Tot mijn 20ste gegeten zoals elke andere jongeman. Vet, veel, ongezond, en veelal buitenshuis. Eten was géén issue. Tot de scheiding van mijn ouders mij rauw op de maag viel. Van de ene op de andere dag je hele wereld op z'n kop, weg, foetsie, 20 jaar herkenbaarheid.

Ik was eigenlijk altijd wel een emotioneel gevoelig wezen maar had altijd meer buiten mijzelf te zoeken dan andersom. Echter dat veranderde door die scheiding. Ineens werd alle aandacht verlegd naar binnen. Spanning bouwde zich gestaag in mijn maag op. (Je maag doet dat echt en het beïnvloed je spijsvertering enorm, weet ik nu.)

In mijn geval werd het een samenloop van omstandigheden. Ik werd onhandelbaar thuis en moest het huis uit. Daardoor werd (regelmatig en gezond) eten een probleem, immers ik kon niet koken en de structuur van een kokende moeder was ook plots weg. Ik blowde voor de scheiding incidenteel maar ging enorm veel blowen na de scheiding om te vergeten, weg te drukken, ver weg. Ik dronk al veel alcohol maar dat werd dus meer. Ook dat werkt namelijk prima verdovend.

Mijn maag kreeg het nog zwaarder met dank aan het feit dat ik een Wajong uitkering door de maag geduwd kreeg omdat ik mijn studie plannen moest afbreken, geen werk had en mijn beide ouders niet voor de kosten van onderhoud wilde opdraaien en mijn gevalletje zware Adhd de warboel in mijn hoofd daarbij komend dubbel verergerde.

Ik was op van de zenuwen en heb, naar ik vermoedt een fikse burnout op mijn dak gekregen zonder dat er ooit maar iemand was die in de gaten had dat ik er echt helemaal door heen zat. De eerste 20 jaar van mijn leven was geen pretje geweest. Nauwelijks begrepen worden, vooroordelen van anderen die mij kwetste, en zelf ook niet weten hoe en of wat je nou met dat ding dat je leven noemt aan moet.

De wiet vloog mij om de oren en met dank aan een het UWV. Omdat ik 20 was had ik 2 jaar Wajong tegoed omdat je een Wajong vanaf je 18de krijgt. Zo had ik ineens 12000 gulden op mijn  bankrekening en zeeën van vrije tijd. Zakjes van 2 gram wiet werden 100 gram zakken die ik via via regelde. Het appartement waar ik verbleef stond vervolgens blauw, en dat jaren achter elkaar.

Ik ging hard achteruit, at nog amper en wanneer ik met mijn vader uit eten ging moest ik na drie happen vlees kokhalsend naar buiten rennen om vervolgens mijn maag inhoudt te lozen in de binnendieze van Den Bosch. Dit gebeurde zo vaak dat ik en niet meer durfde te eten buiten de deur, maar ook klompen vlees ging mijden.

Ik werd "gedwongen" vegetariër en excentriek tegelijk voor de buitenwacht. Spanning buitenshuis zorgde er voor dat ook de friettent in het dorpje waar ik voorheen woonde (na jaren mijn spot geweest te zijn) niet meer mocht baten. Halverwege de rit terug naar Den bosch waar ik inmiddels woonde kwam het eruit.

Dus, dacht ik, werd het tijd voor maag onderzoek. Barium pap foto's, alleen de slang door de strot daar wou ik niet aan, mede omdat de foto's nergens op wezen. Ondertussen had ik de tartaar en kip ook afgezworen en dus was het vegetarisch leven een feit. (Tot op de dag van vandaag). Medicijnen in de vorm van Ritalin of anti depressiva kwamen er ook niet meer in op straffe van vroegtijdige exit om over de verdomde bijwerkingen maar verder te zwijgen.

Gek word je er van als je gaat beseffen dat je zo'n stress maag hebt dat alleen veel drugs je "honger" kan stillen terwijl je van de 90 kilo onderhand al net onder de 60 kilo gedaald bent. Inmiddels enkele jaren verder, semi kluizenaar geworden (er viel voor mij buitenshuis echt geen ontspanning meer te vinden behalve in de coffeeshop), besefte ik dat het niet verder kon dan de bodem die ik inmiddels als 26 jarige bereikt had. Mijn leven was in 6 jaar tijd grondig verkloot.

Angst was de baas. Angst voor school, (mooie) mensen, het gewone leven, relaties, restaurants, niet zelf gemaakt eten, geld, vliegen big Brother, de Apocalyps, het oordeel Gods, het kon niet op, en het ging niet meer, ik was onderhand levensmoe.

Ik zat geregeld aan mijn bar in de keuken en zei dan iets in de geest van "Here Jezus" ik wil niet meer, ik wil van deze diepe ellende af. Toen was het dus amper een maand later, na die bar sessie met Jezus, plots pats onder de douche, stond ik krom en kon niet meer overeind komen en was het dus mijn long die klapte begin 2006. Nee een wonder noem ik het niet, misschien stond het al te gebeuren en was het toeval, ik weet het niet, ook al ben ik gelovig.

In het ziekenhuis kreeg ik de keus of eruit geflikkerd worden omdat ik agressief werd omdat ik niet mocht roken of stoppen met hulp van nicotine pleisters en zorgen dat ik voor het eerst in 6 jaar een week niet zou roken zodat mijn long weer kon hechten.

Ik koos voor het laatste. Eindelijk dacht ik stiekem, terwijl ik in ware doodsangst een ziekenhuis boterham naar binnen propte op een tijd waarop ik normaal voorheen pas mijn bed in stapte.

