Hallo iedereen. Ik ben Lotte. Jullie kennen me waarschijnlijk wel van XXS. De opnames zijn nu ongeveer een jaar geleden geweest en er is veel veranderd. Ik wil dit graag even kwijt aan de mensen die benieuwd zijn hoe het met mij is en aan de mensen die een heel naar beeld van mij hadden tijdens de uitzendingen.

De opnames van XXS begonnen bij mij op het moment dat ik uit de kliniek werd ontslagen tijdens mijn tweede opname. Ik werd daar "weggestuurd" omdat ik niet volgens het programma wilde werken. Ik wilde eerst aan mijn cognities werken, zodat ik daardoor meer kracht had om aan te komen. Dit was niet de afgesproken behandelmethode en ze vonden dus dat als ik niet mee wilde werken, ik maar ergens anders hulp moest gaan zoeken.

Oké, dat moest dan maar. Ik kwam thuis terwijl ik nog helemaal niet uitbehandeld was, ik was nog steeds heel instabiel. We gingen meteen op zoek naar een andere behandeling. We zijn bij Rintveld in Zeist geweest. Daar stond gewicht ook op nummer 1. Eerst aankomen, dan de rest. Dat werd 'm dus niet.

We hebben bij vele instanties gezocht, maar geen van allen kon mij die hulp bieden die ik nodig had.
Langzaam begon ik de moed te verliezen, en ik werd steeds depressiever. Elke maaltijd was een onderhandeling met mijn ouders, die altijd een enorm slechte stemming in huis bracht. Ik zag het niet meer zitten en ik besloot maar weer om af te vallen. Dit was een wanhoopsdaad.

Als voornaamste reden wilde ik hiermee laten zien dat het helemaal verkeerd zat in mijn hoofd en dat ik dus echt dringend hulp nodig had. Ik kon het niet zelf en ik wilde gewoon dat iemand anders de regie over nam.  En het is zo dat als je eenmaal op de glijbaan zit, je er niet meer uitkomt. Ik was er ook van overtuigd dat als ik misschien een keer in het ziekenhuis had gelegen, dat ik dan misschien de knop om zou kunnen zetten. Dat ik dan eindelijk kon inzien dat het heel slecht met me ging en dat ik wel degelijk anorexia had.

Het ging heel snel. Ik moest vaker bij de kinderarts komen en testen doen. Elke keer een ECG en bloed prikken. En toen ging het mis. Ineens bleek mijn hart van streek te zijn en ik moest die avond nog opgenomen worden. Er begon al een beetje een belletje te rinkelen in mijn hoofd. Zou het dan inderdaad zo slecht met me gaan?

Mijn ouders, mijn zus en ik moesten hard huilen. Ik wilde niet weg van thuis. Hoewel de stemming soms echt vreselijk was, hadden we het soms ook echt enorm gezellig. Ik was er dan wel slecht aan toe, maar ik was nog steeds de grappenmaker in huis. Rond een uur of acht lag ik in het ziekenhuis aan de sonde en aan allerlei andere apparatuur. Nu begon ik echt te beseffen dat dit niet goed ging. Toch bleef het "stemmetje' achter in mijn hoofd zeggen dat dit een complot was. Iedereen deed mee. De
kinderarts, mijn ouders, het ziekenhuis.

Ze hadden de weegschaal gesaboteerd zodat ik lichter zou wegen, ze deden net alsof mijn hart slecht was maar dat was niet zo, en ze hadden toevallig een bed over in het ziekenhuis om mij te laten geloven dat het niet goed zat. In het ziekenhuisbed kon ik goed nadenken. Was dit wat ik wilde? Was dit het diepste wat ik had kunnen gaan? Kon de anorexia mij nu met rust laten en zag ze nu eindelijk in dat er geen verder meer was? Ja, de dood. Maar dat wilde ze niet.

