Ik heb lang getwijfeld. Zou ik mijn verhaal wel delen? Ik heb het immers zelf nooit gedeeld met de mensen in mijn omgeving. Ik wilde niet toegeven aan het feit dat ik ziek was, dat ik wel degelijk een probleem had. Mensen zagen het waarschijnlijk wel aan me, maar ik ontkende dit. Ik kan er tegenwoordig wel over praten, dus heb ik besloten mijn verhaal te delen.

Ik ben altijd een vrolijk meisje geweest, perfectionistisch, maar met veel doorzettingsvermogen. Bij nader inzien misschien een beetje te veel. Ik sprak veel af met vriendinnetjes en lachte veel. In groep 6 kreeg ik last van emetofobie. Ik durfde niet meer bij andere mensen te eten. Ik was bang voor heel veel voedingsmiddelen, omdat ik dacht dat ik een voedselvergiftiging zou krijgen. Ik ben lange tijd in behandeling geweest bij een psychologe. Hier ben ik gelukkig bijna van genezen.

Na de basisschool ging ik naar de middelbare school, vwo. Ik maakte nieuwe vriendinnen en ik heb het eerste jaar ervaren als een gezellige tijd. Ik werd wel steeds onzekerder en ik legde de lat erg hoog. Ik stelde hoge eisen aan mezelf en ik besteedde veel tijd aan school. Na de zomervakantie besloot ik dat ik best een beetje kon afvallen. Het begon met broodjes weggooien, minder avondeten en meer sporten. Ik kreeg complimentjes en ik merkte aan de weegschaal dat deze nieuwe leefstijl effect had. Het gaf me een kick.

De eerste paar maanden ging mijn gewicht langzaam omlaag. Ik was altijd een sportief, maar stevig meisje, dus het duurde lang voordat ik zichtbaar mager begon te worden. Ik werd niet meer ongesteld. Tijdens kerstmis merkten mensen op dat ik weinig at, maar ik trok me er weinig van aan. En mijn goede voornemen voor het nieuwe jaar? Nog meer afvallen natuurlijk.

Ik begon steeds minder te eten. Dit in combinatie met 3 keer per week hockey en iedere dag een flink stuk naar school fietsen, zorgde ervoor dat ik steeds meer afviel. Mensen merkten waarschijnlijk wel dat ik minder at, maar nog niemand greep in. Tijdens carnaval kregen mijn ouders steeds meer opmerkingen van mensen. Ik zou er mager en ziek uitzien. Dit bevestigde mijn ouders bezorgdheid. Mijn moeder dwong me een bezoek te brengen aan de huisarts. Dit deden we dan ook.

Ik ontkende echter alles wat mijn moeder vertelde en ik was hier zo goed in geworden, dat mijn huisarts me geloofde en mijn moeder geruststellend vertelde dat dit normaal was voor meisjes van mijn leeftijd en dat het gewichtverlies veroorzaakt werd door een groeispurt. Mijn gewicht zou zich na een tijdje weer herstellen. Dit stelde mijn ouders gerust en ik kon mijn afvalplan voortzetten.

Na een aantal maanden was ik zo ontzettend veel afgevallen dat ik het zelf ook aan mijn lichaam begon te merken. Naar school fietsen was ontzettend zwaar en dat meisje dat zoveel energie had tijdens de hockeywedstrijden en trainingen was nergens meer te bekennen. Mijn lichaam gaf langzaam op. Een paar weken later belde mijn school mijn ouders. Mijn mentor en leraren maakten zich zorgen. Dit gaf de doorslag. Ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis.

Woensdagmiddag bracht ik mijn eerste bezoek aan mijn lieve kinderarts. Ik werd op de weegschaal gezet, er werden hartfilmpjes gemaakt, ik moest bloedprikken en mijn bloeddruk werd gemeten. De uitkomst was slecht. Ik was in levensgevaar. Maar ik had ‘geluk‘ en ze gaven me het voordeel van de twijfel. Er waren namelijk geen bedden vrij in het ziekenhuis. Maandag moest ik terugkomen en als ik afgevallen zou zijn, zouden ze me moeten opnemen.

Maandag werd ik inderdaad opgenomen. Er waren nog steeds geen bedden vrij, dus moest ik naar een ziekenhuis in een andere stad. Na een week werd ik overgeplaatst naar het ziekenhuis in onze stad. Ik heb bijna een maand in het ziekenhuis gelegen zonder verbetering. Het is me uiteindelijk gelukt om mijn gewicht te laten ‘stijgen‘ door de boel te berdriegen en het ziekenhuis te mogen verlaten.

Ik was inmiddels in behandeling bij een instelling voor geestelijke gezondheidszorg en ik had mijn eigen psycholoog en diëtiste. Thuis ging het afvallen gewoon weer door. Ik mocht na een paar weken wel weer halve dagen naar school, maar mijn gewicht ging nog steeds niet omhoog. In de zomervakantie gingen we op vakantie naar Frankrijk. Ik werd ziek waardoor ik nog meer afviel. Toen mijn kinderarts dit te weten kwam, stond een opname weer voor de deur.

Dit zorgde ervoor dat de knop omging. Ik besloot mijn eetlijst op te pakken. Ik wilde en zou genezen. Ik slaagde er eindelijk in om aan te komen. Ook wisselde ik van psycholoog omdat ik geen klik had met mijn vorige psycholoog. Het ging langzaamaan steeds beter met me. Ik zag er steeds beter uit en ik mocht weer hele dagen naar school.

Begin januari ben ik door een hele leuke jongen op date gevraagd en na een paar weken mocht ik deze jongen mijn vriendje noemen. Dit heeft mijn leven veranderd. Hij liet mij weer zien dat het leven het waard is. We hebben inmiddels 7 maanden een relatie en ik ben hem ontzettend dankbaar.

Mijn eetstoornis heeft gezorgd voor een verschrikkelijke periode uit mijn leven, maar mijn eetstoornis heeft me wel een sterker persoon gemaakt. Ik kan helaas nog niet zeggen dat ik genezen ben, maar ik zal nooit opgeven. Grijp je kans om van deze rotziekte af te komen, niet morgen, maar nu. Wacht niet op het goede moment. Het leven gaat sneller dan je denkt.

"The secret of change is to focus all of your energy, not on fighting the old but on building the new."

Veel liefs, Lara