten heeft ze zichzelf weggeduwd...nu wil ze gewoon vrienden zijn maar telkens we elkaar tegen komen voel je gewoon dat er vonken in de lucht hangen...ik zou haar graag willen aanspreken erover maar weet niet hoe te beginnen...

*geen persoonlijke gegevens plaatsen*
softie - Zaterdag 22 november 2014 05:42
Ik jank mijn ogen uit mijn kop omdat mijn beste maatje, waar ik vanaf het eerste moment dat ik bij hem thuis was toekomstplannen maakte in mijn hoofd, me nu heeft gezegd dat we niks hebben, nooit gehad en het zal ook nooit gebeuren. Harde woorden...Het heeft me jaren geduurd om alleen zijn vertrouwen te winnen, maar hij wil alleen maar werken. Geen tijd voor liefde. Ik ben aan mezelf gaan twijfelen maar tot de conclusie gekomen dat het niet aan mij lag. Maar ik mis mijn maatje zo. Ik heb werkelijk alles voor hem over. Maar hoe harder ik dat riep, hoe meer hij me wegduwde. Mijn zus heeft onlangs een baby gekregen en ik zei: ik wil er ook 1. ik denk dat hij daar heel erg van geschrokken is. Als ik dit had geweten had ik het nooit gezegd maar ik wist het niet. ik heb alle geduld van de wereld als dat nodig is, maar ik wil ook graag kinderen. en misschien gaat dat wel nooit lukken met deze man. Maar het maakt toch niet uit want hij wil geen contact meer met mij.
Marije - Zondag 4 januari 2015 22:23
Wat is dit een fijn, bemoedigend stuk om te lezen!
Toen ik voor het eerst de diagnose bindingsangst kreeg, ben ik op internet gaan zoeken naar herkenbare verhalen.
Het enige wat ik vond waren sites die bindingsangst besproken binnen een relatie, 'heeft u of u partner bindingsangst?' etc.
Dit maakte me alleen nog maar depressiever, want hoe graag ik het ook wilde, verder dan een vriendschap waarin voornamelijk over koetjes en kalfjes wordt geklets en gezellig gedaan word kom ik niet.
Zodra het serieus word en het over gevoelens en problemen gaat, neemt de paniek het over en ben ik weg, dat is al te dichtbij.
Dus om in een stuk te lezen dat het niet altijd over romantische relaties hoeft te gaan is zo'n verademing, dat ik toch niet de enige ben die hier last van heeft.
Dankjewel voor het plaatsen hiervan!
Merel - Dinsdag 3 maart 2015 22:20
Eigenlijk wil ik heel graag een relatie. Maar als ik ga daten en de ander wil een afspraakje maken dan wil ik opeens heel snel afhaken. Dit heb ik niet altijd gehad. Misschien ben ik ook al te lang alleen en heb ik graag zelf de regie in handen en ben ik bang om teveel vrijheid op te geven. Maar toch wil ik het ook heel graag en zie ik bij andere die wel een relatie hebben dat dit toch veel fijner is. Alleen is ook maar alleen. Ik baal hier erg van dat ik me niet wil openstellen voor de ander. Mijn man is overleden maar dat is al acht jaar geleden. Ik zou nu toch klaar moeten zijn voor een nieuwe relatie. Misschien denk ik ook teveel dat ik er voor de kinderen moet zijn die nu langzamerhand hun eigen weg gaan.
Gewoon - Woensdag 11 maart 2015 22:28
Ik ben in de zomer mijn beste goede vriendin kwijt geraakt. Sindsdien ga ik na school altijd meteen naar huis achter m'n laptop. Als mensen dicht in de buurt zijn met (goede) vrienden worden, ga ik nauwelijks meer met ze om. Ik weet niet wat het is, maar niet de puberteit.
Gewoon - Woensdag 11 maart 2015 22:29
Iemand?^
Elsa - Vrijdag 13 maart 2015 23:43
