Sinds jongs af aan heb ik al vaak willen zorgen voor andere mensen daardoor heb ik het kind zijn een beetje overgeslagen. Ik werd al gauw onzeker, deed ik alles wel goed genoeg voor iedereen? Al snel deed ik lijnpogingen, maar die lukten toen nooit. Door irene

In 2008 ging ik op vakantie naar Italië, een heerlijke vakantie met natuurlijk heerlijk eten alleen het resultaat op de weegschaal was minder leuk. Een schok voor mezelf waar ik erg verdrietig van werd.
De bijgekomen kilo's moeten er natuurlijk zo snel mogelijk van af, maar dat lukte niet. Toen ik ongeveer 2 weken thuis was ging ik weer mee met een vriendin op vakantie, een top vakantie was dat, ik was verliefd geworden op een jongen. Echt verliefd. Door mijn verliefdheid viel ik af, ik had gewoon geen trek. Mijn geluk kon op dat moment niet meer op! Totdat de vakantie over was, de liefde was over in 1 klap, het voelde ook werkelijk als een klap in mijn gezicht!

Ik heb hier heel veel verdriet om gehad. Maar er werd al snel overheen gepraat van ‘ah, vergeet hem toch, het is maar een vakantieliefde' terwijl mijn gevoel er niet minder van werd. Na die leuke weken kwam ik weer aan ik ging weer meer eten en vooral lekkere dingen, want wat kon mij op dat moment troosten...? Ik dacht toen behoorlijk veel aan eten, ik vond het vreselijk, hoe kon ik dit stoppen want ik vond mezelf verschrikkelijk. Walgde van mijn lichaam terwijl ik geen eens dik was. Ik keek erg veel naar filmpjes over anorexia en las hele teksten over deze ziekte het leek wel of ik verslaafd werd aan deze verhalen. Ik wou dit ook, dan zou ik tenminste dun zijn. Mezelf eindelijk mooi kunnen vinden!

Nadat ik op een gegeven moment alle verhalen over anorexia wel wist, is het hard gegaan met afvallen. Ik sportte zoveel als het maar kon en begon steeds minder te eten en gebruikte daarnaast ook laxerende middelen. Totdat ik op een gegeven moment op was, ik kon niet meer sporten, de energie was op. Helaas hield mij dit niet tegen om te stoppen met afvallen, ik ging door, ik was nog steeds niet tevreden, overal zat nog vet.

Op dat moment ging het juist heel goed met school, ik ben heel perfectionistisch en haalde daardoor ook hele goede cijfers. Daarnaast nog lekker ouwehoeren met klasgenoten zat er niet in want daar had ik de energie niet voor. Op een gegeven moment moest ik mezelf naar de andere klaslokalen slepen, mijn benen voelden zo zwaar aan, ik kon ze bijna niet meer verzetten. Laat staan mijn tas tillen.

In deze tijd had mijn kinderarts al contact gezocht met een kliniek in Smilde, de Ruyterstee. Daar ging ik toen heen voor een intake gesprek. Ik zou ongeveer 2 weken later opgenomen worden in de kliniek. Wat was ik bang, maar ik had er vrede mee want ik zou eindelijk geholpen worden. Het spookte telkens in mijn hoofd dat ik daar wel de dikste zou zijn en daar niet thuis hoorde met dit gewicht. Er moest zeker nog wat af. De dag voordat ik naar de kliniek zou gaan had ik een afscheid avondje met mijn vriendinnen het was een trieste avond iedereen had verdriet, maar ik heb ze allemaal gedag kunnen zeggen.

De volgende dag gingen we naar de kliniek, het was een lange reis van ongeveer 2 uur. Ik had mezelf er al helemaal op in gesteld dat ik opgenomen zou worden, maar het verliep anders. Ik werd eerst gecontroleerd door de arts daar. Zei vertelde dat mijn toestand te kritiek was en dat ik eerst  opgenomen moest worden in het ziekenhuis om aan te sterken. Eenmaal in het ziekenhuis vond ik het verschrikkelijk, ik heb daar 5 dagen gelegen in het slingeland ziekenhuis in Doetinchem.

