Aankomen bij genezing anorexia noodzakelijk
Voor Anorexia nervosa geldt dat aankomen in gewicht op de eerste plaats moet staan, hierna kan worden gewerkt aan achterliggende problemen, niet andersom. De psyche mag er dan wel voor zorgen dat het lichaam ziek wordt, maar enkel het lichaam kan de psyche helpen weer gezond te worden. Dit wordt beweerd in een artikel van Psychologytoday.
Dit is geen nieuw gegeven: Ruim zestig jaar geleden werd het zogenaamde Minnesota Starvation Experiment gedaan door Dr. Ancel Keys. Hier zag je wat het effect, gedurende 6 maanden, van hongeren en het verlies van 30% van het lichaamsgewicht was op 36 gezonde, jonge mannen.
De mannen kregen ernstige psychische problemen, zoals depressiviteit, angst, wanhoop, zelfbeschadigend gedrag en hypochondrie. Bovendien kregen zij last van eetstoornis gerelateerde symptomen zoals: een obsessie met eten, verlaagde seksuele interesse, sociale terugtrekking, prikkelbaarheid, voedsel verzamelen, tekort aan concentratie, extreem vochtophoping en genieten van het zien van anderen die eten.
Naarmate de tijd vorderde gingen de mannen 'spelen met hun eten'. Ze bewaarde het kleine beetje eten dat ze kregen om het later volgens een bepaald ritueel alleen te kunnen opeten. Aan het einde van de hongerperiode deden de mannen bijna twee uur over een maaltijd die ze eerder in een paar minuten zouden opeten. De mannen hadden bovendien ineens veel meer interesse voor kookboeken, menu's, voedselreclames en diëtetiek.
De mannen waren gekozen om hun krachtige fysieke en psychische capaciteiten, maar leden binnen enkele maanden aan de psychische en fysieke problemen waar mensen met anorexia nervosa mee kampen.
Voor het lichaam maakt het niet uit of het hongeren vanuit de persoon zelf wordt gedaan of dat het gedwongen is. Het hele lichaam stelt zich in op de zoektocht naar eten en alle andere capaciteiten worden ondergeschikt. Gedurende de periode van het weer aankomen en bijeten, ervoeren de mannen gevoelens van walging en zelfkritiek door controleverlies. De meeste mannen herstelden weer tot hun eerdere gewicht.
Hij benadrukt ook dat mensen die lijden aan anorexia veelal sterk de overtuiging hebben dat hun huidige toestand hun persoonlijkheid van nu reflecteert, terwijl dit in weze hun persoonlijkheid is waarop een masker zit met de effecten van ondergewicht. Veel mensen met anorexia zijn bang niets meer te zijn als ze hun gewicht herstellen, terwijl wie ze werkelijk zijn juist schuilgaat achter het ondergewicht. Het ondergewicht maakt hen niet bijzonder, het maakt hen juist zoals ieder ander met ondergewicht.
Twee belangrijke punten voor herstel van anorexia nervosa zijn:
1. Als je herstelt in gewicht zal je niet alleen afkomen van de fysieke klachten, maar ook van de manier waarop je nu denkt.
2. Het heeft geen nut om te wachten op het magische moment waarop jij besluit meer te willen eten en te willen aankomen. Jouw ondergewicht zorgt ervoor (ookal ben je je hier niet van bewust) dat je niet flexibel denkt en de mogelijkheid om anders te eten en leven niet voldoende inziet. Je bent hierdoor zelfs gaan geloven dat je niets anders bent dan de anorexia die je hebt.
Voor herstel van anorexia is het noodzakelijk dat je eerst aankomt tot een BMI van 19 (bij volwassenen). Op moment dat je dit BMI hebt bereikt zul je mogelijk totaal anders denken over allerlei dingen waar je je nu druk om maakt. Op dat moment kan je gaan werken aan de zaken die ten grondslag liggen aan de eetstoornis.
Bovenstaande tekst is een vertaling van een artikel uit psychologytoday.
Wat vind jij?
Gerelateerde blogposts
29
Reacties
Al vind ik het ook een beetje raar waarom het niet andersom zou kunnen zijn: je eetgestoorde gedachten worden minder dus je komt bij...
in de tekst staat dat dit niet in die volgorde kan omdat een groot deel van je eetgestoorde gedachtes en gevoelens het gevolg zijn van het ondergewicht.
@mirthe heb jij de tekst wel gelezen? Gewicht is zeker een uiting, maar een uiting met zeer grote invloed volgens dit artikel.
Nu 'BMI' als criteria gebruiken voor een gezond gewicht vind ik dubbel. Want
BMI is nog vrij subjectief vind ik. Mijn broer bv heeft BMI 35, maar bijna geen vet (bodybuilder e) Dus in welke mate is BMI bruikbaar?
