Ongeveer een jaar geleden begon het allemaal. Van gezond leven en veel bewegen werd mijn dagelijkse patroon ineens extreem gezond eten, steeds meer voedingsstoffen mijden als vetten, koolhydraten en suikers en vooral veel bewegen...

Ik ben opgegroeid met goede voeding. Mijn moeder is Vitaalcoach, wat inhoudt dat zij daar voor haar werk veel mee bezig is. Het onderwerp "eten" was dus een veel besproken onderwerp bij ons thuis. Ik vond het een interessant onderwerp en ben me er ook steeds meer in gaan verdiepen. Ook aten wij al voor de trend van het gezond eten begon biologisch en e-nummer vrij.

Ik ging me er in de loop van de tijd steeds meer in verdiepen. Ik las alle verpakkingen goed door in de supermarkt. Was het geen goed product? Dan legde ik het weer terug. Zo kon ik een uur in de supermarkt lopen. Ik kwam steeds meer over de producten te weten. Eigenlijk te goed.

Omdat ik zo veel te weten was gekomen over de producten, bleven er voor mij weinig producten meer over die ik nog kon eten. Ik ging steeds meer koolhydraten schrappen. Ik at geen brood meer, vetten at ik zo min mogelijk en suiker dat at ik al helemaal niet. De maaltijden bestonden vooral uit groente met veel water erin. Zo kon ik eigenlijk de hele dag door eten, maar omdat dit allemaal low kcal en low carb was kwam ik er geen gram van aan. Sterker nog, ik viel er heel erg van af...

Als mensen mij moeten beschrijven, beschrijven ze mij vooral als perfectionistisch, gestructureerd en doel stellend. Toen ik mijn opleiding als operationeel sport- en bewegingsmanager begon werd het probleem alleen maar erger. Iedereen had het maar over die eiwitten en gespierd worden en waren daar veel mee bezig.

De opleiding was eigenlijk te makkelijk voor mij. Ik hoefde vrij weinig te doen. Ik had een doel nodig en ging me ergers anders in verdiepen, namelijk nog meer in het eten. Omdat ik het gevoel had dat ik behalve in school niet in veel goed was, ging ik mij nog meer bezighouden met het eten. Ik merkte dat mensen meer met mij betrokken waren omdat ik zoveel van eten wist. Er kwamen steeds meer vragen over hoe ik mijn eten klaarmaakte, welke producten er goed waren en of ik nog tips had. Ik vond het leuk dat mensen dit aan mij gingen vragen en kon dagen bezig zijn met uitzoeken van verschillende producten.

In de zomervakantie van 2016 ging het goed mis. School was afgelopen, bij de hockey was het zomerstop en werk was niet met leeftijdsgenoten. Zo was ik vooral zelf bezig met het in mijn ogen toen die tijd "gezonde voedingspatroon". Ik zat veel alleen thuis en het ging snel achteruit. In 5 maanden tijd ben ik veel kilo afgevallen.

Mijn ouders maakten zich zorgen en kregen steeds meer te horen van omstanders dat ze zich doodschrokken over hoe ik er uitzag. Mijn moeder nam me mee naar de dokter en heeft talloze klinieken in Nederland en buitenland gebeld. Je gelooft het bijna niet, maar keer op keer was het antwoord "Omdat haar BMI zo laag is nemen wij geen risico en kunnen wij haar niet in behandeling nemen" en als dat wel kon was de wachttijd minimaal 8 weken!

De enigste manier om te zorgen dat ik in behandeling kwam is wachten tot dat het een keer echt mis ging en ik ergens knock out op de grond lag en naar het ziekenhuis moest. Daar is het een kwestie van eerst aankomen doormiddel van sondevoeding en als ik dan aangekomen was namen ze je pas ergens aan. Nu ben ik van mening dat er een knop in je hoofd om moet en niet doormiddel van dwang, want anders glij je toch weer af.

Na heel veel proberen is het gelukt! De dokter heeft het voor elkaar gekregen dat ik ergens in behandeling kon. Ik ben nu ruim een half jaar in behandeling en het gaat langzaamaan steeds iets beter. Wel besef ik me dat ik er nog lang niet ben. Het is een zwaar proces waar heel veel bij komt kijken. Wel vind ik het zorgelijk dat de trend wat betreft "gezonde voeding en veel sporten" steeds meer een hype wordt. Ik hoop dat het geen toenemend aantal wordt dat met deze ziekte op de loop gaat...