Ik ben nooit echt dun geweest. Nooit echt mooi. Ik heb altijd de andere meiden bewonderd die alles hadden wat ik niet had. Een mooi lichaam, slank, goed gevormde en strakke benen, een mooi gezicht en een uitstraling waar ik alleen maar van kon dromen. Ik heb al snel geleerd dat mooi zijn, dun zijn betekent. Als je dun bent, ben je mooi. Ben je flink of ben je dik, dan ben je ook direct lelijk. Jongens hadden nooit interesse in mij. Ik was altijd de dikke, domme duitser. Ik bestond niet, ik deed er niet toe. Ik mocht niet bestaan, dus hebben ze mij gepest.

De enige jongen die vroeger interesse in mij had, heeft mij bijna 5 jaar lang seksueel misbruikt toen hij 9 jaar oud was. Ik was zijn meisje, zijn mooie meisje, een lekker ding. Ik geloofde nooit wat hij tegen me zei. Ik geloofde niet dat hij mij mooi vond, laat staan een lekker ding! Voor hem was ik genoeg. Hij kon alles met mij doen wat hij wilde. Hij was de grootste reden dat ik mijn lichaam begon te haten. Ik was 10 toen hij mij begon te misbruiken en te mishandelen. Op deze leeftijd begon ik ook te automutileren. Een gevecht dat ik nu nogsteeds verlies. Ik deed er niet aan toe. De stemmen in mijn hoofd zeiden wat ik moest doen. "Je bent dik, je bent lelijk! Doe jezelf pijn!" Dus dat deed ik. Later volgden er een aantal zelfmoordpogingen die gelukkig niet zijn gelukt.

In de spiegel kijken werd een hel. Het lichaam wat ik in de spiegel zag, was niet de mijne. Ik had zo'n grote afgunst voor mijn lichaam gekregen dat ik bij elke blik in de spiegel begon met huilen.
Op school ging het pesten door, mijn 'beste vriend' misbruikte mij en ook thuis ging het niet goed. Mij viel op dat dunne meisjes veel aandacht kregen en normaal werden behandeld. Dat wilde ik ook. Ik begon te letten op mijn eetpatroon.

Toen ik 15 jaar was leerde ik mijn man kennen. Door alles wat ik had meegemaakt wist ik niet hoe ik me normaal moest gedragen tegenonver mannen. Ik was seksueel erg vrij. Daarvoor was ik namelijk wel goed genoeg. Ik was het middel tot het doel. Hij liet me snel merken dat het niet zo was. Hij hield van me. Hij accepteerde me, met mijn maatje meer. Maar helaas was het voor mij niet genoeg. Toen ik 16 jaar was moest ik van school uit naar de psycholoog. Ik haalde mijn opleiding niet, ik faalde. Twee keer. School was een hel. Hoe erg ik mijn best ook deed, ik haalde de stages nooit. Ik had 7 lange jaren nodig om een MBO niveau 2 diploma te halen en ik heb 5x in de eerste klas gezeten. Ik was gestart op MBO niveau 4 maar ik faalde.

Toen ik 18 jaar was begon ik stiekem met overgeven. Ik wilde er net zo uitzien als de slanke meiden om mij heen, in mijn familie, op school en op tv. Ik wilde niet meer zijn wie ik was. Ik wilde dit lichaam niet. Dit lichaam, ik, was niet goed genoeg. Ik viel erg veel af totdat ik zwaar ondergewicht had. Nog vond ik mezelf te dik. Ik was nog steeds niet dun genoeg. Een paar maanden later werd ik erg ziek en kreeg ik de diagnose de ziekte van Crohn. Voor mijn darmontstekingen kreeg ik prednison. Daardoor ben ik zo erg aangekomen, dat ik niet alleen overgewicht had, maar zelfs obesitas. Mijn ingestorte wereld, stortte nog meer in. Al het harde werk was voor niks geweest. Mijn man nam mij zo zoals ik was, dik, moddervet, lelijk. Ik accepteerde het niet.

Een zelfmoordpoging en opname volgde. Na de opname ging het wat beter. Mijn man en ik trouwden maar het geluk hield maar even aan. Mijn stemming ging weer achteruit. Het seksueel misbruik heeft onze relatie heel erg beïnvloed. Toen ik de diagnose Borderline kreeg, had hij wat meer begrip voor mijn gedrag, maar dat maakte het niet veel beter. Nadat ik op de gesloten afdeling terecht was gekomen en ik weer kon gaan, ben ik met een nieuwe therapie begonnen. Ik had al cognitieve gedragstherapie en imaginaire exposure, maar niets hielp. Ik praatte niet, ze raakten me niet, ik vlakte helemaal af. Ik voelde me altijd een waardeloze vrouw en haatte mezelf vanwege mijn uiterlijk.

Toen ik 22 jaar was raakte ik zwanger. De zwangerschap was een hel. Met 13 weken lag ik in het ziekenhuis vanwege uitdroging en kreeg de diagnose hyperemesis gravidarum. Ziekelijk zwangerschapsovergeven. Wat normale zwangere vrouwen aankomen in een zwangerschap, viel ik af. Toen mijn dochter werd geboren via een keizersnede was ik dolgelukkig. Natuurlijk bevallen mocht ik niet, ik had te veel littekenweefsel in mijn baarmoederhals. Helaas is mijn dochter geboren met een nierafwijking. Ze heeft er maar één. Toen we dat te horen kregen stortte onze wereld natuurlijk in, maar klein kreeg het ons niet.

Toen mijn dochter 3 weken oud was, had ik een flinke post-natale depressie en deed ik weer een zelfmoordpoging. Ik ben met mijn toenmalige therapie gestopt en naar de deeltijdbehandeling gegaan. Verdere diagnoses volgden waaronder CPTSS, ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, eetstoornis NAO en nog andere diagnoses. Er werd aan gewerkt. Ik kreeg weerbaarheidsstraining naast de deeltijd, ontspanningstherapie en individuele pmt.

Na mijn bevalling was ik erg tevreden met mijn lichaam. Ik zat op gezond gewicht, maar natuurlijk laat een zwangerschap en obesitas zijn sporen achter. Dat was aan mijn lichaam natuurlijk te zien. Toen ik weer aan de antidepressiva moest, kwam er natuurlijk weer wat bij. Ik probeer nu op een gezonde manier af te vallen. Ik wil een gezond gewicht, meer niet. Door te zoeken naar plussize modellen zoals Jennie Runk of Tara Lynn heb ik geleerd dat mooi zijn niet direct dun zijn betekent. Je kunt ook mooi zijn met een maatje meer. Ik ben nog steeds niet tevreden met mijn lichaam en ik wil nog steeds graag dun zijn, maar dit is wel het lichaam waarmee ik alle trauma's heb overleefd en dat mijn kind heeft gebaard. Ik wil mijn dochter mee geven om van haar lichaam te houden. Daarvoor moet ik wel eerst zelf van mijn lichaam houden. Er zit nog flink wat werk voor de boeg, maar ik ben goed op weg... Voor mijn dochter Lynn.