Moeders met een eetstoornis
Een moeder met een eetstoornis is vaak obsessief bezig met haar lichaam, het lichaam van haar kind, voeding en gewicht. De kans bestaat dat hierdoor signalen van het kind niet, vertekend of verkeerd opgevat worden. Kinderen cijferen zichzelf weg, willen hun moeder niet to last zijn waardoor de behoeften van het kind naar de achtergrond verdwijnen.
De moeder wil heel graag een 'goede moeder' zijn maar wordt vaak geconfronteerd met haar beperkingen als ouder en met het feit dat zij niet de moeder is die ze zou willen zijn. Maar wat zijn eigen de gevolgen voor het kind als moeder aan een eetstoornis lijdt?
De problemen van ouders hebben altijd invloed op de ontwikkeling van hun kinderen. Een psychiatrische stoornis beïnvloed de manier van opvoeden en vormt op deze manier een risicofactor voor het kind. Een eetstoornis gaat vaak gepaard met andere problemen zoals (periodes van) depressiviteit, relatieproblemen, angsten en obsessies. Ook deze problemen hebben invloed op het kind. Een kind kan voor een moeder een motivatiebron zijn om met haar problemen naar buiten te treden en hulp te zoeken maar soms ook een belemmerende factor als het gaat om een klinische opname.
Ik heb 46% kans op een eetstoornis.... en jij?
Hoeveel kans een kind loopt op het ontwikkelen van een eetstoornis is natuurlijk nooit precies te zeggen. Er zijn wel een aantal risicofactoren en beschermingsfactoren die de kans op een eetstoornis doen vergroten of verkleinen. Er worden vijf mechanismen onderscheiden die de ontwikkeling van het kind kunnen bedreigen als hun moeder aan een eetstoornis lijdt. Wel spelen hierbij de aard van de eetstoornis en de leeftijd van het kind een belangrijke rol.
De volgende vijf mechanismen kunnen bedreigend zijn voor de ontwikkeling van het kind:
- Erfelijke invloeden: Uit verschillende onderzoeken blijkt dat er aanwijzingen zijn voor mogelijke genetische factoren in het ontstaan van een eetstoornis. De mate van invloed is echter moeilijke in te schatten aangezien het ontwikkelen van een eetstoornis aan meerdere invloeden onderhevig is.
- Omgevingsfactoren: Omgevingsfactoren als een moeder die geobsedeerd is door haar lichaam en gewicht, een moeder die bang is dat haar kind te dik is of wordt of op een dwangmatige manier bezig is met voeding kan een risicofactor vormen voor het ontstaan van een eetstoornis bij haar kind. Dit beeld wordt voornamelijk gezien bij moeders met anorexia nervosa.
- Afstemming moeder en kind: De obsessie van de moeder voor eten, lichaam en gewicht kan van invloed zijn op de afstemming tussen moeder en kind. Een moeder met een eetstoornis raakt gemakkelijker in conflict over eten. Deze conflicten kunnen invloed hebben op eetmomenten en de voeding van de kinderen in het algemeen.
- Rolmodel: Een moeder met een eetstoornis is minder goed in staat om een goed rolmodel/ voorbeeld te zijn voor het kind als het gaat om eetgedrag.
- Relatieproblemen: Eetstoornissen kunnen samen gaan met een moeizame of problematische relatie. Conflicten of problemen tussen ouders kunnen van grote invloed zijn op het kind.
Heb jij nog wat basisveiligheid voor mij?
De volgende aspecten van het opvoedingsproces kunnen moeizamer verlopen wanneer een ouder worstelt met een eetstoornis (of andere psychiatrische problematiek.)
• Opbouwen van een emotionele band tussen ouder en kind
• Basisveiligheid bieden van waaruit het kind de wereld kan gaan onderzoeken
• Een voorbeeld zijn in gedrag en het oplossen van problemen/moeilijkheden
• Levenservaring aanbieden
• Structuur en consequentie in het opvoeden
• Sociaal netwerk
Niet elk aspect heeft evenveel invloed als het andere. Vaak is een moeder met anorexia wel in staat om een emotionele band aan te gaan met het kind maar schiet ze tekort in het bieden van voldoende basisveiligheid. Door de obsessie voor lichaam, gewicht en voeding kunnen signalen van het kind niet, vertekend of verkeerd opgevangen worden.
Door de problemen die moeder zelf ervaart is zij minder in staat om op adequate wijze de behoeftes van haar kind te beantwoorden.
Mama doet het toch ook!
Uit onderzoek blijkt dat de interacties tussen moeder met een eetstoornis en kind op het gebied van voeding en gewicht anders verlopen. Moeder is een rolmodel voor het kind en door haar eetstoornis geeft de moeder een eigen betekenis aan ‘eten' en ‘voeding'. Wanneer kinderen geen goede alternatieven geleerd hebben kunnen zij eten ook als manier gaan zien om met problemen om te gaan en controle te behouden. Moeders met eetstoornis zeggen of denken vaak dat zij hun eetstoornis wel goed verborgen houden voor hun kinderen, helaas pakken kinderen veelal meer signalen op dan wordt gedacht.
Ik ben mama-twee..
Het is mogelijk dat kinderen van moeders met een eetstoornis niet tot experimenterend pubergedrag komen door de zorg en verantwoordelijkheid die ze met zich meedragen. Ze ervaren onvoldoende basisveiligheid en merken dat de draagkracht van hun moeder niet zo groot is. Ze willen hun moeder niet tot last zijn en gaan taken overnemen als het zorgen voor jongeren broertjes en zusjes en/of huishoudelijke taken. Ze cijferen zichzelf weg en eigen gevoelens en behoeftes verdwijnen naar de achtergrond. Ze nemen een soort ouderrol op zich waardoor ze niet goed toe komen aan gewoon ‘kind zijn'.
