Echt heel goed geschreven!
Ik hoop dat het nu een stuk beter met je gaat

Hiervoor ben ik ook zo bang. Eerst viel ik af zonder er teveel over na te denken. Toen zeiden ze me dat het eng werd en ik besefte dat. Dus ging absurd veel eten (na wel erg veel innerlijke problemen en huilen en angst) maar ik was bang te ver te gaan. Op mijn gewicht dat ik had voor het afvallen, schrok ik en ging abrupt lijnen. Tot ik weer wat te weinig woog en weer at. Waarna ik weer lijnde.. Wel wat verder, maar dat is er nu met weer aan. Ik eet met mijn hoofd en niet volgens mijn gevoel. Doodeng. :( ik heb geen hulp, durf dat ook niet aan. Ik ben altijd typetje diehard geweest zonder angsten en nu gaat het naar dying softly inside..

'Ik, als meisje die anorexia had gehad, had nu eetbuien?'

Wow.. zo herkenbaar!
Vanaf maandag ga ik 5 dagen in de week naar de Ursula kliniek in Leidschendam en in het weekend ben ik dan wel thuis. Ik ben erg blij met de hulp die gaat komen.

Zeker hulp zoeken meid! Laat jezelf niet nog langer dobberen in afvallen, aankomen, afvallen, aankomen.. het is zo verschrikkelijk zonde van je leven! Zoek de hulp, ga het aan. Alleen kom je hier niet uit.

Je bespaart jezelf een hoop ellende door hulp te zoeken..

wow zo herkenbaar..
Ik heb zelf 2 opnames voor anorexia achter de rug en ben overgeslagen in boulimie... heel mooi geschreven!
ik wens je nog zoveel succes!

Zo herkenbaar!
Na lang extreem lijnen zit ik nu in een eetbui/boulimia-periode.
Ik heb wat hulp maar de weg is lang...

Succes nog!

Heel herkenbaar, mooi gescheven. Ik hoop dat het nu beter met je gaat! De eetbuien zijn het niet waard (het lijnen ook niet!)
X het gaat je lukken

Echt heel erg herkenbaar & mooi geschreven!
Veel succes nog!

Erg herkenbaar.. vooral het stukje dat de schaamte dan nog groter is.
Knap dat je je ervaringen zo goed verwoord hebt zeg!

Wat goed geschreven!
En zo herkenbaar.
Vooral de laatste zin is iets waar ik mee zit.
Dat ik me nog te vast hou aan dat ene streefgewicht.

Heel herkenbaar!
Je hebt het mooi geschreven!

wow echt heel erg herkenbaar,
ik maakte dezelfde dingen mee dus snap helemaal hoe je je hebt gevoelt;)

Komt me heel bekend voor..
Maar gelukkig heb ik de eetbuien achter me kunnen laten (:

Mooi en herkenbaar geschreven,.
Maar ik krijg wel de indruk vanuit het stukje en de reacties dat eetbuien iets vreselijks zijn, en dat anorexia hebben beter is. En ik kan me ook heel goed indenken dat dit zo voelt, want zo heb ik het zelf ook jaren lang ervaren: ik wilde maar dat ik AN had en geen BN, zodat ik eindelijk eens zou afvallen.. En natuurlijk zijn eetbuien écht heel naar, maar ik kan me ook voorstellen dat bij mensen die eetbuien hebben en dit lezen de schaamte nog groter wordt en ze nog meer het gevoel hebben dat ze falen.. Zo zou ik het wel ergens onbewust ervaren toch wel.

Voor degene die schrijft dat het lijkt alsof AN beter is dan BN. Het ā€œfijneā€ aan AN is dat er een controlegevoel is. Dat heb je niet bij een vreetbui. Daar verlies je alle controle en blijf je maar eten. Tot buikpijn/maagpijn als gevolg.

Woww.. écht heel herkenbaar geschreven!

Eens...

