Proud2B Margje

Wat heb je met het nummer Proud to be me?
Ik vind het een heel erg mooi nummer

Hoe zag jij jezelf vroeger en nu?
Ik heb jaren lang een beeld van mezelf gehad dat afweek van hoe de meeste mensen me zagen. Dit ging zo ver dat ik nooit in een spiegel keek, en mezelf ronduit lelijk vond. In die jaren had ik een hele goede psycholoog, die kon je krijgen via het Olympisch commite om je beter te helpen met het sporten onder druk. Het woord hockey is niet zo vaak gevallen tijdens onze sessies, laten we maar zeggen. Waar andere het automatisch wegwuifden en me vooral niet geloofden als ik iets negatiefs over mezelf zei, nam zij het uiterst serieus. Het heeft namelijk geen zin om tegen iemand die nou eenmaal een ander spiegelbeeld ziet dan de rest van de wereld, te zeggen dat ze wel mooi, en niet te dik is. Dat werkt bijna averechts.

Een ander zelfbeeld en een ijzere discipline zijn een gevaarlijke combinatie. Toch is er een moment gekomen dat ik verder keek, dan het aards omhulsel dat ik heb meegekregen. Ik ben gaan bekijken wat ik niet tof vond aan mijn innerlijk. Ik heb mezelf gedwongen om elke avond in de spiegel te kijken. Niet naar mijn lijf, maar recht in mijn ogen, naar mijn ziel. Om te kijken wat ik daar van vond. Zo heb ik mezelf veranderd van een wel aardig persoon , naar iemand die mijn beste vriendin zou kunnen zijn. Zo besprak ik elke avond hard op wat ik die dag gedaan had, dat ik graag anders had gezien. Het is raar, maar door het aan passen van mijn innerlijk, ging ik uiteindelijk ook mijn uiterlijk meer waarderen.

Wat vind je van het huidige schoonheidsideaal en watvoor invloed heeft dit op jou?
Het huidige schoonheids ideaal is naar mijn mening nog steeds te dun. Het heeft niet zoveel invloed op mij als persoon. Als ik zou stoppen met eten zou ik er ook niet zo uit zien. Ik heb een rond lijf, een soort negerinnen lijf met een blanke huid. Het is wie ik ben en ik ben er van gaan houden.
Ik heb vaak het gevoel gehad, op het randje te zitten, als of je er over nadenkt om te stoppen met eten. En besluit het niet te doen. En dat heel vaak achter elkaar. Vanuit de topsport leer je ongelooflijk hard voor jezelf te zijn. Je kent je lijf goed, je ziet elke verandering, elke spier die opzet. Maar ik kende mijn pijngrens totaal niet. In 96 speelde ik een heel Olympisch tournooi met volledig afgescheurde enkelbanden. Pijn bestond niet, en dat is respectloos naar je lichaam. Ook vorig jaar, toen ik bij het tv programma "71graden noord" al mijn ribben brak en een long perforeerde moest ik eerst nog even de opdracht afmaken, Voor ik de pijn voelde. (had ik het dan nog steeds niet geleerd)

In welk opzicht ben je betrokken bij het onderwerp eetstoornissen?
Het rare is dat mensen die een eetstoornis hebben trots zijn dat het ze lukt om niet te eten. Zij hebben een vergelijkbare discipline als topsporters. Ze besluiten er alleen het verkeerde mee te doen. Bij mijn hockeyteam waren hele nare vetmetingen, waar altijd uit kwam dat ik ongeveer 1 kilo moest afvallen , wat ik ook woog, dan zou ik net iets sneller zijn.
Dit soort metingen werden gedaan met iedereen erbij. En op een dag besloot ik die kilo dan ook kwijt te raken. Ze konden het krijgen, wat 1 kilo ik at gewoon helemaal niet meer! Binnen een paar weken was mijn hockey zo slecht dat ik constant gewisseld werd. Niemand wist dat ik zo slecht at, maar wat had ik er aan om sneller te zijn, als ik niet meer kon hockeyen. Toen ben ik toch maar weer gaan eten, ondanks dat ik mezelf wel iets mooier ging vinden. Was ik te sterk? Of te zwak? Om het door te zetten? Daar had ik toen het antwoord nog niet op.

Welke boodschap zou je willen meegeven aan jonge meiden?
Probeer van binnen naar buiten te kijken. Ipv van buiten naar binnen. Wordt die persoon die je wil zijn. En je spiegelbeeld veranderd mee.

I am proud to be me because:

I got a lot to give!