Monique van der werff
Monique van der Werff (28) is geboren in Haarlem. Ze volgde na haar middelbare school opleiding diverse theateropleidingen. Haar televisiedebuut was bij Onderweg naar morgen met de rol van Suzy. Ze speelde de hoofdrol in de film Loverboy en Honeyz.
Nog meer bekendheid kreeg ze door haar rol van Taffie in de serie ZOOP. In 2007 deed Monique mee aan So You Wannabe a Popstar? Naast tv-rollen heeft ze ook diverse rollen vertolkt in het theater. Op moment vertolkt ze de rol van Veronika in het stuk Veronika besluit te sterven.
Veronika besluit te sterven is een boek van Paulo Coehlo. Het boek vangt aan met de wens van Veronica om te sterven. Het boek is echt een aanrader om te lezen ....en sinds kort dus om te gaan bekijken!
Monique is een intrigerende persoonlijkheid. Proud2Bme mocht haar interviewen:
Je komt in jouw rollen op tv over als een krachtig, eigenwijs, stoer meisje. Ben je in het echt ook zo?
In het echt kom ik op veel mensen ook zo over ja: als iemand die zelfverzekerd is, weet wat ze wil, en doorzet tot ze het bereikt. Dat ís ook zo, maar dat wil niet zeggen dat ik me ook altijd zo vóel. Ik kan juist erg onzeker zijn: twijfelen aan alles, vooral aan mezelf, mijn keuzes, mijn persoonlijkheid: of ik het allemaal wel goed doe. Die gevoelige kant van mij zien eigenlijk alleen mijn ouders en mijn beste vrienden. In mijn werk probeer die steeds meer naar buiten te laten komen. Ik zou mezelf omschrijven als een vechter en een optimist. Iemand die elke tegenslag probeert om te buigen in iets positiefs. Iemand die de lat hoog legt, en daardoor vaak op haar bek gaat. En dan weer opstaat, zichzelf moed in praat, en het opnieuw probeert.
Je bent een knappe, slanke jonge vrouw. Hoe kijk jij naar jezelf, je uiterlijk en je figuur?
Kijk, ik heb mezelf ook niet gemaakt, dus ik ontleen daar verder geen enkele waarde aan. Ik vind het persoonlijk veel belangrijker om me goed te voelen, en om goede dingen te doen, dan om er goed uit te zien. ‘Jij hebt makkelijk praten'. Ja. Misschien wel. Maar volgens mij is de misvatting dat je mooi zou moeten zijn om je mooi te voelen. Er zijn genoeg knappe meiden die zich oerlelijk voelen. En genoeg knappe mensen met een rotkarakter. Het is ook een kwestie van niet aannemen wat anderen over je zeggen. Complimenten harder aan laten komen dan kritiek. En om zelf te bepalen wat belangrijker is in het leven: het uiterlijk of het innerlijk.
Op welke manier ben je ooit in aanraking geweest met eetstoornissen?
Ikzelf gelukkig nooit. Ik vind eetstoornissen verschrikkelijk. Het gaat me echt aan het hart dat sommige jonge meiden blijkbaar onder zoveel druk staan, dat ze uit pure zelfhaat stoppen met eten. Ik verwijt het de media. De sociale druk. Het slankheidsideaal dat mensen elkaar om een of andere manier de afgelopen tientallen jaren steeds meer zijn gaan opleggen. Graatmagere modellen. Alsof dat mooi is. Walgelijk vind ik het. Je mag het als vrouw niet toestaan om je te laten degraderen tot een object dat aan bepaalde eisen zou moeten voldoen. Wij vrouwen zijn het aan onszelf verplicht om in onze kracht te gaan staan. Zelf bepalen wat we waard zijn.
Hoe gezond eet jij? Wat is jouw relatie tot eten?
