Al eerder plaatsten we een interview op de site met de 22-jarige Carolien uit Eindhoven. Carolien lijdt al jarenlang aan de eetstoornis anorexia. Haar gevecht met deze ziekte is en was groot, maar ze lijkt het nu te gaan winnen.

Vaak wordt vergeten dat meiden zoals Carolien niet alleen dit gevecht moeten leveren, maar dat ook ouders hierin door een diep dal gaan.

In dit geval vertelt de moeder van Carolien hoe het voor haar was om te leven met een dochter met anorexia en hoe zwaar de strijd voor haarzelf was.

Proud2Bme interviewt moeder Anita:

Hoe kwam u erachter dat uw dochter een eetstoornis had?
Carolien kwam bij ons wonen nadat zij een hele poos bij haar vader had gewoond. Ik merkte wel meteen dat zij erg weinig at. Omdat de verhuizing van Carolien van haar vader naar ons op een vervelende manier was gegaan, zag ik dit in eerste instantie als aanleiding voor haar eetgedrag. Na 2 weken at ze nog steeds heel weinig en toen begon ik me zorgen te maken. Ik heb dit met Carolien besproken en een week later bezochten we samen de diëtist.

Ik had het verband gelegd met anorexia, maar ik was toen nog in de veronderstelling dat ik er redelijk snel bij was en dat we het tij wel zouden kunnen keren. Pas veel later heb ik begrepen dat de anorexia bij Carolien toen al grotere vormen had aangenomen dan ik destijds in de gaten had.

Een eetstoornis heeft effect op het hele gezin. Hoe was dat voor u?
We woonden toen met z'n drieën in huis. Mijn partner, Carolien en ik. Eigenlijk stond anorexia centraal in ons leven. Als we met anderen spraken, kwam het gesprek altijd op Carolien en haar anorexia. Het is afschuwelijk toe te moeten zien hoe je kind zich uithongert, je voelt je zo ontzettend machteloos.

Aan de andere kant werden we soms kwaad om het manipulatieve gedrag van Carolien en haar anorexia. Mijn partner en ik hadden hier niet altijd dezelfde kijk op. Mijn partner heeft het, achteraf gezien, vaak beter gezien dan ik. Ik was er als moeder niet altijd aan toe om de waarheid onder ogen te zien. Je wilt je kind zo graag weer gelukkig zien en daarbij laat je je, meer dan goed is, om de tuin leiden. Wij kunnen gelukkig erg goed met elkaar praten, maar bij tijd en wijle heeft het wel eens druk op de relatie gezet.

Wanneer iemand een eetstoornis heeft, wil diegene niet altijd hulp. Hoe was het voor u als moeder van een kind met eetstoornis die eigenlijk niet aan hulp toe was terwijl het wel nodig was?
Die machteloosheid is verstikkend! Op een gegeven moment werd het ons zo zwaar te moede dat we aan Carolien de keus hebben voorgelegd: of je gaat in therapie, of we gaan zoeken naar een vorm van begeleid wonen. Want zoals de zaken nu gaan, zijn we dadelijk alle drie ziek.

U stond er gelukkig niet alleen voor toen uw dochter een eetstoornis had. Hoe kreeg u steun?
In de allereerste plaats, heb ik een grote steun gehad aan mijn partner. Hij was hij er altijd met een luisterend oor en bovendien zeer betrokken. Hij onderkende vaak, eerder dan ik, de manipulatie. Bij het nemen van beslissingen of het innemen van standpunten heeft hij me gecoached om ook rekening te blijven houden met mijn eigen belangen. Dat heeft er mede voor gezorgd dat we het zo lang hebben volgehouden.

Met Carolien heeft hij een hele fijne, warme band, maar hij schrikt er niet voor terug om de zaken duidelijk en helder te verwoorden, ook naar Carolien toe. Ik vond dat wel eens moeilijk, maar die gesprekken hebben wel vaak een bijdrage geleverd aan een doorbraak, hoe klein die soms ook was. Daarnaast hebben wij gesprekken gehad bij het GGZ die ons wel hielpen en gelukkig zijn onze vrienden en kennisen altijd blijven informeren. We konden steeds opnieuw ons verhaal kwijt dat eigenlijk steeds hetzelfde bleef.

Het afgelopen jaar heb ik veel steun ondervonden aan de therapie die ik heb ontvangen van een "vorige" Mensendieck therapeute van Carolien. Zij is erin geslaagd mij inzicht te geven in de "processen" die zich in Carolien afspelen en hoe ik haar kan ondersteunen met loslaten. Eerder was het niet zo goed duidelijk gemaakt, of eerder ben ik er niet zo aan toe geweest, dat weet ik eigenlijk niet.

