23 jaar een eetstoornis? | ProudPraat
Via Instagram stories stelden jullie ons vele vragen. In deze nieuwste dinsdag video beantwoorden we een selectie ervan. Hoe wij omgingen met triggers? Wat we van onze eetstoornis hebben geleerd. Hoe lang we een eetstoornis hebben gehad én of we liever een roze garnaal of een roze koek eten. Van serieuze tot minder serieuze vragen. We beantwoorden alles eerlijk en hopen uiteraard dat onze ervaring wat kan bijdragen aan jouw eetstoornis herstel. Mocht je nog een vraag voor ons hebben, stel deze dan gerust onder deze blog of de video.
Wil je meer video's van ons zien? Neem dan even een kijkje op ons YouTube kanaal. Hier publiceren we iedere dinsdag een nieuwe video. Binnenkort verschijnt er weer een What I eat in a day video! Vrijdag a.s. is er trouwens om 13:00 uur weer een Insta Live. Mocht je daar je vragen willen stellen, dan ben je welkom!
♥
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik hoor vaak dat men trots is op de mensen die vechten om beter te worden en de mensen die genezen zijn. Dan wil ik graag zeggen dat ik trots ben op de mensen die niet genezen maar desondanks er het beste van proberen te maken, dat is namelijk een onophoudelijk gevecht. Dat vind ik nou mateloos moedig :-) (nou nog zelf in geloven)
Ik ben rond mijn 12de ziek geworden en ben nu 36. Ik ben 'herstellende' zeg ik zelf, maar ook terugvallen is een onderdeel van herstel. Ik ben trots op iedereen die vecht voor het leven, ook al is het met vallen en opstaan. En ik hoop natuurlijk dat zoveel mogelijk van die vechters er ook volledig vanaf geraken. Maar ik ben realistisch genoeg om te weten dat dat niet voor iedereen haalbaar is. En daarom vind ik het ook heel sterk als mensen streven naar een kwaliteitsvoller leven ondanks hun moeilijkheden.
Probeer jezelf niet te verwijten dat je niet goed genoeg je best doet of deed. Je gaat door. Soms is het enige wat je hoeft te doen is doorgaan op de weg waar je op loopt. Zo goed en kwaad als het gaat. Misschien is voor verandering nu even niet het juiste moment. Maar dat kan altijd nog komen. Kleine stapjes vooruit en anders gewoon even stil staan om goed om je heen te kijken.
Het valt me op dat Proud2bme altijd ontzettend op herstel gericht. De redactieleden zijn allemaal (zo goed als) hersteld, en er is veel aandacht voor positiviteit en succesverhalen. Dat is natuurlijk ook logisch voor een hulpverleningssite. En bovendien heeft het geen zin om mensen de put in te praten, of te laten geloven dat het onmogelijk is om van een eetstoornis af te komen. Dat werkt weinig constructief!
Toch blijft het een feit dat een (groot) deel van de mensen met een eeststoornis níet of niet volledig herstelt. En daar lees ik op Proud een stuk minder over. Het deed me oprecht pijn toen ik op facebook de oproep voor de ‘Mateloos Moedig’ rubriek voorbij zag komen. Mensen met succesverhalen worden ‘de hemel in geprezen’. En worden als moedig, sterk en strijdlustig gezien, omdat ze hun eetstoornis hebben overwonnen.
Maar vechten degenen die de strijd (nog) niet hebben gewonnen er niet nét zo hard voor? Kan moed alleen worden afgemeten aan de mate van succes die deze moed oplevert?
Ikzelf voel me regelmatig MATELOOS MISLUKT bij het lezen van (succes)verhalen op proud. De rubriek ‘Mateloos Moedig’ lees ik bewust niet, uit zelfbescherming. Omdat ik weet dat ik mezelf daar alleen maar boos, schuldig en verdrietig van ga voelen.
Wat in bovenstaande vlog ook buiten beschouwing wordt gelaten, zijn de andere (comorbide) stoornissen die vaak samengaan met een eetstoornis. En ook op andere momenten dat de vraag ‘kun je van een eetstoornis genezen’ werd besproken op Proud, was hier weinig aandacht voor. Terwijl een (achterliggende) stoornis als depressie, PTSS, autisme of een persoonlijkheidsstoornis een eetstoornis enórm in stand kan houden.
Ook kan het zo zijn dat je wél (grotendeels) genezen bent van je eetstoornis, maar nog net zo hard worstelt met de achterliggende stoornis(sen). Ikzelf heb bijvoorbeeld al jaren een gezond gewicht, en eet elke dag netjes wat ik moet eten.
Maar ben ik er gelukkiger op geworden? Nee!
Nog steeds is elke dag voor mij een gevecht. Ik blijf mezelf ‘vastdraaien’ in depressie, dwanggedachten en dwanghandelingen. Ik heb het gehele behandelprotocol voor zowel depressie als OCS gevolgd. Dat betekent twaalf jaar van therapie, opnames, 16 verschillende soorten medicatie en Elektroshock therapie (ECT). Maar het heeft allemaal níets opgeleverd. Ik ben wat ze in de hulpverlening een ‘therapieresistente patiënt noemen’.
