Wat moet je nu doen?

Meestal blijven meiden heel lang ontkennen dat er iets aan de hand is. Ze denken zelf dat het
allemaal nog wel meevalt, want zo licht zijn ze volgens henzelf niet. Ze vergelijken zich met andere meiden die volgens hen ernstigere problemen hebben of minder wegen. Gedachten als 'het valt bij mij wel mee, ik stel me aan, ik weeg niet zo weinig, ik los het zelf wel op, ik heb geen hulp nodig' zijn meiden met anorexia niet onbe
kend. Ook de gedachte 'ik wil wel hulp en van mijn probleem af, maar ik wil niet aankomen' speelt een grote rol in het wel of niet zoeken en openstaan voor hulp.

Het erkennen van de ernst van het probleem is vaak extra lastig omdat deze meiden onderhevig zijn aan stemmingswisselingen. Op het moment dat het dus heel slecht gaat, denk je wel: dit kan zo niet langer, ik trek het niet meer, ik moet hulp zoeken. Echter, een halve dag later gaat het beter, is de stemming opgeklaard en denk je: ach, het valt toch allemaal wel mee, ik heb geen hulp nodig. Op deze manier kan de stap naar de hulpverlening soms maanden of jaren worden uitgesteld, terwijl de eetstoornis alleen maar erger wordt. Vaak zie je dit achteraf pas en heb je naderhand spijt niet eerder hulp te hebben gezocht.

Natuurlijk speelt schaamte ook een grote rol. Je schaamt je voor je problemen en durft er niet met anderen over te praten, laat staan hulp te zoeken bij een professional. Er wordt vergeten dat hoe langer je wacht met erover praten, des te ernstiger de eetstoornis wordt en des te moeilijker het uiteindelijk is om ervoor uit te komen en van te genezen.

Dus, wat moet je nu doen?

Erover praten! Zoek iemand die je vertrouwt: je moeder, een tante, een vriendin, een docent, een collega, vertrouwenspersoon, de huisarts, etc. Natuurlijk is het heel eng om te vertellen, maar het is meer dan de moeite waard en heel belangrijk. Als je er echt niet over durft te praten, dan kan je er ook voor kiezen om het op te schrijven in een brief aan iemand die je vertrouwt.

Desnoods maak je een afspraak bij de huisarts, neem je een A4-tje mee waarin je alles hebt opgeschreven, geef je dit aan hem/haar en zeg je erbij dat je het moeilijk vindt om erover te praten. Dit gebeurt heus wel vaker, dus je hoeft je daar echt niet voor te schamen. Het is alleen maar heel sterk dat je die stap durft te nemen! De huisarts heeft zwijgplicht en zal dus nooit iemand zomaar vertellen over jouw problemen. De huisarts kan je vervolgens meer vertellen over alle mogelijkheden in jouw omgeving wat betreft hulpverlening en hier eventueel een verwijzing voor geven.

Wil je zelf eens kijken welke instanties er allemaal zijn in jouw omgeving en wat voor soorten therapieën en hulpverlening er bestaan? Klik dan HIER.