Een leven met Diabetes. Inmiddels acht jaar van mijn leven heb ik al Diabetes. Ik ben nu zestien, dus nu ik er zo over na denk de helft van mijn leven al. Als ik nu terugdenk, zou ik me niet meer kunnen herinneren hoe mijn leven eruit ziet zonder Diabetes. Zonder altijd maar moeten nadenken hoeveel koolhydraten erin je eten zitten, hoeveel insuline je moet spuiten, zonder prikken, gewoon zonder al het gedoe wat Diabetes met zich meebrengt. Een leven met Diabetes is al heel ingewikkeld, maar als je dan ook Anorexia krijgt, maakt dat het alleen nog maar ingewikkelder.

Al op de basisschool was ik bezig met hoe ik eruit zag en was ik me met andere aan het vergelijken. Hoe ouder ik werd hoe meer ik mezelf ging vergelijken. Ik was vooral bezig met mijn uiterlijk, maar ook mijn Diabetes zat me in de weg. Ik schaamde me ervoor en probeerde het zo veel mogelijk te verbergen. Op de middelbare school begon ik me nog onzekerder te voelen en wilde dat niemand wist dat ik Diabetes had om 'normaal' gevonden te worden. In de pauze prikte ik vaak niet en anders deed ik het stiekem in mijn tas. Aan het einde van de pauze ging ik altijd naar de wc toe en daar diende ik mijn insuline dan toe, wat ik ook regelmatig vergat.

Toen ik Diabetes kreeg moest ik natuurlijk 'meer' met eten bezig zijn. Ik moest weten hoeveel koolhydraten in mijn eten zat en keek dus vaak op de verpakkingen van etenswaren. Ik keek ook wel eens naar de andere dingen die op de verpakkingen staan, maar was daar toen nog niet echt mee bezig, tot die ene dag.

Ik had al vele malen mezelf voorgenomen om te gaan afvallen, maar eigenlijk was dit meer een gedachte en een wens, want het ook echt gaan doen lukte niet zo goed. Tot die ene dag. Ik weet het nog heel goed. Ik stond voor de spiegel en was mezelf van top tot teen aan het bekijken, bekijken op welke plekken er allemaal vet zat. Ik dacht toen: Nu moet er echt iets gebeuren, nu gaat het me wel lukken om af te vallen en om eindelijk goed genoeg en ‘normaal' te zijn zoals de andere. En vanaf dat moment begon alles. Ik ging steeds wat minder eten. Eerst geen tussendoortjes meer en kleinere porties bij de maaltijden, daarna geen lunch meer want dit kon ik makkelijk weggooien op school zonder dat mijn ouders dit zagen. Toen geen ontbijt meer, toen steeds minder avondeten en uiteindelijk af en toe in de week een droge cracker.

Mijn suikerwaardes waren heel erg mooi, dus ik dacht dat is nog een pluspunt. Ik viel af en mijn suikerwaardes waren ook nog eens heel erg mooi. Maar ja, ik had wel last van hypo's ook al probeerde ik dit echt te voorkomen, maar soms gebeurde het toch. Ik mocht absoluut geen dextro of iets met suiker erin van mezelf dus had ik een andere oplossing gevonden. Als ik in de ochtend of middag een hypo had, wachtte ik net zolang totdat het avond werd. Met het kleine beetje avondeten wat ik toen nog at, kreeg ik dan mijn bloedsuiker precies weer goed. Heel ongezond, maar voor mij de enige oplossing op dat moment.

Ik was trots op mezelf, want ik viel af, kreeg complimentjes en mijn suikerwaardes waren perfect. Maar ja, ik had nog steeds Diabetes en ik was nog steeds onder behandeling bij Diabeter. Daar houden ze je natuurlijk goed in de gaten. Op een gegeven moment moest ik eerder op het spreekuur komen, omdat ze zich zorgen maakten. In 3 maanden tijd was mijn insuline gebruik twee keer gehalveerd. Ik moest natuurlijk eerst alle normale controles doen, ook wegen dus. Ik was doodsbang voor welk getal er op de weegschaal zou komen te staan. Ik ging wegen en ik was inmiddels meer dan x kilo afgevallen en ze maakten zich zorgen. Ik verklaarde ze echt voor gek, ik was toch niet zo dun en mijn suikerwaardes waren hartstikke goed. Maar ja, ik had niks te zeggen en moest minimaal 1 keer per week naar Diabeter toe, grote onzin vond ik dat natuurlijk want 1 keer in de drie maanden was meer dan genoeg! Het ging lichamelijk steeds slechter, ik bleef maar afvallen en afvallen, maar het rare was, ik voelde me beter dan ooit. Ik ging elke dag naar school toe, fietste naar school, sportte vier keer per week en dit allemaal (bijna) zonder te eten.

Totdat de dag kwam dat ik gewoon niet meer kon, ik zat dagen voor me uit te staren, at niks meer maar had verschrikkelijke buikpijn. Mijn moeder werd gebeld door Diabeter om te vragen hoe het ging. Mijn moeder vertelde dat ik zulke erge buikpijn had en ik moest gelijk ketonen prikken. Toen ik ketonen prikte was de waarde zo hoog dat het onmeetbaar was. Ik werd met spoed opgenomen in het ziekenhuis en kreeg een sonde, omdat ik zelf niks kon eten. Ik had zelf in die tijd nooit gedacht aan ketonen, omdat mijn waardes heel erg goed waren, maar omdat ik niks meer at en mijn lichaam geen reserves meer had, ging het mijn vet- en spiercellen afbreken. Diabetes werd voor mij levensgevaarlijk.

Ik was zo boos, zo boos op alles, maar ook boos op mijn Diabetes. Doordat ik Diabetes had werd ik opgenomen in het ziekenhuis en kreeg ik een sonde, en dat betekende voor mij aankomen terwijl ik mezelf helemaal niet dun vond. Het was gewoon allemaal de schuld van de diabetes en ik was er helemaal klaar mee, het verpestte ook nog dat laatste stukje waar ik nog een beetje voldoening uit haalde in het leven. Diabetes heeft misschien mijn leven verpest en niet alleen in de tijd van mijn eetstoornis, maar het heeft ook zeker mijn leven gered!