Nu ik begrijp wel dat ze ergens iets nodig hebben om te bepalen wat een gezond gewicht is. Maar dan kan met beter BMI EN tailleomtrek enz gaan meten. ;)
op het psychische gedeelte achter de eetstoornis, de problemen erachter,
en niet op het aankomen, en hoewel ik wel iets bijkwam was mijn gewicht toen
nog verre van normaal en op een gegeven moment zakte ik weer terug.
Hierna kwam ik in behandeling bij een gespecialiseerde kliniek waar ze zich
eerst richten op mijn gewicht om hoog te krijgen, terwijl er ondertussen wel
deels aan de problemen werd gewerkt, maar zij waren ook van mening dat het gewicht omhoog moest voordat je echt kon werken aan je problemen. En, wonder boven wonder, want ik geloofde het eerst ook niet, leek het toch te helpen. Bij een te laag gewicht kun je je überhaupt niet concentreren om te werken aan je problemen. Hoewel het natuurlijk alleen een uiting is van de achterliggende problemen, kun je je achterliggende problemen beter aanpakken als je fysiek sterk bent. Hoe moeilijk het ook klinkt als je ziek bent.
Want ik ben een volwassene, maar een BMI van 19 is voor mij gewoon teveel omdat dat mijn bouw niet is. (mijn zus is bijvoorbeeld kerngezond maar heeft ook lang geen BMI van 19) En anderen moeten misschien wel wat meer wegen om gezond te zijn. Dat verschilt gewoon per persoon, en door de focus zo op een getalletje te leggen wordt de persoon daarachter soms een beetje vergeten is mijn ervaring.
@ Reini: heel vervelend dat je er zo over denkt. Je bent misschien in jouw ogen dik met anorexia, maar ik weet bijna zeker dat je wel iets hebt teruggekregen wat je niet had toen je ondergewicht had. Meer energie misschien? Of een sociaal leven? School? Werk? Noem een paar positieve punten op, dat kan al heel erg helpen.
ok ik ben dik.
ben onder de 18 en heb dat bmi.
zie je, geen echte eetstoornis.
echte eye opener dit -.-
waar slaat dat nou weer op? Het gaat om herstellen van ondergewicht bij anorexia.
Iedereen kan een eetstoornis hebben, met ieder gewicht. Ik snap niet waarom je dit zegt hoort, staat werkelijk nergens in de tekst. Zo maak je dingen een stuk negatiever voor jezelf dan ze überhaupt zijn. Nergens voor nodig!
Ik ben wel eens boos geweest dat er niets aan onderliggende gedaan werd, maar therapeut gaf nu (en al vaker) ook aan dat dat toen geen enkele zin gehad zou hebben. Een groepstherapie bijv. (wat ik later heb gevolgd) zou toen geen effect gehad hebben, ik zou geen ruimte gehad hebben om daarover na te denken. Te willen, maar ook te kunnen denken.
Ik heb inderdaad een hele tijd lang therapie gehad zonder me echt te focussen op het aankomen. Geen effect gehad, ben er eerder slechter van geworden.
En nu heb ik nog meer ondergewicht.
Het aankomen is juist het allergrootste struikelblok dus het lijkt zo paradoxaal.. Hoewel ik ergens misschien wel weet dat het misschien wel zo is.
Enn dat het daarna dan heel belangrijk is dat er gewerkt blijft worden aan een gezonde relatie met eten en de achterliggende problematiek. Dus dat de therapie niet stopt zodra je een gezond gewicht hebt.
nu honger ik mij 5 dagen van te voren uit om tijdens het etentje 2 stukjes stokbrood met tapenade en een soepje te eten. Gaat nergens over dus.
Maar toch, een ES is een gevolg van een onderliggend probleem. Die moet worden opgelost.
Bij een laag gewicht kan je ook echt niet meer goed nadenken, problemen niet meer oplossen, niet meer relativeren en blijf je maar rumineren. Dit leidt tot omstandigheden waarbij je alleen maar meer terug wilt vallen op het niet-eten.
Maar niet alleen het daadwerkelijke aankomen veroorzaakt minder dysfunctionele gedachten, ook de exposure die deel uitmaakt van het aankomen zorgt voor het veranderen van cognities.
Bij mij heeft aankomen echt het grootste effect gehad in heel mijn behandeling. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat het makkelijk was.
Jammer dat zoiets simpels op papier juist zo ontzettend moeilijk is voor mensen met een eetstoornis. Was het maar net zo simpel als dat het klinkt..
Ik moes van de kliniek xx kilo aankomen en ik heb erom gehuild. Nu ben ik xx kg zwaarder en ik zit heerlijk in mijn vel en eet alles. De hulpverleners weten echt wat het beste voor je is!