Het gaat hier momenteel eigenlijk niet zo heel goed. Ik zit nu bijna 6 weken in therapie en ik wil het liefste wegrennen. Het werkt niet in de groep. Ik voel me maar niet veilig mijn angsten blijven mij de baas.

Er spookt zoveel door mijn hoofd. Kan ik het allemaalwel? Wie ben ik eigenlijk zonder mijn es? Nu ik me er niet meer achter mag verschuilen,  kom ik er achter dat er een hele hoop emoties zitten. Vooral woede alleen kan ik het op de een of andere manier maar niet uiten. Ik wil wel boos worden niets liever knallen dan is het eruit maar het lukt me niet... Ja het lukt me wel maar niet op anderen enkel op mezelf. Mezelf weet ik keer op keer weer naar beneden te halen, mijn ES weet goed hoe hij die dat moet aanpakken. Je bent het toch niet waard. Zie je nou wel in de groep lukt het ook niet. Ik ga er tegen in iedere dag weer. Want hij mag niet winnen. Alleen heel soms heb ik het gevoel zo moe te zijn van dat vechten.

Het slapen gaat momenteel ook erg slecht. Nare herinneringen van vroeger spoken ineens ook weer door mijn hoofd. Hoe moet ik dat allemaal gaan verwerken? Hoe uit je, jezelf? er zijn zoveel vragen en angsten. Angst dat ik mensen kwets dat ik nooit meer beter ga worden. Dat ik alles en iedereen kwijt ga raken. Dat ik niet goed genoeg blijk te zijn.

Het erge is dat ik er ook nog is onbewust alles aan doe om dat maar is lekker bevestigd te krijgen. Het is een Vicieuze cirkel waar ik maar niet uit lijk te komen. Ik zit vast in een glazen kooitje ik zie niet meer hoe ik hier uit kan breken en ben moe van het vechten om maar uit te kunnen breken. Momenteel ben ik op heel erg op en stiekem ook wel wat radeloos.

Zou mijn es dan toch echt sterker zijn en het van mij gaan winnen????