Ik ben altijd al het dikkertje geweest. Heel m'n leven lang. Maar ik werd niet gepest, ze accepteerden me hoe ik was. Ik was blij om wie ik was en om hoe ik eruit zag, als ze me zo niet konden zien, dan moesten ze maar ergens anders kijken.

En toen kwam de dag dat dit allemaal veranderde...

Het begon toen ik 13 jaar was, het was zomervakantie en ik ging op vakantie met een vriendin. Ik was toen nog altijd zwaar, xx kg. Ik wilde mezelf graag goed voelen in bikini dus besloot ik wat af te vallen. De vriendin die toen met me meeging was namelijk wel slank en ik was bang dat ze alle aandacht ging krijgen en ik niet. Het ging goed en ik verloor enkele kilo's. Ik weet zelf niet meer hoeveel want ik lette er toen nog niet zo op.

Ik kon het dus wel! De eerste keer in mijn leven dat ik vermagerde! Ik schrok van het goede gevoel dat ik kreeg. Na mijn vakantie ging ik op de weegschaal staan en wat zag ik? nog vermagerd ! Ik schrok opnieuw, ik was echt al heel wat slanker.

En toen begon het, de mensen rondom mij begonnen me complimentjes te geven: Wauw wat ben jij slank geworden! Je ziet er goed uit zo! Hé, waar is je buik naartoe? Eindelijk keken ook jongens naar mij. Ik voelde me goed. Zo goed had ik mezelf nog nooit gevoeld! Dus ik bleef verder gaan. Ik ging nu echt minder eten. Want minder eten betekende nog meer complimentjes! en deze maakte me zo blij...

Dus begon ik met nog minder te eten, onbijt over te slaan en te gaan sporten. Ik begon met zwemmen. En ik vermagerde nog. Ik was zo al ongeveer 2 maanden bezig en wat een resultaat! Ik was niet meer datzelfde dikke meisje, ik was goed nu!

Enkel jammer dat ik dat zelf niet inzag.

Inmiddels was ik zwemmen beu dus zocht ik wat anders. Door een vriendin kwam ik in contact met een andere sport : fitnessen. Deze vriendin deed dit al heel haar leven lang en oh wat was zij mager! Dus dacht ik van ja waarom ga ik niet fitnessen, ik wil ook wel zo mager zijn.

En vanaf toen ging het goed mis.. We gingen elke dag sporten en we werden steeds closer. Ik zag dat ze hetzelfde dacht over eten als ik, dus hielpen we elkaar. We aten enkel 's morgens en de rest van de dag aten we fruit en dronken we veel water. Ook telden we onze kcal en hielden deze bij op een klein wit blaadje, dat altijd in men zak stak. In de avond gingen we hard fitnessen en erna kwam er een gevoel van doorzetting, van voldoening. Een gevoel dat enkel mensen begrijpen die hetzelfde meegemaakt hebben. Als ik 's avonds in mijn bed lag en ik overdacht mijn dag en ik had me gehouden aan mijn dieet was ik zoooooo blij en wist ik dat als ik de volgende dag op de weegschaal zou staan, dat er weer wat af was. En dit wou zeggen : nog wat magerder!

Ik zag mensen kijken naar me, die me al een hele tijd niet meer gezien hadden. Ik dacht van ja kijk jij maar ja , kijk hoe ik ben vermagerd ! Maar ze keken niet uit jaloezie of verbazing, ze keken uit bezorgdheid. Ik besefte zelf niet dat ik m'n lichaam kapot maakte en de mensen rondom mij ook. Als ze zeiden tegen me dat ik nu wel mager genoeg was dacht ik dat ze dit zeiden enkel om me blij te maken of omdat ze jaloers waren. Ik ging verder! Iedereen ging zien wat voor een wilskracht ik had! Ik hield van de blikken in hun ogen als ik hun koekjes weigerde en als ik water dronk wanneer alle anderen frisdrank dronken.

Ondanks dit alles wist ik ergens wel dat ik niet goed bezig was en dat ik beter maar zou ophouden. Maar die kant was veel zwakker dan de kant die me een goed gevoel gaf elke keer dat ik erin slaagde niet te eten en veel te sporten. M'n moeder begreep me niet echt goed , maar was wel bezorgd om me. 

Mijn vriendje deed wel extreem zijn best om me te begrijpen en te helpen. Dit was een steun voor me. Omdat ik enkel bij deze 2 personen geprobeerd heb om uit te leggen hoe ik me voel en wat er omging in mij. Ik deed mijn best normaal te eten wanneer ik bij m'n vriendje was, zodat hij zich niet langer zorgen hoefde te maken. Dit lukte nog goed vond ik. En telkens als hij weg ging probeerde ik het vol te houden, normaal te eten. Maar op een dag wanneer hij vertrok en wanneer we net gegeten hadden ging het nog meer de slechte kant met me op.

