Ik heb een leuk gezin, vader, moeder, broertje, een hele lieve vriend! En een paard, hond en konijn! :-) Ik ben altijd wel een vrolijk meisje geweest, soms heel verlegen en onzeker, maar thuis liet ik wel zien wat ik wou. (Update onderaan het verhaal)

Op de basisschool heb ik op zich wel een leuke tijd gehad, maar later op de basisschool kreeg ik wel eens opmerkingen van 'hé dikke ga eens aan de kant' (terwijl ik gewoon een gezond gewicht had). Die opmerkingen maakten me steeds onzekerder over mijn lichaam. Hoe vaker ze kwamen hoe meer ik erover na ging denken.

Ik besloot wat minder te gaan snoepen, daar begon het mee. Dat was in groep 8. Later in dat jaar ging ik ook op de rest van het eten letten en sloeg ik maaltijden over omdat ik mezelf dik bleef vinden. Ik was dus 11 toen het hele gedoe met eten en mezelf dik vinden begon.

Toen ik naar de middelbare school ging kreeg ik een vmbo-t advies. Dat vond ik niet zo erg, maar ik had graag hoger gehaald. Ik vond het wel moeilijk in een nieuwe klas, want ik kende bijna niemand en voelde me erg onzeker over mezelf. Ik had vaak gedachten als 'wat zullen ze wel niet van me vinden?'

Eén meisje van de basis school zat bij mij in de klas en we gingen in het begin veel met elkaar om. Maar ze trok steeds meer met de rest van de klas op en begon heel raar tegen me te doen.

Ik zat bij haar aan tafel maar steeds als ik aan het werk was en ik kwam bijv. met mijn arm iets te dicht bij haar gaf ze me een flinke por met haar elleboog, een klap tegen mijn arm, of kneep ze me. In het begin viel dat wel mee maar het werd steeds vaker en harder; tot dat ik op het laatst zekfs wondjes en blauwe plekken op mijn arm had.

Ik ben toen met een andere vriendin naar een leraar gegaan, haar ouders werden gebeld en het werd
allemaal besproken. Dat is weer goed gekomen, maar het contact was daarna natuurlijk weg. Dat heeft ook wel iets met mijn zelfvertrouwen gedaan en ik voelde me waardeloos en stom. Ik ging toen ook weer op mijn eten letten.

Na een half jaar op het vmbo mocht ik naar havo/vwo, vanwege mijn goede cijfers. Daar was ik super trots op en het maakte me dan ook niet veel uit dat ik weer naar een andere klas moest. Ik had daar wel vriendinnen en het ging allemaal goed. Behalve met mijn zelfbeeld. Ik voelde me zo slecht in mijn lichaam, dik en lelijk, ondanks dat ik geen opmerkingen over mijn lichaam kreeg. Ik begon weer met minder eten.

In de rest van de 1e en 2e bleef mijn gewicht schommelen, soms zag ik dat ik slecht bezig was en soms niet. Het ging van niet eten, weer normaal eten, niet eten enz. In de 3e ging het beter, ik zat met een goede vriendin in de klas en we hadden het gezellig. Ik voelde me nog steeds dik, en ik zat nog steeds te rommelen met eten. Wel iets minder dan in de 1e en 2e, want ik voelde me wat prettiger. In de 4e kreeg ik mijn havo advies en ik was er wel tevreden mee want, ik wist dat ik mijn best had gedaan. Maar het ging in de 4e helemaal mis in mijn hoofd, ik ging alweer minder eten. Steeds minder en minder. Ik voelde me zo ontzettend dik en vet, dat ik telkens als ik in de spiegel keek ik alleen maar kon huilen.

Ik werd steeds somberder en in mijn omgeving merkten ze het wel, maar ik wist me er steeds uit te praten. Ik ging meer calorieën tellen dan eerst en at vaak bijna niets meer. Als ik niet onder het avond eten uit kon komen, braakte ik, maar dat was echt een laasteoplossing. Ik viel heel vaak flauw, alleen had ik het geluk dat dat vaak was als ik op mijn kamer of alleen thuis was. Op wintersport dat jaar rond te kerst at ik ook zowat niets meer en ging ik na de hele dag te hebben geskiet nog eens naar de fitness ruimte om een groot deel van de avond nog eens flink te gaan sporten.