Bah, wat eng herkenbaar. Ik heb al 9 jaar anorexia, paar x zeer gevaarlijk ondergewicht gehad en toen waren daar opeens de onbedwingbare eetbuien. Die kreeg IK(??!!) - dat meisje met ''ernstige Anorexia'' dat op een gegeven moment niets meer at. Ik voelde me ontzettend alsof ik mezelf verloochende, alsof ik niet meer het recht had om in de kliniek te zitten waar ik toen zat.
Ik kwam in zeer korte tijd zeer veel aan. De eetbuien gingen weg, maar zijn nu weer terug. Ik durf het niemand te vertellen, ik lieg er zelfs over :$ Dat kan doordat ik ze ontzettend compenseer. Ik hou mezelf voor dat het bij mij niet zo erg is, dus dat ik het wel zelf op kan lossen. Iedereen denkt dat ik superver ben gekomen in mijn strijd tegen de anorexia, maar eigenlijk is de strijd veranderd, maar zeker niet minder :(

Ik heb nooit anorexia gehad maar ben wel zo'n 4 jaar geleden ineens 10 kilo afgevallen en de jaren daarna stilletjes aan steeds meer eetbuien beginnen krijgen die ik nu echt niet meer onder controle kan houden. Ik merk nu ook dat mijn school verwaarloosd raakt, ik kom minder onder vrienden enzoverder... Ik probeer dit echt tegen te gaan maar ik dur niet om hulp, nog bij mijn ouders, nog professioneel omdat dit ovor een student veel kost.
Wanneer en waaar heb jij hulp ingeroepen en hoe kan je zonder professionele hulp dit aan?
Ik heb het wel een vriendin vertelt dat ik soms braak maar daar bleef het bij, ze reageerde wel echt "positief" en geschrokken dat ook.

Ik heb zelf ook dik een jaar met anorexia gelopen. Mijn ouders zeiden
vroeger (rond mn 17e) dat ik te zwaar was. Eerst ging ik me heel opstandig
gedragen, door lekkere dingen te eten voor hun neus. Op een gegeven moment
wilde ik toch wat afvallen om maar van het gezeur af te zijn, naar mijn idee
was het niet nodig en ik zat er niet zo mee. Dit is na een paar maanden
overgeslagen in elke dag calorieen tellen. Nu ben ik een jaar geleden niet meer
'anorexia-dun', omdat ik overging in eetbuien. Dit is tot een paar maanden geleden redelijk erg geweest maar het gaat nu steeds beter. Ik praat er wel
heel open over met vrienden! Ze weten alles en ik moet zeggen dat helpt echt,
tuurlijk je hebt schaamte en ik vind het heel genant maar de meesten snappen
het en praten er met me over wanneer ik hun nodig heb. Nu heb ik het
nog steeds 2 keer in de week dat ik overgeef, maar daar wil ik ook zoooo graag vanaf! Het gebeurd bij mij elke keer als ik maar 1 koekje aanraak slaat
het gelijk over in een eetbui. Ik loop nu een jaar met boulimia maar ik wil ervan af, toch zit er nog het gevoel van afvallen afvallen afvallen. Hoe krijgen jullie die eetbuiten onder controle? Ik ben heel erg opzoek naar tips omdat
ik er graag zonder hulp (heb ik gehad, vond ik echt verschrikkelijk) vanaf wil komen!

Jaa heel herkenbaar! Toen ik weer aan mijn eetschema begon en ging opbouwen, raakte ik ook de controle kwijt en dat uitte zich dus ook in vreselijke eetbuien en daarna braken. Het gaat nu iets beter. Ik braak niet meer, maar het is nog steeds heel moeilijk. Dan lijkt alle controle ineens weg, terwijl ik zo goed was in lijnen..

Een heel mooi verhaal meid,
ben erg blij voor je dat je er vanaf ben gekomen...
Ik heb echt prescies het zelfde als jou het is gewoon m-bijmij te radicaal dat eetbuien bij mij is echt vreselijk ben gewoon de hele tijd en de heledag aan het eten proppen.. ik vind dit echt erg ik weet echt niet hoe ik dit moet gaan aanpakken ik denk dat ik weer maar ga beginnen met niks eten en veel afvallen en dan me zelf aanmoedigen om normaal en blijvend normaal eten ik hoop het!!!