Maar ach in het ziekenhuis kotsen omdat ik niet meer gewend was om iets te eten rond die tijd joh dan laat ik ze gelijk de hele boel opnieuw onderzoeken want een gast die een bruine boterham met kaas eruit werkt tjonge dat zal wel mis zijn.

Enfin ... Na een week, succesvol ontslagen en een enorme angst om nog eens zo'n pijnlijke ervaring mee te maken deed mij onmiddellijk de sigaret en de joint afzweren uiteraard met hulp van 8 weken nicotine pleisters (die ik overigens wel gedeclareerd heb bij de voorlopige teruggave van de belasting).

Tot op de dag van vandaag een succesverhaal mag ik zeggen. Waar ik alcohol al enkele jaren eerder gedumpt had omdat het constant overlopen van mijn slokdarm met zuur niet te pruimen viel, was het blowen een trouwe vriend geweest die uiteindelijk een ruggensteker bleek die ik kon missen als kiespijn. Het is werkelijk een genot om frisse lucht te kunnen "proeven" met je neus. Om gewoon weer een sprintje te kunnen trekken zonder half kotsend van de benauwdheid tot stilstand te komen.

Het eten echter... oef... Ik moest wat, immers die Wajong, en dat ondergewicht gingen echt niet weg, die eerste hoefde van mijn part ook niet want het hele jaar door vrij zijn is best wel een rijkdom in deze tijd, deze eeuw.Maar dat ondergewicht, joh ik zag foto's van mijzelf en moest soms echt bijna huilen van ellende om mezelf te zien als sterke vent doch nu verschrompeld tot een mager pikkie andijvie.

Sportschool, was wat mijn broer (Inmiddels afgestudeerd ALO Academie lichamelijk Opvoeding) eruit flapte toen ik bij mijn moeder op visite was.Met lood in mijn schoenen ben ik toen vertrokken op een blauwe maandag richting Fitness First in Den Bosch ik woog 57 kilo. Ik ben er nooit meer weg gegaan. Wat je ziet is wat je krijgt op de foto. Ok ok ik ben op de foto iets zwaarder dan nu maar ik ben even gespierd.

Eten is belangrijk en ik ben, doordat ik een korte en lange termijn doel heb gevonden waar goede gezondheid een grote rol in speelt, overstag gegaan en ik ben dus beter gaan eten. In het begin uiteraard met moeite. Valt het wel goed, houdt ik het binnen, word ik er wel zwaarder door?!
Pieker pieker pieker.

Maar dan beginnen de kilo's toe te nemen evenals de spierballen en dat is onderdeel van de gewenste nieuwe realiteit waarin ik de baas ben. Het loont was mijn eerste gedachte en dat was fijn om te merken. Eindelijk weer een doel waar mijn lichaam en geest samen tevreden mee konden zijn. Vergis je niet lange tijd heb ik geestelijk ver boven mijn lichaam gebungeld en was mijn lichaam een verwaarloosd tempeltje waar ik niet naar omkeek. Ik at niet voor niks constant dezelfde dingen en was als de dood voor vreemd voedsel. Je kon er immers misselijk van worden of erger voedsel vergiftiging door krijgen.

Nu ben ik 76 kilo en dik tevreden. BMI is perfect, vet percentage bijna en ik eet 5x per dag en 80% is gezond en enorm verantwoord. Neem eindelijk weer pillen, zij het dan supplementen in de vorm van Vitamine complex. Meer niet. Ik ben geen bodybuilder maar gewoon een fitness fanaat.

Geen bakken met pillen en poeders en erger injecties. Gewoon 3x per week lekker een uur knallen, hoofd en geest leeg maken en vervolgens thuis met veel smaak een gezonde maaltijd genieten.Is wel anders geweest kan ik je vertellen alhoewel het slaap ritme nog steeds zuigt wat voor iemand die veel sport niet echt ideaal is maar er word aan gewerkt.

Dat voor de rest niet alles rozengeur en maneschijn is neem ik voor lief. Als Christen merk ik dat ik het lot zijn beloop laat gaan en hooguit zorg dat ik niet negatief bezig ben.

Een carrière, huisje boompje beestje is een ver weg van mijn bed show al is het maar omdat ik geleerd heb dat geluk niet komt vanuit zaken die anderen je aanpraten maar vanuit de positieve veroveringen en overwinningen vanuit en door jezelf. Daar haal ik het gevoel uit dat ik geslaagd ben en er mag zijn op deze aardkloot.

In mijn geval om dit vol te houden hoort daar ook het mijzelf structuur en positieve regelmaat opleggen bij en dan wel met rond de klok inzet, een dagtaak dus. Zonder die dagtaak ben ik verloren met dank aan die vervloekte ADHD ongeacht hoe groot of klein ik mijn leven en/of ego maak om door de buitenwereld gekend en/of erkend te worden.

Wat betreft het eten?!

Ik duik dadelijk de keuken in 2 uur te laat. (We ontvingen dit verhaal rond 22:00 uur ;) ) En ga lekker aardappeltjes in schil bakken en daarbij Italiaanse roerbak groente.Als toetje vannacht (ja zoals ik al zei, het nacht dag ritme is nog steeds een beetje krom) een lekkere Bossche Bol van bakker de Groot (De beroemde Bossche bol dus) overigens wel een kleintje hoor. Anders valt ie te zwaar en worden we vóór het slapen gaan (u raadt het al) misselijk.

Maar dat is dan eigen schuld dikke bult en gaan we gewoon plat met een Rennie achter de kiezen.