Ik ben dus niet te genezen. Maar durf wél van mezelf te zeggen dat ik er net zo hard voor gevochten heb als mensen bij wie het wel gelukt is. Uiteindelijk is het toch ook een geluksfactor…of een antidepressivum of andere behandeling wél of niet aanslaat. En soms heb je gewoon botte pech.
Hetzelfde geldt voor mensen met ‘alleen’ een eetstoornis. Al volg je netjes alle regels van de kliniek, besmeer je boterhammen inclusief de hoekjes en probeer je je leven om de eetstoornis heen weer op te bouwen. Je hebt gewoon níet de garantie dat dit je geneest. Terwijl een groepsgenoot die exact hetzelfde doet wellicht wél baat heeft bij de behandeling, en wél herstelt.
Moed, wilskracht en dapperheid zijn helaas niet altijd aan het resultaat af te lezen…
Terwijl juist (onzekere) meisjes met een eetstoornis/psychische stoornis geneigd zijn om dit wél te doen, en zichzelf nog verder ‘de grond in te trappen’ als het resultaat niet zoals verwacht is. Het is keihard om in groepstherapie te zijn, en iedereen om je heen vooruit te zien gaan, en hun leven wél weer op te pakken. Dat geeft elke keer weer een keiharde deuk in je zelfvertrouwen! En ook voor degenen die ‘uitbehandeld’ zijn en geen (eetstoornis)behandeling meer volgen kost het veel kracht en moed om het leven vol te blijven houden!
Ook mensen die niet herstellen zijn vaak net zo moedig, en werken er net zo hard voor.
Oke, dat wilde ik even gezegd hebben 😉 Wellicht kan de redactie eens vertellen hoe ze hier zelf tegenaan kijken. Ook zou ik best bereid zijn om bovenstaande tekst eventueel tot een blog om te vormen, of er op een andere manier iets mee te doen.
Take care allemaal!
Maar dat iets mogelijk is, betekent helaas niet dat het per definitie voor iedereen werkelijkheid wordt.
Maar dat neemt niet weg dat je je met een langdurige eetstoornis niet vaak mateloos mislukt voelt en dat je ontzettend wanhopig en verdrietig kan worden van alle succesverhalen. Dat overviel mij gister weer in alle hevigheid en daarom heb ik gereageerd. Dat gaat niet over een manier van interpreteren, dat is helaas wat de ziekte met je doet, zeker na zoveel jaar, dan word je aardig moedeloos. Aan de reacties hier te zien is dat iets wat ook benoemd mag worden en wat ik daarom ook benoemd heb. Mateloos moedig in alle vormen mag naast elkaar bestaan en dat wilde ik graag mijn mede-strijders meegeven!
Maar :D ik vertik het te concluderen dat dit mn leven is. Ik krijg nog steeds hulp, niet uit mijn directe omgeving maar wel profeesioneel. Erg dankbaar.
Soms voelt het wat als een " godsssiemijne - wisten jullie (familie/vrienden/collega's) maar wat er echt gebeurde gister!" , maar.. langzaam aan voel ik ook een gezond gevoel. Iets in mij dat geen zin meer heeft destructief te handelen. Kleine dingen die mij duidelijk maken dat ik steeds minder verslaafd aan een ES ben.
Ook allerlei vitaminen, mineralen, vetzuren en aminozuren kunnen ondersteunend werken en helpen allerlei neurotransmitters aan te maken, die onder andere weer regulerend werken op je eetlust. Mensen met een eetstoornis hebben vaak al tekorten, aan onder andere zink en vitamine b, en door de eetstoornis zelf, te weinig of eenzijdig eten en soms laxeren of braken, krijg je nog meer tekorten. Normaal eten is dan niet voldoende.
Zelf van mijn vreetbuien afgekomen, mede door een biogene-aminenarm voedingspatroon, samen met wat voedingssupplementen. Voor mij is het nog wel een gevoelig punt, mede doordat ik de laatste jaren veel gezeur heb gehad over het eten, vooral mensen die weten dat het nog een gevoelig punt is.
Hoe helpt het jou om op deze manier met eten om te gaan? Ik ben altijd zo bang dat als ik me er meer in ga verdiepen, ik nog verkrampter met eten om zal gaan en het me juist niet vrijer laat voelen.
@Lost girl. Je verdiepen in hoe het allemaal zit met voeding heeft als je een eetstoornis hebt meestal geen toegevoegde waarde. Er is een hele hoop onzin te vinden op het internet en je eetstoornis leest vooral die dingen die de eetstoornis voeden. Ieder lichaam reageert anders en een lichaam dat al jaren geteisterd is door een eetstoornis reageert helemaal onvoorspelbaar. Uitproberen is dan het enige wat werkt, maar dan moet je wel je lichaam kunnen en durven voelen (dat kan ik dus (nog) niet).