Na drie dagen had ik er genoeg van. Ik wilde naar huis. En niet met de reden dat ik dan weer kon stoppen met eten. Ik wilde gewoon weer zijn zoals vroeger. Ik begon beetje bij beetje meer te eten en mijn motivatie om naar huis te gaan werd sterker en sterker. Na een week mocht ik naar huis. Op voorwaarde dat ik nog een tijdje met de sonde verder moest gaan. Ik moest ermee naar school en naar de winkel. Ik zat er dag en nacht aan vast. Ik toen over een paar weken op vakantie gaan tijdens kerst. Een weekje naar Ameland, in de sneeuw. Met mijn ouders, mijn zus en de honden.

Ik keek er zo naar uit! Alleen die sonde zat in de weg. Ik moest en zou van dat ding af komen! En dat lukte. Na ongeveer 5 weken mocht hij eruit. Net voor de vakantie. Het voelde alsof ik vrij was. Ik was voor het eerst zo blij dat ik zelf mocht eten! Zou dan nu eindelijk die knop omgaan? Ik heb bij oud en nieuw met mezelf afgesproken dat ik voorlopig niet meer in een kliniek of ziekenhuis kom. En dat ik gelukt! Het was niet zo dat het goed met me ging. Maar ik ging niet achteruit. Ik ging in hele kleine stapjes zelfs omhoog in gewicht.

Ik heb een gewicht met de kinderarts afgesproken waarop ik mag blijven staan. Het is nog niet helemaal een gezond gewicht, maar het is wel haalbaar voor me. Ik ben er nu bijna. Alleen de laatste loodjes wegen het zwaarst. Ik sta nu een tijdje stil want ik durf echt niet meer verder. Ook al is het nog maar een klein beetje, ik durf het gewoon niet.

Ik heb in de tussentijd verschillende therapieën gehad. En momenteel heb ik even niets. We zijn op zoek naar een nieuwe psycholoog die me meer kan helpen met mijn onzekerheid, extreme perfectionisme en faalangst. Mijn moeder heeft me gezegd dat als we eenmaal iemand hebben waarbij ik me fijn voel, dat ik dan op zangles mag.

Ik hou enorm veel van zingen en ik wil er graag verder mee. En misschien word ik dan wat zekerder van mezelf. Ik moet op zoek naar iets waar ik goed ik ben en waarmee ik verder wil. Ik weet nog steeds niet helemaal zeker of ik echt van mijn eetstoornis af wil. Daar denk ik ook zo min mogelijk aan. Mijn doel is nu om een redelijk "normaal" leven te krijgen samen met de anorexia. Ik wil de baas over haar zijn en haar in de hand kunnen houden, maar ik wil nog wel dat ze bij me blijft.

Ik ben nu nog niet sterk genoeg om haar los te laten. Misschien ben ik wel dat deel van de anorexia-patiënten die er niet volledig vanaf komt. Als ik maar verder kan leven en het leuk kan hebben. Als ik maar weer écht gelukkig kan worden!

Ik kreeg vaak reacties dat ik erg triggerend overkwam in XXS, maar dit was absoluut niet mijn bedoeling. Ik zei gewoon wat ik dacht op dat moment. Of eerder: wat de anorexia dacht. Ik wilde niet doen alsof het allemaal goed met me ging om mensen gerust te stellen. Ik wilde míjn ziekte laten zien.

Ik wilde laten zien hoe ik me op dat moment voelde en wat ik precies dacht. En soms kwamen dingen "raar" over op mensen. Iedereen ziet zijn/ haar eetstoornis anders, en dit waren míjn gedachtes en
mijn anorexia. En zo lang ik leef, blijf ik vechten. Ook al weet ik nog niet precies waarvoor. Maar dat komt wel. ;) Ik hoop dat ik hiermee wat dingen duidelijker heb kunnen maken.

Ik wil laten zien dat ik er wel degelijk voor vecht. En dat ik niet "zomaar" opgeef.