Ik was altijd een stevig meisje was best jongensachtig en had schijt aan alles, leefde me eigen leven en trok me van niemand wat aan. Tot ongeveer groep 3, het peste begon, maar ik liet me niet kennen en ging het terug doen, op school deed ik alsof ik het stoere meisje was dat iedereen aankon, maar thuis huilde ik.

Het werd me allemaal teveel en ben naar een andere basisschool gegaan, maar het had geen zin, ik had geen klik in de klas en werd weer gepest en deed weer hetzelfde, ik deed stoer en zelfverzekerd op school en thuis lag ik te huilen. Na twee weken ben ik weer terug gegaan naar mijn eerste basisschool en het ging beter, het pesten was minder, maar ik was nog steeds heel onzeker, maar uitte dat niet.

Toen ik naar groep 5 ging ben ik verhuisd (in 2002) ik ging naar een andere school, de school waar ik eerder 2 weken had gezeten, maar kwam in een andere klas, alles ging goed, ik werd niet gepest, het klikte heel goed met de klas en voelde er me fijn. Tot ongeveer groep 7, ik kwam veel aan, heel veel, en had erg overgewicht, ik moest eigenlijk afvallen, maar het lukte niet, ik was altijd al een meisje dat hield van lekker eten en dat bleef ik, vooral ongezond.

Maar de opmerkingen kwamen weer, we gingen op kamp en we gingen zwemmen, ik weet nog dat een groepje naar me riep: bolle bolle je moet niet rennen maar rolle, die woorden het raakten me, het deed me verdriet, ik heb de rest van de dag ik me jurkje op het gras gelegen ik durfde niet meer te zwemmen omdat ik bang was voor de opmerkingen.

Ik had als cito advies vmbo tg/havo en besloot naar het dalton lyceum te gaan en ik werd aangenomen. Voor de zomervakantie hadden we een kennismakingsdag met mijn nieuwe klas. Ik had me er echt op verheugd, spannend, de middelbare school, een eigen kluisje, zelf groepjes maken om in te zitten, eten in de grote aula, het leek me super. Maar zo super als het leek was het niet, het was vreselijk, ik zat bij 3 kinderen in de klas waarbij ik ook van gr 5 tot 8 zat en bij een paar uit m'n hockeyteam, het begon heel leuk tot we een rondleiding gingen doen, er kwamen 4 jongens naar me toe uit mijn klas -waar ik bij 1 van hun al 3 jaar in de klas zat- en zeiden: jij bent toch bolle Laura? Ik wist niet wat ik moet zeggen en ging zo ver mogenlijk bij hun vandaan lopen en zei niets..

Na de zomervakantie deed gelukkig iedereen aardig en bleek mijn klas uiteindelijk een geweldige klas. We gingen in de tweede week op brugklaskamp, super, ik mocht bij de populaire meiden op de kamer slapen. Ze vroegen of ik bij hun wou, natuurlijk wou ik dat, het was geweldig dat kamp. Net zoals de rest van het jaar.

Maar in dat jaar werd ik wel steeds onzekerder, ik ging met de populaire meiden om en kreeg steeds meer het gevoel dat ik me moest bewijzen tegenover hun, en werd brutaal, mijn gedrag werd slecht, maar het voelde ergens goed, want andere lachten om me, en ik hoorde er helemaal bij. Er werd naar huis gebeld over mijn gedrag, daar schrok ik van, zo ver wilde ik het niet laten komen, en ik bood mijn excuses aan aan mijn mentor. Uiteindelijk bleek dat ik verkeerd had gedacht, hun vonden me gewoon aardig, en voor hun hoefde ik me niet te bewijzen maar zo voelde het wel.

We moesten wegen op school, en ik had een te zwaar gewicht, en moest afvallen, maar het lukte niet. Ik begon minder te eten, maar ik kreeg eetbuien en begon met braken en extra veel sporten. Ik had het tegen me beste vriendin gezegd en die schrok, die avond laat belde ze me huilend op om te vragen of ik had gebraakt, dat deed wat met me, ik begon normaler te eten en me eetbuien werden minder.