Toen we van wintersport terugkwamen was ik ook helemaal op. Ik was zo uitgeput en ziek. Na oud en nieuw (2009) daalde mijn gewicht heel erg, en ik voelde me zo moe en dat ik niet meer wist wat ik moest doen. Ik kon gewoon niet meer eten, ik wou verder afvallen maar dat was niet het enige, op de één of andere manier kon ik niet meer eten. Ik voelde me zelfs zo slecht dat ik (op aandringen van een vriendin, die toen wist wat er aan de hand was)  naar mijn mentor ben gegaan.  Door hem en de afdelingsleider ben ik bij een maatschappelijk werker terecht gekomen, waarmee ik een aantal gesprekken heb gehad. Die merkte al gauw dat het gewoon niet langer meer zo kon en schakelde mijn ouders in. Het gesprek met mijn ouders was echt ontzettend moeilijk en ik voelde me ook schuldig. Mijn ouders schrokken zich dood en waren er ook echt kapot van dat ik al zo lang met die eetstoornis rondliep en het verborgen heb weten te houden.

Ze hadden natuurlijk wel gezien dat ik afviel, en er slecht uitzag, maar als ze vroegen kon ik me nog steeds eronder uit praten. Ik hoorder vaker dat mensen me te dun begonnen te vinden, maar ik geloofde er niets van, want ik vond mezelf gewoon veel te dik. Ik weet nog dat mijn tante een keer bij mijn opa door het huis riep ' Jeetje wat ben jij mager, je valt zo nog om!' Toen ik dat hoorde trok ik me er niet veel van aan, want het klopt niet, vond ik. Samen met mijn ouders en de maatschappelijk werker ben ik bij Mediant gekomen voor gesprekken.

Na 2 gesprekken kwamen ze al tot de conclusie dat ik bij hun niet geholpen kon worden want het was al te ernstig volgens hun.  Ik zou via hun bij Amarum terecht kunnen, maar omdat ik nog net geen 16 was kon datniet, en ook hun vonden dat het te ernstig was. Ik bleef afvallen en mijn ouders maakten zich echt zorgen, het ging zo snel achteruit. We zijn toen in maart naar onze huisarts gegaan. Het bleek toen dat onze huisarts er niet was en er was een vervanger. Die had helemaal geen flauw benul van een eetstoornissen en zei tegen ons dat ze mijn gewicht wel zorgelijk vond maar dat mijn ouders het nog maar even moesten proberen, me te laten eten. Mijn moeder moest zelfs doordrammen voor een gesprek bij de kinderarts en een controle. Uiteindelijk kon dat en we reden gelijk door naar het ziekenhuis.

Daar had ik gesprekken met de kinderarts en werden er lichamelijk testjes gedaan. Ik had al flink ondergewicht en toen ze mijn hartfrequentie hadden gemeten was het helemaal schikken. Die was zo laag dat ik elk moment een hartstilstand kon hebben. De kinderarst zei dat  ik als ik die dag niet opgenomen was geweest, dat ik één van de komende dagen een hartstilstand zou hebben.

Dat zette wel een knop om. Ik werd dus ook gelijk opgenomen. Ze wilden me toen aan de sonde doen, maar daar was ik zo bang voor, dat ik mocht proberen zelf te eten wat ik kon, dat was niet veel dus werd het met Nutridrink bijgevuld en er kwam een diëtiste die me een eetlijst gaf terwijl ik in het ziekenhuis lag.