Ik herken mezelf echt in al die punten. Maar ik weet nu niet of het echt bindingsangst is of niet. Ik weet ook wel een reden waarom het zo zou kunnen zijn. Toen ik ongeveer 11 jaar was heb ik een aant berichtjes gelezen van mijn moeder waarin ze met een andere man dan mijn vader op een seksuele manier aan het praten was. Ik dacht dat ze vreemd ging en heb haar later gevraagd wie die man was en toen werd ze best boos. Later door mijn ouders af en toe af te luisteren kwam ik erachter dat mijn vader ervan wist. Ze sprak ook meerdere mannen en dat was iets wat ze (denk ik) samen hadden besloten. Mijn vader deed er ook in mee. Ik was ieder geval opgelucht dat mijn moeder niet vreemd ging dus ik heb het nooit meer opgebracht. Maar hierdoor ben ik af en toe wel geirriteerder en geslotener naar mijn ouders. Als ze bijvoorbeeld weer naar 'vrienden' gingen een avondje wist ik wat het eigenlijk was. Ik heb nu zelf een vriend en ik hou heel veel van hem maar werd eerst heel benauwd bij het idee van een relatie. Nu nog steeds een beetje en ik vind het nog steeds lasig mezelf open te stellen. Ik vraag me nu af of dat van mijn ouders er een reden voor kan zijn, naast dat ik ooit gedumpt ben en me daarna verchrikkelijk voelde, of dat ik naar een 'reden' zoek die er niet is omdat mijn karakter nou eenma zou is wat niet persee een oorzaak heeft. Kan iemand misschien helpen?
Don - Maandag 19 oktober 2015 17:39
Heb hem nog niet gelezen maar ik ben benieuwd of iemand dit herkent. Ik pas precies in het plaatje, een lone ranger. Ik had er geen probleem mee. Maar ik ben ook heel gevoelig en romantisch. Nu beetje bij beetje besef ik dat ik onbewust mij gewoon had afgesloten. Dit komt doordat ik een meisje ontmoette waarmee ik vanaf het eerste contact zo'n diepe connectie had, nog nooit meegemaakt. Ik zag mij al trouwen, kinderen krijgen, de wereld afreizen, heerlijk. En het bijzonder is dat zij dat ook zo voelde. Helemaal fantastisch natuurlijk, voelde alsof ik degene had ontmoet waarop ik altijd gewacht had. Maat toen, ik voelde het aankomen, die knoop in mijn maag, echt een paniekgevoel. Mijn lichaam 24uur verkrampt, mijn gedachten maken overtreden, kan echt niet meer normaal nadenken. Het vreet me op dus uiteindelijk ondanks dat ik mij volledig wil geven breekt dit mij op en eindigt dit in tranen. En als ik uit de situatie ben en ik kom tot zinnen dan merk ik dat ik zo'n diep verlangen heb maar die gene. Het is zo tegenstrijdig, ik heb zo'n verlangen om met haar te zijn, ECHT voor altijd maar toch voel ik ook zo'n fysieke paniekreactie, echt verlammend. Zo tegenstrijdig. Herkent iemand dit? Als ik erover schrijf voel ik het al.
soep - Dinsdag 20 oktober 2015 01:52
Hey Don,
Wat geeft je paniek?
Je geeft aan je bent gevoelig/ romantisch/ je ervaart verlangen...
Bevredigt zij jouw beeld/ visualisatie of geef je echt om haar?
(hoe voelt zij in je nabijheid, hebben jullie al fysiek contact gehad?)
Je kwetsbaar open stellen kan wel eens doodeng zijn.
Het tegenstrijdige wat je beschrijft is net alsof je lichaam aangeeft oh oh nu word het werkelijkheid wat dan? Durf je het aan? Weet zij ervan? Hoe voelt zij zich nu?
Een echte relatie is net wat andere soep.
Een knoop in je maag-gevoel is toch een teken dat je iets niet kan verteren.
Blijf vooral eerlijk naar jezelf.
Succes.
Don - Dinsdag 20 oktober 2015 14:37
Hey Soep,

