Ik ben een 22-jarige studente in de hulpverlening van België. In deze blog wil ik een warme oproep doen aan de maatschappij. Ik draag iets met me mee waar ik niet over durf te praten. Ik heb namelijk 6 jaar anorexia gehad, waarvan ik nu enkel nog het laatste stukje nog moet overwinnen. Dat zal niet makkelijk zijn, maar ik weet zeker dat dit mij ook zal lukken. In deze blog wil ik het niet gaan hebben over al de opnames die ik heb gehad, alle psychiaters en psychologen die ik heb gezien en alle diëtisten die ik heb bezocht. Nee, ik wil het gaan hebben over het onderwerp 'praten'. Tegenwoordig de slogan van Rode Neuzen Dag. Een enorm mooi initiatief om geld in te zamelen voor de één op vijf Vlaamse jongeren die kampt met psychische problemen.

Alleen ik heb het hier nog steeds heel erg moeilijk mee. Waarom? Zou dit enkel aan mij liggen? Misschien wel, misschien niet. Er is iets waar ik telkens maar weer, opnieuw en opnieuw tegen aanstoot; onbegrip. Toen ik in opname was weet ik nog heel goed dat mijn behandelaren telkens erop aandrongen om te praten 'Want praten helpt'. Hier ben ik het ook zeker mee eens. Toch hield er mij steeds iets tegen. Misschien was het het feit dat toen mijn ouders mijn familie vertelden dat ik anorexia had, er opmerkingen kwamen als 'Bij mij zou ze wel eten!'. Of misschien was het de leraar in de klas, die toen ik terugkwam na 5 maanden opname zei 'Uit welk hol kom jij nu gekropen?'. Dit heeft in ieder geval niet bijgedragen aan het hele 'praten' verhaal.

Ook de scheve blikken die ik van dokters, psychiaters kreeg toen ik in een algemeen ziekenhuis moest worden opgenomen, geen familie of vrienden op bezoek krijgen toen ik 6 maanden van huis was heeft niet geholpen en zo kan ik nog wel eventjes doorgaan.

Door medestudenten zie ik vaak mooie posts verschijnen, foto's waarbij ze een rode neus dragen met teksten erbij van hoe mooi ze dit initiatief wel niet vinden. Ik word hier dan heel blij van. Waar ik niet zo blij van wordt zijn de opmerkingen in de les Geestelijke Gezondheidszorg: 'Psychiatrische hulpverlening moet niet terugbetaald worden, want ze kiezen er zelf voor!' of 'We gaan aanstaande vrijdag naar het zottenhuis.' of 'Het hoofdstuk eetstoornissen is makkelijk om te studeren, meisjes die niet eten of eten en dan braken'.

Aangezien er één op de vijf Vlaamse jongeren met psychische problemen kampt en praten helpt, waarom maken we dan nog met zijn allen deze opmerkingen? Waar ik vroeger naar snakte, waar die één op de vijf jongeren naar snakken, waar iedereen naar snakt is: steun, liefde, een luisterend oor. Je kiest NIET voor psychische problemen, het overkomt je. Net zoals een been breken je overkomt. Bij een gebroken been heb je een gips en tijd nodig om te genezen, bij een psychisch probleem heb je vooral steun en tijd nodig.

Mochten we met zijn allen deze opmerkingen niet meer maken, dan zou het misschien makkelijker zijn voor jongeren en volwassen om erover te praten, misschien zouden zij zich minder schamen en misschien zouden ze daardoor sneller genezen.

Gelukkig zijn er wel nog veel mensen die hier wel begrip voor hebben en ik heb het geluk gehad om deze na lang zoeken, te vinden. Niet iedereen heeft dit geluk. Ik hoop daarom zo, zo hard, dat mensen dit wel als een ziekte gaan zien. En je niet bestempelen als 'een gek', 'een rare'... want dat hebben we verre van nodig.