Ik lag op de volwassen afdeling, de verpleegsters begrepen mij niet, dus voelde ik mij erg alleen. Op een gegeven moment zag ik het daar niet meer zitten, ik wou daar niet blijven. Niemand kon mij daar tegenhouden om daar te blijven. Ik heb al mijn spullen ingepakt en ben de volgende dag naar huis gegaan. Mijn ouders waren het hier niet mee eens maar ze konden mij niet dwingen.

Ik ben toen 2 dagen thuis geweest en behaalde toen mijn laagste gewicht ooit. Ik ging weer naar de kliniek om te kijken of ik dit keer wel opgenomen mocht worden maar helaas het werd weer een opname alleen dit keer in Assen want mijn therapeut durfde het niet aan om mij weer helemaal terug te laten reizen samen met mijn ouders naar mijn woonplaats.

Dit ziekenhuis had meer verstand van eetstoornissen en ik lag op de kinderafdeling. Ik voelde me machteloos, ik kreeg weer sondevoeding en voelde mijn buik groter en groter worden. Mijn angsten werden groter. Ik durfde geen kauwgompje extra meer te nemen want de sondevoeding was al meer dan genoeg. Op een gegeven moment was ik het zat, ik wilde weglopen. Gelukkig heeft de verpleegkundige mij op tijd tegen kunnen houden. Ik zou niet weten wat ik anders had gedaan en wat er was gebeurd.

Na deze dagen werd ik dan eindelijk opgenomen in de kliniek. Dit was ook een stukje meer rust voor mijn ouders, ze konden eindelijk een beetje zorg uit handen geven. Ik heb in totaal ongeveer 4 maand in de kliniek gezeten het was een hele moeilijke periode en heb erg veel moeten doorstaan, maar het heeft me wel weer geholpen om te gaan eten.

Na deze periode kwam ik thuis, als ik een bepaald gewicht had behaald mocht ik weer hardlopen. Ik wilde dit weer zo graag dat ik veel ging eten. Ik kwam heel snel aan, wat mij zo machteloos maakte. Ik werd bang, nu zou ik wel een heel dik monster worden. Toen we op vakantie gingen kwam het weer in balans, ik at weer volgens een bepaald patroon, nog steeds te weinig want ik was nog erg mager. Maar dat ik geen eetbuien meer had, voelde voor mij ontzettend goed.

Na deze vakantie ging het een tijdje goed, maar op een gegeven moment is het weer begonnen met te veel eten, ik wou niet aankomen dus compenseerde door niet eten of laxeerpillen. Dit gewicht heb ik toen heel lang in stand gehouden. Op een gegeven moment kwam ik erachter dat dit niet langer meer zo kon, ik at te weinig en was nog steeds niet ongesteld. Ik vond zelf ook dat ik weer iets aan moest komen. Ik sloeg weer door in het eten en kwam aan, wat was ik bang, echt bang om de controle te verliezen en om zo dik als een olifant te worden.

Ik heb inmiddels weer een gezond gewicht maar de anorectische gedachtes en af en toe eetbuien heb ik nog steeds. Door een bepaald gevoel dat je verdrietig maakt krijg je eetbuien en daarom eet je dit gevoel maar weg. Iedere dag vecht ik tegen mijn eetstoornis, het lijkt soms een strijd die niet te winnen valt. Ik heb nu therapie bij Ziezo, een stichting waar je terecht kan met je eetstoornis. De begeleiders begrijpen je, want ze hebben zelf een eetstoornis gehad.

Stukje voor stukje gaat het beter, maar het blijft een bikkel harde strijd. Diep van binnen weet ik dat ik dit gevecht ga winnen. Want ik leef zelf mijn leven, niet mijn rottige eetstoornis!