Ik heb lang getwijfeld of ik mijn verhaal hier zou delen, ik vond het eerst namelijk best eng. Ik was bang dat mensen uit mijn omgeving dit zouden lezen en me daardoor raar zou gaan vinden of anders tegen me aan zouden gaan kijken, en dat wilde ik absoluut niet. Ik wil gewoon normaal zijn. Geen zielig figuur gevonden worden, of een emotioneel labiel persoon.. of nog erger: een aandachtstrekker. Ookal weet ik dat mijn eetstoornis hier allemaal niks mee te maken heeft. Ik ben alleen bang dat mensen vooroordelen hebben.

Langzamerhand ben ik erachter gekomen dat praten helpt en dat mensen me gewoon nemen zoals ik ben, ook al heb ik een eetstoornis. Helemaal begrijpen zullen mensen in mijn omgeving zonder eetstoornis het niet, maar ik wil ze het wel graag wat beter laten begrijpen. Helemaal begrijpen doe ik mijn eigen gevoel zelfs vaak niet. Dus daar is het dan: Mijn verhaal. Waarom mijn eetstoornis precies is begonnen weet ik niet. Ik was altijd een vrolijk meisje die erg van lekker eten hield. Ik ben nooit echt dik geweest, toch voelde dit op een gegeven moment wel zo. Ik wist dat ik het niet was, maar toch moest er gewicht af, het was altijd nèt nog niet goed genoeg.

Ik wilde wel altijd al erg graag dat mensen mij leuk en aardig vonden, als kind was ik een beetje een wijsneusje en haalde ik hoge punten en hier kreeg ik soms een opmerking over, dat kwam dan vaak harder aan dan bedoeld. Ook sommige opmerkingen van mijn moeder vatte ik te serieus op, zij wilde ons namelijk een gezonde etensstijl aanleren, maar hierin ben ik doorgeslagen.

Het begon ruim 4 jaar geleden. Met biologie hadden we lessen over voeding en we moesten hiervoor een dagje bijhouden wat we aten. Ik merkte dat ik niet eerlijk durfde te zijn over wat ik gegeten had en dat ik me schaamde voor wat ik at omdat ik mijzelf niet mooi en te dik vond. Ik merkte ook dat ik het bijhouden van dingen erg prettig vond en bleef een tijdje een eetdagboek bijhouden, maar ik ging er niet echt minder door eten.

Toen ontdekte ik calorieën, gelijk de eerste dag dat ik calorieën ging tellen, merkte ik het al: Dit werkt verslavend voor mij. Toch ging ik er mee door. Elke dag kcal tellen was fijn, controle hebben over die nummertjes. Ook het gewicht op weegschaal is een nummer: meten is weten en dus had ik de schijn van controle. Ik begon steeds minder te eten. Op een gegeven moment deed ik het niet meer omdat ik dun wilde zijn, of omdat ik mijzelf echt dik vond, maar puur voor de nummertjes op de weegschaal en in mijn calorieëndagboek. Ik kon me er gewoon zo lekker in terugtrekken. Ik zat helemaal in mijn eigen wereld en ik had hierover zelf de controle en dat voelde veel fijner en minder vermoeiend dan alles waar ik anders aan moest denken.

Eén van die dingen was de dood, ik was hier voor mijn eetstoornis een tijdje erg bang voor. Deze angstgevoelens schakelde ik totaal uit door mijn gedachten op iets anders te storten. Ook de angst voor afwijzing van anderen schakelde ik uit, want ik haalde mijn bevestiging uit nummertjes, dus had die bevestiging van anderen niet echt meer nodig. Ook met schoolwerk was ik heel obsessief bezig om gedachten weg te drukken. Ook hierbij kon ik me weer vastklampen aan cijfertjes. Cijfertjes gaven me de bevestiging dat ik iets goed deed. Al was ik op een gegeven moment niet meer echt blij met de zoveelste 8 of 9, maar als ik een keer een 6-je haalde kon ik hier echt down van zijn. Ik bleef maar leren om die 8 te blijven halen, maar werd er niet gelukkig van.

