De schoonheid van niet oordelen
Door Spiegelmans
Waarom naar de splinter in het oog van de ander staren, terwijl je de balk in je eigen oog niet ziet? Dat is een vraag waarop ik voor mezelf het antwoord lang schuldig bleef. Meer mensen hebben moeite met het beantwoorden van die vraag.
Het lijkt wel alsof de mens, vanuit hoe hij/zij in elkaar zit, eigenlijk het juiste antwoord niet kan geven, en wel omdat het er naar uitziet dat wij met 6 miljard mede wijsneuzen op deze aardbol opgescheept zitten die allemaal wat vinden over de ander.
We zouden moeten toegeven dat we eigenlijk allemaal, meer dan ons lief is, oordelen dat het een lieve lust is. Haar neus is te groot, haar lijf is te dik/ dun, haar ogen zijn te klein, dus is zij lelijk. Zijn huidskleur is licht getint, hij draagt een capuchon, hij maakt sis geluiden, en dus het zal wel een (kut)Marokkaan zijn. Die gast heeft een kale kop, draagt een bomberjack en kisten, en hij kijkt erg agressief, het zal wel een neonazi zijn..
Dat jij zelf misschien niet de dikste bent en je neus afschuwelijk vindt, misschien wel eens voor de charmes van een Marokkaanse jongen bent gevallen wat verkeerd afliep, of toevallig dat je regelmatig naar een hardcore feest gaat en daar omgaat met gasten die niet van buitenlanders houden tja, zou dat er soms aan bijdragen dat je op zo?n manier naar mensen kijkt?! Immers wat jij kent of denkt te weten afgaande op het plaatje, dat krijgt een naam en een bijpassend gevoel. Dat leren we al vroeg op school via plaatjes met de naam eronder. Echter een plaatje van een auto met daar onder auto is heel wat simpeler dan een mens. We zijn toch allemaal uniek(?) ook al zijn we allemaal mens,.. toch ?!
Maar toch stiekem doen we het wel op die manier.
Door op anderen te letten en te oordelen over de ander veroordelen we eigenlijk ons eigen persoontje tot beter of slechter dan de ander en dat geeft rust en zet onze gedachten over iemand uit en dat is wel zo makkelijk, immers we hebben genoeg aan ons zelf toch? De gevolgen liegen er niet om? Jaloezie, nijd, afgunst, haat, arrogantie, spot en tot slot dood ongelukkige (jonge) mensen die 's avonds hun bed in stappen.
Waar komt het toch vandaan dat wij op zo'n manier naar anderen kijken?
Is het misschien omdat wij ons zelf niet zien tot wij in de spiegel kijken en pas dan opmerken dat we zelf ook niet perfect zijn omdat er ook die jongen of dat meisje is die heeft wat wij niet hebben?! Die perfecte neus, omdat die neus lijkt op die mooi vrouw van tv, of die grote spierballen omdat die superheld die ook heeft en daarom door iedereen geweldig word gevonden?! Zullen we dan maar de spiegels het raam uit gooien en alleen nog maar op anderen letten met behulp van plaatjes die we opdoen uit tijdschriften en films en met hulp van de TV en de PC?
Nee doe maar niet, laten we de spiegel maar houden, want als die niet laat zien hoe wij er voor staan, dan kan het wel eens zo zijn dat de ander die ons ziet oordeelt dat wij minder mooi zijn dan hij of zij en dat, oh hemel, dat zou te erg zijn... Om een flinke buikpijn of nagelbijt sessie van op te lopen joh.
Op die manier houden we trouwens weinig vrienden en vriendinnen over, als wij allemaal zo met ons zelf bezig zijn en geen oog hebben voor de ander. Vijanden en vrienden ja zelfs vriendjes en vriendinnen beoordelen wij allemaal immers ook ten eerste door wat we zien. Als het uiterlijk klopt met wat wij bepaald hebben dat wij mooi vinden, gaan we verder en hopen we ook dat de binnenkant net zo mooi is als dat we zien.
Wat een drama als blijkt dat hoe mooi de buitenkant ook is, de binnenkant rot is. Wie wil nou een vriend of vriendin die wel knap is en dus mooi is om naar te kijken, maar op een dag oud is en dan niet meer interessant omdat de binnenkant niet genoeg te bieden heeft om toch van iemand te blijven genieten, zoals je dat eerst kon omdat die persoon een lust was om naar te kijken.
Mijn advies om te zorgen dat je niet oordeelt en zo niet jezelf veroordeeld tot gedwongen in de spiegel moeten kijken?
Let op alles wat de wereld je laat zien met hulp van je ogen, maar let niet op wat mens is. Gek idee hé. Niet op mensen letten? Maar het werkt wel, ookal kost het heel wat tijd om te oefenen. Je zult nog steeds mooie en mindere mooie mensen zien, maar je gaat er niet meer over nadenken en jezelf vergelijken en meesleuren in piekerspelletjes waar je dood ongelukkig door wordt.
Moeilijk?!
Zoals ik al zei, oefenen oefenen oefenen. Mij is het nog niet helemaal gelukt, maar ik merk wel dat mensen bij mij allemaal de kans krijgen om te bewijzen wie ze echt zijn, zonder dat ik bang hoef te zijn dat ik stiekem in mijn spiegel kijk en dan vergelijk met de persoon die ik zie.
Onthoudt, en dit heb ik niet zelf verzonnen...
Oordeel niet, opdat er niet over jou geoordeeld wordt. Want op grond van het oordeel dat je velt, zal er over je geoordeeld worden, en met de maat waarmee je meet, zal jou de maat genomen worden.
Simpel gezegd:
Als jij niet wil dat anderen mensen jou een stempel geven waar jij misschien wel helemaal niet gelukkig door wordt, zorg dan ook dat die mensen niet door jou een stempel krijgen. Want des te gemener of pijnlijker die stempel van jou is des te minder rekening zal een ander met jouw gevoelens houden.
Iemand mag best in jou ogen ongezond zijn en hoog nodig hulp moeten zoeken maar dat maakt niet dat jij het recht hebt die persoon nog verder de ellende in te trappen omdat jij in de spiegel jezelf ziet en denkt, zo hoort iedereen er uit te zien en anders niet!
Succes en onthoudt: Behandel anderen dus steeds zoals je zou willen dat ze jou behandelen.