Ik voelde me zo rot en zo schuldig over wat ik gegeten had.. Het moest en zou er gewoon uit moeten. Ik ging naar boven, naar het toilet. De eerste keer dat ik ging braken. Ik kende het gevoel niet erna, maar ik stelde me wel voor dat het zalig zou zijn. Eten wat je wilt en daarna gewoon uitkotsen. Dus ik deed het. Alles eruit. Ik stond op en voelde dat ik aan het wenen was van de inspanning. Ik keek in de spiegel en zag dat men hoofd knalrood was. Maar dat was niet erg, het eten was eruit. Dat was hetgene dat echt telde.

Ik was blij dat ik me nu niet langer schuldig hoefde te voelen en was langs een kant ook gerust gesteld. Want elke keer als ik nu op restaurant moest, zou ik me niet 2 dagen op voorhand moeten uithongeren om dan toch maar iets te kunnen eten. Neen, ik zou gewoon m'n dieet volgen en dan op restaurant. Na dat ik gegeten had subtiel naar het toilet gaan. Zalig was dat. Ik vertelde hetdoor aan men fitnessvriendin, ze ging het ook proberen, zei ze. Enkele dagen later vertelde ze me dat het bij haar niet lukte. Op het moment zelf vond ik dat jammer en had ik echt medelijden met haar, maar als ik er nu op terug kijk ben ik blij dat het niet lukte bij haar, ze was toen al zo mager..

Zo ging het een tijdje door met me, niets eten, als ik wel wat at, kotsen. En heel veel sporten. Ik verloor hierdoor veel goede vriendinnen. Ik had amper tijd voor hen door mijn obsessie van eten en sporten. Ik raakte in een diepe put. Wanneer m'n ouders daarop nog eens besloten uit elkaar te gaan, was het al helemaal compleet. Mijn obsessie werd nog erger en ik ging nog meer sporten. Maar ondanks dit ben ik nooit écht mager geweest. Dit kwam waarschijnlijk omdat ik zo zwaar was in het begin. En nu ik daarover nadenk ben ik wel blij dat ik dat nooit geweest ben, anders was ik waarschijnlijk in een kliniek beland. Hoewel ik niet het gewicht had van een anorexiapatient, had ik wel de gedachten. Ik ging vaak kijken op pro-ana en postte daar vaak hoe mijn dag geweest was. Ik vond "steun" bij die meisjes want die waren de enige die me begrepen, samen met m'n beste vriendin.

Ik weet niet meer hoe het precies kwam maar de mensen rondom mij hebben me doen nadenken op een dag. Vooral mijn moeder en mijn vriendje. Ik kwam thuis van het sporten en mijn moeder zat op een stoel te huilen. Ik vroeg haar waarom maar ze gaf geen antwoord. Ik werd boos en ging naar boven. Een tijd later kwam ze naar me en zei ze dat ze echt bang was als ze me een knuffel gaf en mijn botten voelde. Ik dacht van ja, haha tuurlijk, mijn botten kan je nog helemaal niet voelen. Maar het deed wel iets met me, ik wou m'n mama niet zien huilen om mij... Diezelfde week nog heeft mijn vriendje gepraat met mij. Ik kon niet stoppen met huilen, alles kwam ineens los en ik had het gevoel dat hij me écht begreep. Ik besefte dat ik echt slecht bezig was en dat ik zou moeten vechten tegen mijzelf, tegen mijn eigen gedachten. Ik dacht dat ik gek werd.

Langzaamaan werd het beter. Ik bleef vaak sporten maar combineerde dit met wel wat te eten. Al gauw kwam ik weer aan, niet veel, maar ik kwam wel aan. Ik kon dit niet aan en viel terug in het niet-eten dieet. Dit gebeurde vaak. Ik deed m'n best, kwam wat aan, vermagerde terug. Ik martelde mijn lichaam en mijn geest.

Ik walgde van mijzelf,  ik was zo dik en ik had toegegeven aan eten! Hoe durfde ik! Ik had geen karakter! Ik zat zo vaak zo diep in de put maar ik hield me sterk en ik lachte, zodat niemand zich zorgen hoefde te maken. Enkel bij m'n vriendje en als ik alleen was stortte ik vaak in.

Nu zijn we 1 jaar verder en ik ben beter. Ik heb langzaam ingezien dat gewicht niet alles in je leven is. Ik heb ook nooit ondergewicht gehad, zoals ik al gezegd heb. Maar ik moet wel zeggen dat dit jaar een jaar geweest is voor me waarin heel men leven door elkaar gehaald is. Mensen hebben we in de steek gelaten, mensen hebben me geholpen, ik ben niet meer wie ik was. Maar ik vind het goed hoe het nu is. Ik heb m'n echte vrienden leren kennen en heb mezelf weer een beetje geleerd te accepteren.

Ik weet dat ik er nog niet helemaal door ben, maar ik zal blijven vechten, ik zal tonen dat ik wel karakter heb, maar dan op de goede manier.

SIZE SERO MAKE YOU NO HERO !