Heel erg bedankt voor je reacties. Dat zijn inderdaad hele goed vragen. Ik heb al heel wat reflectie gedaan en die vragen komen ook boven. Voor nu heb ik geen antwoord, het is nog allemaal te vers dus ik kan nog niet echt vertrouwen op mijn gedachtes en gevoelens heb in het ideee. maar ik ben nu bewust en stapje voor stapje ga ik ontdekken.
Ik heb het allemaal met haar gedeeld en ze reageerde eigenlijk heel begripvol. Dus dat was al een hele stap en een goede stap. Samen komen we nu even niet verder maar Who knows.

Nogmaals heel erg bedankt voor je reactie.
Solist - Dinsdag 15 december 2015 23:20
alles wat ik lees komt bekend voor, ik word er best verdrietig van. Ik ben 47 en heb in mijn jeugd van alles moeten slikken met asl klap op de vuurpijl een stiefvader die me aftuigd en toen ik weg liep bleef mijn moeder achter hem staan. Ben bij mijn vader met zijn tweede vrouw gaan wonen maar pa was er nooit en stiefma maakte verschil tussen mij en haar kinderen. Ik kon en kan eigenlijk met iedereen wel overweg maar bouw niets op. Ik ben getrouwd en heb twee kinderen. Na 22 jaar mijn vrouw verlaten nadat ik haar van van alles en nog wat de schuld gaf maar eigenlijk alleen maar bezig was weg te kruipen. Ben vreemd gegaan en heb een vriendin gehad maar ook daar afscheid van genomen. Nu weer een relatie en zie het weer niet zitten. Ik krijg het weer benauwd omdat ze van alles wil en ik niet. Ik heb niemand en ben het liefst alleen thuis maar wil toch eigenlijk wel een normale relatie
oepsiefloepsie - Zondag 10 januari 2016 17:10
Naja ik dacht altijd al dat ik dit had, maar ik nam het nooit zo serieus... Ik maakte altijd grapjes erover als mensen dat over mij zeiden.. Blijkbaar hadden ze toch allemaal gelijk. Ik herken mezelf echt precies in.. Er is een jongen en naja we draaien echt al een jaar om elkaar heen.. Hij vond me leuk en naja ik hem ook, gewoon écht heel leuk.. Het had dus wat heel moois kunnen worden, totdat hij opeens zei van he, wil je afspreken? En sinds dat moment heb ik m afgekapt.. Ik heb m echt, met heel veel moeite, proberen hem iets met mn beste vriendin te laten krijgen.. Dit was echt verschrikkelijk voor me maarja, ik geef heel erg veel om hem.. en naja een tijdje geleden heeft ie tegen me gezegd van ja ik heb je altijd leuk gevonden en ik wil je nogsteeds.. ik was zó blij toen hij me dat vertelde, zo enorm blij.. maar toen ging het weer fout.. af en toe denk ik echt dat dat het enige is wat ik kan.. ik voel me nogsteeds kut, en geef nogsteeds superveel om m. maar ook nu (2 maanden nadat hij 'de liefde heeft verklaard') flirten we zegmaar af en toe maar soms zegt ie van die dingen en dan lijkt t alsof hij het meent.. ik weet niet meer wat ik moet doen.. Wat denken jullie ?? )':
@Elsa - Zaterdag 7 mei 2016 21:30
Ik hoop dat je nu een jaar later zal hebben geleerd dat het komt omdat je gedumpt bent en je daardoor het moeilijk vind om je weer open te stellen. Je ouders zijn waarschijnlijk nog niet zo oud, in ieder geval erg sexueel actief. Het is altijd vervelend als je zo jong met een hobbel in de weg te maken krijgt, maar diep in je hart weet je dat je ouders nog maatjes zijn denk ik zo..hoe oud ben je nu? En is het "gezellig" geweest thuis? Als dat zo is dan denk ik dat het "normaal" is..

Volg je hart, zeker als je zo jong bent. En probeer dingen, je zit nog nergens aan vast.
anoniem - Maandag 23 mei 2016 13:49
Ik ben 27 en heb ook enorm last van bindingsangst.
Ik wil een relatie en genegenheid enzo maar durf niet meer.
De angst neemt het altijd weer over.
Zijn er mensen die via chat ofzo willen praten over hetzelfde probleem?
Heb echt nood aan een babbel met iemand die hetzelfde voelt als mij.
Vrienden begrijpen dit gewoon niet omdat ze het zelf niet mee maken...
Man anoniem - Maandag 12 september 2016 15:53
Ik heb om verschillende redenen bindingsangst. Ik heb een chronische ziekte en wil daar niemand mee opzadelen. Lichamelijk durf ik me niet erg te laten gaan, uit angst een vrouw te kwetsen. Het idee om steeds kleine stapjes te doen lijkt me wel een goed idee, maar toch is het eng om weer naar liefde te zoeken. Er is altijd het risico op een afwijzing op een moment dat je jezelf aan iemand gegeven hebt, of dat je iets kwetsend doet wat de boel verpest.
Anoniem - Zondag 1 januari 2017 06:34
Mijn boyfriend heeft een moeilijke jeugd gehad zn moeder is alcoholist. Hij zorgde voor zn moeder ipv andersom. We hebben nu 3 maanden lekker ohd en nieuw samen geviert. En opeens veranderd hij en appt me. Het word hem niet tussen ons verser meer. Ik twijfel en het gevoem word steeds minder. En na een uur zegt hij ik loog wat ik zei ik doe gewoon alles eraan om het tussen ons te verpesten omdat ik bang ben om met je te zijn maar ook bang om zonder je te Ijn. Hoe moet ik hier ooit op reageren.. ikw eet het niet meer help!
Eef - Zondag 25 februari 2018 23:37
Heel herkenbaar. Zoek ze ook altijd uit. De mannen die me uitschelden uit angst dat ik te dicht bij kom. De grappen makers. De ik zuip het verdriet weg en zit alleen maar in de kroeg. De meerdere bedpartners, vrije types. Ik wil graag iemand die echt van mij houdt. Ben jaloers op andere stelletjes. Maar durf het ook niet meer.
De laatste man gaf ik na jaren aan dat ik voor hem wil gaan ik was bang dat ie naar zijn ex terug ging en bam hij nam er een kind mee vlak nadat ik hem had verteld ervoor te willen gaan. Gewoon om mij te krenken. Als ik dit zo schrijf begrijp ik ook wel dat ik het niet meer probeer. Ben nooit op waarde geschat of echt met respect behandeld.
En half ergens in zitten is ook niet wat ik wil. Maar ben te makkelijk denk altijd dat het wel goed zit maar zo werkt het niet. Merk het ook in vriendschappen ik durf niet meer. Altijd er vanuit gaan dat mensen toch niet lang blijven en als ik het aan voel komen dan ga ik zelf. Heb nu niemand. Ook familie broer/zus spreek ik amper. En ouders hebben weinig naar me omgekeken en proberen nu die schade in te halen. Waardoor ik verbitterd ben geworden over liefde. Ik hoop dat ik ooit iemand ontmoet die het waard is en mij de liefde geef die ik te bieden heb. Want dat is veel. Wilde het gewoon even van me af schrijven. In de hoop dat het anders wordt.
anoniem - Woensdag 26 september 2018 18:49
Hallo allemaal,