Carolien wilde in het begin niet aankomen terwijl ze in het ziekenhuis lag en aan de sondevoeding moest. Hoe was dit voor u?
De opname van Carolien was voor ons een grote geruststelling. De periode daarvoor hebben in het teken gestaan van de doodswens van Carolien. Nu waren er steeds mensen om haar heen die haar niet alleen verzorgden, maar ook in de gaten hielden. Daarnaast maakte Carolien een zeer cooperatieve indruk, waardoor wij hoop kregen op een spoedig herstel.

Als je nu terug kijkt, ziet u een mogelijke oorzaak voor haar eetstoornis?
Carolien geeft zelf als oorzaak de scheiding van haar ouders en het gebrek aan communicatie tussen haar vader en mijzelf. Ik kan mij voorstellen dat dit voor Carolien een hele zware periode is geweest. Bij het eigenlijke ontstaan van de eetstoornis, ben ik niet bij geweest omdat die is ontstaan in de periode dat zij bij haar vader woonde.

Ik kan mij voorstellen dat deze periode de anorexia heeft getriggered; Aan de andere kant is het zo dat niet alle kinderen van gescheiden ouders met een slechte communicatie anorexia krijgen. Ik denk dat de gevoeligheid van Carolien en de omstandigheden waarin zij destijds verkeerde, voor haar een zeer slechte combinatie zijn geweest.

Voelt u zich schuldig over de eetstoornis van uw dochter?
Neen. Ik hou zielsveel van allebei mijn kinderen en stel alles in het werk om hen gelukkig te zien. Ik heb ongetwijfeld fouten gemaakt, maar mijn liefde voor hen is steeds de grondslag geweest voor mijn standpunten en beslissingen.

Hoe probeer je, als een bezorgde moeder die eigenlijk gewoon wilt dat haar kind gezond is, toch rustig te blijven en te motiveren en te steunen?
Ik ga graag hardlopen. Ik heb twee hardloopvriendinnen waarbij ik elke zaterdagochtend opnieuw onder het lopen mijn verhaal kwijt kon. Dit heeft me zeker geholpen om te relativeren. Je liefde voor je kind houdt je overeind en ik heb altijd geloofd in de herstellingskracht van Carolien. Daarnaast heb beschik ik over een hardnekkig optimisme.

Alle moeders willen natuurlijk dat hun kind gewoon gezond en gelukkig is. Wordt/ werd u wel eens boos omdat jouw dochter toch weigert te eten?
Boos... dat denk ik niet. Wel moedeloos en machteloos. Dat maakt je eerder verdrietig en vooral radeloos.

Carolien woont nu op zichzelf. Hoe is dat voor u?
Ik denk dat dat goed is voor de rust van Carolien zelf en ook voor de rust van ons. Alhoewel ik er in het begin wel moeite mee had omdat ik niet op een dagelijkse basis in de gaten kon houden hoe het met haar ging. Het contact tussen Carolien en ons is goed en ik heb nu in de gaten wanneer het even niet of juist wel goed met haar gaat. Ondertussen ben ik er zelf steeds handiger in geworden om Carolien "los te laten" wat ons beiden meer rust geeft en ook wederzijds kansen biedt.

Welke tips zou u andere ouders geven die ook een kind hebben met een eetstoornis?
Ik heb ontdekt dat loslaten, in een gecontroleerde vorm, de basis kan zijn voor succes. Dat betekent dat je als moeder een tegennatuurlijke houding moet aannemen. Je kind loslaten dat zichzelf doodhongert, is een nagenoeg bovenmensenlijke opgave. Dat kun je niet alleen. Zoek een hulpverlener waar je vertrouwen in hebt en die je kan coachen en steunen. Het is daarnaast belangrijk om voor jezelf toch het leven leuk te blijven houden; je moet ook voor jezelf leuke dingen blijven doen, anders houd je het niet vol; want de weg is lang en zwaar.

Hoe heeft u de hulpverlening voor uw dochter ervaren?
We hebben in de afgelopen jaren met diverse instanties te maken gehad. Ik begrijp dat een patient mee moet werken eaan haar eigen herstel en open moet staan voor therapie maar ik heb mij vaak verbaasd en ook geërgerd aan de bureaucratische en afwachtende houding van sommige hulpverleners en instanties.

Carolien is nu ook onder behandeling in de eetkliniek in Maastricht. Ze hebben daar geen wachtlijsten; je mag altijd komen. Ook als je eerder weg bent gegaan om wat voor reden dan ook. Daarnaast ontvangt Carolien hulp van een haptonome.

Ikzelf kon, als moeder, geen hulp ontvangen bij de eetkliniek. Dat vind ik jammer omdat ik van mening ben dat de omgeving een belangrijke rol kan spelen in het herstel. Daarnaast had het wellicht ons en andere ouders de mogelijkheid geboden om van elkaar te leren.

Ik heb zelf het gevoel dat er nog veel te winnen is in de hulpverlening naar anorexia patienten en naar hun families. Ik ben blij dat er steeds meer aandacht komt voor deze nare en zware ziekte.

Ben u ouder van en wit u ook uw verhaal kwijt?
mail ons dan op info@proud2Bme.nl