Eigenlijk wil ik weer leren genieten! Maar hoe moet dat eigenlijk ook weer? Volgens de school-psycholoog is het knoeien met eten mijn manier van uiten geworden.

Ik was 4 jaar en ik belandde in het ziekenhuis. Ik bleek chronisch ziek te zijn. Nefrotisch syndroom, voor de mensen die niet weten wat dit betekent. Dit is een nierziekte waarbij je nieren geen of niet naar behoren afvalstoffen afgeven. Normaal als je naar de wc gaat dan laat je lichaam alle schadelijke stofjes los, die je binnenkrijgt door voedsel en die je lichaam zelf aanmaakt. En dit gebeurt bij mij niet. Ik kreeg prednison als medicatie.

Ik hield veel vocht vast en ik had ontzettend hoge koorts en mijn ouders maakten zich zorgen. De huisarts vond het niet zo ernstig, maar ondertussen kon ik mijn ogen niet meer openen vanwege het vocht dat ik vast hield. De volgende ochtend ben ik met spoed naar het ziekenhuis afgevoerd en kreeg ik dus zware medicatie. Maar het was inmiddels al zo ernstig dat de medicatie niet snel genoeg aansloegen en mijn hart het bijna op gaf.. Er is een wonder gebeurd want tot op deze dag leef ik nog.

Dit ging jaren lang ziekenhuis in ziekenhuis uit. Door mijn medicatie (prednison) bleef ik veel vocht vasthouden en toen ik op school zat werd ik hier dan ook vaak mee gepest. Ik was dikker dan de meeste mensen van mijn klas.

Ik was een vrolijk en spontaan meisje en hield van voetbal. Had veel vriendjes ondanks dat ik gepest werd en ik had een eigen wil en was ontzettend brutaal. Door mijn aandoening en door de medicatie die slikte kreeg ik last van mijn longinhoud, deze verminderde snel en ik kon moeilijk meekomen met voetbaltrainingen en ook bij sport op school kon ik moeilijk mee doen en hierdoor werd ik steeds vaker en meer gepest. Vrienden had ik minder en ik werd afstandelijker. In groep 7 had ik bijna geen vrienden meer over en had ik een ontzettend hoge muur om mij heen gebouwd. Groep 8 ging het een klein beetje beter en doordat ik geen medicatie meer slikte, viel ik ook best veel af.

In 2000 ben ik naar middelbare school gegaan. Volgens mijn Cito toets kon ik naar de havo en dit heb ik dus ook gedaan. In het eerste jaar had ik super goede cijfers maar ik was nooit tevreden. Het kon altijd beter, en ook thuis, mijn vader was er streng op dat ik wel goede en hoge cijfers haalde.

In dit jaar begon heel erg op mijn lichaam te letten, ik ging maaltijden overslaan maar dit werkte alleen op school. Ik gooide vaak mijn brood weg en of at het niet op en verstopte het voor mijn moeder. Maar op een gegeven moment kreeg ik eetbuien omdat ik honger had. Op school vond ik het vreselijk, ik werd vaak gepest maar niet met mijn uiterlijk maar met het feit dat mijn ouders buitenaf woonden en mijn vader altijd Mercedes of Audi reed. Klasgenoten konden dit denk ik niet hebben. Ook spijbelde ik vaak bij de sportlessen en bij de mentoruren. Ik was als de doos voor mijn mentor en nu achteraf gezien is dit ook niet zo raar..

In het tweede jaar ging het mis, ik spijbelde ontzettend veel en vond het absoluut niet leuk op school. Er gebeurden dingen, dingen die zeer deden, dingen waar ik tot op de dag van vandaag nooit over spreek. Mijn ouders moesten op school komen en eenmaal thuis kreeg ik de wind van voor en van achter. Ik begon langzaam met eetbuien krijgen door emotie en ik kwam langzaam weer aan. Het compenseren had ik toen nog niet door. Ik ben dat jaar afgestroomd en naar VMBO-T gegaan.

2004/ 2005 was het heftigste jaar van mijn leven denk ik. Mijn ouders lagen in scheiding en midden in hun scheiding konden ze op school komen.. De politie was er bij en de waarheid, de reden van het spijbelen kwam boven water. Niemand kon er mee omgaan en mijn moeder kreeg een andere relatie. Mijn vader zei dat het allemaal aandachttrekkerij was en mijn moeder twijfelde..