Ik ben 18 jaar en ik heb volgensmij bindingsangst. Het gekke is alleen, ik heb echt een top jeugd (gehad) en niet echt schokkende gebeurtenissen meegemaakt die zouden kunnen leiden tot bindingsangst. Toen ik jonger was heb ik 'een relatie' gehad met een oudere jongen alleen toen voelde ik me heel beklemd en terwijl ik eerst enorm verliefd op hem was zei alles in mij dat het niet goed voelde toen het 'officieel' iets werd.
De jaren daarna heb ik wel jongens gehad die mij leuk vonden alleen had ik datzelfde gevoel, omdat ik die jongens gewoon niet leuk vond.
Nu heb ik sinds een tijdje met een jongen die al 2 jaar heel goed ken. We hebben veel meegemaakt samen en sinds een maand ben ik stapelverliefd op hem. Alleen vanaf het moment dat we zegmaar 'bevestigd' hebben dat we echt iets hebben ben ik heel bang dat ik weer bindingsangst heb. Ik zie hem maar een keer per week doordat hij ver weg woont en als ik bij hem ben is het echt heel leuk en ik denk de hele tijd aan hem. Toch is er een stemmetje in mijn hoofd wat me laat twijfelen en toch niet wilt dat hij me leuk vindt terwijl ik degene was die erover begon of we een stelletje zouden worden.
Kan iemand mij alsjeblieft hierbij helpen? Wat moet ik doen en hoe kom ik van dit gevoel af ??
MammiMia - Dinsdag 15 januari 2019 22:22
Hey!

Ik herken dit heel erg! Maar wil de moed niet opgeven, al is het heel moeilijk.
Mijn eerste relatie is stukgelopen doordat iemand die ik vertrouwde er niet in geloofde. Een tweede relatie is afgelopen omdat de jongen dingen zei die hij eigenlijk niet meende (waar ik na anderhalf jaar achterkwam). Een heel goede vriendschap heb ik onlangs nog beëindigd omdat ik geen vertrouwen meer had. Deze vriendschap was heel aanwezig totdat hij/zij een relatie kreeg, dan was het iets minder. Waardoor ik moeite in een vriendschap stak en ik het gevoel had dat er maar een kleine respons was, ik was er kapot van. Dus ik beëindigde de vriendschap.
MAAR ondanks deze negatieve ervaringen heb ik wel heel goede vrienden die weten en (denk ik wel) begrijpen wat bindingsangst voor mij inhoud. Ik heb ze ook bij deze ervaringen betrokken. Toen ik ze eerst leerde kennen was ik heel verlegen maar voor mij is de JUISTE MOMENT om te vertellen dat ik bindingsangst had belangrijk:
Ik leerde ze eerst kennen op een oppervlakkige manier. Nadien als ik het gevoel kreeg dat mijn bindingsangst in de weg kwam te zitten, vertelde ik ze heel discreet erover. Als ze vragen hadden mochten ze die stellen maar wel individueel, dat voelde vertrouwder aan.
Nu ben ik heel blij dat ik deze vrienden heb!

Ik hoop dat ik enkelen van jullie met mijn verhaal kan helpen. Indien je nog persoonlijke vragen over bindingsangst hebt, mag je mij contacten op Instagram (in een privé bericht): mammi.mia
Monique - Woensdag 26 februari 2020 14:50
Ik heb anderhalf jaar een vriend. Sex is goed. Hij knuffelt maar bij alles wathijdoet zal hij nooit mijn intieme delen aanraken. Ik heb gevraagd hoe komt dat. Hij zegt heb Ik nog nooit gedaan. Altijd in de jeugd weggeduwd. Geen liefde gehad. Is dat bindingsangst en wat als partner eraan te doen . Kunt u me aub helpen. Gr monique