Te min voor anorexia of boulimia

 

meisje zwart witIk werd al sinds ik me kan herinneren gepest. Ik had nooit echte vriendjes en vriendinnetjes en ik was altijd erg onzeker. Toen was het zover; eindelijk naar de middelbare school, een nieuw begin! Maar nee, ook hier was het mis. Ik begon in de brugklas op de theoretische leerweg. De kinderen in mijn klas prikten al snel door mijn onzekerheden heen en ik werd het pispaaltje van de klas. Grappen werden dagen van tevoren voorbereid om ze maar zo goed mogelijk bij mij uit te halen. Ik vertelde dit mijn moeder nooit en deed alsof ik het ontzettend leuk had op school.

Op een dag trok ik het niet meer, het enige meisje dat met mij omging zei over MSN: 'Ja ik wil niet meer met je omgaan, want als ik met jou omga word ik nooit populair!' Hierna belde één van de ergste pestkoppen mij op om haar excuses aan te bieden en zei tegen mij dat ik haar naam maar in mijn MSN-naam moest zetten met wat hartjes erachter zodat het voor iedereen duidelijk was dat het weer goed was tussen ons. Natuurlijk als onzeker meisje van 12 deed ik dat. Mijn MSN-naam zag er ongeveer zo uit: '' Laura! <3<3<3**naam**<3<3<3thankyouuu'' De meisjes uit mijn klas maakten hier natuurlijk gebruik van en maakten er een foto van met daaronder: Lesbooooo! IELLL.

Dit brak mij, ik wilde nooit meer naar school! Gelukkig haalde ik goede cijfers en kon ik doorstromen naar de HAVO op een andere school. Hier ging het mij gelukkig wel wat makkelijker af, maar de onzekerheid bleef. Twee jaar lang schommelde ik tussen de groepjes op school door, ik kon het wel redelijk vinden met de meesten. Toen kreeg ik ook een leuke vriendengroep in het dorp waar ik woon. Een jongen deed alsof hij mij wel leuk vond, ik was smoor op hem! Dus goh, wat was ik blij. De vreugde hield snel op na een smsje: 'haha wat dacht je?!'

Op zich zijn dit onschuldige geintjes, maar alle nare herinneringen van vroeger kwamen weer opborrelen, en toen begon de ellende. Ik begon mezelf pijn te doen. Eén keer dacht ik. Ik wil even niet meer nadenken. Dat werden vele keren.

Ik werd ontzettend depressief door de weggestopte gevoelens en onzekerheden. Ik zocht steun bij een lerares Duits. Zij hielp mij zo ontzettend goed. Ik kan uit de grond van mijn hart zeggen dat als zij er niet voor mij was geweest in die lange periode dat ik hier dan waarschijnlijk ook niet meer was geweest. Tijdens deze periode van depressie en automutilatie kwam ook drankmisbruik naar voren. Wanneer ik alleen thuis was dronk ik regelmatig een fles sterke drank leeg. Ook blowde ik om even niet na te hoeven denken. Ik was helemaal de weg kwijt.

Ik kreeg aan de andere kant wel goede vrienden die ik nog steeds heb. Op een gegeven moment maakte een vriend van mij grapjes over mijn vetrolletje. Ik was nooit echt dik geweest, het was ook puur grappen en lollen, maar het raakte me wel. Ik werd hierdoor nog onzekerder.

Mijn vrienden wisten niets van mijn problemen, ik voelde me compleet alleen. Ik dacht dat wanneer mijn uiterlijk zou matchen met mijn innerlijk het misschien eens duidelijk werd dat ik niet altijd sterk en gezellig was. Dat ook ik af en toe een steuntje in de rug kon gebruiken, want ik was immers altijd degene die mensen hielp, het meisje dat alles zelf wel kon. Dit was het begin van mijn eetstoornis. Ik was 14 toen dit begon.

Ik ging lijnen, steeds minder eten. Ik viel af en was zo ontzettend trots, niemand noemde mij meer dik, maar zorgen maken was nou ook weer niet nodig. Door het weinige eten ging mijn lichaam protesteren, ik kreeg eetbuien. Ik had geen idee wat ik moest doen, dus kocht ik laxeerpillen en dieetpillen en ging ik ontzettend veel sporten. Ik viel af. Mensen begonnen zich 'eindelijk' zorgen te maken. Ik haatte mezelf, ik had geen energie meer voor school, leuke dingen, niks.