De aanklacht is ingetrokken en er werd nooit meer over gesproken. Mijn tante/ 2e moeder had te horen gekregen dat ze ongenezelijk ziek was. Ze had kanker in de twaalfvingerige darm en omdat deze darm je eten verteerd konden ze er niks meer aan doen. 1 maart 2005 is ze gestorven naar een lang gevecht tegen kanker. En 9 juni datzelfde jaar zijn mijn ouders uit elkaar gegaan. Mijn moeder is vertrokken naar België

We leefden met zijn 3'en in huis. Mijn vader, ik en mijn broertje. En omdat mijn vader alle dagen werken ging werken, pakte ik het huishouden op. Hier viel ook het koken onder. En daar maakte ik gebruik van. Ik sloeg maaltijden over en deed meer aan bewegen.

In de 3e van het vmbo kwam er een voorlichting van Ziezo. Toendertijd had ik hier nog niet zo over na gedacht. Maar in de voorlichting herkende ik heel veel terug van de mensen die daar hun verhaal deden, maar tegelijk vond ik dat ik daar veel slimmer voor was en ik geen eetstoornis kon hebben. Dat kon gewoon niet! Ze vertelden over de pro-ana sites en eenmaal thuis besloot ik eens eens een kijkje te nemen. Ik ontdekte ontzettend veel tips over bijvvoorbeeld: braken en dergelijke. En ookal voelde het dubbel, het luchtte ook op en ik kon het eten of het niet-eten beter verbergen. Doordat de stress iets minder werd, werden de eetbuien ook minder, maar het lijnen hield aan.

In het derde jaar werd ik ook nog meer gepest. Gepest omdat ze me niet mooi vonden. Omdat ze me raar vonden. Het pesten ging zelfs zo ver door dat ik met een mes op mijn keel werd bedreigd.
Er werden dingen gezegd als, de wereld is beter af zonder jouw, en als je zelf geen zelfmoord pleegt dan helpen we je wel een handje. Mijn fietsbanden werden vaak lekgestoken, en ik werd vaak achtervolgd en in elkaar geslagen, want ze mochten me niet, ze vonden me er niet uit zien. Ik werd telefonisch gestalkt en kreeg op school dreigbriefjes.

Niemand had iets door en ik viel af. Het ging ontzettend goed met afvallen. In de 4de haalde in mijn diploma en ik ging naar de pabo, maar al gauw merkte ik aan mezelf dat dit niet iets was voor mij. Het voor de klas staan,... na 3 maand ben ik hiermee gestopt. Ik had te weinig zelfvertrouwen en ook in de slb groepen kon ik mij niet open stellen. Bij het evaluatiegesprek zei mijn mentrix dat het gepest teveel littekens had achter gelaten, dat ik nooit voor de klas zou kunnen staan, en mijn wereld stortte in.

Ik ben in een traject terecht gekomen waarbij ze helpen bij de goede beroepskeuze te maken. Ik was ook nog leerplichtig. Ik was tot de conclusie gekomen dat ik graag de politieschool wou doen. Ik ben bij de info-avonden geweest en daarna ben ik uitgenodigd voor het medisch onderzoek en als die goed zou zijn zou ik ook de fit-test mogen doen. Maar tijdens het medisch onderzoek viel ik door de mand. Je mag geen fit-test doen als je bmi onder de gezonde norm is. Dit is bij de politie school de norm. En dus kwam ik niet verder.

Wat heb ik hier ontzettend van gebaald maar toch vond ik mezelf nog niet goed genoeg. Ik bleef met eten knoeien en ik bleef de eetgestoorde gedachten houden.

Ik ben toen gaan zoeken naar een soortgelijke opleiding met minder strenge eisen en ik kwam bij orientatie jaar van de landmacht terecht en deze heb ik uiteindelijk cum laude afgerond als beveiliger. In de opleiding kreeg ik vaak en veel te maken met het recht en ik ontdekte dat hier mijn interesse lag.

