Ik ben 27 jaar en moeder van een meisje van 3 jaar en een jongetje van 1,5 jaar. Twee lieve kindjes. Ik zeg altijd dat ik wil dat mijn kinderen blij zijn. Dat wil natuurlijk iedere moeder, maar wat mijn psycholoog daarop zei was “...maar ze mogen ook verdrietig en boos zijn he?” Dat zette mij aan het denken. Mijn opdracht was dan ook dat ik elke avond aan mijn kinderen vraag:

Was je blij vandaag?
Was je nog boos vandaag?
Was je nog verdrietig vandaag?

Meestal krijg ik dan hele verhalen. Zo leuk. Soms maakt ze zich er snel van af en kapt ze mij af “ik was alleen maar blij vandaag mama”.

Ik kamp nu zo'n 9 maanden met een eetstoornis. A-typische anorexia nervosa welke begon met weinig eetlust, waardoor ik mij daarna ontzettend trots en machtig voelde, omdat mij het nooit gelukt is om af te vallen. Ik had weinig eetlust doordat ik in een traject zat naar een hersenoperatie en mijn baan (mede door deze medische toestand) verloor. Ik kwam in de ziektewet terecht. Doordat ik zo boos was op mezelf en alles om mij heen ben ik elke dag gaan sporten.

Blijkbaar was de eetstoornis bij mij een manier van verwerken. De eetstoornis zit nu in mijn systeem en dagelijks ritme. Doordat ik al bij een medisch psycholoog liep ben ik terecht gekomen bij een psychiater die bij mij de diagnose heeft gesteld.

In verband met een aanmelding bij een kliniek moest ik even langs de huisarts om bloed te prikken. De huisarts zei tegen mij “Nou probeer gewoon te eten… net als dat je je kinderen dat leert neem ik aan”. Ik vond dat een hele nare en kortzichtige opmerking. Ik was er zelfs wat boos om. Hoe kan een huisarts dat nou zeggen? Natuurlijk leer ik mijn kinderen dat, natuurlijk wil ik ook “normaal” eten. Het gaat alleen even niet...

Ik sla vaak maaltijden over. De avondmaal vind ik moeilijk, doordat deze onoverzichtelijk is. Al die pakjes, zakjes, kruiden, koolhydraten etc. Dit is wel echt een belangrijke maaltijd met de kinderen. Samen aan tafel, echt qualitytime voor het gezin. Veel kinderen zijn kritisch tijdens het avondeten. Gelukkig hebben wij twee hele goede eters.

Mijn dochtertje zit tegenover mij aan tafel. Zij eet al helemaal zelf, maar mijn zoontje geef ik nog. Soms nam ik een klein hapje van hem en deed ik alsof we samen aten. Ik dacht dat ze het daardoor niet door had dat ik niet at. Heel naïef… dat weet ik.

Confronterend. Een tijdje geleden wilde mijn dochtertje niet eten, waardoor mijn vriend zei “Jawel, lekker eten. Net als papa en net als je broertje en net als.. Uh Uh” Bam… Een week later zei mijn vriend “Eet smakelijk allemaal” waarop ik zei “ja Eet smakelijk!”. Mijn dochtertje lachte en zei...

“mamaaa... nee jij eet toch niet?”

Ik reageerde met dat ik wel at, samen met haar broertje van 1 bord. Ik loog tegen mijn eigen dochtertje! Ze heeft me echt wel door. Dit was erg confronterend.

Ik dacht: kom op, doe normaal, doe het voor je kinderen. Ik eet nu elke avond een schaal groente. Een schaal groenten is voor mij overzichtelijk. Zo eet ik toch wat mee. Elke keer als ik twijfel of ik de eetstoornis nog wil, denk ik aan mijn kinderen. “Die verdienen een fitte moeder die zeker van zichzelf is! Die verdienen een goed voorbeeld. Het moet zo snel mogelijk stoppen. Ik sta op de wachtlijst bij verschillende klinieken en daar blijf ik op”. Ik wil ook niet dat mijn kinderen hetzelfde door gaan maken later.

Ik ben nooit een onzekere moeder geweest, maar dat is nu wel even anders. Ik heb er wel echt vertrouwen in dat dit goed komt. Gelukkig heb ik dat nog wel...