Ik bleef zitten in de 4e klas HAVO, kreeg ontzettende steken bij mijn hart en was constant duizelig en vermoeid. Ik wilde niet meer, ik wilde hulp, maar niet meer op deze manier. Maar ik zat er te diep in. Ik ging naar een therapeutisch centrum voor mijn depressie en stemmingswisselingen. Hier kwamen ze er achter dat ik een eetstoornis heb die op de voorgrond staat: Eetstoornis NAO. Ik voelde me waardeloos, ik was niet goed genoeg voor boulimia of anorexia.

Ik werd doorverwezen naar de GGZ. Hier kreeg ik 2 keer in de week behandeling: cognitieve-gedragstherapie en creatieve therapie. Ik kwam weer op gewicht en doordat ik weer regelmatig ging eten namen de eetbuien langzaam maar zeker af. Dit gaf mij ontzettend veel vertrouwen in de behandeling!

Ik was in therapie in een tweetal, dit is ontzettend fijn voor het stukje herkenning en steun. Ook toen ik alleen in behandeling was ging ik vaak met een naar gevoel weg, dit werd door het samen weggaan al veel minder! Bij het cognitieve-gedragstherapie gedeelte kregen we een soort werkboek waardoor we er stapsgewijs achter konden komen welke gedachten niet rationeel waren en hoe we hiermee om konden gaan. Soms sloten we af met een stukje mindfulness omdat ik vaak heel gespannen was voor en na het eten, zo erg dat ik er constant misselijk van was. Aan het G-schema heb ik voor mezelf ook veel gehad. Ik kon bijvoorbeeld heel onzeker worden wanneer iemand wegging op het moment dat ik eraan kwam, met het G-schema ging ik relativeren: waarschijnlijk ging die persoon gewoon weg omdat hij/zij iets te doen had op dat moment!

meisje

Bij de creatieve therapie deden we van alles wat, ook veel praten. Maar wel naderhand een beeld erbij creëren. Zo kon ik op niet al te serieuze manier mijn hoofd leegmaken en alles weer op een rijtje zetten. Ook leerde ik hierbij om mezelf toe te staan mijn emoties te voelen, echt voelen, dat is heel belangrijk op weg naar herstel.

Ik kwam langzaam achter mijn eigen kracht, en ik kreeg weer vertrouwen in de toekomst. Het ging zeker niet zonder slag of stoot, maar ik kan nu zeggen dat ik mijn eetstoornis volledig onder controle heb! Ik ga nu 1 keer in de week nog naar de GGZ voor groepstherapie, een identiteitsgroep. Hier ben ik wel blij mee, omdat ik mij afvroeg wie ik zou zijn zonder eetstoornis, maar ik ben erachter gekomen dat het leven zonder eetstoornis zoveel beter is! Ik wil voor geen goud meer terug naar die tijd. Ik heb mijn eigen kracht ontdekt en ik ben er als een sterker persoon uitgekomen. Ik heb geen spijt van wat er gebeurd is, want nu kan ik oprecht zeggen dat ik van mezelf houdt! En dat gun ik iedereen!

Je bent sterker dan jij je kunt voorstellen, geef jezelf de mogelijkheid om dat te ontdekken!

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

E. - Woensdag 4 december 2013 13:01
Echt heel erg herkenbaar... Ik heb nog steeds geen hulp gezocht... Ik ben bang... en inderdaad, niet goed genoeg voor an of bou... Want ik weet wel zeker dat ik dat niet heb en grote kans dat ik dan de diagnose NAO krijg... En dat maakt me ergens ook weer bang..

Ik vind het goed om te lezen dat je nu oprecht kunt zeggen dat je van jezelf houd!