Vier jaar geleden had ik nog anorexia, een jaar geleden heb ik de diagnose NAO gekregen. Toen ik begon met lijnen ben ik zo'n ** kilo afgevallen, waardoor ik extreem ondergewicht had. Ik speelde het spelletje met mezelf en mijn omgeving, met mij was er zogenaamd niets aan de hand. Totdat ik oversloeg in eetbuien. Ik voelde dat ik hulp nodig had en ben naar de huisarts gegaan. Wat me nog steeds dwars zit is dat zij me niet serieus heeft genomen. Een eetstoornis was wel iets heel ernstigs, blijkbaar zag ze het probleem niet waar ik mee worstelde, hoewel ik in mijn anorexiatijd wekelijks bij haar op de weegschaal moest. Ik heb allerlei onderzoeken laten doen, maar er werd uiteraard niks gevonden. Dat wist ik ook wel, het was mijn anorexia. Zo apart en het maakt me kwaad tegelijkertijd, dat zij niet gezien heeft wat er nu daadwerkelijk speelde. Voor iemand met een eetstoornis is het moeilijk om de waarheid te vertellen. Toen ik dus aangekomen was, nam ze me niet serieus. Daardoor ben ik nog verder doorgeslagen in de eetbuien en ben ik in totaal weer ** kilo aangekomen. Nog ** kilo meer dus voordat ik begon met lijnen. De strijd heeft een andere wending gekregen, maar is nog steeds ontzettend zwaar. Ik heb al groepstherapie gehad en nu individuele creatieve therapie. Op moment ben ik weer te weinig aan het eten, maar wegen durf ik me nog niet. De extreme eetbuien heb ik nog geen twee maanden achter me gelaten. Ik ben bang voor wat er komen gaat. Ik voel me verward, leeg en onzichtbaar. Ik kan er met niemand over praten, behalve mijn therapeut. Maar ik ben blij deze topic te lezen, ik ben niet de enige blijkbaar die van anorexia is overgeslagen in eetbuien. Waar ik ook veel steun aan heb is de documentaire 'Vel over probleem'. In het tweede deel, de wanhoop nabij, vertelt een meisje ook haar verhaal over hoe ze van anorexia naar eetbuien ging. Daardoor voel ik me niet alleen. Sterkte allemaal!

