Het is me opgevallen dat bijna alle verhalen die op internet over eetstoornissen te vinden zijn, heel heftig zijn. Ziekenhuisopnamen, klinieken, sondevoeding: kortom, de ernstige gevallen. Mijn verhaal is niet zo interessant, of ‘lekker erg', het is gewoon mijn verhaal wat ik graag met anderen wil delen. door Jolien

En wie weet, misschien dat ik er wel iemand mee help die op dit moment midden in die shit zit en denkt dat ze zich aanstelt.

Mijn hele leven ben ik een enorme levensgenieter geweest. Lachen, gezelligheid en lekker eten. Tot zo'n anderhalf jaar geleden maakte ik me nooit druk om wat ik at of wat ik woog, en na mijn nichtje totaal te hebben zien veranderd door anorexia en altijd van mijn ouders de accepteer-jezelf-en-het-is-niet-erg-om-dik-te-zijn-zolang-je-maar-gelukkig-bent-preek te hebben gehoord was ik dat ook niet van plan.

Maar het afgelopen half jaar is dat helemaal veranderd. Dat wil zeggen, eigenlijk ben ik er vooral achter gekomen dat mijn relatie met voedsel niet helemaal/helemaal niet gezond is. Zoals ieder kind was ik altijd gek op snoepen. Langzaam ging ik steeds meer snoepen, genoot ik er steeds minder van en ging het alleen maar om het eten. Zo'n jaar geleden begon het, denk ik, echt ongezond te worden. Rond die tijd begon mijn depressie, die de ‘reden' is voor mijn eetstoornis. Eigenlijk had ik me de twee jaar daarvoor ook al behoorlijk klote gevoeld, maar vorig jaar werd ik depressief.

Na een fantastische zomer voelde ik me in de klas zo niet meer op mijn plek. Snoepen was niet meer een zakje Maltezers of een handje nootjes, nee, snoepen was een zak chips en een chocoladereep achter elkaar opeten. Natuurlijk kwam ik hiervan aan, waar ik ook opmerkingen over kreeg. Op een gegeven moment was ik dat helemaal zat - ik begon te lijnen. Dat was een heel grote stap voor me. Altijd was ik fel tegen lijnen geweest, altijd zei ik tegen (dunne) meisjes die wilden lijnen dat ze het niet moesten doen en zichzelf moesten accepteren zoals ze waren blablabla. Ik had dus ook wel door dat het niet normaal was, maar dat kon me in het begin niet zoveel schelen. Het was mijn ‘ding', iets wat ik kon, iets wat mij speciaal maakte.

Ik begon me nog meer af te zonderen van mijn klasgenoten, vrienden en vriendinnen en ging helemaal op in mijn wereldje van calorieën, sporten, eetbuien en overgeven. Maar vrij snel al, na ongeveer een maand, begon ik me er toch niet goed meer bij te voelen en vertelde ik het aan mijn ouders. Later had ik daar spijt van. Ik sprak met mijn ouders af dat ik het zou opbouwen met eten en maakte ze, en eigenlijk ook mezelf, wijs dat ik het allemaal wel alleen kon.

Daarna ging het eigenlijk alleen maar bergafwaarts. Ik ging steeds minder eten en meer sporten, viel in hoog tempo af en sloot me steeds meer af van mijn sociale contacten. Toen ik op een week kamp niets meer at en middenin de week naar huis moest omdat ik het lichamelijk niet meer trok, was voor mijn ouders de maat vol. Ook ik was het helemaal zat, wilde beter worden. Mijn ouders vonden een therapeut en ik zit nu ongeveer een maand in therapie.

Op dit moment gaat het redelijk goed met eten, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Door het eten voel ik weer - iets waar ik absoluut niet mee kan omgaan. Vaak weet ik niet eens wat ik voel, denk of vind dat ik moet voelen of denken. Mijn hoofd is één grote chaos.

De eetstoornis NAO leek de oplossing, maar het was niet meer dan een schijnoplossing.

Ik blijk mijn depressie alleen maar erger te hebben gemaakt. Terugvallen in het oude patroon van calorieën en eetbuien is de makkelijkste uitweg, maar uiteindelijk bereik ik het tegenovergestelde.

Nu ga ik ervoor:

ik moet mijn eetstoornis overwinnen wil ik mijn echte probleem oplossen. En hopelijk kan ik het!