Ik heb een beschermend temperament!
Natuurlijk is niet zo dat per definitie alle kinderen van ouders met een eetstoornis zelf (psychiatrische) problemen krijgen of een eetstoornis ontwikkelen. Naast risicofactoren spelen ook beschermende factoren mee.
Een goede ontwikkeling van het kind is mogelijk bij voldoende beschermende factoren:
- Het temperament van het kind
- Aanwezigheid van vertrouwensfiguren
- Positieve ervaringen buiten het gezin
- Goede momenten tussen moeder en kind
- De leeftijd van het kind toen de problemen van de ouder begonnen
- Stabiliteit van de relatie tussen ouders
- Band met de vader
- Erkenning van eigen problematiek door de ouder
Wat is jouw ervaring?
Heb jezelf een moeder met een eetstoornis? Of ben je zelf een moeder met een eetstoornis?
Bron: PsychoPraxis Jaargang 6, nummer 4, augustus 2004
L. Depestele en W Vandereycken, 'Moeders met een eetstoornis: gevolgen voor hun kinderen.'
Foto apen: flickr.com/photos/mape_s
Gerelateerde blogposts
Reacties
Wow heftig... word er door die kleuterschool niet ingegrepen dan...?
Want die moeder is blijkbaar gewoon niet in staat goed voor haar kind te zorgen!
Dit artikel doet me erg denken aan de film:
Bad Habits
Hele mooie film over eetstoornissen e.d. maar ook erg heftig, dit is de trailer:
https://www.youtube.com/watch?v=vGXw5hCfxZM
vind het erg vervelend om dat aan te zien..
zo krijgt haar dochter ook niet genoeg eten en alles is mager enzz..
Ik weet natuurlijk niet wat ik zou doen, maar ik denk dat ik eerder de neiging zou hebben mn kind te dwingen normaal te eten (dus ook een keer wat lekkers). Dat is ook niet echt top natuurlijk (dat dwingen dan :s) maar ik zou mijn kind dus nooit van voedsel weghouden, want idd...doe je dat op een cruciale leeftijd (bij n kind dus zo'n beetje elke leeftijd) dan heeft dat echt wel veel gevolgen...dat zou ik mezelf nooit vergeven...
Uiteindelijk is dit onderwerp wel een van de grootste redenen voor mij om te twijfelen over kinderen krijgen. Kan ik wel bieden wat het nodig heeft? Erft het niets etc...
Wat ik me wel afvroeg: wat valt er onder die basisveiligheid die genoemd wordt?
Dat ik zelf erg weinig eet, besef ik, en daar voel ik me schuldig over, ik weet ook dat mijn dochter dit wellicht onbewust kan overnemen, ooit..
maar ik kan nu eenmaal niet te grote stappen nemen in 1x.. ik zit in de pré groep om uit te zoeken waarom ik dit heb, en weer motivatie etc te krijgen...
dan hoop ik voor haar, dat ik genoeg bagage kan krijgen om er eindelijk echt tegenin te gaan, want mijn pogingen zijn tot nu toe steeds mislukt...
maar ja, ze zeggen ook wel... even when you fall down 99 times, you have to get up 100 times!
Als een kind het gevoel van basisveiligheid mist is het angstiger en minder onderzoekend naar de buitenwereld. Het kind vertrouwt de wereld om zich heen niet en heeft het gevoel nergens op terug te kunnen vallen.
Op het ergste was het toen ik rond de 11 jaar oud was.
Ik dacht eigenlijk dat ik er nooit last van had toen, maar nu komt alles er uit.
Ik heb nu zelf een eetstoornis en denk dat het toch met mijn verleden te maken heeft.
Ik ben pas moeder geworden en dat geef me de motivatie om aan mijn probleem te gaan werken maar ik weet het niet hoe ik een behandeling met de zorg van mijn kind kan combineren.
Ik ben zelf een moeder van een dochtertje van bijna 4 jaar . En vind het moeilijk om haar niet teveel voeding te geven. Ik heb zelf BED , ze zegt geregeld op een dag dat ze honger heeft.
Ze zal mij gerust vaak genoeg tussendoor hebben zien eten. Daarom heb ik de beslissing genomen om te stoppen met lijnen/dieeten. Ik was er zo obsessief mee bezig.
Ik heb het al 20 jaar...
Mijn dochter krijgt genoeg, en ook snoepjes, koekjes en andere lekkers hoor. Ik wil haar niets verbieden (met mate).
Ik zelf zat nog vol in behandeling en net uit de opname voor mijn anorexia toen ik er achter kwam dat ik in verwachting was van mn dochter.
Ik heb er wel veeeeeeel meer motivatie Door gekregen om echt mijn eetstoornis aan te pakken en kan wel zeggen bijna 2 jaar later dat ik redelijk ver ben gekomen!
Wel merk ik dat ik t erg lastig vind als mn meisje ook moeilijk begint te doen met eten. (Kinder fases)
Maar vind t echt lastig om er mee om te gaan t brengt bij mij spanning na boven en frustratie. Ik wil juist dat ze voldoende binnen krijgt en maak me daar juist voordeuren druk om! Echt heeeeel vervelend!
Is dit voor andere moeders ook herkenbaar?
Mijn dochtertje komt gelukkig niks te kort en ziet er goed uit met haar lengte en gewicht!
Hoop dat ze t nooit mee zal maken!