Ik vind dat ik een erg gezonde relatie tot eten heb. Ik mag van mezelf eten wat ik wil en hoeveel ik maar wil. Ik eet regelmatig, drie keer per dag, en dan een combinatie van wat ik lekker vind en wat gezond is. Ik probeer er wel op te letten dat ik genoeg groente en fruit eet. Verder vind ik het een heel ‘gezonde' houding om af en toe patat te eten en lekker chocola te snoepen als je daar zin in hebt. Veel van die overdreven healthfreaks zien er niet bepaald gezond uit, en meestal zijn ze nog chagrijnig ook. Vind je het gek als je jezelf nooit wat lekkers gunt.
Wat ik al helemaal nooit heb begrepen, is dat mensen om af te vallen stoppen met het eten van koolhydraten: het is de brandstof voor je hersenen en ze geven je een verzadigd gevoel. We leven in een rijk westers land, niemand hier zou honger moeten lijden.
In welk opzicht heeft jouw tv-carrière/ bekendheid invloed gehad op jouw zelfbeeld?
Ja, grappig is dat: de meeste mensen verwachten dat het je zelfvertrouwen omhoog helpt, maar ik werd er juist onwaarschijnlijk onzeker van. Ik was 19 toen ik in ONM begon. Daar keken toen iedere avond een miljoen mensen naar. Doordat ik voortdurend herkend werd op straat, werd ik me overbewust van mezelf. Je voelt je alsof iedereen de hele tijd op je zit te letten, en dat is nog waar ook! Bloednerveus werd ik ervan.
Door die ervaring kwam ik er wel achter dat ik gelukkiger word als ik iets doe dat voor mij inhoud heeft. Dat ik acteren leuk vind als het echt ergens over gaat, en niet vanwege de roem die het met zich mee kan brengen. Pas dit jaar ben ik waar ik al die tijd al wilde zijn: het maken van mijn eigen theatervoorstellingen. Trouw zijn aan wat ik écht wilde, onafhankelijk van de mening van anderen, heeft bij mij gezorgd voor meer zelfvertrouwen.
Hoe belangrijk is uiterlijk binnen de tv-wereld?
Tja. Ligt eraan wat je wilt. Je ziet genoeg mensen op tv die ‘lelijk' zijn, maar door hun persoonlijkheid of door wat ze te vertellen hebben, toch een tv-carrière hebben. Een voorwaarde is het dus niet. Voor sommige programma's misschien wel een pre. Maar mooie meisjes zijn er genoeg. En waarom zou je iets willen doen alleen maar op basis van je uiterlijk? Lekker leeg. Oppervlakkig. Al die gefotoshopte reclames spelen in op die onzekerheid, alleen maar om eraan te verdienen. Zo'n wereld, daar wil ik niet aan bijdragen.
"Veel meisjes met anorexia hebben de droom actrice of model te worden, of in ieder geval beroemd te worden. Ze zijn onzeker, maar willen graag gezien worden, en bewonderd worden en bevestiging ontvangen omdat zij dit niet uit zichzelf kunnen halen. Het zelfbeeld is immers veelal uiterst negatief.
Veel meisjes die meedoen aan programma's als Idols gaat het ook vooral om het beroemd worden. Vaak zie je dat hieruit een drang naar bevestiging schuilgaat. Een prestatiedrang die nooit ophoudt. Wat je ook bereikt het is nooit goed genoeg, je moet altijd verder om weer die nieuwe bewondering en bevestiging te krijgen. Trots zijn ben je enkel door de dingen die je bereikt, niet door wie je bent."
Hoe kijk jij tegen voorgaande tekst aan en in welk opzicht denk jij dat je door "beroemd" te worden de bevestiging zal krijgen waar je naar op zoek bent?
Beroemd zijn staat volledig op zichzelf. Je wordt er geen beter mens van, je voelt je niet gelukkiger, je wordt er niet eens per se rijker van. Mensen bewonderen het beeld dat ze van je hebben, niet jouzelf. Nu ik in het theater sta met een voorstelling die ik zelf heb gemaakt, komen er ook mensen naar me toe die hun bewondering uitspreken. En dat voelt wél heel goed. Ik denk dat dat komt doordat ze me bevestigen in iets dat bij mij hoort en bij mij past. Dat is zoveel beter dan ‘ik ken jou van tv'. Veel mensen denken dat beroemd zijn ook gelukkig maakt. Sla maar eens een willekeurig roddelblad open en je weer dat 't niet zo is...
