Wat is er de afgelopen weken weer veel gebeurd zeg. Tja mijn leventje is momenteel verre weg van saai! Genoeg denkstof, gevoelens etc.. Afgelopen donderdag was mijn laatste dag op de PAAZ het was gek maar ook goed om dat achter mij te laten wat heb ik daar toch veel beleefd.

Ik weet nog dat ik daar eind januari binnen kwam met een lach op mijn gezicht met mij gaat het wel goed ik weet niet zo goed wat ik hier moet.... 5.5 week later was ik weet niet zo goed wat ik hier moet wel weg. Ik had diepte punten gehad, gehuild, knopen door gehakt zelfs aan het randje van mijn leven gestaan, mezelf geopend, gedeeld voor een van de eerste keren in mijn leven. Naast alle zware momenten ook genoeg gelachen diep in de nacht met mijn kamer genoten van kamer 1 helemaal in een scheur liggen om de kleinste dingen.

Herkenning vinden in elkaar, elkaar steunen, samen lekker een wandeling maken. Met elkaar een spelletje doen om lekker even niet aan al je zorgen te hoeven denken. Ja ik heb veel beleeft op de PAAZ voor het eerst ook kennis gemaakt met non-verbale therapieën en dat deed me goed ik blijk daar veel meer aan te hebben dan aan praten. Praten blijft toch iets moeilijks een soort van bedreiging. Iets wat waar ik niet zo goed in ben. Het afscheid viel ook wel zwaar afgelopen donderdag ik weet dat voor zowel mij als de mede cliënten en therapeuten er toch een stukje gemis zal zijn want je bent heel intensief met elkaar opgetrokken. Gelukkig komt er naar ieder afscheid ook een nieuw begin, nieuwe keuzes en nieuwe wegen.

Dit weekend heb ik ook weer afscheid genomen afscheid van mijn 20ste levensjaar ik ben nu officieel volwassen. Hiermee sluit ik mijn kindertijd echt af. Het is nu tijd om echt mijn eigen keuzes te gaan maken en ik besef dat mijn es daar niet meer inpast. Ik heb nu mijn eigen leven ik woon op mijzelf heb mijn diploma daar heb ik mijn es niet meer bij nodig. Ondanks dat geeft hij mij nog steeds veel. Een groot stukje controle, een ontlading, afleiding. Het zorgt ervoor dat ik door kan gaan. Hoe zou mijn leven dan zijn zonder? Ondertussen zit mijn es er al weer meer dan drie jaar. Ik ben er aan gewend geraakt het hoort erbij net als ademen, slapen etc...

Vandaar dat de zenuwen door mijn lijf gieren. Morgen is het namelijk zo ver start ik bij de Ursula. Met 4 daagse dagbehandeling. Dan ligt het niet meer in mijn handen wat ik eet. Dan krijg ik een eetlijst voor mijn neus en wordt er bepaald voor mij wat ik moet eten. Verder zijn er ook nog veel vragen en onzekerheden hoe zal de groep zijn? Zal ik er wel een klik vinden? Zal ik niet de dikste zijn en zo ja hoe zal ik dat vinden? Morgen moet ik ook weer wegen en dat is iets wat ik lang heb vermeden omdat ik weet dat ik flink ben aangekomen weer tijdens mijn opname op de PAAZ. Wat gaat dat niet met mij doen? Kan ik mijn angsten overwinnen?

De enige remedie om echt je angst te overwinnen is DOOR HET GEWOON TE DOEN!!! Tijd voor mij dus om het gewoon te gaan doen! Tijd voor mijn eerste volwassen stap! Een leven zonder eetstoornis gaan creëren.

Liefs,
Kimberley