Ik kreeg een vriend. Hij had dezelfde opleiding gedaan als mij maar zat op stage toen ik aan de opleiding begon. In mei 2009 ben ik naar België vertrokken want ik wou aan de universiteit Leuven rechten gaan doen. Maar mijn moeder was hier op tegen en ik heb de opleiding niet kunnen doen.

Mijn moeder zag er streng op toe dat ik at en niet braakte en daar kwam ik dus veel aan. Ik kreeg een normaal tot hoog gewicht en ik was helemaal niet gelukkig. De relatie tussen mijn moeder/ haar man en mij was totaal niet goed. En door de ruzies die zich vaak aan tafel afspeelden wouden ook mijn kleine broertjes niet meer eten...

Mijn moeder heeft me uit huis gezet want ze kon het niet aan. En toen ik eenmaal op mezelf woonde ben ik ontzettend afgevallen want ik at helemaal niet meer. Ik ben na 3 maanden weer bij mijn vader ingetrokken en hier ging het eten redelijk. Alles viel als puzzelstukjes op zijn plek. De relatie tussen mijn vriend en mij werd closer doordat ik nu weer dichter bij hem woonde. Ook in België heb ik veel steun aan hem gehad!

Ik kreeg een baan bij de jumbo en ik werd op mbo + niveau aangenomen voor de opleiding juridisch medewerker. Mijn vader was helemaal trots op mij. Maar het eten ging al snel minder, en ook de relatie tussen mij en mijn vriend ging minder goed. Hij kreeg losse handjes en ik moest vaak dingen doen die ik totaal niet wou, maar tegelijk ving hij mij ontzettend goed op als er thuis weer eens ruzie was. Ondanks alles verbleef ik nog vaak bij hem, bij hem kreeg ik meer troost dan dat ik thuis kreeg. De klappen werden steeds harder en steeds meer.

Zijn eisen werden ook steeds meer en ik kon hier niet aan voldoen, en het haalde zoveel naar boven van de tijd dat ik op de havo zat. Ergens was ik er van overtuigd dat hij van me hield. Maar tegelijk vond ik dat hij me strafte voor de dingen die ik niet goed deed en dus dat ik het zelf verdiend had, maar ergens weet ik dat het niet zo is. Toch twijfel ik nog vaak aan mezelf en wat precies ik fout heb gedaan.

Mijn vader zei vaak dingen als goed zo eet maar op, word je nog dikker van. Waardoor ik ook hierdoor steeds weer minder ging eten. De ruzie tussen mij en mijn moeder werd steeds erger. In Augustus is de relatie verbroken tussen mij en mijn vriend en deze maand verliep ook mijn contract bij de Jumbo. Eind augustus 2 dagen na de breuk met mijn vriend kreeg ik een auto-ongeluk. Hier kwamen ze achter de blauwe plekken. Maar door alles wat er om me heen gebeurde was ik ontzettend in paniek. Het ziekenhuis regelde een afspraak met stichting huiselijk geweld en via deze stichting heb ik een verwijzing naar maatschappelijk werk gekregen.

Maar dit ging niet goed, want de afspraken werden vaak afgezegd en ik viel steeds meer af want hier voelde ik me goed door. Onlangs ben ik bij de huisarts geweest en daar heb ik verteld hoe ik me voel en hoe het gaat met het eten en ze heeft me een doorverwijzing gegeven naar de GGZ (mediant). 11 januari 2011 is mijn intake en ik ben erg benieuwd, maar tevens vind ik het ook ontzettend eng want wat zal er gebeuren, hoe gaat zo iets?

Maar 1 ding weet ik zeker en dat is dat ik graag verandering wil. De feestdagen waren er en ik merkte dat ik niet kon genieten van al het lekkers en al de gezelligheid, want het enigste waar ik mee bezig was is afvallen, kcal tellen, wegen en compenseren. En omdat dit niet lukt voel ik me erg gestrest en ben ik niet erg gezellig.

Ik ben de laatste dagen veel aan het denken geslagen en ik kwam tot de conclusie dat ik in een vicieuze cirkel zit. Dat het tijd wordt dat ik die door knip, dat het niet uit maakt waar dat ik hem door knip, want overal zitten consequenties aan vast, en deze consequenties doen zeer.

Maar na een tijdje ga je je beter voelen, ga je merken waar je het voor doet, en op een dag hoop ik dit ook te mogen voelen!