Op moment tour je met je eerste eigen theaterproductie door het land. Ligt jouw passie vooral bij TV of bij het theater?
Ik wil dingen maken die echt ergens over gaan. In principe kan dat van alles zijn: een film, een inhoudelijk interessant tv-programma, en zeer zeker theater. Bij theater heb je de tijd om in de repetitieperiode samen met je medespelers en regisseurs echt de diepte in te gaan. Een thema te onderzoeken, en er iets van jezelf in te leggen. Bovendien geeft theater je de mogelijkheid om dingen uit te vergroten. Theater legt onbewuste inhouden bloot: die van de mens en de maatschappij. Daardoor kan het confronteren, ontroeren en aan het denken zetten. De wisselwerking met een live-publiek is onvervangbaar. Zeker als je de voorstelling zelf hebt geschreven, voelt het alsof je iets heel persoonlijks met ze deelt.
Jouw voorstelling is een bewerking van het prachtige boek Veronika besluit te sterven van Paulo Coelho. Hoe kwam je ertoe hier een bewerking voor het theater van te maken?
Al sinds 10 jaar is het mijn grote droom om eigen theatervoorstellingen te maken. Ik was altijd wel dingen aan het schrijven, maar ik durfde nooit door te zetten. Toen ik het boek van Coelho las, herkende ik daarin een aantal thema's die mij enorm bezig houden: zingeving, identiteit, sociale druk. Wat is normaal, wat is gek, en wie bepaalt dat? Ben je wat anderen van je vinden, of bepaal je zelf wie je bent? Wat wil je zelf, en wat wordt je opgedrongen door de maatschappij? Uit de reacties van het publiek blijkt dat heel veel mensen met deze vragen worstelen. Dat geeft hoop: dat het meest persoonlijke tegelijk heel universeel is.
In 2007 zou je de schrijver persoonlijk ontmoeten. Hiervoor ben je afgereisd naar Jordanië. Een flinke onderneming die niet iedereen even aan zou durven. Waar ben jij wél bang voor?
Ik ben voor heel veel dingen bang, en dan doe ik ze toch. Ik heb me ooit voorgenomen dat ik het mijn angst niet gun om in de weg te staan van het waarmaken van mijn dromen. Dus als ik iets eng vind, dan doe ik het juist. Zoals het maken van deze theatervoorstelling bijvoorbeeld. Ik had nog nooit een heel stuk geschreven, nog nooit een stuk geproduceerd. Ik heb 't gewoon maar gedaan.
Veronika is depressief en doet een zelfmoordpoging. Hoe heb je je op deze rol voorbereid?
Ik kan me soms behoorlijk rot voelen, maar depressief ben ik nooit geweest. Gelukkig, want het lijkt me een hel. Alle mensen die ik erover heb gesproken, de boeken die ik er over heb gelezen, de documentaires en films die ik heb gekeken: hoe vreselijk lijkt het me om dat te moeten doormaken. Tijdens het schrijven van het script ben ik wel expres mijn gevoelens op papier gaan zetten als ik me rot voelde. Die teksten zijn in de voorstelling gekomen en wel herkenbaar voor mensen met een depressie.
Het verschil is dat zo'n bui voor mij binnen een uur over is en dat in een depressie zo'n bui -maar dan tien keer erger - wel een jaar kan duren. Dat moet echt verschrikkelijk zijn. En toch: niet meer willen leven is voor mij persoonlijk lastig voor te stellen.
Er zijn zoveel leuke, geweldige, interessante dingen in de wereld. Zoveel boeiende personen om te ontmoeten, zoveel mooie dingen om te zien, en om te ervaren. Maar ja, als je daar allemaal niet meer van kan genieten, dan weet ik het ook niet meer. Dat heb ik me proberen voor te stellen.