Daar lag ik dan, met een hartmonitor en stikte regels, geen bezoek, alleen 1 uur per dag van mijn ouders.Ik vond het vreselijk en ik wilde daar helemaal niet zijn.  Ik had echt veel motivatie om uit het ziekenhuis weg te komen dus deed ik heel erg mijn best om aan te komen, ook al vond ik het heel eng en moeilijk. Na een week moest ik zelfs naar het ziekenhuis UMCG in Groningen omdat ze daar beter
Anorexia konden behandelen. Nou toen deed ik echt mijn best want dat was best ver van huis, dat mijn ouders me niet vaak konden bezoeken.

Ook toen ik weer thuis was deed ik goed mijn best, ik wou beter worden en nooit meer in het ziekenhuis komen. Eigenlijk zou ik na het ziekenhuis opgenomen moeten worden in Smilde bij de Ruyterstee, maar dat wou ik niet en liet zien dat dat niet meer nodig was. Dus waren er afspraken gemaakt dat ik het thuis mocht proberen. Ik kreeg wel therapie bij Accare in Almere. De maanden mei, april en juni best goed.

Ik was goed gemotiveerd, volgde mijn eetlijst en kwam aan. Ik had gezinsgesprekken, individuele gesprekken en Psycho Sociale Training (PST). Ook toen het beter ging vond ik mezelf dik maar ik kon me eroverheen zetten. Toen mijn gewicht een paar kilo van mijn streefgewicht zat, begon toch de paniek weer te komen. Dat sloeg weer zo erg door dat ik eten begon te smokkelen enweigerde uiteindelijk nog te eten.

Mijn ouders probeerden van alles maar kregen mij niet meer aan het eten. Ze schakelden gelijk de hulp van Accare en de dag erna moest ik er weer heen. Dat was echt het punt waarbij mijn ouders me begonnen te dwingen met eten, zo kun jehet noemen. Ik moest net zo lang aan tafel zitten tot het op was en ik mocht niets meer als ik niet at.Ik had geen keus meer en moest opnieuw mijn eetlijst weer volgen en aankomen.

Doordat ik niet meer onder het eten uit kon komen, ontstond er een enorme bewegingsdrang. Ik moest bewegen en calorieën verbranden. Ze mochten niet in mijn lichaam zitten. Ik mocht niet meer stilzitten van mezelf en zelfs slapen werd een probleem omdat dan ook op mijn kamer ging bewegen en daardoor nauwelijks sliep. In juni wisten mijn ouders het op een gegeven moment ook niet meer, ik deed er alles aan om niet aan te komen, telkens strijd rond om het eten en mijn bewegingsdrang. Het was voor hun ontzettend zwaar. Samen met Accare en mijn ouders werd er besloten dat ik in de Ruyterstee opgenomen moest worden, en diezelfde dag ging ik er nog heen.

Ik was heel verdrietig dat ik weer van huis moest, maar ik wist dat het beter was.

Die opname heeft me wel geholpen om mijn beweging drang af te bouwen. Op een gegeven moment was ik ook zo moe dat ik daar overdag af en toe sliep en me vaak niet lekker voelde, dat die drang steeds meer afnam. De afspraak dat ik bij een bepaald gewicht weer mocht paardrijden en vaker naar mijn paard mocht (die had ik maanden niet kunnen  verzorgen en berijden) hielp me ook.

Na een maand in de kliniek mocht ik het weer thuis proberen. Ik had weer wat motivatie en er werden veel afspraken gemaakt wat ik weer mocht als ik een gewicht had gehaald, het haalde wat ik per week aan moest komen en mijn eetlijst goed volgde. Er bleef wel veel paniek en ruzie rond het eten, zat vaak als en zombie aan tafel en uit mezelf deed ik het niet. Er moest nog steeds een dwang achter zitten zodat ik zou eten en aankomen. Inmiddels zit in op mijn streef en mag ik weer van alles doen. Ik heb mijn streef net voor de kerstvakantie gehaald een daardoor mocht ik ook mee op wintersport en skiën! Ik ben ook zo blij dat ik weer naar mijn paard kan en lekker rijden.

