‘Wat eten we vanavond?’.. een vraag die waarschijnlijk veel van jullie al vanaf de ochtenduurtjes bezig houdt, in de hoop dat het maar iets makkelijks is, niet te eng en iets is waar “de eetstoornis niet al te boos van wordt”. Vaak zijn deze ‘makkelijke’ gerechten niet veel bijzonders, en is het dus niet zo gek dat je ouders of verzorgers ook eens wat anders op tafel zetten dan saaie gekookte aardappeltjes. door Sharon
### De paniek slaat al snel toe als je hoort dat je iets eet vanavond waar “de eetstoornis totaal niet blij mee is”. Hoeveel mag je dan eten, hoe ga je dat compenseren, hoe zit dat met de calorieën.. etc etc blablabla. Een makkelijke oplossing is dan al snel: ‘ik maak wel mijn eigen maaltijdje’.
En dat is iets wat ik heel vaak hoor en wat ook heel erg veel voorkomt in gezinnen waar een eetstoornis aan tafel overwint en heerst. Geen gezellige situatie maar voor gezin en eetstoornis is het dan ook maar beter om de eetstoornis zijn zin te geven en dan inderdaad maar een eigen maaltijdje te maken, wat makkelijk is, precies uitkomt in de calorie inname en wat voor geen stress zorgt. Iedereen aan tafel weer blij omdat er geen ruzie is en geen spanning en de eetstoornis/ jij ook dolgelukkig, want die krijgt zijn zin.
Ook ik heb zeker een jaar lang elke dag in de keuken gestaan om mijn eigen aardappeltjes te koken, boontjes te maken en een stukje kipfilet te bakken. Zelf wilde ik dat natuurlijk maken, want dan had ik de controle, en dat wilde ik eten.. niet omdat het lekker was, nee helemaal niet.. maar omdat het makkelijk was, de eetstoornisgedachtes kregen hun zin. Papa, mama en zusje zaten heerlijk aan de wraps of aan de macaroni: ik at saai eetstoornis-voer.
Is dat goed..?? Nee!
Vaak in een gezin “overheerst de eetstoornis” aan tafel. En de sfeer wordt daar totaal niet gezelliger op. Dan is het voor iedereen beter om de eetstoornis zo min mogelijk te laten schreeuwen en te praten en dat de eetstoornis ook zo min mogelijk te laten heersen. De eetstoornis krijgt dan zijn zin en ja, dat voelt fijn voor jou, jij die een eetstoornis hebt. Want krijgt de eetstoornis zijn zin: ben jij blij, voel jij je fijn en is de spanning het minst groot. En er is geen geruzie aan tafel.
Maar hierdoor krijgt de eetstoornis zijn zin, en dat is iets wat niet goed is. Want om een eetstoornis te overwinnen (of een angst te overwinnen) moet je hem aan gaan, en dat doe je niet als je de eetstoornis altijd maar laat winnen. De eetstoornis moet niet de macht aan tafel en in de keuken krijgen.
“Het is makkelijker om een drugsverslaafde zoet te houden en zogenaamd te helpen/ steunen met een dagelijks jointje, maar er is veel meer kracht voor nodig om de dugsverslaafde écht te helpen en te weigeren te voorzien in zijn/ haar behoefte.“
Bij mij in therapie hebben ze altijd gezegd dat mijn moeder (of diegene in de keuken) de baas is, dat ik moest eten wat de pot schaft en dat de eetstoornis niet ‘geaaid’ mag worden. Mama beslist wat er gegeten werd, en ik at mee, punt.
En dat is goed, hoe moeilijk dat ook is! Wel was er de regel dat er 1 ‘joker’ was, als we één bepaald iets gingen eten, hoefde ik dat niet mee te eten en mocht ik toch nog even mijn eigen veilige maaltijdje eten. Bij mij was deze joker alles wat de frituur in ging en er gefrituurd ook weer uit kwam. Dit was elke vrijdag het geval, dus elke vrijdag had ik even een veilige dag. Ook wel een dag waar ik een soort van naar uit kon kijken.
En dit werkte. De eetstoornis moet aangepakt worden (zonder strijd geen overwinning!) en papa of mama die in de keuken staat is de baas, niet de eetstoornis. Hoeveel strijd, moeite en spanning jou dat ook kost: de eetstoornis mag zijn zin niet krijgen, want waarschijnlijk krijgt hij die al het grootste gedeelte van de dag.
Dus die eenpansgerechtjes lijken misschien in alle opzichten goed: geen spanning aan tafel, geen geruzie, geen spanning in jou lichaam, geen compensatiedrang etc. Maar dat is de leugen van de eetstoornis. Voor de eetstoornis kan het altijd makkelijker, gezonder en minder en dat is niet goed. De eetstoornis liegt, de eetstoornis is een ziekte. En deze ziekte moet aangepakt worden.
Dus eet ‘lekker’ mee met de mensen aan tafel, 1 joker is goed, maar daar blijft het ook bij. En voor ouders en omstanders is het heeeel moeilijk om te zien hoeveel moeite het kost voor jou om een moeilijkere maaltijd te eten, maar door die strijd moet je heen, en die strijd is nodig.
Klinkt hard, maar is het beste: de eetstoornis mag geen kans krijgen, de eetstoornis is een ziekte en deze moet aangepakt worden!
Eet jij vanavond mee met wat de pot schaft?
Fotografie: Sharon
Geef een reactie