Jens - Woensdag 4 december 2013 13:22
wow herkenbaar stukje alleen ben ik helaas nog niet zover in herstel

echt ontzettend dapper en zeker dat je dit durft te delen

Katja - Woensdag 4 december 2013 13:28
Wat erg dat je zo gepest bent, dat moet echt vreselijk zijn geweest. Word je nu nog steeds gepest? En hoe gaat het nu met je automutilatie en drankmisbruik?
Echt ontzettend knap van je dat je je eetstoornis volledig onder controle hebt! Ik vind het ook erg dapper van je dat je je verhaal durft te delen met ons. Net zoals E. vind ik het erg goed om te lezen dat je van jezelf houd.
-Metaphor - Woensdag 4 december 2013 16:11
''ik was smoor op hem! Dus goh, wat was ik blij. De vreugde hield snel op na een smsje: 'haha wat dacht je?!'

Op zich zijn dit onschuldige geintjes''

Dat zijn dus GEEN onschuldige geintjes, maar serieus vervelende lage klotestreken.. =(
sanne - Woensdag 4 december 2013 17:54
Ik heb ook NAO maar ik gebruik voor het gemak gewoon anorexia. mensen weten niet wat NAO is en als ik ze het uitleg kijken ze me met een heel raar gezicht aan.
therapeuten zeggen tegen mij meestal eetstoornis en soms ook anorexia
Maar ken het idd met pesten heb het ook meegemaakt!

Fijn dat het nu zo goed met je gaat!
L. - Woensdag 4 december 2013 20:30
@Katja, nee ik word nu zeker niet meer gepest! ik heb veel leuke vrienden die ook dit allemaal van mij weten.
Alcohol gebruik ik soms nog wel wat teveel maar automutileren doe ik (bijna) nooit meer!
@E., ik kan je zeker aanraden tóch voor die hulp te gaan! wat maakt het uit welke sticker je krijgt, het gaat om je gezondheid, jij verdient het om beter te worden! ik ben erachter gekomen dat nao echt niet minder is dan bulimia of anorexia!

Ik vind het heel erg voor de mensen die zich in mijn verhaal herkennen en ik gun iedereen een succesvol herstel van zijn/haar eetstoornis!
A - Woensdag 4 december 2013 21:36
Herkenbaar je verhaal over pesten etc. zo is het bij mij ook begonnen. Ik werd door mn eigen vriendinnen gepest, dit heeft zo'n deuk in mn zelfvertrouwen en vertrouwen in andere mensen gegeven dat ik nu 6 jaar later moeilijk vrienden durf te maken…

Super om te horen dat je zo sterk bent en nu wel een leuke vriendengroep hebt gevonden!! :)

amanda - Woensdag 4 december 2013 21:39
hey lief meisje,
wat een belevenissen heb jij meegemaakt zeg. wat knap hoe je er nu voor staat, al die elende. Ik herken je heel erg in je verhaal automutilatie drank gebruik, gepest en te slecht voor anorexia of boulimia. goed dat je zo ver bent. ik ben zelf nog niet heel ver en soms wil ik ook geen hulp,. Maar soms is het wel beter.

liefs amanda
Katja - Donderdag 5 december 2013 13:46
@L. Wat fijn dat je niet meer wordt gepest! En wat goed dat je haast niet meer automutileert! Ik vind het heel knap van je dat je zo ver bent gekomen.
Anoniempje - Vrijdag 27 februari 2015 23:47
Hoihoi!
Sorry, ik heb je verhaal niet zo goed gelezen, maar ik heb eigenlijk een brandende vraag. Ik las net op girlscene een artikel over de eetstoornis NAO, puur omdat het me interesseerde (ik heb geen eetstoornis ofzo en zou dat ook echt niet willen, dus dat is het echt niet). Toen las ik in de comments een berichtje van een meisje uit mijn klas. Ik weet zeker dat zij het was, want haar naam stond erbij en ik herkende haar op de foto. Er stond dat ze gestruggeld heeft met Boulimia, maar ik ben bang dat het nu nog een rol speelt in haar leven. Aangezien we in het eindexamenjaar zitten, ze precies weet wat ze hierna wil doen en ze gewoon een superleuke en gezellige meid is (van wat ik zie tenminste, want ik ken haar zelf niet zo super goed), snap ik niet waarom ze boulimia heeft (gehad).

Vraag: Moet ik hiermee naar de zorgcoördinator of zal het wel loslopen?
Heel erg bedankt iig!
Anoniempje - Vrijdag 27 februari 2015 23:58
sorry dit bericht is al van ruim een jaar terug.
maar ik hoop dat iemand er op gereageerd