Als mensen zijn we constant bezig met het vergelijken van onszelf met anderen, je ontkomt er niet aan. Één van de eerste dingen die vaak over een pasgeboren baby's wordt gezegd, is welke gelaatstrekken ze van vader en welke van moeder hebben. Nu is dit nog onschuldig, maar wanneer je als kind opgroeit en meer zelfbewustzijn ontwikkelt, kan dit ineens toch wel een grote impact hebben op je leven. Je bent namelijk zo gewend dat iedereen zichzelf met anderen vergelijkt, dat jij dit vrijwel automatisch overneemt. Tegenwoordig wordt er dan ook steeds meer aandacht besteed aan het feit dat iedereen anders is en dat je je dus niet met anderen kan vergelijken.

Wat men zich dan vaak niet realiseert is dat als je jezelf gaat vergelijken met jezelf, dit net zo’n groot - al dan niet groter - probleem oplevert. Zeker bij het herstel van een eetstoornis. Hier komen namelijk vaak flink wat lichamelijke veranderingen bij kijken. Één van deze veranderingen betekent voor veel mensen een toename in gewicht. Ineens lijkt dat truitje toch net iets minder los te vallen dan twee weken geleden, of kost het je wat meer moeite om je broek dicht te knopen. Dit zijn allemaal dingen die het herstel niet gemakkelijker maken.

Zelf zit ik midden in mijn herstel. Vaak kan ik maar niet achterhalen of ik er nou echt voor ga of niet. Ik heb namelijk regelmatig last van een soort schuldgevoel. Of misschien kan ik het beter een gevoel van spijt noemen. Spijt dat ik niet eerder ben begonnen met herstellen, spijt dat ik het niet anders had aangepakt. Helaas komt het grootste gevoel van spijt momenteel doordat ik er niet meer uitzie zoals een paar maanden geleden. Het zien van foto’s van mijzelf wekt dan ook een gevoel van paniek en afschuw bij me op. In die foto van een paar maanden geleden was ik wél dun.

Wat ik me dan ook maar al te goed realiseer, is dat ik me op het moment dat de foto werd genomen allesbehalve dun voelde. Dit is dan ook zeer frustrerend en voedt mijn tweestrijd alleen maar. Aan de ene kant wil ik hier ontzettend graag vanaf komen, ik wil eten wat de pot schaft en een toetje nemen, gewoon omdat het kan. Aan de andere kant moet ik van mezelf 'nog even doorzetten'. Als ik nou maar wat meer speelruimte zou hebben qua gewicht, dan zou ik écht voor herstel gaan. Echter, dit werkt zo niet.

Ik merk dat ik mezelf steeds maar vergelijk met hoe ik vroeger was. Ook denk ik na over hoe ik later wil zijn. Een ding is zeker, hoe ik nu in elkaar zit, dat wil ik absoluut niet. Is het dan slecht om herinneringen op te halen of te dagdromen over de toekomst? Nee, in tegendeel, maar de manier waarop ik me fixeer op alle dingen die ik al bereikt zou moeten hebben en die ik dan toch echt de komende paar jaar allemaal moet doen, dat is niet gezond. Voor ik van allerlei toekomstplannen ga bedenken, moet ik mezelf eerst eens toestaan om in het nu te leven. Hetzelfde geldt voor het terugdenken aan het verleden. De 'jij' van een paar weken, maanden of zelfs jaren geleden, zou niet moeten dienen als graadmeter voor hoe je nu bent en hoe je had kunnen/moeten zijn.

Hoewel ik me in eerste instantie ontzettend ergerde wanneer er werd gezegd "Dit is een marathon, geen sprint", krijg ik langzaamaan steeds meer momenten waarop ik deze uitspraak kan laten bezinken. (Nog niet fulltime, maar je moet ergens beginnen.) Dat ik me hieraan ergert geeft denk ik ook wel aan dat ik hier nu daadwerkelijk vanaf wil zijn en dat de motivatie om dat te doen toch al in me zit. Het lezen over mensen die dit gelukt is geeft me dan ook zeker moed. Ik hoop natuurlijk voor je dat jij een van deze personen bent, iemand wiens eetstoornis ver in het verleden ligt. Indien dit niet het geval is, dan hoop ik voor je dat (al is het maar kleine) stapjes vooruit zet in je herstel en jezelf toelaat om ook te genieten van het nu, waar dat kan.

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.