Mijn vriend heb ik verder in dit hele verhaal niet genoemd, maar hij heeft me ontzettend geholpen! Ongeveer net iets langer als een maand na het ziekenhuis kregen we verkering en hij heeft me heel erg gesteund, thuis en toen ik in de kliniek zat. Natuurlijk mijn familie en vriendinnen ook! En dat doen ze allemaalnogsteeds en daar ben ik ze erg dankbaar voor!

Ik ben nog niet beter, maar ik vecht ervoor en ik wil graag beter worden! Met mijn streefgewicht heb ik nog veel moeite, ik kan het gewicht en mijn lichaam niet goed accepteren. Maar ik weet dat ik beter moet worden (dat wil ik zelf ook), geen keus heb en mijn eetlijst moet blijven volgen, maar mijn wens om af te vallen is nog steeds groot en is de controle over het niet eten, ik voel me gewoon nog steeds zo dik en niet goed in mijn lichaam. Maar ik moet volhouden en mijn best doen voor een gelukkig en gezond leven! Ik ben ook nog steeds niet ongesteld en daarvoor moet ik ook mijn best doen, anders zou het kunnen dat ik nog een paar kilo moet aankomen en dat wil ik absoluut niet.

Waar ik nu aan werk is de paniek en ruzie rondom het eten en het gewicht te verminderen en zorgen dat het eten niet meer zo onder dwang moet zodat  ik wat zelfstandiger wordt, En dat gaat gelukkig steeds beter, soms gaat het weer minder en soms beter. Met ups en downs, maar zo diep als ik was wil ik nooit meer! Verder volg ik nu bij Accare groepstherapie en individuele/gezinsgesprekken.

Het is een groot gevecht, maar ik weet wel dat ik die wil winnen. Ik wil leren mezelf te accepteren en dat ik weer zonder angst kan eten. Kijk ook naar de andere dingen in het leven, want er is nog zo veel moois!

Laat die mooie dingen niet verpesten door een getalletje op de weegschaal en kijk met een lach in de spiegel!

Update (29-05-2011)

Ik ben nu 18 jaar. Begin dit jaar ben ik gestopt met de behandeling bij Accare. Voor mijn gevoel was ik daar echt klaar en kwam ik daar niet verder. Ik wou het dus op eigen houtje verder zelf proberen met de hulp van mijn ouders. Toen vond ik in Enschede ZieZo, die toen nog maar net geopend was. Ik merkte dat het toch nog wel zwaar was allemaal, maar ontkende dat eigenlijk een beetje. Na overleg met mijn ouders besloot ik toch maar even te gaan kijken.

Ziezo beviel me heel goed en met hun hulp ben ik er wel steeds meer achter gekomen wat er nu nog speelt, want ik zei toen ik daar voor het eerst kwam ''Ach, ik heb alleen nog maar een beetje nazorg nodig, verder gaat het namelijk wel prima''. Het bleek dus dat het toch wat minder ging dan dat ik liet zien. Ik heb toen 3 maanden in de zelfhulpgroep gezeten, maar door omstandigheden moest de groep helaas stoppen. Ik heb er wel veel aan gehad. Nu maak ik nog gebruik van de inloop, wat ik super fijn vindt! Er is altijd een luisterend
oor waar je even je ei bij kwijt kan en goede adviezen. Bovendien is het er ook nog heel gezellig!

Het gaat nog met ups and downs, nog steeds heb ik moeite met mijn streefgewicht en trekt de kant die weer wil afvallen. Ook heb ik moeite met het loslaten van de anorexia, de controle. Maar ik kan wel zeggen dat ik al heel wat bereikt heb en ik ga zeker door met vechten tot ik er helemaal ben!

Ik heb net mijn eindexamens achter de rug en ik hoop dat ik volgend school jaar HBO-V (Verpleegkunde) kan doen op het Saxion in Enschede, daar heb ik ontzettend veel zin in en haal ik ook veel motivatie uit. Mijn lieve paardje heb ik natuurlijk ook nog en mijn vriend ook!

Het kost veel moeite, maar ik weet zeker dat het goed gaat komen, daar ga ik voor :)