Hetzelfde gold voor het eten, het weinige eten en mijn lage gewicht wende, en het moest steeds minder zijn om het me een goed gevoel te laten geven. Ik kon op een gegeven moment gewoon echt niet meer, ik was erg ongelukkig. Ik was zo ontzettend moe, mijn lichaam en mijn 'geest' waren helemaal uitgeput en dus heb ik het mijn ouders verteld, al hadden zij het natuurlijk al lang door. Ze zijn daarna naar de huisarts geweest, alleen de huisarts vond het nog niet nodig om mij door te verwijzen zolang ik gewoon met mijn ouders bleef praten. Hij zei dat dat een goed teken was. Dat was het ook wel, want het ging wel ietsje beter.

Ik kwam, deels onder dwang van mijn ouders, aan. Maar goed ging het nog lang niet, dus kregen na een aantal flinke terugvallen toch hulp van een psycholoog. Dit leek even te helpen, maar ik had af en toe het idee dat de psycholoog niet helemaal wist waar ze over praatte, dus zijn we hier mee gestopt. Wat me wel erg heeft geholpen is het doen van leuke dingen. Afleiding helpt, het brengt me even uit mijn wereld van het (niet-)eten. Reizen helpt mij bijvoorbeeld, het geeft me iets om naar uit te kijken. Ook besef ik tijdens een vakantie altijd hoe ontzettend onbelangrijk dun zijn is en dat er zoveel meer is in de wereld. Het leert me relativeren.

Wat me ook heeft helpen relativeren is de dood van een meisje bij ons op school een jaar geleden. Dit meisje was een schat van een meid en een echte levensgenieter. Ik vond haar overlijden erg lastig en vlak daarna ging het ook weer iets minder met me, maar ik probeer ook vooral iets van haar te leren. Namelijk dat je uit het leven moet halen wat erin zit! Afspreken met vrienden, spontaan op een terrasje zitten, naar concerten gaan en genieten van het leven! Dat is het belangrijkste dat er is. En dat genieten lukt gelukkig steeds beter!

Maar helaas.. afleiding zoeken helpt niet altijd. Want als je niet wil denken aan een roze olifant, ga je er soms juist meer aan denken. Dus hoeveel leuke dingen ik ook probeer te doen, mijn eetpatroon is soms nog steeds verre van stabiel. Af en toe heb ik hoop op herstel en dan eet ik een tijdje goed, hier geniet ik dan ook echt van! Maar vaak resulteert dit in een eetbui, waar ik dan zo van schrik dat ik weer een tijdje heel veel aan eten ga denken en dan zo min mogelijk eet. Ik verlang ook nog steeds te vaak om weer zo dun te zijn als een paar jaar terug, omdat mijn eetstoornis nu erg onzichtbaar is en ik echt het idee heb dat ik er daarom alleen voor sta.

Gelukkig komt het nooit zo ver dat ik weer afval tot ernstig ondergewicht en kan ik de gedachten uiteindelijk bijna altijd wel onderdrukken waardoor ik nooit meer extreem lange terugvallen heb. Wat dat betreft ben ik heel erg gegroeid! Maar (vooral mentale) terugvallen zijn er nog steeds en dat is ontzettend irritant! Ik leer inmiddels wel steeds meer te praten met mijn ouders en heb uit mijzelf laatst aangegeven dat ik weer hulp wil gaan zoeken. Dus we zijn nogmaals naar de huisarts geweest. Ik sta inmiddels ingeschreven bij de GGZ in Helmond om hier therapie te gaan volgen. Ik hoop dat het deze keer wel aanslaat en dat ik hier dan eindelijk weer dat zorgeloze eigenwijsje van vroeger weer een stukje terugvind.

Dit is mijn verhaal tot nu toe, het begint langzaam naar een happy end toe te groeien, maar het verhaal is nog niet af. Ik hoop jullie snel het einde te kunnen schrijven en mijn eetstoornis echt voorgoed achter me te laten. Daarvoor moet ik nog eventjes hard werken, maar ik kom er wel. Ik ga die eetstoornis een lesje leren!