Ik vond/vind mezelf nooit goed genoeg. Er is altijd wel wat mis aan mij, mijn persoonlijkheid of lichaam. Ik stortte mezelf bij deze gedachtes op het eten, wat uit is gelopen tot een eetprobleem. Ik ben nu 16 en wil vechten voor een normaal, zorgenloos leventje!

Op de basisschool werd ik af en toe gepest. Ik was geen heel erg sociaal persoon. Ik leefde erg in mezelf. Ik had last van "stemmen", die vertelden welke lijnen ik moest aantikken of hoeveel keer het licht aan en uit moest. Het was niks ernstig, maar daardoor ben ik wel onzeker geworden.

Mijn lengte vond ik altijd vreselijk. Ik stak boven iedereen uit en was ook nog is hartstikke dun. Natuurlijk heb ik daar wel wat opmerkingen over gekregen. Door mijn dyslexie en discalculie kon ik moeilijk mijn draai vinden. Mijn klasgenootjes beschreven het als 'dom' en de leerkrachten wouden er verder geen aandacht aan besteden. Ik ben naar een andere school gegaan, waar ik meer herkenning vond.

Mijn tijd op de basisschool kijk ik niet graag naar terug. Ik was blij toen we uiteinderlijk naar Friesland gingen verhuizen, om kinderen die ik wou vergeten achter me te laten. Desondanks voelde ik me eenzaam. Ik begon een eigen leven te leiden op het internet, maar ook in mezelf.

Ik zat op verschillende fora voor mensen met problemen en psychische aandoeningen. Ik vond herkenning in dingen waar ik totaal niet trots op ben en daarom omschrijf ik het liever als 'vreemde gedachtes'. Dat gedeelte uit mijn leventje heb ik nog nooit met iemand gedeeld. Door die gedachtes begon de automutilatie (ander woord voor zelfbeschadiging).

Een andere manier om mijn gedachtes te uiten is fotografie. Ik doe het het liefst de hele dag door. Ik begon met foto's van de natuur. Maar aangezien ik niet van die 'standaard plaatjes' houd, ben ik overgegaan naar zelfportetten. Ik kreeg steeds meer complimentjes en kreeg te horen dat ik me moest aanmelden bij een modellenbureau.

Dat heb ik gedaan. Maar aangezien ik niet lekker in mijn vel zat, en erg onzeker en stil was, ben ik er niet ver mee gekomen. Ik dacht dat het aan mijn figuur lag, en de dag daarna begon ik meteen met minder te eten. Het was nooit ernstig. Ik hield gewoon veelste veel van eten, en stond nooit een groot bord patat af.

November 2009. Mijn zus ging uit huis. Het werd allemaal heel veel voor haar en kon het niet meer aan om thuis te wonen. Ze pakte de eerste de beste bus die haar naar de stad bracht. En sindsdien heeft ons gezin een enorme klap gehad. Het was rond de feestdagen, en dat was de eerste keer in mijn hele leven dat ik geen sinterklaas en kerstmis heb gevierd. Mijn ouders waren kapot. En aangezien ik haar nog wel kon blijven zien stond ik er tussen in. Naar mijn weten, was dit allemaal mijn schuld. De thuissituatie was erg veranderd en ik voelde me nergens echt thuis.

Ik haatte mezelf, ik kon mezelf wel vermoorden, ik walgte van mezelf. Dat was de tijd dat ik pro-ana site's ging bezoeken. Het was een oplossing voor al mijn problemen (Dacht ik). Maar er staat bijvoorbeeld niet bij laxeermiddelen wat de nadelen ervan zijn.... alleen de voordelen. Ik begon erin te geloven. Het achtervolgde me bij elk eten wat ik probeerde te pakken. Het voelde als een nieuw stukje van mezelf. Mijn eigen deel. Het voelde verschrikkelijk goed!

Het begon met minder tussendoortjes te eten. Daarna werden het hele maaltijden en toen werd het alleen nog maar een klein beetje avond eten. Mijn ouders waren niet gek. Ze merkten het meteen. Ze maakte zich verschrikkelijke zorgen om mij en wilden niet nóg een kind verliezen.

Aangezien ik er al veelste ver in zat, kon je mij er niet meer uitpraten. Ik voelde me verschrikkelijk onbegrepen. Aangezien de GGZ niet meteen hulp voor ons kon leveren, loopte het in ons gezin zo erg uit de hand, dat onze huisarts dit nog nooit had gehoord. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis in een hele andere provincie voor rust. Dat moest omdat ik anders te dicht bij mijn zus zou zitten. En ik mocht die week geen contact met haar hebben.

Het was altijd een gevecht om zo min mogelijk te eten. Ik gooide dingen weg en stopte het in de kasten. Totdat er iemand bij kwam zitten van de afdeling. Ik verloor te veel gewicht, maar kon niet blijven.

De nachten waren vreselijk. Elke nacht probeerde ik mezelf iets aan te doen. Om het uur werd ik gecontroleerd. Ze hielden het niet langer meer vol met mij en moest weg.

Ik was volgens mij nog twee dagen thuis gebleven en daarna kwam mijn tweede opname bij Accare in Drenthe. Daar heb ik het maar twee dagen vol gehouden. Ik vond het verschrikkelijk.

Als ik nog een dag langer daar zat, was ik er nu niet meer geweest. Na de opname probeerde ik weer normaal te eten. Om niet terug te hoeven. Maar dat werkte gigantisch tegen me en ik kreeg het net zo hard weer terug.

Ik probeer er nog steeds tegen te vechten om o.a. lekker op vakantie te kunnen, maar het gaat niet zonder slag of stoot.

"Ik zit nu bij de GGZ. Heb soms een gesprek. maar ik vind het eigenlijk onzin"

Ik wil voor een gezond leven vechten, en wil voortaan echt gelukkig zijn! Ik geloof erin dat het me gaat lukken, maar het heeft tijd nodig...