Wat hoop je met jouw voorstellingen bij het publiek teweeg te brengen?
Als mijn voorstellingen ertoe leidt dat mensen meer durven te praten over hun diepere gevoelens, dan is dat het grootste compliment dat ik kan krijgen. Theater kan gevoelige thema's beter bespreekbaar maken, doordat je met elkaar kunt praten over wat je hebt gezien. Doordat de personages verschillende standpunten innemen, is het aan jou als kijker om je eigen mening te vormen over een bepaald onderwerp. Ik vind het ook fijn als mensen zich in een voorstelling/personage herkennen.
In jouw blog van 11 oktober lees ik de volgende waardevolle tekst "‘Laat je teleurstelling over het niet uitkomen van je verwachtingen, je plezier van de reis niet vergallen'. Dit is geen letterlijke quote van mijn favoriete schrijver, maar een eigen les die wel overeenstemt met zijn gedachtegoed. En laat zijn gedachtegoed nou juist zijn dat je vooral je eigen lessen moet leren, je eigen weg durven gaan, je dromen waar maken en je hart volgen, onafhankelijk van wat anderen daar van vinden."
Natuurlijk ;) komt het gedachtegoed van Proud2Bme hier dichtbij in de buurt "wees trots op jezelf om wie je bent en ga de uitdaging van het leven aan". Helaas is dit makkelijker gezegd dan gedaan. Zoiets kan een heel leven duren.
Waar sta JIJ nu in de uitvoering van jouw gedachtegoed?
Dat is iets waar ik mezelf steeds weer aan herinner. Na een aantal omwegen (tv) ben ik mijn droom (theater) uiteindelijk trouw gebleven. Anderen zagen mijn succes en zeiden dat ik goed bezig was, maar zo voelde het niet. Tijdens deze ‘omwegen' voelde ik me teleurgesteld in mezelf, dat ik op dat moment niet letterlijk mijn hart aan het volgen was. Het voelde steeds alsof ik mezelf in de steek had gelaten, alsof ik hoogverraad pleegde aan mijn diepste wens. Die bleef aan mij trekken en uiteindelijk heb ik geluisterd en ben ik in actie gekomen. De beloning is enorm: ik weet nu dat ik iemand ben die uiteindelijk trouw is aan zichzelf. En daardoor durf ik alleen nog maar meer naar mezelf te luisteren.
Waarom moeten mensen naar jouw voorstelling komen kijken?
Mensen moeten niks, maar wie zin heeft om een avond na te denken over de zin van het leven, naar aanleiding van een prachtig verhaal met rake, herkenbare teksten, gespeeld door goede acteurs, in een verrassend décor, goeie muziek en expressieve dans, is van harte welkom. ;-)
Welke boodschap zou je aan de bezoekers van Proud2Bme.nl willen meegeven?
Volg je enthousiasme, doe iets wat er voor jou werkelijk toe doet, dan krijgt je leven vanzelf zin.
Foto flyer: Sander Nagel
Fotografie overig: Theo Hanegraaf
Klik HIER voor meer info over de voorstelling en voor de speellijst.
Interview Monique van der Werff from pepijn borgwat on Vimeo.
Reacties
Sinds dien kijk ik eigenlijk altijd ff op als ik de naam monique van der werff hoor. Vind haar nog altijd tof!
Vond het persoonlijk wel een mooi interview!
Oh ja, hah. Ik mocht van mijn moeder niet Honeyz kijken, maar ik moest en zou die film kijken !! Dus ik heb 'm nu al best vaak gekeken, en Loverboy mocht ik ook niet kijken, mijn ouders vonden 'm, tja, vies. Kheb nog nooit het einde gezien, maar ik denk dat dat maar beter is. Een paar vrienden zeiden hoe die afloopt, als ik had gezien dat hij u stak, was ik gaan gilllen !! Doooeii 😘
Wanneer Komt u weer eens op De Tv of in Het Theater ? Want ik mis u En ik ben een grote fan van u Sins zoop is afgelopen hebben Weinig van u gehoord
met de groetjes rob Bloebaum