Toen kwam het overgangsrapport, mijn cijfers waren op 0,1 punt te laag voor havo, en ik ging dus naar mavo. Ik baalde ervan, ik had makkelijk havo gekund, en voelde me er slecht over, alsof ik niets kon. We gingen op vakantie naar italië, er werd vanalles naar me geroepen en besloot dat er wat moest gebeuren, ze hadden gelijk. Ik begon weer met minder eten, en hield het vol, ik kreeg geen eetbuien en m'n eten wat ik at werd steeds minder en ik begon weer met braken. Er was niemand die wat door had. Zo ging het de hele vakantie door, en de school begon weer.

Ik kwam in een hele leuke klas met een hele aardige mentrix. Ik haalde goede cijfers en deed goed me best op de hockey en op school, maar het eten bleef verminderen en de kilo's vlogen eraf. Mijn oma raakte in september in het ziekenhuis, ze moest gedotterd worden, ze kreeg daarbij van alles aan haar hart en raakte uiteindelijk in een hart-ziekenhuis. In dat ziekenhuis mocht je niet onder de 18 op ziekenbezoek en daar kon ik haar dus ook niet bezoeken, terwijl ik dat eerder iedere dag deed. Ik had veel verdriet en verborg me verdriet door niet te eten, ik was zo bang dat mijn oma dood ging, maar gelukkig overleefde ze het. Er was vóór haar maar 1 iemand die het had overleefd in dat ziekenhuis dat jaar, en gelukkig, zij was nr 2!

Mijn ouders begonnen inmiddels te merken dat ik heel veel afviel en maakten zich zorgen, ze vroegen telkens of ik het echt wel op een gezonde manier deed en ik zei telkens van wel. Ze waren trots op me, eindelijk deed ik iets goeds. Maar school ging het ook opvallen, docenten zeiden dat ik heel erg last had van stemmings-wisselingen, dat ik er ziek en moe uitzag en zagen dat ik ongelukkig was. Mijn mentrix en andere docenten vroegen telkens wat er was maar ik bleef volhouden dat er niets was en dat alles goed ging.

Uiteindelijk trok ik het niet meer, en heb ik met de steun van Joke, tegen mijn ouders verteld, maar ze dachten dat het wel mee viel en ik zou goed gaan eten. Maar dat deed ik niet en ik ging trucs gebruiken. De school bleef zich zorgen maken, en ik besloot alles tegen m'n mentrix te zeggen. Met haar had ik toen iedere week een gesprek en dat vond ik fijn, ze snapte er meer van, meer dan mijn ouders en andere om me heen. Ik had iedere week een gesprek met haar en soms kwam ik even naar haar toe. Mijn ouders werden ingelicht door school en we besloten naar de huisarts te gaan omdat ik al heel lang niet meer ongesteld was.

Die verwees me door naar een Riagg en daar begon ik met intake gesprekken en een behandeling. Ik kreeg de diagnose anorexia nervosa. Ik bleef ambulant en het ging alleen maar slechter, ik begon met mezelf te verwonden en had zelfmoord gedachtes enzo.

Dit vertelde ik aan mijn mentrix en die zei dat als ik het nog een keer "deed" mijn ouders werden ingelicht en dat gebeurde. Mijn moeder was geschrokken en vroeg zich telkens maar af waarom, maar het deed me niets. Ik vertelde niemand meer wat, praatte niet meer met mijn mentrix, bij het Riagg zei ik niet veel en met mijn ouders praatte ik ook niet. Ik hield alles voor mezelf en verwerkte het in niet eten.

Uiteindelijk begon ik toch weer met gesprekken met mijn mentrix. Ik ging naar de 3e en kreeg de allerleukste klas die ik ooit heb gehad (en daar zit ik nu dus nog in). Ik heb mijn klas verteld over mijn eetstoornis en ze reageerden super lief, ze helpen me echt en staan altijd voor me klaar.

Op dit moment heb ik nog steeds hulp bij het Riagg en heb ik net een groepsbehandeling afgesloten. Ik heb als advies gekregen een deeltijd of dagbehandeling te gaan doen. Dat ga ik dus misschien doen, want ambulant red ik het niet.

Ik heb nog steeds gesprekken met mijn mentrix van vorig jaar en mijn engels docent van dit jaar, zij heeft bij haar opleiding iets gedaan met eetstoornissen dus ook zij snapt me, wat wel fijn is. Ik hoop over een paar jaar van mijn eetstoornis af te zijn en te kunnen genieten van het leven.

I would like to say: I'M PROUD2BME!