Ik heb zon anderhalf jaar anorexia gehad. Ik woog op een gegeven moment 120 kg en mijn hele familie bleef maar zeuren dat ik veel te zwaar was en maar wat gewicht kwijt moest raken. Ik kreeg een baan en verhuisde naar een appartement voor mezelf (ik woonde nog in bij mijn tante). Ik fietste elke dag, at gezonder n begon gewicht te verliezen. In een halfjaar tijd was ik de helft van mijn gewicht al kwijt, kreeg veel complimenten en vragen van "hoe heb je dat gedaan". Op een gegeven moment voelde ik me zo sterk en goed in mijn vel dat ik doorgeslagen ben en geobsedeerd door afvallen. Het enige wat ik nog kon denken: kan er nog meer af, zou dat me lukken al die complimenten dat was leuker om te horen dan al het gezeur van te dik wezen calorieƫn tellen, veel eiwitten eten en geen verzadigde vetten meer. Ik ging meer bewegen probeerde.zo hard mogelijk van en naar het werk te fietsen. (8km fietsen was het) en was meestal in 10/15 min op het werk of weer thuis. De weegschaal was mijn grootste vriend, het kon altijd wel weer wat minder zijn. Een collega viel het op dat ik zo "mager, koud en rillerig" was geworden. Ze besloot me mee te nemwn naar de huisarts, want ze had dit al eens eerder meegemaakt en ze zei jij hebt anorexia. Ik wist niet wat ik moest zeggen daarop en sben maar meegegaan. Eenmaal daar zei de man je hebt hulp nodig en ik kreeg een verwijzing naar een kliniek voor groepstherapie. Daar ben ik samen met dezelfse collega heen geweest en hebben we daar wat gepraat. Verder heb ik daar eigenlijk niet veel aandacht meer aan besteed. Na een tijdje viel ik elke dag flauw op het werk en werd ik naar huis gestuurd ik kon noet meer werken. Ik ben 3 weken thuis geweest collega's over de vloer gehad die zeer bezorgd waren en zich afvroegen hoe het ging. Ik kwam in de ziektewet terecht en mijn zus zei dat ik niet meer alleen kon zijn. Zij was op dat moment zwanger en vroeg of ik bij haar in wou wonen samen met haar vriend. Dat heb ik gedaan. Van het noorden naar het westen verhuisd. Eenmaal bij mijn zus werd de anorexia steeds erger, ik viel nog meer af en ben op een gegeven moment zelf hulp gaan zoeken samen met mijn zus en tante die daar in de buurt woonde. Ik kwam terecht bij de GGZ een speciale psychotherapeut die mij wel wou doorverwijzen naar speciale klinieken. Dit schoot echter ook niet op en besloot "het zelf wel te proberen" om weer te gaan eten. Dit hield ik hoogstens een dag of 2 vol en viel dan weer in mijn oude patroon. Dit heb ik een aantal keer geprobeerd maar het had geen kans van slagen. De anorexia was sterker. Mijn zus beviel van een zoon. En ze had geen tijd meer voor mij, de hulp die ze bood was er niet meer en ik viel nog verder terug.. ik ben toen 2 weken opgenomen geweest in het ziekenhuis aan de sondevoeding. Ik had/heb nog steeds 1 super vriendin. Ze kwam altijd op visite bij mij in het ziekenhuis. Dat was een hele opgave voor haar aangezien ze in drenthe woonde en ik.in het westen lag. Als ik haar nodig had kwam ze langs ze was er altijd voor me, hoever ze ook moest rijden. Aan het einde van de tweede week werd ik ontalagen uit het ziekenhuis. Volgens de artsen had.ik weer een gezonder gewicht en mocht ik naar huis. Ik was 2 kg aangekomen en woog 45 kg toen. In paniek mijn vriendin opgebeld want mijn zus en haar vriend waren niet 1 keer langsgeweest geen eens een bericht gestuurd hoe het ging. Ze kwam me meteen ophalen en we zijn naar het huis van een neef van mij gegaan. Daar hebben we een nacht geslapen en zijn toen naar het noorden terug gegaan. Ik heb mijn zus gebeld dat ik mijn spullen kwam ophalen en bij die vriendin in ging wonen. Mijn zus zei dat ik ondankbaar was dat ik zomaar weg ging. Ik had mijn keuze gemaakt en ze wou niks meer met me te maken hebben. Eenmaal bij die vriendin inwonende ging het iets beter maar ik was alsnog druk bezig met afvallen. Ik liep bij de huisarts voor controle en hij ondersteunde mij waar hij kon. Ik kreeg sondevoeding mee naar huis in flesjes en moest die opdrinken. (Ik nam 10ml) per dag. Ik kon niet meer aan. Tot