Het is inmiddels alweer een jaar geleden dat de opnames voor XXS zijn gestart, dus het wordt wel tijd voor een update.

Hoe `Het´ nu gaat, valt nog niet zo makkelijk te vertellen. Het ligt er maar net aan wat je onder´Het´ verstaat. Qua eten heb ik het nu redelijk onder controle. Het lukt me om met een zelf samengestelde eetlijst stabiel te blijven op een redelijk gezond gewicht. Wel vind ik het nog heel lastig om (in mijn ogen) de controle kwijt te raken.

Ik kan nog steeds lichtelijk in paniek raken bij onverwachte eetsituatie en heb nog wel een aantal dingen die ik heel moeilijk los kan laten, maar hier is best mee te leven. Voor nu althans, ik zeg niet dat ik hier nooit verder mee aan de slag wil.

Bij Rintveld ben ik sinds oktober weg en ik denk dat dit een goede beslissing geweest is, omdat mijn grootste issue niet zozeer meer bij het eten ligt. Ik ben de laatste paar maanden meer in gevecht met mézelf, dan met mijn gewicht. Mijn depressiviteit is af en toe zo heftig, dat ik zelf ook niet meer zo goed weet wat ik ermee aan moet. Hebben jullie ook weleens een droom waarin je probeert te lopen, maar hoe hard je ook probeert, je komt geen meter vooruit? Of een droom waarin je probeert te schreeuwen, maar er komt geen geluid uit? Nouja, zo voelt het in sommige periodes heel letterlijk.

Het voelt alsof over alles een waas ligt, het voelt alsof ik me nooit meer beter zal gaan voelen, alsof ik me nooit meer van dat gevoel kan bevrijden, ondanks alle dingen die ik doe die zogenaamd leuk zouden moeten zijn. Aan de andere kant kun je dit misschien toch zien als een goed teken, omdat ik nu wel langzaamaan doorkrijg wat nou eigenlijk de ‘dieperliggende oorzaak' van mijn eetstoornis is.

Een eetprobleem, die drang naar perfectie en controle, komt immers niet zomaar uit de lucht vallen, hoewel dat in eerste instantie misschien wel zo lijkt. In ieder geval wil ik me niet meer laten leiden door gerotzooi met eten, want dat is alleen een masker waar het werkelijke probleem achter blijft zitten. Hoe verleidelijk het ook is.

Met mijn vriend gaat het erg goed! We zijn nog steeds happily in love en het is denk ik voor het eerst in mijn leven dat ik zoiets voor iemand voel. Nog nooit ben ik zo serieus geweest over een toekomst samen opbouwen etc. Natuurlijk blijven er wel twijfels en angsten: de angst dat hij genoeg van me krijgt en met anderen gaat lopen rotzooien, of dat hij teruggaat naar Griekenland, of dat hij het zat wordt dat ik emotioneel niet altijd even stabiel ben (om even een understatement te gebruiken ;)).

Maar aan de andere kant ook de angst dat hij me mijn eetstoornis afneemt.. Hoe raar dat misschien ook klinkt. Het blijft gewoon dubbel; aan de ene kant wil ik er héel graag vanaf, maar aan de andere kant voel ik me niet ‘sterk' genoeg om het helemaal zonder eetstoornis te doen. Stél dat ik wel rustig een zak chips leegeet, stél dat ik het niet zo erg meer vind om aan te komen.. wat gaat er dan gebeuren? Ben ik dan niet alle controle kwijt? Verlies ik dan niet mijn hele leven?

Aan de andere kant heb ik nu zo´n 5 jaar gewacht op het moment dat ik klaar ben om die Magische, Allesoplossende Knop om te zetten, maar ik heb hem tot nu toe nog niet gevonden. Niemand die ik ken trouwens. Wat dat betreft kun je wachten tot je een ons weegt (ha-ha), maar een ‘geschikt moment' gaat er toch niet komen.

Het is en blijft een kwestie van DOEN, hoewel je daar wel steun in kunt krijgen natuurlijk.

Het doet mij persoonlijk wel goed om nu bijna helemaal van de hulpverlening af te zijn. Rintveld heeft me een heel stuk op weg geholpen, ik heb véel meer zelfinzicht gekregen, ze hebben me ontzettend geholpen in de zware eerste stappen, maar nu heb ik ook echt wel het idee dat ik daar klaar ben.

Het blijft trouwens heel erg raar dat mensen me door XXS ineens kennen! Zomaar op straat, wildvreemden op mijn studie, mensen op mijn werk.. iedereen weet wel ineens heel veel persoonlijke dingen van je. Mensen die je nastaren als je op het station loopt, of wijzen en met elkaar beginnen te fluisteren. Zelfs mensen die in de supermarkt mijn mandje staan te checken om te zien wat ‘een anorexiapatient' nou zoal koopt. (dit is echt gebeurd, ik vond het ook nogal ver gaan..) Op zich niet erg, ik schaam me er niet voor ofzo, maar het geeft me af en toe wel een heel raar gevoel.

Anyway, wat je verder nog onder ‘het' kunt verstaan gaat allemaal wel goed: mijn studie wordt steeds interessanter, ik doe leuke dingen, ga uit, op vakantie enz.

Af en toe nog steeds vechtend tegen mijn eigen angsten, depressieve periodes en gewicht, maar voor sommige mensen is de weg om ‘er' (whatever that may be) te komen waarschijnlijk gewoon iets langer dan voor anderen...