de tijd dat ik steeds weer weg viel en amper kon lopen. Zijn we naar de huisarts gegaan smiddags en had hij mij gewogen. Ik woog 38 kg en werd meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis ik werd weer opgenomen maar dit keer wel op 1 voorwaarde; ik moest elke week minstens 1 kg aankomen. Ik kreeg weer sondevoeding en de eerste week was ik al 1.5 kg aangekomen. Ik mocht de sondevoeding zelf instellen in de mate hoeveel ik kreeg zolang ik maar die kilo aankwam in de week. De tweede week heb ik de sondevoeding lager gezet en ben zelf na heel veel moeite en huilen en schreeuwen een toetje gaan eten en een stukje ontbijtkoek. Er was.altijd 1 super aardige verpleger die kwam op een dag naar me toe en begon een gesprek over wat ik het liefst zou willen eten. Ik zei een broodje pindakaas. Nou daar ging de goeie man op naar de kantine om een broodje pindakaas voor me te smeren. Hij kwam terug met de boterham mrt pindakaas in stukjes gesneden. Ik was zo gespannen en hij bleef maar doorgaan neem maar een hap toe maar je kan het wel. Dit is het liefste wat je wilt. Ik begon te janken te schreeuwen hyperventileren ik kreeg een paniekaanval ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om dat stukje brood te eten. hij haalde het weg en kalmeerde me. Het einde van de tweede week werd ik gewogen.ik haalde de 1 kilo per week deze keer niet. Ik werd ontslagen en stond weer op eigen kracht ervoor. Ik ben samen met de huisarts en die vriendin bezig gegaan met een kliniek in groningen. Ik ben op gesprek geweest en was in tranen dat de hoofdbehandelaar zei dat ik binnen een paar weken opgenomen kon worden, ik mocht in de weken voor de opname alleen niet meer te veel bewegen ik werd in een rolstoel gezet. Ik was dolblij maar ook super gespannen. Ik zou weer gaan "normaal" gaan leren eten. De dag was aangebroken en ik werd opgenomen het was 5 dagen in de week en het weekend thuis. Het eten ging goed, de therapieen ook. Ik had zoveel moed en doorzettingsvermogen dat het me zou lukken deze."ziekte" te overwinnen. Elke week gewogen en je moest sowieso 500 gram aankomen. Ik haalde die 500 gram makkelijk. Op een gegeven moment kwam ik elke week 3,5 kg aan.. ik schrok me dood en vroeg me af hoe kan het. Ze zeiden dat het kwam door vocht vast houden. Prima dacht ik. Maar ik kan dit niet aan en raakte in paniek. Ik begon eten mee te smokkelen en snachts de kasten leeg te halen. Alles ging erin en zo onstonden de eetbuien. Ik vond dat het de schuld van de kliniek was dat ik dat ineens had ipv anorexia. Op dat moment voelde ik me zwaar klote en elke dag warwn er eetbuien. Ik besloot om uit dw kliniek te gaan en kreeg een time out. Een week thuis om na te denken of ik echt weg wou. Ondertussen wel elke dag bellen en contact houden met de.kliniek. ik wist het zeker en niemand hield me tegen ik ging weg 100%. Ik heb er 3 maanden gezeteb. Toen ik de kliniek uit kwam had ik weer een normaal gezond gewicht maar ik had ook nog steeds die eetbuien.. nu op dit moment zijn we 1,5 jaar verder nadat ik uit de kliniek kwam. Ik heb nog steeds eetbuien. Elke dag. Ik heb nu een jaar ewn hele lieve vriend maar hij eet niet normaal. Geen ontbijt dus dan doe ik dat ook maar niet. Eet hij smiddags niet dan ik ook niet. Savonda dan wel weer en verder in de avond ook. Ik vergelijk mezelf met hem.. hij is dun en kan eten wat hij wil. Ik daarintegen kan noet eten wat ik wil. Ik doe het wel. Maar dan neem ik ook laxeermidellen. Anders zit ik straks weer op die 120 kg. Ik heb ooit tegen mezelf gezwgd. Als ik boven de 80 uitkom pleeg ik zelfmoord.. dat is al 3 x gebeurt zonder slagen. Ik ben nu bijna een jaar samen met mijn vriwnd sinds kort wonen we samen. Dat gaat prima. Geen echte eetbuien meer maar wel veel eten en laxeren. Op mijn gewicht lettwn en laxeren zo leef ik nu. Geen calorieen meer tellen maar nog niet de perfecte eet/levenswijze die je kunt hebben. Ik heb nare ervaring overgehouden aan de kliniek en wil ook geen hulp meer daarvoor. Dat is echt jammer dat het zo moet en gegaan is maar het is niet anders.